پاورپوینت کامل دهان مزبله نیست! ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دهان مزبله نیست! ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دهان مزبله نیست! ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دهان مزبله نیست! ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

قدر این دهن را بدان که گفت بسم الله الرحمن الرحیم. او را آلوده نکن. نگذار هر حرفی را بزند. نگذار حرف هر کسی را پیش بکشد. نگذار هر چه دلش خواست ابراز کند. دهان است. خیلی شریف است. مزبله نیست که آدم هر غذایی را در او بگذارد. انسان باید واردات و صادرات دهانش را بپاید، حرف هائی را که می زند و می شنود مواظب باشد. خوراکش را مواظب باشد. بگذارد زبان را عقل بگرداند، نه هوا و هوس. عقل مدبر عاقل کشور وجود توست. آن که عقل دارد چه ندارد و آن که عقل ندارد، چه دارد؟ اول اندیشه، وانگهی گفتار، بگذارید اعضا و جوارح شما در فرمان عقل تان باشند.

تن که آرامش دارد، آرمیده است و انسانی که تن اش آرمیده است، وقر دارد و می گویند شخصی باوقار است، اطمینان دارد. سبک سار و سبک سر نیست. مثل کوه است که تندبادهای حوادث او را از جا تکان نمی دهند، نه مثل کاه که وزن و سنگینی ندارد و در دست گردبادها به هر سو غلتان است.

بعضی از افراد جان و روح ندارند، تنظیم نیستند، قوی نیستند، رشد عقلی پیدا نکرده اند و لذا دنیا و حوادث آنها را به بازی می گیرد. همین که دنیا اندکی به آنها روی آورد، عربده شان بلند است و چون از آنها اعراض کرد، گریه ها و بی تابی ها و سر و سینه زدن هایشان تماشائی!

رسول الله(ص) فرمود: «المؤمن وقور». مومن، ثابت قدم، استوار، قرص و محکم، وقور، تنظیم، صابر و بردبار است.

سکینه، سکون و آرامش جان و وقار سکون و آرامش تن است. انسان عاقل موحد، خداشناس، آن که جانش تنظیم دارد و سرمایه بینش و دانش تحصیل کرده است، در پیشامدها سکینه و وقار دارد. چون کوه سنگین است، حوادث گوناگون روزگار او را از جای خود حرکت نمی دهند و او را به بازی نمی گیرند.

غش غش خندیدن، دلیل دلمردگی است. پیغمبر اکرم«ص» همیشه متبسم بودند. هر انسان الهی ای خنده اش تبسم است. وقار، مقام، عظمت علمی، حضور، محبت و استرحام و دلسوزی انبیاء و اولیاء را که مظهر رحمت واسعه حقند و خیر و سعادت همه را می خواهند، بنده و جنابعالی می بینیم و می گوییم ما هم خیر مردم را می خواهیم، اما آنها طور دیگری خیر می خواهند. آنها می خواهند بنده و جنابعالی اندیشه کنیم و فرسنگ ها بالاتر برویم.

افراد سبکسر و سبکسار و خفت موازینه بینش و دانش ندارند. جا گرفته نیستند، تربیت نشده اند، فرهنگ ندیده اند، مربی بالاسرشان نبوده است. کار آنها چیست؟ لباس فاخر پوشیدن: «دیبای معلمی بر حیوان لایعلم، خط بدی نوشته با آب طلا». ا لباس فاخر از برای انسان بی ادب، مایه مباهات و شرافت نیست. سرمایه انسان بینش، فهم، توجه و حقیقت وجودی اوست: خداشناس باش، در هر لباس که خواهی باش.

اوئی را تحسین کن که همیشه شاداب است و آمد و شد شب و روز، او را کهنه نمی کند و از بین نمی برد. چرا دلخوش می کنید به چیزی که به گذشتن شب و روز فاسد و تباه می شود و از بین می رود. آن چیزی را طلب کن که محیط است بر زمان و مکان.

به قول جناب عارف رومی:

روزها گر رفت گو رو باک نیست

تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست

آزمایش ها، تجربه ها و حوادث گوناگون، جان انسان را بارور و مثمر و میوه ده و سنگین می کند. جان انسان در حوادث روزگار آبدیده می شود و قدر و قیمت پیدا می کند. روح در این تلاطم ها قوی می شود. انسان در کلاس و مدرسه عالم تربیت می شود و توشه آخرت و سعادتش را در این بازار فراهم می کند.

امام نهم«ص» فرمودند:

«الدنیا سوق ربح فیها قوم و خسر آخرون». این نشئه ای که در او هستی، بازار قیامت سازی و آخرت ساختن و آدم شدن است. کارخانه آدم سازی است. جای تجارت و کسب و کار است. عده ای از بیداران سود بردند و مردم غافل دلمرده زیان کردند و خودشان را فراموش کردند: «ولا تکونوا کالذین نسوا الله فأنساهم أنفسهم » نباشید از کسانی که خدا را فراموش کرده و عذاب و کیفر و عقابشان این شده که « فأنساهم أنفسهم ». خدای متعال آنها را از خودشان فراموش می سازد که هیچ نمی پرسند: «ز کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟» آنان از گرفتن فیض باز می مانند و خدا آنان را به حال خود می گذارد. نمی فرماید من نمی دهم، می فرماید من می دهم، ولی مردم نیامدند که بگیرند. از طرف من امساک و بخل و انقطاع و منع و مسدودیت نیست.

از آن طرف «یحبُّهم و یحبُّون». آنی را طلب کن که با تو هست، از تو دست برنمی دارد و مایه سعادت توست. البته لباس زینت است و انسان تا در دامن خاک است به زندگی احتیاج دارد، اما میانه رو باش:

« وکذلک جعلناکم أمه وسطا لِتکونوا شهداء علی الناس ».سرمایه و متاع دینت را ظهور قرار بده تا حجت مردم باشی و وقتی تو را دیدند، بگویند دین و دیندار یعنی این. با عمل خویش بندگان خدا را به سوی سعادت بکشان که: «دوصد گفته چون نیم کردار نیست».

امیرالمؤمنین فرمودند؛ «همان طور که شب و روز از تو می گیرند، تو هم سعی کن از شب و روز بگیری. اهل حساب باش. امروزی را که بر ما گذشته، امروزی را که از من گرفت و یک مقدار از طناب عمرم را برید و یک قدم به ساحل مقصود نزدیک تر شدم، من از او چه گرفتم و از این سفر چه به دست آوردم؟

این روزها مرحله ها و منزل های زندگی و عمر ما هستند. همین جور منزل به منزل شب می آید و روز می گذرد و مرحله ای را می پیمائیم. ماه ها می آیند و می روند. همین طور کیلومتر به کیلومتر و فرسخ به فرسخ، منزل به منزل طی طریق می کنیم. یک دم آرام نیستیم. در خواب و در بیداری هم در راهیم. چه باخبر باشیم، چه بی خبر، در راهیم. در راهیم، اما خوشا به حال بیداران و انسان های با توجه و با حضور و کسیانی که در خویشتن فکر می کنند و از خود می پرسند که من کیستم؟ کجا بودم و به کجا می روم؟

کسی که به این حد رسید و در پی درمان درد خویش برآمد، دیگر به این و آن لب و لوچه نمی زند، با انگشت نشانشان نمی دهد، در سر راه مردم قرار نمی گیرد و کسی را مسخره نمی کند. اینها کار مردم دلمرده و بهائم الناس است.

حضرت خاتم انبیاء پیغمبر اکرم«ص» در شب معراج مردمانی را دیدند که لب هایی داشتند بسیار ضخیم و کلفت و فروهشته همچون لب های شتر. از جبرئیل پرسیدند این بیچاره ها چرا به این صورت درآمد ه اند؟ پاسخ شنیدند که این حاصل، اعمال، افکار، نیّات، شنیدن ها، گفتن ها و پندارهای آنان است. این همان چیزی است که در مدت عمر شنید و خواند و ضبط کرد. این حاصل نیت و عمل اوست.

کسی که کسی را مسخره کرد، ادایی در آورد، این همه را نکرد مگر اینکه اول بار خویشتن را مسخره کرد. او سنگ ظلم و ستم را اول بر سر خود کوفت و به خود خیانت کرد. هیچ کس به کسی خیانت نمی کند، مگر آن که اول به خود خیانت کند.

کتاب وجود خودت را بفهم و ورق بزن. ببین در دفتر وجودت چه نگاشته ای و با چه نوشته هایی داری از اینجا رهسپار آخرت می شوی. اگر کلمات باطل و حروف ناشایسته است، اگر تخم های بدی کاشته ای، هر چه زودتر آنها را محو کن.

توبه مسامحه بردار نیست. وجود تو آن درنده ها، بوته های خار، مارها و آتش ها را با توبه از خود دور می کند. آنها را با خودت به کجا می بری؟ هر چه زودتر آنها را از خود دور کن. دنیا و آمال و آرزوها گولت نزنند. امروز و فردا نکن. این هفته و آن هفته و این ماه و آن ماه و امسال و سال دیگر نشود. مواظب باش.

ماوراء طبیعت را مشاهده کن تا ببینی مردمی که در دل سایه اند، در بیچارگی و در عذاب و در دردهای گوناگونی اند که همه را به دست خود فراهم کردند و با خود بردند، وگرنه خدا آخرین شفیع، ارحم الراحمین، غفار و تواب است. کسانی که به دردهای گوناگون مبتلایند، اکثراً مردمی هستند که مراقب نفس حویش نبوده اند و کارشان به اینجا می کشد.

پس هفته و ماه و فصل و سال دیگر و ان شاءالله تابستان و ان شاءالله پاییز و ان شاءالله یک موقع دیگر، حاصلش این است که یک وقت چشم باز می کند و می بیند فرصت و سرمایه و مهلت از او گرفته شد و دنیا او را گول زد و فریب داد. دنیا دارالغرور است. زندگی در دنیا فریبنده است، آمال و آرزوها فریبنده اند. دارالغرور گولش زد و فریبش داد و حالا جیغ و دادش بلند است که خدایا! بگذار برگردم و فکری به حال خود بکنم.

«کلا إنّها کلمه هُوَ قائلُها». البته فقط حرفش را می زند، وگرنه بارها مرد و باز برگشت. از چه مریضی هائی که جان سالم به در برد. مرگ آمد و او باز زنده شد. بارها و بارها خوابید و بیدار شد. همه دنیا و زندگی یکپارچه پند و عبرت است.

علامه شیخ بهایی در کتاب شریف کشکول نقل می کند که هارون الرشید به موسی بن جعفر«ع» نوشت؛ «به عبارتی کوتاه نصیحتم کن.» حضرت پاسخ دادند: «هر چه را که چشم تو می بینید، موعظه و پند و اندر