پاورپوینت کامل دنیا مزرعه آخرت است ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دنیا مزرعه آخرت است ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دنیا مزرعه آخرت است ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دنیا مزرعه آخرت است ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

مروری بر مباحث گذشته

بحث ما راجع به حب دنیا بود و گفتیم که نگرش الهی تنها نگرش همسو با عقل بشر است و از سوی انبیا و اولیا عرضه شده است. طبق این نظر، خدا و آخرت باید هدف و محور و دنیا و زندگی دنیوی باید وسیله ای برای رسیدن به این هدف باشند، لذا اگر کسی بخواهد آخرت را تحصیل نماید، باید از دنیا بهره بگیرد. از سوی دیگر، وقتی انسان می خواهد زندگی کند، باید از ابزار و وسایل معیشتی دنیا استفاده کند تا حیات او در دنیا به شکل طبیعی ادامه پیدا کند.

پس حیات دنیوی با ابزار دنیوی تفاوت دارد. یکی وسیله تحصیل آخرت است و یکی وسیله معیشت. یعنی بین مسئله «زندگی» و «ابزار زندگی» یک رابطه و نسبت «آلی و اصالی» وجود دارد. مثلاً پول هدف نیست، بلکه وسیله ای برای زندگی مادی است. از طرف دیگر همین زندگی مادی و دنیوی وسیله ای است برای تحصیل آخرت که در آیات و روایات ما، به هر دوی آنها اشاره شده است.

کسانی که نگرش الهی دارند، باید نسبت به مواهب طبیعت، دید ابزاری داشته باشند، یعنی مواهب دنیوی را وسیله ای برای حیات دنیوی و حیات دنیوی را وسیله ای برای حیات اخروی بدانند. هدف اقصی، زندگی اخروی است و زندگی دنیوی وسیله آن است، اما همین زندگی دنیوی، هدف ابزار مادیت و مظاهر طبیعت است، لذا غایت اصلی آخرت و وسیله صِرف، ابزار مادی است.

حال کسی که دین و به خدا و قیامت باور دارد و صاحب چنین نگرشی به عالم ماده و ابزار و وسایل زندگی است، باید همه اینها را برای رسیدن به هدف اقصای خویش به کار گیرد و کاملاً تابع خدا باشد. کسی که می خواهد به هدف اقصای اخروی دست پیدا کند، مجاز نیست برای ادامه حیات خویش از هر وسیله ای استفاده کند یا هر کاری را انجام دهد. این، همان «محدودیت در خواسته ها و توانسته ها»ست.

محدوده استفاده از ابزار مادی

معنای «تشریع الهی» و «مقدمیت دنیا و ابزار مادیت»

بحث اول در باره معنای اصطلاحی این محدودیت است. «محدودیت در خواسته ها» همان بحث «تشریع» است که خداوند انسان را به واسطه احکام شرعیه و حلال و حرام هایی که جعل فرموده، محدود می کند، لذا یک انسان با نگرش الهی مجاز نیست هر گونه که بخواهد از ابزار طبیعت استفاده کند، چون ممکن است این ابزار مادی که برای حیات دنیوی او کارایی دارند، با حیات معنوی او که هدف اصلی اوست منافات داشته باشند. این حالت با وسیله بودن آن ابزار منافات دارد و دیگر حتی نمی توان برای حیات دنیوی هم از آن استفاده کرد، هر چند که برای ادامه حیات مادی، کارایی داشته باشد.

«شرع» یعنی دستورالعمل سعادت

لذا هم مواهب مادی و هم حیات دنیوی، باید کلیدی برای زندگی اخروی باشند و در همان جهت به کار گرفته شوند. این کلید ها، ابزار و وسایلِ تحصیل هدف اصلی ما هستند، ولی باید برای به کارگیری کلید ها به دستورالعملی که سازنده آنها داده است، مراجعه کنیم. او باید بگوید که برای استفاده از این ابزار، چه کار باید کرد. دستورالعمل استفاده از ابزار مادی، یعنی «تشریع». خداوند با تشریع احکام دینی، راه بهشتی شدن را به ما نشان می دهد و مشخص می کند که از کدام ابزارهای مادی می توان استفاده و از کدام باید اجتناب کرد.

محدوده استفاده از ابزار مشروع

«استفاده برای بقا» نه بیشتر از آن

امّا بحث دوم راجع به مقدار استفاده از مواردی است که در بهره گیری از آن مجازیم. بحث این است که آیا ما می توانیم هر مقدار که مایلیم از این موارد استفاده کنیم یا در اینجا هم محدودیت وجود دارد؟ مثلاً اگر دست از «حرام ها» برداشتیم، می توانیم از همه «حلال ها» بدون هیچ محدودیتی استفاده کنیم؟ این طور نیست که انسان بتواند هر قدر که می خواهد از تنعمات دنیوی حلال و مشروع استفاده کند، بلکه استفاده انسان از موارد حلال نیز باید در حد «وسیله» باشد، یعنی انسان باید ابزار مادی را در حدی به کار گیرد و از تنعمات طبیعی لذت ببرد که وسیله بقای حیات اوست و زندگی مادی او را به اعتدال می رساند. انسان نباید نه آن قدر بر خود سخت بگیرد که جانش به خطر بیفتد و نه آن قدر خود را در لذائذ و شهوات غرق کند که از تحصیل آخرت باز بماند. آنچه در آیات و روایات در مورد دنیا و بهره گیری از لذائذ حلال آن مطرح شده همین است که باید از حلال الهی در حد وسیله بودن استفاده کرد. این مطلب، کاملاً با عقل انسان نیز همسوست.

مواهب طبیعی و مادی، وسیله ای برای زندگی و حیات دنیوی انسان هستند و انسان هم ترکیبی از روح و جسم است. «جسم» مرکبی برای «روح» انسان است که باعث سرپا بودن روح می شود و آن را در این نشئه هستی سیر می دهد. حال زندگی در دنیا نیز وسیله ای است برای زندگی آخرت و تحصیل کمالات معنوی، پس انسان باید در حدی که زندگی در دنیا به ابزار مادی نیاز دارد، از آنها استفاده کند، یعنی باید تنها به مقداری که برای ادامه حیات نیاز دارد، از ابزار مادی بهره ببرد.

«تأمین آتیه» یک فکر الهی نیست!

حال ممکن است کسی بگوید: ما برای ادامه زندگی دنیا نیاز به تأمین آتیه داریم و باید وسایل زندگی را فراهم کنیم تا بتوانیم به حیات خود را ادامه دهیم، لذا لازم است که در تحصیل ابزار زندگی و وسایل مادی بسیار تلاش کنیم. آیا انسان می تواند بگوید چند سال زنده می ماند؟! شما برای چند سال زیستن در دنیا باید وسیله تهیه کنید؟ این سئوال یک بن بست ایجاد می کند و آدمی متحیر می ماند چه کند. آیا به دنبال تحصیل دنیا باشد، چون ضرورت زندگی اوست و شاید سال ها زنده بماند و یا دنیا را رها کند، چون نمی داند تا کی در دنیا باقی می ماند و شاید هم لحظه ای دیگر بمیرد؟(۱)

«مرگ» یک رویداد حتمی و نامعلوم

در روایات ما مسئله مرگ و جاودانه نبودن انسان، اولاً مسلم ترین، وجدانی ترین و به تعبیر برخی روایات یقینی ترین مسئله ای است که در این عالم وجود دارد و ثانیاً در عین حال، مسئله ای است که برای انسان مشکوک است و زمان آن مشخص نیست. ما همه می دانیم که خدا به کسی سند نداده است که چقدر در دنیا زنده خواهد بود. همه می دانیم که انسان مسلماً می میرد؛ اما از زمان وقوع مرگ بی اطلاعیم. همین تردید نسبت به یک واقعه حتمی و یقینی، برایمان سئوال ایجاد می کند که چقدر باید در دنیا ابزار و وسیله تهیه کنیم؟

انسان باید تنها به مقدار زیستش در دنیا از ابزار مادی استفاده کند و اضافه بر آن به درد نمی خورد. کسی که نگرش الهی دارد و می داند باید از این زندگی عبور کرد و زندگی دنیوی وسیله ای برای زندگی اخروی است، آیا می تواند بگوید که مقدار توقف او در این دنیا چقدر است تا به همان اندازه، وسایل مورد نیازش را تهیه کند؟

اگر خدا به ما سند داده بود مبنی که چقدر در این دنیا زنده می مانیم، چنین کاری ممکن بود. مثلاً اگر به ما می گفت شما ۵۰ سال در دنیا زنده می مانید، در آن صورت ما نیز به اندازه ۵۰ سال خواروبار، خوراک، پوشاک و مسکن فراهم می کردیم، اما چنین اطمینانی وجود ندارد و همه می دانیم که در یک زمان نامعلوم، خواهیم مُرد. حال تنظیم بهره گیری از ابزار مادی با میزان عمر نامشخص، چگونه ممکن است؟

به اندازه «رفع نیاز فعلی» باید از دنیا بهره برد!

وظیفه این است که انسان به اندازه ای که فعلاً نیاز دارد، دنیا را تحصیل نماید و بی خود و بی جهت به دنبال زیاد کردن مال و اموال نباشد. برای همین است که اولیای خدا فریاد می کشند: ای انسان؛ بی جهت اعصاب خود را خراب نکن! کفشت را پاره نکن! بی خود دنبال طلب مال فراوان و استمتاع از لذات مادی نباش! همه برای این است که می خواهند بگویند زندگی منتهی به مرگی که زمان رسیدنش نامشخص است، ابزار زیادی نمی خواهد.

تطبیق بحث با روایات معصومین

ما را چه به دنیا؟!

آیات و روایات زیادی در این زمینه وجود دارند و من، بیش از ۴۰۰، ۵۰۰ آیه و روایت در این مورد دیده ام که از بین این مجموعه گسترده، فقط به چند نمونه از آنها اشاره می کنم.

روزی عمر خدمت پیغمبر اکرم«ص» رسید و دید حضرت روی حصیری نشسته اند و شاخه های حصیر روی بدن مبارک ایشان خط انداخته است. گفت: آقا؛ چه می شد شما این حصیر را جمع می کردید و به جای آن، فرشی زیر پایتان می انداختید تا این اتفاق نمی افتاد و پایتان ناراحت نمی شد. پیغمبر فرمود: «مَالی وَ للدُّنْیَا؟! مَا مَثَلِی وَ مَثَلُ الدُّنْیَا إلّا کَراکِبٍ سَارَ فی یَوْمٍ صَائِفٍ وَ اسْتظلّ تَحْتَ شَجَرَهٍ سَاعَهً مِنْ نَهارٍ ثُمَّ رَاحَ وَ تَرَکَ»؛(۲) مرا با دنیا چه کار است؟ مَثَل من و دنیا، مثل یک سواره است که به سوی مقصدی حرکت می کند، هنگامی که زیر آفتاب نیمر وز، در حال حرکت است، درختی را می بیند و زیر آن توقف می کند. بعد از کمی استراحت هم وقتی خستگی اش برطرف شد، آنجا را ترک می کند.(۳) پیغمبر چقدر زیبا زندگی دنیا