پاورپوینت کامل پاسخ به شُبهات تاریخی اشغال فلسطین ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پاسخ به شُبهات تاریخی اشغال فلسطین ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پاسخ به شُبهات تاریخی اشغال فلسطین ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پاسخ به شُبهات تاریخی اشغال فلسطین ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

پرسش: نقش استعمار انگلیس در اشغال فلسطین چه بوده است؟

برای پاسخ به این پرسش ضروری است سیاست و عملکرد انگلیس در خصوص فلسطین از زمان شروع جنگ جهانی اول تا پس از جنگ جهانی دوم مطالعه شود.

الف) پس از جنگ جهانی اول

سال ۱۸۸۲ م که انگلستان مصر را اشغال کرد، مصادف بود با آغاز جنبش صهیونیسم. این جنبش در سال ۱۸۹۷ م، پس از کنگره ی بال سوئیس اعلام موجودیت کرد. در سال ۱۹۰۲م، حکومت «آرتور بالفور» (نخست وزیر انگلیس) تصمیم گرفت تا در شرق آفریقا و منطقه ی عریش، وطنی به یهودیان اختصاص دهد، اما تلاش های وی ناموفق ماند. در سال ۱۹۰۳ م، بعضی یهودیان درباره تأسیس کشوری برای خود در سینا با حکومت انگلیس مذاکره کردند. این کار می توانست زمینه را برای دستیابی و تسلط بر فلسطین فراهم کند. پس از آن، «هرتزل»، بنیانگذار صهیونیسم، به انگلیس اعلام کرد که تنها راه حل مشکل یهودیان، ایجاد وطنی برای پناه دادن به مهاجران یهودی است. این اندیشه در غرب، به ویژه در شخص بالفور، تأثیر فراوان گذاشت.

در ابتدای قرن بیستم میلادی، در حالی که هدف سیاست استعماری انگلیس تثبیت وجود خود در هند، مصر و بخش های بزرگی از آفریقا و نیز حمایت از راه های مهم منتهی به این مستعمره ها بود، اوضاع جدیدی در صحنه سیاست جهانی پدیدار شد. در نتیجه پیدایی نیروهای جدید استعماری و افزایش آزمندی های کشورهای استعمارگر درباره ی تقسیم مناطق نفوذ تعیین شده پیشین، رقابت در درون جنبش استعمار جهانی، دوباره شدت گرفت. در نتیجه، رو به زوال رفتن نهایی امپراتوری عثمانی، زمینه های جدیدی، به ویژه در خاورمیانه، برای استعمار و رقابت پدیدار شد. همچنین، شرایط جدید و نشانه های قیام جنبش های آزادی بخش در افق ظاهر شد.

استعمار انگلیس، در نتیجه بررسی کامل این شرایط، اهمیت فراوان و سوق الجیشی فلسطین و نقش بزرگی که می توانست به حکم موقعیت خویش در آینده استعماری آن ایفا کند، درک کرد.

فلسطین جایگاهی اساسی برای حمایت از صحرای سینا و آبراه سوئز بود که مهم ترین مصالح استعمار انگلیس و راه هند و آفریقا را تشکیل می داد. فلسطین، پیوند سه قاره و مرکز سوق الجیشی مهمی برای چیرگی بر کرانه های جنوبی دریای مدیترانه و دریای سرخ و پایگاه عمده ای برای هرگونه طرح های توسعه طلبانه آینده بود،که پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی، در سوریه، اردن، عراق و جزیره العرب رخ داد.

ب) پیمان سایکس ـ پیکو

نقشه تدوین یافته استعمار پیر انگلیس درباره فلسطین، با این اهمیت ویژه در تناسب بود، از این رو، به محض شروع جنگ جهانی اول، این کشور به همراه فرانسه و روسیه درصدد برآمدند تا پس از سرنگونی امپراتوری عثمانی، به اهداف دیرینه خود، از طریق تصاحب سرزمین های تحت اختیار عثمانی که چشم طمع به آن دوخته بودند، جامه ی عمل بپوشانند.

به همین منظور، یک مجموعه مذاکرات سرّی بین این کشور استعماری در لندن، پتروگراد (لنینگراد) و پاریس انجام گرفت.

در اوایل ۱۹۱۶م، موافقت نامه انگلیس، فرانسه و روسیه که بعداً به نام دو طرف مذاکره، یعنی: «مارک سایکس» نماینده انگلستان و «جورج پیکو» نماینده فرانسه مشهور شد، به امضا رسید.(۱)

پس از آن، «وایزمن» رئیس جنبش صهیونیسم، فعالیت خستگی ناپذیری برای همسو کردن مواضع انگلیس با دیدگاه های صهیونیستی انجام داد. بعد از تبلور این اندیشه، حکومت انگلیس پیش نویس مستندی را در ژوئن ۱۹۱۷ م آماده کرد و در آن دیدگاه های وزیر خارجه اش، لرد بالفور و تجربیات قدیمی او را درباره مسائل گذشته و نیز مهاجران یهودی منعکس و بر مفهوم احداث پناهگاه برای ستمدیدگان آنها را تأکید کرد، اما طرف صهیونیستی با این دیدگاه مخالفت کرد. اندیشه دو طرف براساس تفکر وطن ملی یهود که نخستین بار در برنامه های کنفرانس صهیونست ها در شهر بازل سوئیس آمده بود، شکل گرفت که در نهایت منجر به صدور اعلامیه بالفور در جلسه مورخ ۳۱ اکتبر ۱۹۱۷م کابینه انگلیس شد.(۲)

در این اعلامیه رسماً به حق یهودیان برای داشتن وطن ملی خود در سرزمین فلسطین اعتراف شد؛ البته اهداف انگلیس و سیاست از پیش تعیین شده و استعماری آن و همدستی با صهیونیست ها برای نابودی مسئله فلسطین و جلوگیری آشکار از شکل گیری آن، از زمان جنگ جهانی اول (۱۹۱۸-۱۹۱۴م) آشکار شده بود. انگلیس ابتدا از سوی «مک ماهون»، نماینده اش در مصر، به «شریف حسین» تعهد سپرد که عرب ها را در آزاد کردن کشور خود و تحقق وحدت آن یاری دهد. در مذاکرات و نامه نگاری ها با شریف حسین سعی داشت تا فلسطین را از محدوده کشورهای عربی که وعده آزادی آنها داده شده بود، خارج کند و به آن جنبه جغرافیایی و سیاسی خاصی بدهد تا زمینه را برای تسلط انگلیس بر آن فراهم کند.(۳)

اما هنگامی که عرب ها از اعلامیه بالفور آگاه شدند، تهدید کردند که با دولت عثمانی ارتباط پیدا و پیمان صلح جداگانه ای با آن منعقد خواهند کرد. انگلیسی ها بی درنگ به عرب ها قول مساعد دادند و از نو وعده های خود را تکرار کردند، اما باز هم اعلامیه بالفور را پایهه اصلی اقدامات خود درباره یهودی کردن فلسطین قرار دادند.

انگلیس ها پس از پایان اشغال فلسطین در سال ۱۹۱۸م، اداره، بدون درنگ، برای انتقال صهیونیست ها به فلسطین، درها را باز گذاشت و آنان را برای اسکان و استیلا بر این زمین ها یاری داد. در همان حال، به سربازان داوطلب یهودی در لشکر ژنرال «آلن بی» اجازه داد تا با اسلحه سبک خود به فلسطین انتقال یابند. همچنین این اداره با تأسیس باشگاه ها و جمعیت ها، مؤسسه ها و تشکیلات محرمانه شبه نظامی صهیونیست ها، مانند مکابی، بتار و غیر آن موافقت کرد. حکومت انگلیس نیز با انتقال مقرّ جنبش صهیونیسم به بیت المقدس موافقت کرد. انگلیس از همان هنگام، با تحمیل سلطه خود بر فلسطین، به سبب قیمومیت بر آن، بر ضرورت اسکان اکثریتی بیگانه در سرزمین فلسطین -که در یک زمان دیوارهای دفاعی و هجومی در آن تشکیل دهد- تأکید کرد. به همین خاطر، با تبانی صهیونیست ها دست به اجرای این توطئه زد و یهودیان را در فلسطین اسکان داد. این مسئله در نتیجه هم پیمانی و تبانی دو نیروی استعماری، که در آغاز این قرن، مصلحتی مشترک برای انجام دادن این جنایت آنان را به همدیگر پیوند داده، پدیدار شد.

مصلحتی مشترک، انگلیس -که رهبر جنبش استعماری جهانی آن زمان بود- و جنبش صهیونیسم جهانی را (که در اواخر قرن نوزدهم میلادی شکل سیاسی به خود گرفت) به هم پیوند می داد و هریک، در دیگری، ابزاری را برای تحقق هدف های ویژه خویش یافته بود. انگلیس در پیشی جستن از زمان برای گسترش وجود استعماری خویش، و استوار کردن آن در برابر توفان جنبش آزادی بخش ملی در آسیا و آفریقا و صهیونیسم نیز در تلاش برای اجرای اندیشه برپایی کشوری که یهودیان جهان را در برگیرد؛ اندیشه ای که هیچ گونه پیوندی با واقعیت ها نداشت.(۴)

پس از پایان جنگ جهانی اول، شورای عالی متفقین در تاریخ بیستم آوریل ۱۹۲۰م، مقرر داشت که فلسطین تحت الحمایه انگلیس قرار گیرد، به شرط آنکه این کشور به اجرای اعلامیه بالفور متعهد شود. جامعه ملل در تاریخ ۲۴ جولای ۱۹۲۲م، در اجلاس خود مقرر داشت تا فلسطین در اجرای مصوبه شورای عالی متفقین، صادر شده در تاریخ بیستم آوریل ۱۹۲۰م، زیر قیمومیت انگلیس قرار گیرد. جامعه ملل در همان اجلاس سند قیمومیت انگلیس بر فلسطین را تصویب و آن را اعلام کرد. حکومت انگلیس نیز از سند قیمومیت به شکل اهرمی دیگر برای ادامه سیاست استعماری خود در یهودی کردن فلسطین استفاده کرد.

در حقیقت، حکومت انگلیس، با موافقت و همکاری سران صهیونیسم این سند (ع