پاورپوینت کامل مؤمن، صبوری شاکر ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مؤمن، صبوری شاکر ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مؤمن، صبوری شاکر ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مؤمن، صبوری شاکر ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

متنعّم شاکر، مبتلای صبور

«شکر» و «صبر»، سرآمد صفات جمیل مؤمن

امام باقر(ع) در روایتی قلب های انسان ها را تقسیم بندی کرده و فرموده اند: قلب ها چهار نوع است؛ قلب مؤمن، مشرک، منافق و عامّ مردم که جهتی ثابت ندارد. حضرت در توصیف قلب مؤمن، فرمودند: «وَ قَلْبٌ أَزْهَرُ أَجْرَدُ».(۱) حضرت بعد از بیان دو صفت أزهر و أجرد برای قلب مؤمن، دو صفت از صفات مؤمن را مطرح می کند؛ اگر خداوند به مؤمن عطا کند، «شکرگزار» است و اگر او را مبتلا کند، «بردباری» پیشه کند. در اینکه تنها به این دو صفت اشاره شده، نکته ای وجود دارد. مؤمن صفات حمیده و جمیل بسیاری دارد. یکی از صفات مؤمن این است که دارای مقام شکر و صبر است؛ یعنی این دو ملک حسنه، در جان مؤمن وجود دارد. در این بین بحثی بین علما و بزرگان مطرح است که چرا در این روایت، از بین این همه صفات جمیله، تنها دو صفت برای مؤمن بیان شده است؟ بزرگان در این زمینه به نتایجی رسیده اند که عرض خواهم کرد، ولی در آینده مطلب دیگری را از خودم خواهم گفت.

بزرگان می فرمایند: این دو صفت از امّهات صفات جمیل مؤمن است؛ به نحوی که صفات جمیل بسیاری از این دو صفت، منشعب می شود. در این مطلب شبهه ای نیست و این معنا را می پذیریم. در خصوص شکر و صبر هم روایات متعددی وجود دارد که بعضی از آنها می گوید: ایمان دو بخش دارد: یکی شکر و دیگری صبر! یعنی این دو صفت جمیله تشکیل دهند ایمان هستند؛ چراکه میزان تأثیرگذاری این دو صفت، در بُعد ایمانی انسان، از دیگر صفات بسیار بیشتر است.

در روایتی آمده است که به حضور امام صادق(ع) عرض شد: «مَنْ أَکرَمُ الْخَلْقِ عَلَی اللَّهِ؟» گرامی ترین، محترم ترین و بزرگوارترین شخص، نزد خداوند کیست؟ حضرت در جواب به همین دو صفت اشاره کرده و فرمودند: «مَنْ إِذَا أُعْطِی شَکرَ وَ إِذَا ابْتُلِی صَبَرَ»؛(۲) کسی که وقتی نعمتی به او عطا می شود، خدا را شکر می کند و هنگامی که مبتلا به سختی می شود، بردباری می کند.

این جواب حضرت در حالی است که قرآن کریم، با صراحت می فرماید: «إِنَّ أَکرَمَکمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکم».(۳) پس معلوم می شود که این دو صفت سرآمد صفات حمید کسانی است که خداوند معرفی فرموده است. یعنی متقین کسانی هستند که وقتی خداوند به آنها عطا می کند، شکرگزارند و وقتی که مبتلایشان می کند، بردبار و صبورند.

صفت جمیل شکر چیست؟ هم علمای اخلاق و هم اهل معرفت مطالبی در این باره دارند که در اینجا وارد آنها نمی شوم؛ چون من پیش از این بحث شکر(۴) و صبر(۵) را مفصل گفته ام و اکنون تنها به آنها اشاره می کنم. معمولاً در بُعد اخلاقی شکر را به سه بخش تقسیم می کنند: شکر قلبی، شکر زبانی و شکر عملی. شکر قلبی آن است که انسان، نعمت را از خدا بداند. شکر زبانی آن است که شخص متنعّم، هنگام رسیدن به نعمت و عنایت پروردگار، خدا را ستایش کند و حمد او را بجا آورد. شکر عملی هم آن است که بنده این نعمت ها را در راه رضای خدا مصرف کند.

اما اهل معرفت می گویند: شکر حالتی قلبی است که با معرفت منعم و اوصاف و نعمت های او به وجود می آید. این سخن، اساساً بیان زیبایی است که از شکر، به یک حالت نفسانی تعبیر می کنند. این حالت قلبی یا نفسانی، با معرفت به مُنعِم، اوصاف و نعمت های او به دست می آید. در این حالت، انسان می فهمد که هم نعمت ها از آنِ منعِم است و همین مسئله، حالتی قلبی و نفسانی برای او ایجاد می کند که شکر نامیده می شود. به طور مختصر باید گفت: شناخت و معرفت منعم، این است که عبد، از یک سو شخصِ منعِم و صفات کمالیه اش را شناسایی کند و از سوی دیگر، تلاش کند تا تمام نعمت های ظاهره و خفیه ای(۶) که او را احاطه کرده اند و تا به حال از آنها غافل بوده را شناسایی کند.

انسان باید بعد از توجه به نعمت های ظاهری و آشکار، به هر میزانی که توانایی دارد، نعمت های مخفی و پنهان الهی را شناسایی کند تا بفهمد به چه نعمت هایی پیچیده و محفوف بوده و خودش خبر نداشته است. بند حق با این روش، به نعمت هایی که در زندگی او موجود بوده و خودش خبر نداشته است پی می برد و همین آگاهی و معرفت، حالتی روحانی برای او ایجاد می کند که منجر به شکر می شود؛ البته هرچند که در آی شریفه آمده است: به طور کامل نمی توان نعم الهی را شمارش کرد، اما سعی بنده باید بر ازدیاد معرفت نسبت به نعمت ها باشد تا بر اثر این معرفت نسبت به منعم و نعمت های او، احساس درونی تواضع و شکستگی در برابر منعم پیدا کند؛ به گونه ای که «دل»، نسبت به منعم، «خاضع و خاشع» می شود. ثمر این حالت شکستگی و تواضع، در بُعد عملی ظاهر می شود؛ یعنی زبان و بقی جوارح و حتی جوانح، خدا را شکر می کنند و حمد و ستایش او را بجا می آورند. پس شکر، ثمر آن حالت قلبی است.

یکی از مهم ترین نکاتی که در اطراف شناخت نعمت های الهی، به نظر می آید این است که تمام نعمت های الهی، هدایای او به مخلوقات است؛ یعنی بلاعوض است و علاوه بر این بلاغرض نیز هست؛ یعنی خداوند، تمام این عطاها و انعام ها را به جهت فیاضیت خویش به بندگان می بخشد و در قبال آنها نه عوضی دریافت می کند و نه غرضی را مورد نظر دارد. اگر به این مسائل معرفت حاصل شود، برای مؤمن حالتی درونی و قلبی پدید می آید که ما از آن به «خضوع و خشوع در برابر به منعم» تعبیر می کنیم. تا این حالت در انسان به وجود نیاید، گفتنِ «شکراًلله» و «الحمدلله»، چیزی جز لقلق زبان نخواهد بود. اینکه زبان می گوید، ولی دل، بی خبر است، شکر نیست؛ باید شکستگی باشد تا شکر تحقق پیدا کند. (۷) هنگامی که این حالت خضوع و خشوع درونی که در اثر معرفت به منعم و نعمت های او ایجاد شود، بر اعضا و جوارح درونی و بیرونی انسان و حت