پاورپوینت کامل تادیب نفس ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تادیب نفس ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تادیب نفس ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تادیب نفس ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

آرامش و اضطراب انسان، ارتباط مستقیمی با هدف گیری او در زندگی دارد؛ یعنی اگر هدف یک نفر امری ثابت، آرام و باقی باشد، روح او هم آرامش پیدا می‎کند و اگر هدفش فانی، ناآرام و متزلزل باشد، روح او نیز مضطرب می‎شود.

هدف گیری یکی از معیارهای ارزش یابی انسان در روایات

گاهی این سئوال پیش می آید که معیار ارزیابی انسان‎ها چیست، یعنی ما با چه معیاری می‎توانیم انسان را ارزیابی و قیمتی بودن یا بی‎ارزش بودن او را محاسبه کنیم. در این زمینه باید گفت همین هدف‎گیری‎های انسان در زندگی است که به او ارزش می‎دهد یا او را از ارزش ساقط می کند. در نهج‎البلاغه روایاتی از علی«ع» در این باره وجود دارد. علی«ع» می فرمایند: «قَدْرُ الرَّجُلِ عَلی قَدْرِ هِمَّتِهِ».() ارزش هرکسی به انداز ارزش هدف اوست و با آن چیزی که هدف‎گیری کرده، رابط مستقیم دارد. هر چه هدف بالا و والا باشد ارزش انسان هم بالا و والا خواهد بود و هر چه هدف پست باشد، انسان نیز بی ارزش می گردد. «مَنْ شَرُفَتْ هِمَّتُهُ عَظُمَتْ قِیمَتُهُ»؛() ارزش و قیمت کسی که هدفش شریف باشد، عظیم و بزرگ است. «مَنْ صَغُرَتْ هِمَّتُهُ بَطَلَتْ فَضِیلَتُهُ »؛() کسی که هدفش کوچک باشد، با هدف‎گیری کوچک خود، فضیلتش را از بین می‎برد.

ادب، ملاک و معیاری دیگر برای ارزیابی انسان

در اینجا مطلبی را تحت عنوان یک سئوال مطرح می‎کنم() و آن اینکه اگر معیار ارزیابی یک انسان هدف‎های او باشد، پس چرا در بعضی از روایات مطلب دیگری را معیار ارزیابی انسان مطرح می‎کنند؟

در بعضی از روایات، معیار دیگری برای ارزش گذاری انسان مطرح شده که در اینجا به بخشی از کلمات علی«ع» در این رابطه اشاره می کنم. حضرت در روایتی می‎فرماید: «یا مُؤمِنُ إِنَّ هَذَا الْعِلْمَ وَ الْأَدَبَ ثَمَنُ نَفْسِک فَاجْتَهِدْ فی تَعَلُّمِهَا فَمَا یزِیدُ مِنْ عِلْمِک وَ أَدَبِک یزِیدُ فی ثَمَنِک وَ قَدْرِک »؛() ای مؤمن! این علم و ادب، ثمن و قیمت نفس توست، پس در یادگیری علم و ادب کوشش کن، زیرا به هر میزان علم و ادب تو افزایش یابد، به بها و ارزش تو نیز افزوده می شود.

علی«ع» در جمل دیگری می‎فرماید: «إِنَّک مُقَوَّمٌ بِأَدَبِک »؛() اگر بخواهند روی تو قیمت بگذارند، یعنی بگویند که تو چقدر ارزش داری و بهای تو چقدر است، به میزان ادبی که در تو وجود دارد نگاه می کنند و لذا علی«ع» معیار ارزیابی انسان را ادب می داند.

هدف و ادب در کنار هم معیار ارزیابی انسان محسوب می شوند

معیار ارزیابی انسان چیست؟ آنچه که معیار ارزشی انسان محسوب می شود هدف است یا ادب؟ چرا بسیاری از روایات، معیار ارزیابی انسان را «هدف» و برخی «ادب» معرفی می کنند؟ این دو مطلب در روایات ما وارد شده اند و با یکدیگر منافاتی ندارند؛ یعنی می شود معیار درک ارزش انسان، هم «هدف» باشد و هم «ادب». به یک معنا اینها از یکدیگر منفک نمی‎شوند.

بررسی انواع معیارهای ارزش گذاری و نقد آنها

۱ـ معیار امور وهمی مانند مال و مقام

ادب یکی از مسائل اخلاقی و معرفتی است. در روایات ما ادب، به خصوص با معیارهایی که از دیدگاه‎های مختلف موجب ارزش انسان می‎گردد، مقایسه می‎شود. گروه خاصی از انسان‎ها که فقط امور دنیوی را می بینند و هیچ توجهی به غیردنیا ندارند، دیگران را با امور اعتباری ارزیابی می‎کنند، یعنی معیار ارزشی یک انسان را امور اعتباریه ای مانند «مال» می‎دانند. این گروه، بها و قیمت یک انسان را با توجه به مال او ارزیابی می‎کنند، در حالی که مال با شخص مال‎دار، تنها یک رابط اعتباری دارد و هیچ ارزشی برای خود او محسوب نمی شود.() برخی نیز میزان ارزش یک شخص را با توجه به مقام او که پوچ‎تر از مال است می سنجند!() و جایگاه ارزشی فرد را با پُست و مقام که یک مالکیت اعتباری است، ارزیابی می‎کنند.

در مقابل این نگاه ها، در روایات ما ملاک ارزیابی انسان ادب است و با این امور اعتباری مقایسه و گفته شده است که ادب بیشتر از مال و مقام موجب قیمت انسان می شود و بها و ارزش او را بالا می برد. به عنوان مثال در باب ترغیب به ادب این تعبیر آمده است که: «طَالِبُ الْأَدَبِ أَحْزَمُ مِنْ طَالِبِ الذَّهَب ».() و «طَالِبُ الْأَدَبِ أَحْزَمُ مِن طالِبِ الدُّنیا».() سرآمد مظاهر دنیوی پول و مقام است. برخی می‎دوند تا پُست و مقامی به دست آورند، برخی هم تلاش می کنند تا به پول برسند. آن پولی هم که نسبت به بقی پول ها واقعیت دارد طلا است.() از دید برخی از اینها معیار ارزش و قیمت انسان به حساب می آید، اما روایت می فرماید آنکه به دنبال تحصیل ادب می‎رود عاقل‎تر است از آنکه طلا و دنیا را طلب می کند. «إِنَّ النَّاسَ إِلَی صَالِحِ الْأَدَبِ أَحْوَجُ مِنْهُمْ إِلَی الْفِضَّه وَ الذَّهَب»؛() احتیاج مردم به ادب، بیشتر است تا این که به دنبال مال بروند و طلا و نقره به دست آورند، چون آنچه که واقعاً به انسان ارزش می‎دهد ادب او است نه امور اعتباری.

۲ـ معیار امور ظاهری مانند پوشش و لباس

دیدگاه