پاورپوینت کامل آسیب شناسی بصیرت کارگزاران از منظر امام علی(علیه السلام) ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب شناسی بصیرت کارگزاران از منظر امام علی(علیه السلام) ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب شناسی بصیرت کارگزاران از منظر امام علی(علیه السلام) ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب شناسی بصیرت کارگزاران از منظر امام علی(علیه السلام) ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

پویایی و بالندگی هر جامعه ای مرهون برخورداری مدیران آن از بصیرت و درایت است.هر چند جامعه ای بر اساس آرمان های الهی شکل گرفته باشد، اما بر اساس افکار و باورهای شخصی، مستبدانه و غیرمذهبی اداره شود، بی تردید در بخش مدیریت آسیب های جبران ناپذیری را متحمل خواهد شد.

اولین فروغ امامت، حضرت علی«ع» در سیره حکومتی خود با تعابیری حکیمانه، همگان مخصوصاً فرمانداران دولتش را به بصیرت، آگاهی و شناخت فتنه ها و گرفتار نشدن در دام آنها فرا می خواند. ایشان برای در امان ماندن کارگزاران و رجال سیاسی از خطرات فتنه، ضمن یادآوری حضور همیشگی در پیشگاه خداوند متعال و پرهیز از لقمه های حرام به عنوان راهکارهای خروج از دام شیطان به آنان چنین هشدار می دهد: «به هنگام پیدا شدن مشکلات و آشکار شدن فتنه ها، هوشمندانه قدم بردارید و از گرفتار شدن در دام های شیطان و قرار گرفتن در وادی دشمنان بپرهیزید.»[۱]

آن امام همام«ع» به هنگام ترسیم فضای فتنه خیز و ظلمت برانگیز جامعه که در آن رشته دین گسسته می شود و پایه باورها و اندیشه ها متزلزل می گردد، از عوامل و مؤلفه هایی یاد می کند که آگاهی و بصیرت حاکمان اسلامی را در حوزه انجام وظایف با آسیب جدی روبه رو می سازد. این عوامل عبارتند از:

تکبر و خودبینی

غرور و خودپسندی بزرگ ترین آفت بصیرت است که می تواند حاکم و کارگزار اسلامی را دچار غفلت کند. حضرت علی«ع» در عهدنامه مالک اشتر خطاب به این مدیر باتقوا و متعهد می فرمایند: «مبادا هرگز دچار خودخواهی گردی و به خوبی های خود اطمینان کنی و از اینکه مردم تو را بستایند خوشحال شوی، زیرا غرور و خودبینی مناسب ترین فرصت برای شیطان است تا آگاهی و بصیرت نیکوکاران را به غفلت تبدیل کند و ارزش کارهای نیک شان را از بین ببرد.»[۲]

براساس اندیشه سیاسی امام علی«ع»، غرور و خودخواهی، زمامداران را از بسیاری از امور غافل می کند و سرانجام به ذلت و خواری می کشاند. آن حضرت فخر و تکبر را از ویژگی های زمامداران بنی امیه می دانند، لذا خطاب به مردم می فرمایند: «اگر بنی امیه بر شما مسلط شوند، خودخواهی، به خود بالیدن، ربودن اموال و فساد را در میان شما رواج می دهند…».[۳]

بنابراین کارگزار اسلامی نباید در اثر آلودگی به این رذیله اخلاقی، گرفتار وسوسه های شیطانی شود و از راه حق منحرف گردد، بلکه همیشه باید بیدار باشد تا به غرور و خودبینی دچار نگردد.

اما چنانچه حاکم اسلامی به این صفت مذموم گرفتار شود، درمان آن از نگاه حضرت امیر«ع» این است: «اگر در مقام و قدرت دچار تکبر یا خودبزرگ بینی شدی، به بزرگی حکومت پروردگار که برتر از توست بنگر تا تو را از آن سرکشی نجات دهد، تندروی تو فرو نشانده شود و عقل و اندیشه ات به جایگاه اصلی اش باز گردد و آگاهی و بیداری پیدا کنی».[۴]

هواپرستی

هوای نفس مانند پرده ضخیمی است که بر دیده عقل افکنده می شود و انسان را از درک حقایق هستی ناتوان می سازد. آدمی برای درک حقیقت به بصیرت نیازمند است تا آنچه را که در پیرامون خود می بیند دریابد، اما پیروی از هوس ها و خواهش های نفسانی، دست یافتن به بصیرت و بینایی را ناممکن می سازد. قرآن کریم در این مورد می فرماید: « أَفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَی عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَی سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَی بَصَرِهِ غِشَاوَهً فَمَن یَهْدِیهِ مِن بَعْدِ اللَّهِ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ.»؛[۵] آیا دیدی کسی را که معبود خود را هوای نفس خویش قرار داده و خداوند او را با آگاهی گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مهر زده و بر چشمش پرده ای قرار داده است؟ غیر از خدا چه کسی می تواند او را هدایت کند؟ آیا متذکر نمی شوید؟»

پیروی از هواهای نفسانی خطری است که همه انسان ها را تهدید می کند، اما زمامداران به دلیل شرایط خاص خود، بیش از دیگران در معرض این خطر قرار دارند، زیرا قدرت و ریاست معمولاً زمینه غفلت و بی توجهی به خدا و جهان آخرت را فراهم می سازد.

اولین امام شیعیان«ع» در این زمینه می فرمایند: «بدترین حاکم و زمامدار کسی است که هوای نفس بر او غلبه کند.»[۶]

از منظر علی بن ابی طالب«ع» هواپرستی و پیروی از خواسته های نفسانی مانع اصلی تحقق عدالت است، لذا آن حضرت همیشه دوری گزیدن از هوای نفس را به فرمانروایان توصیه می کردند.

«منذربن جارود» یکی از کارگزاران آن حضرت بود که پس از رسیدن به مقام فرمانداری دچار هواپرستی شد و به بیت المال مسلمانان تجاوز کرد. امام علی«ع» بلافاصله او را از کار برکنار کردند و به وی نوشتند: «شایستگی پدرت[۷] مرا نسبت به تو خوشبین ساخت و گمان کردم مانند پدرت هستی و راه او را می روی، اما به من خبر دادند که گرفتار هواپرستی شده ای و توشه ای برای آخرت خود باقی نگذاشته ای. دنیای خود را با تباه کردن آخرت آباد می کنی و برای پیوستن به خویشاوندانت از دین خدا بریده ای. اگر خبری که به من رسیده درست باشد، شتر خانه ات و بند کفشت[۸] از تو باارزش تر است و کسی که مانند تو باشد، نه لیاقت پاسداری از مرزهای کشور را دارد و نه می تواند کاری را به سرانجام درست برساند.»[۹]

بنابراین هواپرستی مهم ترین آفت بصیرت و بیداری است و اگر زمامداران به این پدیده شوم گرفتار شوند به حق تجاوز می کنند و بر اساس عدالت عمل نخواهند کرد.

انحصارطلبی

منظور از انحصارطلبی آن است که یک کارگزار در حوزه حاکمیت و اختیاراتش، تمام امکانات، قدرت، سیاست و دیگر امتیازات اجتماعی را به اقوام و نزدیکان خویش اختصاص دهد و دیگران را از آن محروم سازد.

امیرالمؤمنین«ع» در سیره حکومتی خود زمامداران و فرمانروایان را به شدت از این کار نهی فرموده اند، لذا در این راستا به مالک اشتر می نویسند: «از امتیازخواهی بپرهیز و چیزی را که همه مردم نسبت به آن مساوی و یکسان هستند به خود اختصاص مده. معمولاً هر زمامداری خواص و نزدیکانی دارد که خودخواه و چپاولگرند و در معاملات انصاف ندارند؛ پس ریشه ستمکاری آنان را با بریدن اسباب آن بخشکان و به هیچ یک از اطرافیان و خویشاوندانت زمین واگذار مکن و به گونه ای با آنان رفتار کن تا هر قراردادی که به سودشان و به ضرر بقیه مردم است، منعقد نگردد؛ زیرا اگر این کار را انجام دهی، سودش برای آنان است و عیب و ننگش در دنیا و آخرت برای تو باقی خواهد ماند.»[۱۰]

از این فرمان حضرت علی«ع» به خوبی استنباط می شود که انحصارطلبی و خودکامگی بزرگ ترین عامل آسیب زا در قلمرو یک دولت است. تاریخ دولت های فراوانی را سراغ دارد که در اثر انحصارطلبی و تمامیت خواهی زمامداران و مدیران به سرعت رو به ضعف نهاده و زمینه زوالشان فراهم گردیده است.

آن حضرت«ع» علت سقوط خلافت عثمان و قتل او را انحصارطلبی معرفی می کنند و می فرمایند: «من قضیه قتل عثمان و مسائل مربوط به آن را در یک بیان جامع برای شما می گویم. او خودکامگی و خودسری کرد تا آنجا که این خصلت در او رشد و از حد تجاوز کرد و خشم مردم دامنگیر او شد.»[۱۱]

خودرأیی

تحقیقات نشان داده است کارگزارانی که در کارها و برنامه های خود با افراد نخبه و آگاه به مسائل مشورت می کنند، در امور حکومتی کمتر گرفتار خطا و لغزش می شوند و بیشتر امور آنان با درایت تحقق می پذیرد. برعکس مسئولان و کارگزاران مستبدی که خود را بی نیاز از افراد و تبادل نظر با آنان می دانند، هر چند از نظر موقعیت و مقام جایگاه والایی دارند، ولی به