پاورپوینت کامل امید سرمایه انسان ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امید سرمایه انسان ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امید سرمایه انسان ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امید سرمایه انسان ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

یَا مَن إِذَا سَأَلَهُ عَبْدٌ أَعْطَاهُ وَ إِذَا أَمَّلَ مَا عِنْدَهُ بَلَّغَهُ

ای خدایی که هرگاه بنده ای از او سئوال کند عطا خواهد کرد و هرگاه امیدی به او داشته باشد به امیدش می رساند.

انسان موجودی است که بین لحظه تولد و مرگ، سپس قیامت و بهشت یا جهنم در حرکت است. موجودی است که دائماً از قوه به فعل در حال «شدن» است. او دارای هدف است؛ نه «بیهوده» خلق شده است و نه «بیهودگی» از او پذیرفته است. دائماً رو به جلو در تکاپوست و همیشه آینده را پیش رو دارد. آینده ای که نه آن را می بیند و نه آن را می شناسد. آیا آن را وانهد یا آن را مورد توجه قرار دهد؟

اگر آن را رها کند، قدرت حرکت از او ستانده می شود و شوق به تغییر و تکامل در او خاموش می گردد. نه اندیشه اش برای «فردا» نقشه می کشد و نه پایش به سوی «آینده» گام برمی دارد و یأس، شکوفه های حیاتش را پرپر می کند.

پس باید به آینده خوش بین بود و « امید» داشت. امید، طراوت و شادابی می آورد و همچون چراغی شب های زندگی را روشن می کند و «راه آینده» را می گشاید.

امید، به چشم ها «سو» به زانوان «قوت» و به دل ها «جرئت» می بخشد و در کوران زندگی به انسان روحیه می دهد.

اگر امید نباشد انگیزه ای برای فعالیت و تحرک نیست، زیرا زمان حال که موجود است، پس چه دلیلی برای حرکت به سوی آینده مبهم وجود دارد؟ پاورپوینت کامل امید سرمایه انسان ۴۸ اسلاید در PowerPoint است. حضرت علی«ع» در تعلیم دعای خضر به کمیل از خدا می خواهد: «اِرحَم مَن رَأسَ مالِهِ الرَّجاء»[۱] «خدایا به کسی که سرمایه اش امید به توست رحم کن.»

نومیدی همچون موریانه ای پایه های بنای زندگی را می خورد، زیرا شخص نومید از حرکت به جلو بازمی ایستد، نشاط از او سلب می شود و بیماری افسردگی مونس او می شود و به تدریج گل حیات او پژمرده می گردد.

در فرهنگ اسلامی که جوابگوی نیازها و درمانگر بیماری های روحی و روانی انسان است فرازهای بلندی در تشویق و توصیه به «امید و امیدواری» وجود دارد و به درمان بیماری «نومیدی و یأس» پرداخته شده است. در این فرایند ابتدا به عنوان راهکار اساسی درمان باید به سراغ «خدا و عشق، توکل و انس به او» رفت، زیرا آینده از اوست، به همین دلیل باید از یأس از رحمت خدا برحذر بود.

انسان ها دارای هدف هستند و دائماً در حال حرکت از مبدأ به مقصد (هدف) هستند. برای رسیدن به هدف باید برنامه ریزی کرد. در مسیر این حرکت، بهداشت روانی و سلامت روحی نقش مهمی دارد، به همین دلیل در ابتدای مسیر باید با حالت روانی مثبت و خوش بین به دستیابی به اهداف، اقدام کرد. چنین فردی «مثبت اندیش» است و ما در این بحث او را «امیدوار» یا آرزومند می دانیم.

در مقابل، برخی افراد از با بدبینی و انتظار حوادث ناگوار، به آینده می نگرند و از ابتدا تصور نرسیـدن بـه هـدف را در ذهن می پرورانند. این افراد منفی نگرند و ما در این نوشتار آنها را «ناامید و مأیوس» می دانیم.

امید که در عربی معادل «رجا» و به معنی «گمان وقوع خیری که در آینده امکان واقع شدن دارد» است.[۲] در مقابل، نگرش منفی به آینده با واژه «یأس» و «قنوط» و ناامیدی تعریف شده است. یأس «قطع امید کردن از مطلوب» را گویند.[۳]

اما خوش بینی به آینده و گمان وقوع خیر، مبتنی بر مقدمات و امکاناتی است که بایستی در رسیدن به هدف مدنظر قرار گیرند، لذا «آرزو و امل» بر خـوش بینـی های سـراب گونه و غیرواقعی اطلاق می شوند که در قرآن بیشتر در قالب های «لیت» و «لعل» و تمنّی آمده است.

در این نوشتار با جداسازی مفاهیم و کاربردهای امید و آرزو، تمایز آن دو از یکدیگر به صورت خوش بینی واقع گرایانه و خوش بینی سراب گونه و غیرواقعی مطرح و ارتباط آن دو با واژگانی چون خوف و طمع و أمل و… بیان شده است.

«رجا» در لغت به معانی «انتظار وآرزو»[۴] همچنین «گمانی که رسیدن به امری خوشحال کننده را نوید می دهد» و نیز « گمان به انجام کار خیری که صاحب آن به انجام آن شک دارد ولی گمان او غالب است» آمده است.

واژه رجا و مشتقات آن در قرآن ۲۵ مرتبه امده است. رجا به معنای امیدوار بودن در آیات قرآن با مشتقات واژه رجا استفاده شده است. مانند عنکبوت آیه ۵ و نساء آیه ۱۰۴ و واژه عسی سوره اعراف آیه ۱۲۹ طرح شده است و در برخی آیات هم با واژه لعّل به خداوند نسبت داده شده است. (مائده ۵۲ با عسی طه ۴۴) کاربرد اصطلاحی معنی رجا در علم اخلاق است که علمای اخلاق با تعابیر ذیل یاد کرده اند:

«رجا و امیدواری عبارت است از انبساط و سرور در دل به سبب انتظار امر محبوبی و همراه خوف است، زیرا خوف عبارت است از ناراحتی و اضطراب در انتظار رسیدن پیشامد مکروه و ناگوار»،[۵] «به راحتی و لذتی که از انتظار تحقق امری محبوب در قلب حاصل می شود، امید گویند.»[۶]

امید در فرهنگ اسلامی و قرآن برای تشویق و ترغیب انسان به کارهای شایسته، به کار رفته است. وقتی انسان گمان داشته باشد که در آینده نعمتی نصیب او خواهد شد که از آن لذت می برد و بهره مند می شود، از این اندیشه، احساس خوب و حالت مطلوب و شیرینی به وی دست می دهد که ما آن را «رجا» و «امید» می نامیم. رجا همچون خوف، حالتی روانی است. این حالت زمانی رخ می دهد که انسان پدید آمدن حالتی خوشایند را که وقوعش قطعی نیست، انتظار داشته باشد.

کسی که انتظار امور خوشایند را داشته باشد، بانشاط و امیدوار است و می کوشد به آنها دست یابد و با موانع حصول آنها مبارزه می کند، پس در «رجا» و «امید» دو ویژگی ملحوظ است:

اول: توجه به آینده.

دوم: اینکه منشأ اصلی امید و رجا نیز لذت و شیرین کامی و راحتی است که برای خود انسان حاصل شود

یکی از از واژه های مرتبط با «امید»، طمع است. در قرآن این واژه و مشتقات آن ۱۲ مرتبه آمده است.

« طمع به معنی آرزو و اشتیاق نفس به چیزی به خاطر شهوت و میل زیاد به آن می باشد.»[۷] در قرآن آمده است: «و مِن آیاتِهِ یُریکُمُ البَرقَ خوفاً و طمعاً؛[۸] «و از آیات او این است که برق و رعد را به شما نشان می دهد که هم مایه ترس و هم امید است».

عسی: به معنی «ترجی و امیدواری در چیز محبوب و ترس در شیء مکروه.»[۹] کلمه «عسی» در لغت عرب به معنی «شاید» و آمیخته با تردید است. این واژه و مشتقات آن ۲۹ مرتبه در قرآن آمده است.

مرحوم مجلسی هنگام شرح و بیان حدیثی از امام صادق«ع» از اصول کافی در ذیل آن عبارتی را از قول علما نقل می کند: «بعضی از ارباب تحقیق در تشریح معنای رجا و امید چنین گفته اند آنچه که با انسان رابطه و تماس دارد چه خوب و محبوب و چه بد و ناپسند یا مربوط به گذشته است و یا الان و در زمان حاضر است و یا مربوط به آینده که انسان در انتظار اوست. اگر حادثه و واقعه ای که در گذشته اتفاق افتاده به ذهن انسان خطور کند، این توجه ذهن را «فکر و تذکر و یادآوری» گویند و اگر چیزی که اکنون و در حال حاضر موجود است فکر انسان را جلب نماید، به این حالت «ادراک و شعور» گویند و اگر توجه به آینده نماید و احتمال وجود آن چیز در آینده داده شود و وجود و تحقق آن قوی باشد که انسان تقریباً اطمینان به وجودش داشته باشد، این حالت را «توقع و انتظار» گویند.

اگر آن شی ء مورد انتظار مکروه و ناپسند باشد و انسان احساس ناراحتی و رنج نماید، به این حالت «خوف و اشفاق» گویند و اگر محبوب و مورد علاقه قلبی انسان باشد به طوری که از فکر آن لذت قلبی پیدا شود و انسان احساس سرور و نشاطی در خود ببیند، به این