پاورپوینت کامل تأثیر وظیفه شرعی اجتماعی درسعادت شخص ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأثیر وظیفه شرعی اجتماعی درسعادت شخص ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأثیر وظیفه شرعی اجتماعی درسعادت شخص ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأثیر وظیفه شرعی اجتماعی درسعادت شخص ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

اعتقاد و باور حق، زمینه لازم برای تحقق ایمان کامل و عمل صالح را فراهم می کند. وقتی انسان بخواهد ایمان کامل داشته باشد، باید لوازم ایمان را بشناسد؛ بداند چه عقیده ای حق است تا ایمان بیاورد و چه عقیده ای باطل است تا آن را انکار کند. بنابراین یکی از فواید رعایت حق این است که زمینه ایمان صحیح را فراهم می کند. پس از آن، در مقام عمل نیز به شناخت حق نیاز است؛ باید عمل صالح را از ناصالح تشخیص داد و دانست که چه عملی صالح است و انجامش حق و چه عملی ناصالح است و انجامش ناحق.

نقش عقل در دستیابی به حق

افراد یا گروه هائی وجود حق و باطل را انکار کرده و گفته اند اینها را قشرهای خاصی از مردم درست کرده اند تا کار خودشان را راه بیندازند و خواست انسان را تنها ملاک خوبی یا بدی عمل انسان می دانند. در درون ما نیرویی است که با آن می توانیم حق و باطل را بشناسیم. همه ما می توانیم بعضی از واقعیت ها را به وسیله عقل بشناسیم. وجود عقل مخصوصاً برای ما که به حقانیت دین و قرآن معتقدیم از اصول موضوعه است. درک همه عقلای عالم در همه مسائل یکسان نیست. بعضی مسایل مثل ضرب دو در دو ساده است و آن را همه عاقلان می فهمند، اما برخی مسائل پیچیده عقلی است که حتی نوابغ برای آنها جواب روشنی ندارند و با اینکه ده ها سال درباره آنها زحمت کشیده و تحقیق و بحث کرده اند، به جواب قطعی و قانع کننده ای نرسیده اند.

ما انسان ها بعضی چیزها را فی ا لبداهه می فهمیم که در منطق به این مسایل بدیهیات می گویند؛ اما بعضی مسایل را می توانیم با کمی فکر و رعایت مقررات و قواعد منطقی، از داده های قبلی به دست بیاوریم. البته بعضی چیزها زود فهمیده می شوند، اما تدریجاً مسایل پیچیده تر و مبهم تر می شوند و برای کشف و اثباتشان چند واسطه می خورند و علاوه بر مشکل شدن فهم آنها، کم کم خطا در آنها راه پیدا می کند و نظرها مختلف می شوند.

مراتب دستیابی به حق در دین

مسایل پیچیده عقلی نمی توانند اصول دین را تشکیل دهند، بلکه مسائل اصلی دین باید به گونه ای باشد که همه بتوانند بفهمند و باور کنند. شناخت و اعتقاد به اصول اولیه دین که مستقیماً با سعادت و شقاوت انسان سر و کار دارد برای همه واجب است و اگر کسی اینها را نشناسد و به آنها اعتقاد نداشته باشد، از دین خارج است. این مسائل را اصطلاحاً نظریات «قریب به بداهت» می گویند. برخی به این مسایل «بدیهیات ثانویه» می گویند و آنها را به چیزهای دیگری مثل فطریات توسعه می دهند. اعتقادات فطری، اعتقاداتی هستند که اثباتشان خیلی مشکل نیست، ولی همه مسائل دینی این گونه نیستند.

بعد از اینکه فهمیدیم خدایی هست و به وسیله معجزه یا علائم دیگری یقین پیدا کردیم که این فرد پیغمبر خداست، مسائل دیگری مطرح می شوند که به این سادگی ها نیستند. نمونه اش مسائل فقهی است که بخش کوچکی از مسائل دین را تشکیل می دهد و حوزه صدهزار نفری و بزرگان علما سال های طولانی، شبانه روز کار می کنند ولی در برخی از آنها به نتیجه قطعی نمی رسند و در آن اختلاف دارند. بنابراین در این گونه موارد باید به مرتبه ای نازل تر که همان ظن است، قناعت کرد. اگرچه این نتیجه ظنی است و احتمال خطا در آن هست، ولی برای شناختن حقیقت در این مسائل، راهی بهتر از این نداریم.

از آنجا که فقه با عمل فرد ارتباط دارد، ناچار باید به همین ظن عمل کنیم یا اگر مجتهد نیستیم بگوییم از آنجا که فلان شخص اعلم است فتوای او برای من حجت است و به آن عمل می کنم. این اختلافات در بسیاری از علوم دیگر از جمله تاریخ، اخلاق و حتی در عقاید فرعی نیز وجود دارد. ما حتی در مسائل اعتقادی نیز همیشه به نتایج یقینی نمی رسیم و بسیاری از مسائل اعتقادی فرعی هستند که باید بگوییم هرچه خدا و پیغمبر درباره آنها فرموده اند، صحیح است، هرچند ما فهمی روشن و قطعی درباره آنها نداریم.

دسته ای دیگر از مسائل، واقعاً قابل شناخت یقینی هستند و اگر درباره آنها کار شود، معلوم می شود، مشروط به آنکه غیر از به کار گرفتن عقل و استفاده از ضروریات عقلی، از کتاب و سنت نیز که دو منبع معتبر الهی هستند، استفاده کنیم.؛ «إِنِّی تَارِک فِیکمُ الثَّقَلَینِ کتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی».() طبق این روایت هر چه قرآن و روایات اهل بیت می فرمایند، همان درست است. بعضی مسایل را می توان با یقین شناخت، ولی برای شناخت بعضی از مسایل باید از راه های معتبر نزدیک به یقین استفاده کرد.

حاصل اینکه منبع معتبری که نمی شود از آن صرف نظر کرد عقل است؛ زیرا حتی پیغمبری پیغمبر هم با آن شناخته می شود. عقل است که در میان مدعیان نبوت ما را به پیغمبر حقیقی رهنمون می شود. بنابراین هیچ گاه از عقل بی نیاز نیستیم، اما در جاهایی که عقل نارساست، اولین چیزی که به فریاد ما می رسد قرآن و بعد از آن روایات است. یقین در بدیهیات عقلیه، بدیهیات ثانویه و فطریات دست یافتنی است، اما فراتر از اینها نمی توان به راحتی یقین پیدا کرد، حتی در برخی از مطالبی که در کتاب و سنت نیز وارد شده، نمی شود یقین پیدا کرد؛ البته به برخی از مسایلی که در قرآن ذکر شده، به راحتی می توان یقین پیدا کرد؛ وَإِلَـهُکمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ؛ این مسأله شک برنمی دارد، ولی خود قرآن بعضی آیات را متشابه می خواند؛ «مِنْهُ آیاتٌ مُّحْکمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْکتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ».() روایات نیز همین گونه است. برخی از روایات، متواتر و دلالتش قطعی است. این روایات تالی تلو قرآن است؛ نه در صدورش شکی داریم و نه در دلالتش، ولی همه مسائل این گونه نیستند. ناچار باید اعتقاداتی کلی داشته باشیم که پشتوانه همه اینها باشد، به این صورت که بگوییم؛ هر چه امام و پیغمبر فرمودند، همان درست است.

هوای نفس، مانع دستیابی به حق

قرآن می فرماید: برخی از مردم، عقل دارند، اما نمی فهمند؛ هوش دارند ولی حقیقت را نمی شنوند؛ چشم دارند ولی حقیقت را نمی بینند؛ «وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کثِیرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ یفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْینٌ لاَّ یبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّ یسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَـئِک کالأَنْعَامِ»() در آیه ای دیگر به گونه ای صریح تر می فرماید: «صُمٌّ بُکمٌ عُمْی فَهُمْ لاَ یعْقِلُونَ؛ کر، لال و کور هستند و اصلاً عقل شان کار نمی کند».() در برخی از آیات می فرماید ما روی چشم و گوش هایشان پرده می اندازیم، بعضی دل ها را مهر می زنیم و این دل ها دیگر باز نمی شود و حق در آنها نفوذ پیدا