پاورپوینت کامل مسئولیت متقابل اجتماعی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مسئولیت متقابل اجتماعی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مسئولیت متقابل اجتماعی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مسئولیت متقابل اجتماعی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

طرح بحث

اصل سعادت انسان به ایمان به خدا بستگی دارد و لازمه آن انجام اعمال صالح است. این مطلبی است که آیات و روایات بسیاری بر آن دلالت دارد. اما در میان آیات قرآن، سوره عصر خصوصیاتی دارد که سؤالاتی را برمی انگیزاند از قبیل آنکه: آیا تواصی به حق و تواصی به صبر در عرض ایمان و عمل صالح اند و آنچه موجب سعادت و نجات می شود چهار چیز است، یا اینکه عمل صالح شامل تواصی به حق و تواصی به صبر هم می شود و این دو نیز از مصادیق عمل صالح اند؟ اگر این دو نیز از اعمال صالح اند چرا جداگانه ذکر شده اند؟

سؤال دیگر درباره تفاوت لحن دو جمله اخیر با جمله های قبلی است. درباره ایمان و عمل صالح تکلیف متوجه هر فرد نسبت به خودش است، اما در مورد صبر و ملازمت حق، بر تواصی به این دو عمل تأکید شده است، چرا این لحن تغییر کرده است؟

به نظر می رسد که تواصی به حق و تواصی به صبر، مصادیقی از عمل صالح است و ذکر این دو مصداق خاص از اعمال صالح و برجسته کردن آنها به خاطر توجه دادن به ویژگی و اهمیت این دو عمل است. حال سؤال می شود که مسأله رعایت حق چه اهمیتی دارد که این گونه برجسته شده و می فرماید اهل سعادت، یکدیگر را به ملازمت حق سفارش می کنند.

خطر جهل مرکب

درست است که وقتی می فرماید: ملاک سعادت، ایمان و عمل صالح است، تکلیف برای همه روشن است و هر انسانی باید بکوشد ایمان داشته باشد و عمل صالح انجام دهد. ولی بسیاری از اوقات در مقام عمل، شناختن مورد تکلیف و انجام دادنش مورد ابهام و حتی گاهی مورد مغالطه واقع می شود، به گونه ای که انسان یکی از نقیضین یا ضدین را به جای دیگری می گیرد و به خیال انجام عمل صالح مرتکب گناه می شود؛ «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالًا * الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیهُمْ فِی الْحَیاهِ الدُّنْیا وَهُمْ یحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یحْسِنُونَ صُنْعًا؛() می خواهید به شما خبر بدهیم که چه کسی خسارتش بیشتر از همه است؟ آنها کسانی هستند که دنبال خواسته های دنیوی و زودگذر هستند و خیال می کنند که خیلی کار خوبی می کنند، همه تلاش و زحمت خود را صرف دنیا می کنند و آن کوشش ها در راه دنیا از بین می رود و نتیجه ای برای سعادت آخرت شان نخواهد داشت.»

آن اعمال همه گم می شود و روز قیامت می بینند که دست شان خالی است. این ها کسانی هستند که خیال می کنند خیلی کار و رفتار خوب و ممتازی دارند و بر دیگران نیز مزیت دارند. افتخار هم می کنند که ما نه تنها خسارتی نکردیم، بلکه خیلی از شماها بهتریم و مزایایی هم به دست آورده ایم. قرآن می فرماید این ها اخسرین اند؛ نه تنها خُسر دارند بلکه خسر مضاعف دارند. از یک طرف در آخرت دست شان خالی است و چیزی گیرشان نمی آید و از طرف دیگر همین که خیال می کردند خیلی خوبند، خود ضرر دیگری است. خسارت این جهل مرکب، مضاعف است و نه تنها چیزی گیرشان نمی آید بلکه وقتی می بینند اشتباه کرده اند، حسرت شان بیشتر از دیگران است.

تأثیر متقابل انسان ها

اگر هر انسانی تنها زندگی می کرد این طور مسائل برایش کم پیش می آمد، زیرا به هر حال خداوند تکلیفش را به وسیله ای مشخص می کرد، و او یا عمل می کرد و به سعادت می رسید یا ترک می کرد و خسران می دید. اما در اجتماع رفتارهای انسان ها در یکدیگر تأثیر و تأثر متقابل دارد و انسان ها چه در زندگی مادی و چه در زندگی معنوی شان به هم وابسته اند. مثلاً همین علم یا اخلاقی که می آموزیم اگر مدرسه، معلم و کتابی نبود، یا اگر رفتارهای انسان های خوب را نمی دیدیم، از کجا و چگونه آن را فرا می گرفتیم؟ بنابراین اگرچه هر فرد، موجود مستقلی است و روز قیامت هر کسی خودش به تنهایی با خدا مواجه می شود: «وَکلُّهُمْ آتِیهِ یوْمَ الْقِیامَهِ فَرْدًا»؛() ولی به هر حال زندگی ما در گرو تعامل با دیگران است و حتی برای ایمان صحیح و عمل صالح نیز نیاز به تعامل با دیگران داریم. اگر زمینه های ایمان و شناخت موارد آن نباشد، از کجا بدانیم که باید به کدام دین و چه چیزهایی ایمان بیاوریم؟ درباره عمل صالح نیز اگرچه خوبی برخی کارها را با فطرت یا عقل خودمان می فهمیم، ولی خوبی یا بدی بسیاری از کارها به این سادگی معلوم نمی شود. حتی شناخت خوبی یا بدی های مادی به سادگی به دست نمی آید. اگر محققان، تحقیق و تجربه نکرده بودند ما نمی دانستیم چه غذایی خوب و چه غذایی بد است. اگر تلاش طبیبان نبود نمی دانستیم که باید فلان دارو را برای فلان مرض استفاده کرد.

بنابراین انسان ها در مسائل فردی و اجتماعی، مادی و معنوی به یکدیگر وابستگی دارند و در صورتی که در اجتماع آفاتی پیدا شود به فرد نیز سرایت خواهد کرد. از این رو برنامه سعادت انسان ها باید ناظر به این وابستگی ها باشد و برای این ها نیز برنامه داشته باشد. باید بر مسئولیت نسبت به دیگران تأکید شود و به آنها گفته شود که اگر تنها به فکر خودتان باشید، مسأله تان حل نمی شود و بارتان به منزل نمی رسد. باید به مؤمنان گفت: اگر انحرافی در دیگران پیدا شود، خواه ناخواه در شما نیز اثر می گذارد و اگر انسان فقط به فکر خودش باشد و مسئولیتی نسبت به دیگران احساس نکند، سعادت خودش نیز به خطر می افتد. حتی در زمینه اعتقادات و مسائل اساسی دین ـ علی رغم ایمان افراد به خدای یگانه، اسلام و ضروریات آن ـ گاهی شیاطین چنان وسوسه و مغالطه می کنند که بدیهی ترین مسایل مورد شک قرار می گیر د. در میان مسایل بدیهی، مسأله تناقض، از بدیهی ترین مسایل است، اما اساس برخی از فلسفه های غربی بر همین تناقض است و می گویند نه تنها تناقض محال نیست بلکه اساس هستی بر تناقض است!

مسئولیت متقابل انسان ها

در بین اعمال صالح، ملازمت حق جایگاه ویژه ای دارد. اینکه ما حق را بشناسیم و بکوشیم ملازم آن باشیم و آن را با باطل اشتباه نگیریم و از روی غفلت، جهل و یا هوای نفس دنبال باطل نرویم وقتی حاصل می شود که فقط در لاک خودمان نباشیم و نوعی مسئولیت متقابل نسبت به همدیگر داشته باشیم. وقتی فردی می بیند دیگری در حال افتادن در آتش است باید دستش را بگیرد؛ وقتی می بیند شبهه ای پیدا کرده، باید در رفع شبهه اش بکوشد، و اگر مبتلا به بلای فکری، ذهنی، اعتقادی، یا رفتاری شده، باید برای معالجه اش تلاش کند. این تلاش به معنای عامش همان امر به معروف و نهی از منکر است. اگر این مسأله نباشد خواه ناخواه اجتماع به فساد کشیده می شود و دیگر هیچ فردی ضمانت برای مصونیت ندارد.

شناخت حق و باطل مسأله مهمی است و در آیات و روا