پاورپوینت کامل حب به دنیا ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حب به دنیا ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حب به دنیا ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حب به دنیا ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

نگرش ابزاری به دین برای نیل به دنیا

یک مشکل فراگیر در جامعه متدیّنین

دنیا برای برخی از افراد هدف است و خدا وسیله. این گروه اقسام مختلفی دارند. یک قسم کسانی هستند که اعتقادی به خدا و قیامت ندارند، ولی ظاهر اسلامی به خود گرفته اند و چون هدفشان دنیاست، از دین برای رسیدن به اهداف مادی خویش استفاده می کنند. اینها هنگامی که در جامعه متدیّنین قرار می گیرند، برای بهره مندی از مزایای جامعه و بهره کشی از افراد، مدعی اعتقاد به خدا و قیامت می شوند و دم از دین می زند. آنان در حقیقت دنیا را هدف گیری کرده و دل به طبیعت بسته اند.

این گروه واقعاً در زمره متدیّنین قرار نمی گیرند و لذا با مسامحه آنها را در گروه دینداران قرار می دهیم، لذا قرآن آنان را منافق می نامد و نه مؤمن، زیرا وارد جامعه متدیّنین می شوند، در حالی که اعتقاد و دینی ندارند و فقط برای بهره مندی از مزایای مادی، منافقانه عمل و خود را متدیّن معرفی می کنند. شعار اینها «خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو»ست، هدفی جز دنیا ندارند و ادعای اعتقاد به خدا و معنویت، تنها وسیله ای برای رسیدن به هدف اصلیشان یعنی التذاذات دنیوی است. در طول تاریخ هم انبیا و اولیای الهی به این گروه مبتلا بودند و باید با وجود آ ها، جامعه را به سوی معنویات سوق می دادند.

بحث اساسی در باره این گروه این است که اینها چه نگرشی به دنیا و آخرت دارند که این گونه رفتار می کنند؟ اصلاً آیا ممکن است که چنین نگرشی در کار باشد و شخص دنیا را هدف بداند و خدا را وسیله؟ همان طور که گفته شد، کاری که منافق انجام می دهد، بر مبنای یک «نگرش» نیست، بلکه «بدل کاری» و فریب است، اما آیا امکان دارد که کسی چنین «نگرشی» داشته باشد؟

چند مقدمه برای تشریح مسئله

از آنجا که این مباحث قرآنی و کلامی، بسیار عمیق، لطیف و ریشه دارند، ابتدا باید مقدماتی بیان شوند. مقدمه اول(۱) این است که رابطه داشتن با یک شیء، غیر از وابسته بودن به آن شیء است. ممکن است انسان با شیئی «رابطه» داشته باشد، اما به آن «وابسته» نباشد. وابستگی و رابطه ملازم هم نیستند. آن چیزی که موجب می شود انسان چیزی را هدف خود قرار دهد، وابستگی به آن است نه ارتباط و استفاده از آن. لذا ممکن است انسان به یک هدف وابستگی داشته باشد و برای رسیدن به آن، با شیئ دیگری رابطه برقرار کند. وابستگی است که دلبستگی و هدف گیری را در پی دارد.

مقدمه دوم این که منظور ما از این که می گوییم برای برخی دنیا هدف است و خدا وسیله، آن است که هدف اصلی و مطلوب بالذّات برای آنان، لذات دنیوی است که به آن وابستگی دارند و به خدا توجه واقعی ندارند. هدف گیری دنیا یعنی آنچه را که جداً می خواهند، دنیاست وبه هیچ وجه از آن صرف نظر نمی کنند و به هر وسیله ای متوسل می شوند تا به التذاذات مادی برسند. اگر این وابستگی در کسی ایجاد شود، دنیا را هدف گیری خواهد کرد.

اما وسیله بودن خدا به این معناست که چنین شخصی، خدا را وقتی قبول دارد که او را در رسیدن به هدفش کمک می کند. تا زمانی که خدا کمک می کند تا او به التذاذات نفسانی اش دست پیدا کند، مورد قبول اوست و چه بسا برای رسیدن به این لذات، از او کمک هم می خواهد و دست به دعا هم می شود! ممکن است اعتقاد به خدا به این نحو باشد که برای رسیدن به التذاذات نفسانی، تنها از او استعانت و کمک خواسته شود.(۲)

مقدمه سوم این است که مراد از هدف قرار گرفتن دنیا، هدف گیری جمادات، نباتات، حیوانات و امثال اینها نیست. دنیای هر کسی عبارت است از وابستگی های درونی او به التذاذات مادی که او را از معنویات باز می دارد. دنیای من همان اموری است که از آن لذت برده و با آن علقه قلبی پیدا کرده ام و ممکن است با دنیای شما فرق داشته باشد. مسئله این است که «خدا» هدف من است یا «خودم» و التذاذات نفسانی ام؟

در اصطلاحات روز از این مسئله به «خدامحوری» و «انسان محوری» تعبیر می کنند. «خود محوری» این است که هدف انسان، التذاذات نفسانی باشد؛ یعنی حتی اگر خداوند، غضب کند، خشنودی خود را بر خشنودی خدا مقدم بدارد و لذت ببرد. اما «خدا محوری» این است که انسان در جایی که خدا راضی است، وارد عمل شود؛ ولو این که از نظر نفسانی لذت نبرد و حتی ألم و درد هم بکشد.

پس هدف گیری دنیا، خودمحوری و لذت محوری است و اگر گفته می شود برای چنین اشخاصی «دنیا» هدف است، مراد از دنیا همین التذاذات مادی است. به عبارت دیگر ما در کنار خدا و انسان دنیا نداریم که تصور کنیم کسی یا خدا را هدف قرار می دهد یا دنیا را، بلکه حقیقت آن است که انسان یا التذاذات خود را هدف قرار می دهد و خدا را وسیله ای برای رسیدن به رضایت خود می داند، یا رضایت خدا را هدف قرار می دهد و همه چیز خود را وسیله ای برای جلب رضایت خدا می داند.

آثار مختلف بندگی دنیا و بندگی خدا

«عبودیت» به معنای «وابستگی» است و اگر کسی عبد دنیا شود، به اسارت دنیا در می آید و به آن وابسته می گردد. یعنی هم از نظر درونی نسبت به مادیات خضوع تامّ نشان می دهد و هم از نظر بیرونی از شهوت و غضب خویش اطاعت می کند زیرا عبودیت مرکب از خضوع تامّ قلبی و اطاعت اعضا و جوارح است.

عبودیت دنیا موجب توقف می شود و برای انسان حالت ایستایی به وجود می آورد، یعنی دلبستگی به مظاهر مادی موجب می شود که انسان متوقف و در نهایت پوچ و بی ارزش شود؛ اما عبودیت الله تعالی دقیقاً برعکس است.

چرا محبت به دنیا، انسان را از تحرک باز می دارد و محبت به خدا، به انسان تحرک می دهد؟ چون اولاً محبت و عبودیت نسبت به دنیا، سر فرو بردن در چاه نفس است و محبّ شهوات خویش شدن است؛ در حالی که عبودیت خدا، سر به آسمان برافراشتن و اوج گرفتن است. ثانیاً انسان در بین تمام موجودات، تنها موجودی است که تکاملش حد یقف ندارد؛ یعنی سقفی ندارد که اگر در مسیر کمال به آن برسد، دیگر نتوا