پاورپوینت کامل طرح امنیت اجتماعی اعتماد مردم به ناجا را تقویت کرده است ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طرح امنیت اجتماعی اعتماد مردم به ناجا را تقویت کرده است ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طرح امنیت اجتماعی اعتماد مردم به ناجا را تقویت کرده است ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طرح امنیت اجتماعی اعتماد مردم به ناجا را تقویت کرده است ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint :

اما و اگرهای «طرح امنیت اجتماعی» در گفتگوی اختصاصی پاسدار اسلام

با سردار سرتیپ پاسدار اسماعیل احمدی مقدم

درآمد:

تهاجم همه جانبه دشمن به ویژه در عرصه جنگ نرم، ضرورت مقابله جدی در عرصه امنیت اخلاقی و اجتماعی را صد چندان کرده و در غیاب یا سهل انگاری برخی از نهادهای فرهنگی، این مقابله عمدتاً به دوش نیروی انتظامی قرار گرفته است.

اعتماد و رضایتمندی مردم اما بزرگ ترین پشتوانه و حامی نیروی انتظامی است که به رغم برخی کمبودها توانسته نسبتا امنیت جامعه را در سطوح مختلف تأمین نماید. در این گفتگو تلاش های این نیرو بررسی و ارزیابی شده است.

نخستین سئوال در ارزیابی طرح امنیت اجتماعی این است که فارغ از نظرات موافق و مخالفی که تا به حال در این باب گفته شده، ارزیاتی جنابعالی از این طرح چیست و اساساً آن را چقدر موفق می بینید؟

بسم الله الرحمن الرحیم. قبل از پاسخ به سئوال شما، ابتدا باید ضرورت های اجرای طرح و ارزیابی از محیط را داشته باشیم. اگر به فرمایشات مقام معظم رهبری توجه کرده باشید، از اوایل دهه ۷۰، یعنی بیش از ۲۰ سال پیش، ایشان تهاجم فرهنگی را مطرح کردند. یادم هست که همان روزها مقاله هایی نوشته می شد که این تعبیر یعنی چه؟ ما تبادل فرهنگی داریم، ولی تهاجم فرهنگی نداریم و این معنا را که فرهنگ قوی تر بر فرهنگ ضعیف تر غلبه می کند، تخطئه می کردند. حضرت آقا در سال های اخیر فرمودند، آن روزها به صورت حسی این سخن را می گفتم و امروز با مستندات می گویم.

بنده هم عرض می کنم که امروز واقعاً با مستندات قوی می توانیم بگوییم که این طرح وجود داشته است و دارد و طبیعتاً تلاش تهاجم فرهنگی بر تغییر هویت اسلامی ما، یعنی ناحیه ای است که از جانب آن دچار مشکل هستند و لذا سعی دارند به آن حمله و تسخیرش کنند.

اگر به سخنرانی های نتانیاهو و مقامات امریکایی دقت کنید، در سال های اخیر بحث اندلسی کردن ایران را مطرح می کنند و می گویند ایران نیاز به حمله نظامی یا اتمی ندارد و کافی است در ایران سکس و بی اخلاقی را ترویج کنیم. این واقعیتی است و امروز بیش از ۷۰ کانال ماهواره ای فارسی زبان برای مخاطبان ایرانی تولید برنامه می کنند.

تولید برنامه های سیاسی…

البته سیاسی ها کمتر شده و آنها هم میل پیدا کرده اند که در این حوزه بیایند. سیاسی ها هم تلاش می کنند آرام آرام مبانی فرهنگی ما را تخریب کنند. مواضعی که ما اتخاذ می کنیم، مبتنی بر زیرساخت های ارزشی ما هستند و اگر دشمن، آنها را تخریب کند، مواضع ما خود به خود از بین می رود.

وقتی بالای دکل نگهبانی می دهیم، یک راهکار این است که نگهبان را بزنند که در این صورت یک نگهبان دیگر بالا می رود، ولی اگر پایه برج را بزنند، دیگر دکل نگهبانی ای باقی نمی ماند و به همین دلیل دشمن تلاش می کند بنیان های ارزشی را هدف قرار بدهد.

البته تهاجم فرهنگی فقط علیه ملت ما نیست. امروز تهاجم و تسخیر نرم در دستور کار غربی ها قرار گرفته است، اسم آن را هم قدرت نرم می گذارند، یعنی قدرت نفوذکنندگی نه نفوذ به وسیله قدرت. قدرت نرم یعنی مخاطب به میل خود الگوهای دشمن را می پذیرد و ضرورت ندارد او را به انجام کاری وادار کنیم، بلکه او خود دوست دارد آن گونه باشد که دشمن می خواهد، یعنی فرد قبله آمال خود را در لیبرالیسم غربی جستجو می کند و مدینه فاضله اش آنجا می شود. صدها شبکه و سایت های اینترنتی را هم به این شبکه های ماهواره ای را هم که عمده آنها مواضع سیاسی خود را کمرنگ کرده اند، بیفزائید. البته در مقاطع خاصی مثل انتخابات وارد میدان سیاسی می شوند و همگی لباس فرهنگی را درمی آورند و لباس سیاسی و جنگی به تن می کنند، ولی فعلاً سربازان جبهه اندلس هستند، یعنی تلاش می کنند با توسعه فساد جنسی و اخلاقی، مواد مخدر، مشروبات الکلی و…که عمدتاً فروپاشی اخلاق را در پی دارد، زیرساخت های ارزشی جامعه ما را تخریب کنند و اراده جوانان ما را در هم بشکنند.

مهم ترین بنیانی را هم که هدف قرار داده اند، بنیان خانواده است، چون اگر نهاد خانواده از هم بپاشد، حاصل آن فرزندان طلاق و کودکان خیابانی و فحشا، تأخیر در ازدواج، شکنندگی ازدواج ها، روابط خارج از خانواده توسعه خواهد بود. اگر ازدواج به تأخیر افتاد، زنان در این رقابت، سعی می کنند با عرضه جذاب خود، گوی سبقت را از حریفان بربایند و متأسفانه با این نیت در دام های خطرناکی گرفتار می شوند.

بحث بر سر این نیست که طرح امنیت اجتماعی چقدر موفق هست یا نیست، بلکه این طرح ضرورتی است در برابر تهاجم سازمان یافته دشمن. این یک تهدید است و ما یا باید به مصاف این تهدید برویم و یا دست از اصولمان برداریم و کنار بنشینیم.

اما میدان عمل، میدان آسانی نیست. نیروی انتظامی در حوزه های متعددی مأموریت دارد. در برخی از حوزه ها، مثل برخورد با اراذل و اوباش، همه و حتی خانواده های آنها هم از کار ما حمایت می کنند، ولی وقتی با موضوع قاچاق کالا در مرز برخورد می کنیم، قضیه این طور نیست. اگر سخت بگیریم، مرزنشین ها و مقامات محلی ناراحت می شوند، چون معیشت آنها به چالش کشیده می شود. اگر آسان بگیریم، تولیدکنندگان و متصدیان اقتصادی در مرکز ورشکست می شوند و هر کاری بکنیم، نمی توانیم همه را راضی کنیم، بنابراین باید به قانون و مصلحت بچسبیم. در چنین شرایطی، وقتی مثلاً مرز زابل را می بندیم، در این خشکسالی خیلی به مردم فشار می آید، چون معیشت مردم تحت تأثیر قرار می گیرد، ولی بعد از مدتی بالاخره الگوی معیشت تغییر می کند. دو سه سال کار سخت می شود، ولی بعد مردم آنجا از خود می پرسند، اگر زابل در مرز نبود و مثلاً در یزد بود، مردم چه کار می کردند؟ حالا هم همان کار را بکنند. پس از دو سه سال الگوهای اقتصادی در آنجا تغییر می کنند، اما جراحی سختی است. حمایت عمومی پشت سر بخش هایی مثل مبارزه با سرقت هست. در بخش مبارزه با بداخلاقی، دو گروه هستند. مطالبه یک گروه، برخورد شدید نیروی انتظامی است و گروهی هم به شدت مخالف این گونه برخورد هستند. البته ما تلاش می کنیم این گروه ها را به شکل صحیحی ارزیابی کنیم و ببینیم تعدادشان چقدر است؟ شدت و عمق مسئله چقدر است؟ ما برای ارزیابی احساس امنیت و مطالبات مردم در حوزه امنیت، هر سال پیمایش انجام می دهیم که نشان می دهد پس از مواد مخدر و سرقت، مطالبه مردم بدپوششی و حجاب و عفاف است و بعد نوبت به ترافیک، کلاهبرداری و… می رسد و اوباش گری الان در پایین ترین رتبه است، در حالی که ۵ سال پیش در رتبه اول بود. در شرق کشور، گروگانگیری و در استان فارس سرقت مسلحانه مسئله اول بود، ولی الان مسئله چندم است. معلوم می شود که در اثر اقدامات ما مطالبات مردم هم تغییر کرده است. تقریباً بالای ۶۵% مردم مطالبه دارند که ما در حوزه حجاب و عفاف اقدام کنیم. ۲۰% هم نظری ندارند. بقیه هم مخالف هستند. مخالف ها هم همه از یک جنس و از آسیب دیده ها و آسیب پذیرهای جامعه نیستند. یک عده در شیوه اجرای طرح مشکل دارند، یک عده هم می گویند باید آزادی های اجتماعی وجود داشته باشند و ما نباید کاری داشته باشیم. یک عده در آثار و نتایج طرح تردید دارند و می گویند هزینه می دهیم و نتیجه ای هم به دست نمی آید. یک عده هم کارشان تخریب و مقابله است که ۱۰، ۱۵% می شوند.

پژواک عملکرد این ۱۰، ۱۵% چقدر است؟ حتی برخی از حزب اللهی های جامعه تردید دارند که این طرح نتیجه خوبی داشته باشد.

همین را عرض می کردم که ما باید نظرات مردم را از نظرسنجی های دقیق در بیاوریم. کشور عبارت از تهران و تهران عبارت از شمال شهر تهران نیست. نخبگان و اصحاب قلم و اصحاب رسانه و اصحاب تریبون در شمال تهران جمع شده اند. شما اگر به بیرجند، کرمان، قم و… بروید، درخواهید یافت که مطالبات مردم کاملاً فرق می کند. در فتنه ۸۸ هم دیدیم که چون شمال شهر تهران به کاندیدایی رأی داده بودند، فکر می کردند همه مردم ایران هم، هم نظر آنها هستند، اما در استان دیگری ۹۹% مردم به کاندیدای مورد نظر آنها رأی ندادند و به دیگری رأی دادند، اما اینها چون بلندگو دارند، حس می کنند نمایندگان ملت هستند، البته مؤثرند، چون رسانه دارند. کشور به هر حال از طریق نخبگان اداره می شود و نخبگان هم در اینجا متمرکز شده اند، اما دیدگاه هایشان منعکس کننده دیدگاه های همه مردم ایران نیست. نظرسنجی های ما موضعی هستند و مثلاً ما طرح قاچاق را در استان هائی که فراوانی جرم وجود دارد اجرا می کنیم. همین طور هم در مورد قتل، مواد مخدر و جرائم دیگر.

بحث کارشناسی طبیعتاً از نخبگان پذیرفته است، اما بحث این است که اگر قرار است حرکت قاطعی علیه مفاسد اجتماعی انجام شود، چرا باید این قدر به صاحبان تریبون میدان داده شود که این طرح را تخریب و ابتر کنند و ظرفیت ها و توانایی های کشور را از بین ببرند؟

هرج و مرج رسانه ای موجود در کشور ما که امسال حضرت آقا دو بار هم به آن اشاره کردند، نشان می دهد که هر کسی که سایتی دارد نباید آزاد باشد هر چیزی را در آن بنویسد. در حال حاضر هر کسی هر چیزی را می نویسد و هر تیتری را می زند و دلیل اثبات یک خبر این است که آن را ده تا سایت بزنند. یک سایت که خبر را می زند، ۹ تای دیگر هم بدون ذکر منبع از روی آن می زنند. مردم هم می گویند وقتی ده جا چیزی را بنویسند، حتماً درست است، درحالی که ممکن است خبر از پایه غلط باشد. وقتی هم خبری پخش می شود، ترمیم آن بسیار دشوار می شود و کسی به اصلاحیه آن توجه نمی کند. این همه رسانه هایی که در دنیای غرب وجود دارند، با روش های مختلف تابع یک سیاست هستند و سیاست، زیرساخت ها را یکسان کرده است و هیچ وقت اختلافاتی را که اینجا در رسانه ها می بینید، در آنجا نمی بینید.

یکی از مشکلاتی که ما داریم، نوپایی رسانه، دموکراسی و فضای مجازی است که هنوز ساختارمند نشده است. این رسانه ها هنوز به شهرستان ها نفوذ پیدا نکرده اند و فعلاً اخبار ایران یعنی اخبار تهران.

به هر حال کمترین نتیجه اجرای طرح امنیت اجتماعی، حفظ وضع موجود است.

آمارها و مستندات تصویری و غیرتصویری بسیاری از جرائم سازمان یافته اخلاقی زیرزمینی، X پارتی ها، عروسی های مختلط، باندهای فساد و فحشا داریم که در این سال ها کاهش نشان می دهد. مصرف مشروبات الکلی، تجهیزات ماهواره ای و میزان بهره برداری مردم از ماهواره کاهش پیدا کرده است. اخیراً امریکایی ها در یک نظرسنجی گفته اند بعضی از ایرانی ها جواب ما را ندادند و از میان کسانی هم که جواب دادند، فقط ۲۰% از تجهیزات ماهواره ای استفاده می کردند.

ما هنوز به نظر قطعی نرسیده ایم، چون احصای قضیه دشوار است، ولی می توانیم قطعاً بگوییم که تجهیزات ماهواره ای در همین یک سالی که برخورد کرده ایم به نصف تقلیل پیدا کرده و اتفاقاً خانواده ها بسیار استقبال می کنند. بسیاری از پدر و مادرها می گویند ما حریف بچه مان نشده ایم، همین طور خانم ها می گویند همسرمان به زور ماهواره را به خانه آورده و آدرس می دهند و می گویند ما را از این وضع نجات بدهید، ولی اسم ما را نگویید.

در حوزه پوشش ظاهری که پرچالش ترین مأموریت ماست، پیشرفت هائی داشته ایم و حتی اگر پیشرفتی هم در کار نبود، ایستادگی در موضع موجود هم کار بسیار بزرگی است، آن هم در برابر موج تهاجماتی که هر روز افزایش پیدا می کنند. در کاهش جرائم خشن، در اوباش گری و مزاحمت های خیابانی هم از نگاه آماری پیشرفت داشته ایم.

اگر قرار باشد یک حرکت منسجم در مبارزه با مفاسد اجتماعی صورت بگیرد، باید همه اجزا کمک کار باشند، نه این که همه چیز را روی دوش نیروی انتظامی بگذارند و بعد هم همه ژست روشنفکرانه بگیرند که این طرز برخورد با مفاسد نیست. عمده این بدپوششی ها از مانتوفروشی هایی است که علناً دارند اجناس خود را می فروشند. طبیعتاً اول باید اینها را کنترل کرد. بدپوششی در سطح کلان در کشور طراحی، تولید و عرضه می شود، اما با آن بدبختی که آن را خریده و پوشیده، برخورد می شود.

به نکته کاملاً درستی اشاره کردید. راهکارهای اجرایی ای که ۸ سال پیش در طرح عفاف و حجاب در شورای انقلاب فرهنگی تصویب شد، کاملاً این ابعاد را در نظر گرفته بود، یعنی همه ابعاد سلبی و ایجابی و ابعاد فرهنگ سازی که قوی تر هم هستند و نیز ابعاد کنترلی کاملاً در آن طرح مشخص است. متأسفانه دستگاه ها با موضوع کجدار و مریز برخورد می کنند. بعضی ها هم بهتر عمل می کنند، مثلاً دستگاه قضایی بیشتر در میدان است و فعالیت بیشتری می کند. صدا و سیما و بخشی از رسانه ها در حوزه فرهنگ سازی اقدامات نسبتاً خوبی می کنند. روحانیت مشخصاً حضور قوی دارد، ولی بعضی از دستگاه ها وظایف اولیه خودشان را هم به درستی انجام نمی دهند. ما نظام صنفی داریم و می توان از آن طریق کنترل کرد.

اخیراً شرکت نمایشگاه ها غرفه داری را به شرکتی واگذار و آن شرکت هم یونیفورم هایی را برای خانم ها طراحی و نوع خاصی از آرایش و بدحجابی و کراوات را برای آقایان ارائه کرده بود. این بی توجهی مسئولان نمایشگاه است، چون آن شرکت می خواهد پول دربیاورد. یک آلبوم به او می دهند و می گویند قیافه کل غرفه دارهای تو باید این شکلی باشد. آنها می خواهند پولشان را بگیرند و کاری به بقیه مسائل ندارند، لذا ما چوب بی توجهی مان را می خوریم. یک وقت می خواهیم بگوییم که آن شرکت سوءنیت دارد که دارد. یک وقت هم می خواهد پولش را بگیرد، برای همین به یک شرکت می روید می بینید حجاب مهماندارها خوب است، شرکت دیگر حجابشان بد است. مدیریت شرکت ها متفاوت است، وگرنه ذات مهماندارها خیلی با هم متفاوت نیست. به او گفته اند باید این شکلی باشی، او هم همان شکل است. در اغلب ایرلاین های خارجی، خانم های مهماندار آرایش ندارند، لذا هر جا که یونیفورم است، می توان به مسائل انضباطی آن می شود رسیدگی کرد.

نمایشگاه ها و بیمارستان ها هم همین طور. کراوات می شود یونیفورم و از دربان تا کارکنان همه باید کراوات بزنند و خانم ها هم همه باید یک نوع روپوش تنگ چسبان بدن نما بپوشند و پرستاران را هم نوعاً طوری انتخاب می کنند که جذابیت های ظاهری شان بالا باشد. این هم نوعی سوءاستفاده از جذابیت های زنانه برای فروش برند خودشان است. نتیجه هم این می شود که اگر درآمد این بیمارستان بیشتر بود، بیمارستان های دیگر هم می گویند ما هم همین اداها را درمی آوریم. باید پرسید در این میان وظیفه وزارت بهداشت چیست؟

این اتفاق ده پانزده سال است که افتاده. چطور حالا ما…

نه ده پانزده سال نیست، همین یکی دو سال اخیر این اتفاق افتاده. پزشکان کراوات می زدند، ولی دربان و بقیه نه. این حاصل بی توجهی هاست. نمایشگاه ها را داشتیم که در غرفه ای حجاب خوب بود و در دیگری نبود. نقش نظارت چیست؟ مگر بیمارستان ها نباید تابع یونیفورم باشند؟

رستوران ها و شرکت ها و… همگی صنف و سازمان های نظارتی دارند؟ اینها کجا هستند؟ نقششان چیست؟ دارند چه کار می کنند؟ وقتی آنها وظایفشان را انجام ندهند، همه بارها روی دوش نیروی انتظامی می افتد. سفره خانه ها و قهوه خانه ها که یک وقت برای این بود که در آنجا استراحتی کنند و قلیانی بکشند و غذایی بخورند، حالا تبدیل به قرار و مدارهای پسرها و دخترها در ارتباطات خارج از خانواده با ظواهر زشت و زننده شده و متأسفانه نظارت صنفی درستی هم صورت نمی گیرد. به نظر من اگر نظارت های صنفی در حدی که در مقررات آمده اجرا شوند، بدون هیچ تنش و درگیری ای می شود این مسائل را کنترل کرد. سگ فروشی و حیوان فروشی راه می افتد و نظارتی وجود ندارد. اگر به پلیس بگوییم دارو را تو مراقبت کن، سگ را تو بگیر، لوازم آرایش را تو مراقبت کن، گربه را تو بگیر، قلیان و سیگار را تو بگیر و… به فرض که بتواند همه این کارها را هم انجام بدهد، اساساً مصلحت هست که پلیس را این قدر در اصطکاک با مردم قرار بدهیم؟ پس وظایف خود پلیس چه می شود؟ پلیس باید وقتی وارد عمل شود که دیگران درمانده می شوند. ناظران صنفی اخطار می دهند و اگر عده ای عمل نکردند، پلیس وارد عمل می شود، نه این که قبل از آنها وارد عمل شویم.

ما به وزارتخانه ها نامه می نویسیم، یادآوری می کنیم، مستندات را تهیه م