پاورپوینت کامل پاسخ امام حسین«علیه السلام» به شبهات ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پاسخ امام حسین«علیه السلام» به شبهات ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پاسخ امام حسین«علیه السلام» به شبهات ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پاسخ امام حسین«علیه السلام» به شبهات ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

امام حسین «ع» از امامان هدایتگری است که لحظه ای از راهنمایی، نصیحت و هدایت مردم غافل نشده است. چه در دوران امامت پدرش علی «ع» و برادرش امام حسن «ع» و چه در دوران امامت خویش این وظیفه را به صورت تام و تمام انجام داده است.

هدایت های حضرت گاه از طریق سخنرانی و خطبه ها بود و بعضی اوقات از طریق ملاقات ها و نامه ها و گاهی از مسیر پاسخ دادن به پرسش ها و شبهات.

پرسش هایی که از آن حضرت شده و پاسخ هایی که از آن امام همام به یادگار مانده، مختلف وگوناگون اند. در بعضی از موارد، پرسش ها و شبهات اعتقادی است و زمانی سئوال های تفسیری و قرآنی و بعضاً شبهات فقهی و یا تاریخی و گاهی پرسش های شخصی و موردی.

آنچه پیش رو دارید جمع آوری اهمّ پرسش ها و پاسخ هایی است که از آن حضرت به یادگار مانده اند.

شبهات اعتقادی

الف) قضا و قدر

حسن بن ابی الحسن بصری(۱) نامه ای به امام حسین «ع»نوشت و در آن از قضا و قدر الهی پرسید. حضرت در جواب فرمودند: «فَاتَّبِعْ ما شَرَحْتُ لَک فِی الْقَدْرِ مِمَّا اُفْضِی اِلَینا اَهْلُ الْبَیتِ، فَاِنَّهُ مَنْ لَمْ یؤْمِنْ بِالْقَدْرِ خَیرِهِ وَشَرِّهِ فَقَدْ کفَرَ وَمَنْ حَمَلَ الْمَعاصِی عَلَی اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ فَقَدْ اِفْتَری عَلَی اللَّهِ اِفْتِراءً عَظِیماً؛ آنچه را که از مفهوم «قدر» به ما اهل بیت«ع» رسیده است برای تو شرح می دهم، از آن پیروی کن! به راستی کسی که به قدر خوب یا بدش ایمان نیاورد، کافر شده است و کسی که گناهان را به حساب خداوند گذارد [و خود را تبرئه کند]، افترایی بزرگ به خداوند بسته است. »

و در ادامه چنین بیان داشتند: «اِنَّ اللَّهَ تَبارَک وَتَعالی لایطاعُ بِاِکراهٍ وَلا یعْصی بِغَلَبَهٍ وَلا یهْمِلُ الْعِبادَ فِی الْحِکمَهِ لکنَّهُ الْمالِک لِما مَلَّکهُمْ وَالْقادِرُ لِما عَلَیهِ اَقْدَرَهُمْ فَاِنْ اِئتَمَرُوا بِالطَّاعَهِ لَمْ یکنْ لَهُمْ صادّاً عَنْها مُبْطِناً وَاِنْ ائْتَمَرُوا بِالْمَعْصِیهِ فَشاءَ اَنْ یمُنَّ عَلَیهِمْ فَیحُولَ بَینَهُمْ وَبَینَ ما ائْتَمَرُوا بِهِ فَعَلَ وَاِنْ لَمْ یفْعَلْ فَلَیسَ هُوَ حَمَلَهُمْ عَلَیها قَسْراً وَلا کلَّفَهُمْ جَبْراً، بَلْ بِتَمْکینِهِ اِیاهُمْ بَعْدَ اِعذارِه وَاِنْذارِهِ لَهُمْ وَاحتِجاجِهِ عَلَیهِمْ طَوَّقَهُمْ وَمَکنَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ السَّبِیلَ اِلی اَخْذِ ما اِلَیهِ دَعاهُمْ وَتَرْک ما عَنْهُ نَهاهُم» خداوند متعال، به اجبار اطاعت نمی شود و به جبر هم معصیت نمی شود و بندگان را هم [در انتخاب راه زندگی ] طبق حکمت به حال خود رها نکرده است؛ بلکه خداوند مالک آن چیزی است که بندگان دارند و قادر بر آن چیزی است که بندگانش قدرت دارند؛ پس اگر بندگان دنبال طاعت بروند، خداوند مانع شان نمی شود و اگر به دنبال معصیت بروند، اگر بخواهد بر آنها منت می گذارد و بین آنها و گناه مانعی ایجاد می کند و اگر این کار را نکند، معنایش این نیست که پس بندگانش را قهراً بر آن مجبور و وادار ساخته است؛ بلکه بعد از انذار و ارشاد و اتمام حجّت، آنان را بر اعمال خویش مسلط کرده است.خدا برای بندگان خود راهی نهاده است که بتوانند اوامر و دستورات او را انجام دهند و منهیات او را ترک نمایند.

سپس فرمودند: «جَعَلَهُمْ مُسْتَطیعینَ لِاَخْذِ ما اَمَرَهُمْ بِهِ مِنْ شَی ءٍ غَیرَ آخِذِیهِ وَلِتَرْک ما نَهاهُمْ عَنْهُ مِنْ شَی ءٍ غَیرَ تارِکیهِ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَ عِبادَهُ اَقْوِیاءَ لِما اَمَرَهُمْ بِهِ ینالُونَ بِتِلْک الْقُوَّهِ وَما نَهاهُمْ عَنْهُ وَجَعَلَ الْعُذْرَ لِمَنْ لَمْ یجْعَلْ لَهُ السَّبِیلَ [السَّبَبَ ] حَمْداً مُقْبِلاً فَاَنَا عَلی ذلِک اَذْهَبُ وَبِهِ اَقُولُ وَاللَّهِ اَنَا وَاَصْحابِی اَیضاً عَلَیهِ وَلَهُ الْحَمْدُ؛(۲) خداوند به بندگانش توانایی و نیرومندی عطا فرمود تا فرامینش را اجرا کنند و از آنچه نهی فرموده روی گردانند. سپاس خدایی را که بندگانش را بر انجام اوامر خود نیرومند و توانا کرد تا با این توان و نیرو اوامر و نواهی او را به جا آورند و آنان را که قدرت نداد، معذور دانست و این سپاس مورد قبول درگاهش واقع شود. من هم رهرو این راهم و اعتقادم این است و سوگند به خدا! راه من و یارانم همین است و حمد مخصوص اوست. »

امام حسین«ع» در این جملات به خوبی مسلک «لا جَبْرَ وَلا تَفْوِیضَ بَلْ اَمرٌ بَینَ الْاَمْرَین» را بیان نموده اند. ایشان هم اختیار انسان را به خوبی ثابت کرده اند و هم به توحید افعالی حضرت حق و ساحت قدس او خدشه وارد ننموده اند.

ب) شناخت خدا

برخی از گروه های اسلامی که از معارف اهل بیت «ع» دور افتاده اند، بر اثر پیروی از قیاس در مباحث خداشناسی دچار تشبیه و تجسیم و تجسید و… گشته، برای خدا دست و پا و چشم و… قائل شده و خدا را قابل رؤیت و دیدار دانسته اند. به راستی تنها مذهبی که توحید و خداشناسی را به صورت صحیح و قابل استدلال ارائه داده است، همانا مذهب شیعه و آن هم به برکت وجود و حضور اهل بیت «ع» است. حدیث زیر نمونه ای از برکات و افاضات الهی اهل بیت «ع» است.

نافع بن ازرق سئوالاتی درباره خداشناسی از امام حسین «ع» پرسید. حضرت در جواب فرمودند: «یا نافِعُ اِنَّ مَنْ وَضَعَ دِینَهُ عَلَی الْقِیاسِ لَمْ یزَلِ الدَّهْرُ فِی الْاِرْتِماسِ مائِلاً عَنِ الْمِنْهاجِ ظاعِناً فِی الْاِعْوِجاجِ ضالاًّ عَنِ السَّبِیلِ قائِلاً غَیرِ الْجَمِیلِ؛ ای نافع! آن کسی که دینش را بر پایه قیاس بنا نهد، همواره بر [منجلاب] خطا فرو رود و از جاده مستقیم حق منحرف گردد. این چنین فردی راه را گم می کند [و در کجی و نادرستی گام می نهد] و سخنان ناپسند می گوید. »

حضرت ادامه می دهند: «یابْنَ الْاَزْرَقِ اَصِفُ اِلهِی بِما وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ وَاُعَرِّفُهُ بِما عَرَّفَ بِهِ نَفْسَهُ لا یدْرَک بِالْحَواسِّ وَلا یقاسُ بِالنَّاسِ فَهُوَ قَرِیبٌ غَیرُ مُلْتَصِقٍ وَبَعِیدٌ غَیرُ مُتَقَصٍّ یوَحَّدُ وَلا یبَعَّضُ مَعْرُوفٌ بِالْآیاتِ مَوْصُوفٌ بِالْعَلاماتِ لا اِلهَ اِلاَّ هُوَ الْکبِیرُ الْمُتَعالُ؛(۳) ای پسر ازرق! معبودم را آن چنان توصیف می کنم که خود کرده است و آن چنان معرفی می کنم که خود معرفی کرده است. با حواس درک نمی شود و با مخلوقات مقایسه نمی گردد. او [به موجودات ] نزدیک است؛ ولی نه پیوسته و متّصل و از آنان دور است؛ ولی نه با فاصله. یکتا و بی همتاست و تجزیه پذیر نیست. او با نشانه ها [ی آفرینش ] شناخته می شود و با [قوانین هستی و] علامات توصیف می شود. نیست معبودی جز او که بزرگ و بلندمرتبه است. »

ج) اهل بیت «ع»

انوار وجودی پیامبر اکرم «ص» و علی و فاطمه و حسن و حسین «ع» پیش از آنکه پدیده ای آفریده شود وجود داشت و حضرت آدم و دیگر پیامبران الهی با نام و یاد آنها راز و نیاز و طلب استغفار می نمودند.

حبیب بن مظاهر اسدی روزی از حضرت امام حسین «ع» پرسید: «یا ابا عبداللّه! پیش از آفرینش آدم شما چگونه بودید؟» حضرت فرمودند: «کنَّا اَشْباحَ نُورٍ تَدُورُ حَوْلَ عَرْشِ الرَّحْمانِ فَنُعَلِّمُ الْمَلائِکهَ التَّسْبِیحَ وَالتَّهْلِیلَ وَالتَّحْمِیدَ؛(۴) ما موجودات نورانی بودیم که بر گرد عرش الهی دور می زدیم و به فرشتگان تسبیح و تحلیل و تحمید را یاد می دادیم.»

جُعَید همدانی از یاوران امام حسین «ع» بود که همراه امام در کربلا به شهادت رسید. چون در طول سفر ده ها نمونه از علم غیب امام را دید، پرسید: «جانم فدای تو یا ابا عبداللّه! چگونه نسبت به افراد و آینده آنان این گونه دقیق اظهار نظر می فرمایید؟» فرمودند: «یا جُعَیدُ نَحْکمُ بِحُکمِ آلِ داوُودَ فَاِذا عُیینا عَنْ شَی ءٍ تَلَقَّانا بِهِ رَوْحُ الْقُدُسِ؛(۵) ای جعید! ما به روش خاندان داود حکم می کنیم و هر گاه نسبت به مسئله ای درمانده شویم، روح القدس ما را کمک می کند.»

شعیب بن ابی حمزه نقل می کند: روزی بر امام حسین «ع» وارد شدم و پس از سلام و احترامات لازم پرسیدم: «آیا «صاحب الامر» شما هستید؟» پاسخ داد: «نه.» پرسیدم: «آیا فرزند شماست؟» فرمودند: «نه.» پرسیدم: «آیا فرزند فرزند شماست؟» پاسخ داد: «نه.» گفتم: «پس صاحب الامر کیست؟» فرمودند: «اَلَّذِی یمْلأُها عَدْلاً کما مُلِئَتْ جَوْراً، عَلی فَتْرَهٍ مِنَ الْاَئِمَّهِ تَأْتِی کما اَنَّ رَسُولَ اللَّهِ «ص» بُعِثَ عَلی فَتْرَهٍ مِنَ الرُّسُلِ؛(۶) کسی است که زمین را پر از عدل و داد می کند، چنان که پر از ستم شده باشد. پس از آنکه دوران [طولانی ] فاصله ای از حضور امامان بگذرد، او خواهد آمد، چنان که رسول خدا «ص» پس از فاصله ای از حضور پیامبران گذشته مبعوث گشت.»

عیسی خشّاب می گوید: «از حضرت اباعبداللّه الحسین «ع» سئوال کردم: آیا صاحب الامر شما هستید؟ حضرت پاسخ دادند: «لا وَلکنْ صاحِبُ الْاَمْرِ الطَّرِیدُ الشَّرِیدُ الْمَوْتُورُ بِاَبِیهِ الْمُکنّی بِعَمِّهِ؛(۷) نه، صاحب الامر آن مخفی شده و در نهان است که به خونخواهی پدرش برخواهد خواست و با لقب عمویش خوانده می شود.»

حضرت در جمعی فرمودند: «قائم ما قیام می کند و از ستمگران انتقام