پاورپوینت کامل چشم اندازتحولات مصر ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چشم اندازتحولات مصر ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چشم اندازتحولات مصر ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چشم اندازتحولات مصر ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

پروازهای هواپیماهای جنگی مجهز به موشک بر فراز میدان الرابعه که هواداران اخوانی در آنجا تجمع کرده اند، تعطیلی فرودگاه ها و ایستگاه های قطار، اعلام آماده باش ارتش در کل مصر، تشدید اوضاع امنیتی در صحرای سینا و بندر حساس العریش، دستگیری رهبران مرکزی و استانی اخوان المسلمین، همه بیان کننده آنند که تشنج در فضای سیاسی امنیتی مصر پس از برکناری مرسی و روی کار آمدن عدلی منصور تشدید شده و ممکن است اوضاع مصر در طی روزها و هفته های آینده به وضعیت خطرناکی برسد.

برخلاف آنچه تصور می شود در حال حاضر هیچ کسی و هیچ کشوری اوضاع را تحت کنترل خود ندارد. نه ارتش به رغم آنکه انسجام خود را حفظ کرده و قدرتمندترین نهاد کشور به حساب می آید، اوضاع کنونی را تحت کنترل دارد و نه کشورهای غربی که گمان می رود برنامه منسجمی را برای به قدرت رساندن وابستگان خود در مصر تدارک دیده اند، تسلطی بر اوضاع مصر دارند. این موضوع به خوبی فقدان قدرت فایقه و «فیصله بخش» در مصر طی ماه های آینده را نشان می دهد. روی دیگر این سکه آن است که هرج و مرج کنونی طی ماه های آتی در مصر ادامه پیدا می کند.

اخوان المسلمین در فضای تحولات مصر چیزی را از دست داده اند که برای به دست آوردن آن سال تلاش کرده اند و از این رو شرایط روانی آنان نسبت به دوره ای که برای کسب قدرت تلاش می کردند تا حد زیادی متفاوت است. پیش از این اخوان المسلمین تطورات گوناگونی را در حد فاصل رهبری استاد حسن البنا تا استاد محمد بدیع تجربه و در هر دوره ای تلاش کرده اند تا حضور خود در میدان سیاست را حفظ کنند، از این رو گاهی به حکومت ها روی خوش نشان دادند و زمانی با ناصریست ها و حزب الامه پیمان بستند. اخوان تلاش می کرد مخالف هیچ دولتی تلقی نشود و لذا طیف های مختلف به درخواست های اخوان پاسخ مثبت دادند. بر همین اساس تصور عمومی از اخوان المسلمین در این جمله خلاصه می شد: «محافظه کاران محتاطی که خشونت را دوست ندارند».

امروز اخوان المسلمین در وضعیت جدیدی قرار گرفته است. از یک سو آنچه را که در یک مصاف منصفانه با گروه های مختلف و در یک انتخابات آزاد به دست آورده، در مواجهه با جبهه ای مرکب از احزاب راست، چپ، ناسیونالیست و نظامیان از دست داده است و از دیکر سو، اینک دیگر متصف به فضایلی که بدانها شهرت داشت، نیست و پس از یک سال که از به دست گرفتن قدرت او می گذرد، متهم به «تکروی» و انحصارطلبی شده و امکان جلب همکاری چپ ها، راست ها و ناسیونالیست ها (قومی ها) را تا حد زیاد و به مدت طولانی از دست داده است.

اخوان المسلمین اینک بر سر دو راهی قرار گرفته است. یک راه حاشیه گزینی اجباری از عرصه سیاست و پذیرش این واقعیت است که در فاصله یکی دو دهه آینده نقش مهمی در سیاست نداشته باشد و راه دوم این است که برای آنچه که به طور غیرقانونی از دست داده، «بجنگد» و رفتار سیاسی و اجتماعی اخوان در روزهای پس از سقوط مرسی نشان می دهد که این گروه راه دوم را برگزیده و قصد ندارد تسلیم شود. رئیس جمهور اخوان اعلام کرده است که اقدام ارتش را کودتایی غیرقانونی دانسته و هنوز خود را رئیس جمهور قانونی مصر می داند. سخنگو و اکثر اعضای عالی رتبه حماس نیز اقدام ارتش را غیرقابل قبول دانسته اند. دعوت اخوان به تجمع روز جمعه و شرکت نزدیک به هزار از هواداران آنان در مقابل مسجد «الرابعه» و اعلام حرکت به سمت کاخ ریاست جمهوری، حمله مسلحانه به فرودگاه شهر بندری «العریش» و اعلام عملیات در صحرای سینا و کانال سوئز نشانه عدم تسلیم اخوان المسلمین است که با رفتارهای سیاسی این حزب در گذشته بسیار متفاوت است.

واقعیت این است که الزاماً نباید با انگاره های تاریخی به تحلیل جامعه شناختی و روانشناختی جریان اخوان پرداخت. البته شاید اخوان المسلمین راه میانه ای را برگزیند، به این معنا که تظاهرات و اقدامات تکمیلی امنیتی خود را تا آنجا ادامه دهد که سهم عمده ای را در ساختار سیاسی مصر به دست آورد، در این صورت اخوان المسلمین حداقل در میان مدت باید هدف خود را از «به دست گرفتن» قدرت به مشارکت در قدرت تغییر دهند.

ارتش و مدیریت تحولات

کم نیستند کسانی که معتقدند برخلاف ظاهر قضیه که توده های شرکت کننده در میادین و خیابان ها عامل اصلی تغییرات تلقی می شوند، این عناصر اطلاعاتی نظامی هستند که بسترهای پیش از وقوع و پس از وقوع شورش ها و خیزش ها را فراهم کرده اند. بر این اساس بسیاری از ناظران معتقدند تظاهرات یا مدیریت پس از تظاهرات در مصر تحت اشراف ارتش و دستگاه امنیتی آن صورت گرفته است. روزنامه «هاآرتص» در تحلیلی به قلم «آنشل پفیفر» در روز ژوئن که روز پایان مرسی خوانده شد، نوشت: «ارتش یک هفته پس از آغاز انقلاب مصر از اطاعت دستورات مبارک سرپیچی کرد. در واقع این ارتش بود که تصمیم گرفت مبارک از قدرت برکنار شود». یک روزنامه دیگر اسرائیلی (جروزالم پست) نیز در تیرماه در مقاله ای به قلم «ارین بن سالو مون» نوشت: «کودتای ارتش در مصر تکرار تاریخ است».

ورود ارتش به تحولات مصر برای کنترل اوضاع به گونه ای است که کار در دست مخالفان جبهه ای که ارتش در آن قرار دارد (یعنی جبهه غربی عربی) قرار نگیرد، از این رو می توان گفت علت سکوت ارتش در آخرین روزهای حکومت مبارک این بود که بتواند شرایط پس از مبارک را مدیریت کند، نه اینکه واقعاً بخشی از انقلاب به حساب آید، کما اینکه وقتی مبارک کنار رفت، فرمانده وقت ارتش تا یک سال قدرت را در دست داشت و به مدیریت نظامی تحولات آینده شامل تدوین قانون اساسی، برگزاری انتخابات مجلس الشعب و انتخابات ریاست جمهوری مشغول بود و تلاش زیادی کرد تامانع دستیابی یکی از کاندیداهای انقلاب به مسند ریاست جمهوری شود. در نهایت هم ارتش، رئیس جمهور را از کار برکنار کرد و گفته می شود در فاصله برگزاری انتخابات ریاست جمهوری تا زمان سقوط مرسی هم نقش مهم و البته غیرمستقیمی در بالا گرفتن اعتراضات علیه او داشته است.

در عین حال ارتش با محدودیت های زیادی در صحنه سیاسی مواجه است، از جمله:

ـ ممکن است ورود ارتش به معادله سیاسی در کوتاه مدت به مهار بحران بینجامد و به خصوص تب اجتماعی را تا حدی پایین بیاورد، ولی در میان مدت و درازمدت به تشدید بحران و بازسازی انقلاب منجر می شود، از این رو، روزنامه هاآرتص یک روز قبل از سقوط مرسی در مقاله ای این سئوال را مطرح کرد: «در صورت سرنگونی مرسی و قدرت گرفتن مجدد ارتش، آیا مصری ها برای پایان دادن به قدرت ارتش به خیابان ها باز خواهند گشت یا خیر؟»

ارتش در مصر سال قدرت را کاملاً در قبضه خود داشته و چنان با قدرت دیکتاتوری وابسته عجین شده که «مستقل دیدن» آن برای مردم مصر بسیار دشوار است، از این رو به قدرت رسیدن یک نظامی با یک دولت تحت الحمایه نظامیان واکنش برانگیز خواهد بود. شاید به همین دلیل هم وزیر دفاع، عبدالفتاح السیسی پس از برکنار کردن مرسی و لغو قانون اساسی مصر، رئیس دادگاه قانون اساسی مصر عدلی محمود منصور را به عنوان رئیس جمهور موقت منصوب کرد.

ـ ورود ارتش به معادلات سیاسی، پاسخگویی در حوزه اقتصادی و مشکلات آن را متوجه ارتش می کند و حال آنکه ارتش از توان و بودجه کافی برای کاستن از مشکلات پیچیده و مزمن اقتصادی برخوردار نیست. جایگاه مسایل اقتصادی در تحولات مصر چنان در کانون توجه مردم قرار دارد که بعضی معتقدند: «برخلاف تصورات اولیه، ریشه اعتراضات کنونی در مصر عدم توافق در فضای سیاسی نیست، بلکه عدم تحمل در فضای اجتماعی است». روزنامه انگلیسی آبزور هم در روز ورود ارتش مصر به معادله قدرت نوشت: «هیچ کس نمی تواند مشکلات اقتصادی را حل کند، بنابراین هرج و مرج ادامه می یابد».

ـ ورود ارتش به معادلات سیاسی ممکن است بر میزان بی ثباتی و هرج و مرج کنونی بیفزاید. فرض کنیم حداقل درصد از حدود میلیون رأی دهنده به مرسی در انتخابات به هیچ قیمتی حاضر به پذیرش خلع رئیس جمهور منتخب خود نباشند. در این صورت ارتش با یک پدیده بغرنج و غیرمهار مواجه می شود و همین مشکل می تواند ارتش را متلاشی کند، زیرا اخوان در همین ارتش کنونی هم هواداران زیادی دارد که در صورت وقوع درگیری ارتش و اخوان حاضر به رویارویی با دوستان خود نیستند.

در اینجاست که تصویری از سوریه در ذهن طراحان اطلاعاتی امنیتی مصر شکل می گیرد. سوریزه شدن مصر برای غرب، ارتش مصر و رژیم های عربی وحشتناک خواهد بود، زیرا سرایت ناامنی به بزرگ ترین کشور عربی، اوضاع را به گونه ای رقم خواهد زد که هیچ کسی قدرت مهار آن را نخواهد داشت. اگر ارتش بتو