پاورپوینت کامل روز قدس جلوه گاه بیداری جهان اسلام ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روز قدس جلوه گاه بیداری جهان اسلام ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روز قدس جلوه گاه بیداری جهان اسلام ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روز قدس جلوه گاه بیداری جهان اسلام ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

فلسطین قلمرو مسلمین

فلسطین سرزمین کم وسعتی است به مساحت حدود هزار کیلومتر مربع که در انتهای جنوب شرقی دریای مدیترانه در منطقه خاورمیانه یا آسیای جنوب غربی قرار دارد و همچون لولایی سه قاره آسیا، اروپا و افریقا را به یکدیگر متصل می کند، همچنین این ناحیه قلب جهان اسلام و حلقه اتصال شرق و غرب به شمار می رود و مورد توجه پیروان سه آیین اسلام، مسیح و یهود است.[۱]

این قلمرو از کهن ترین مناطق مسکونی جهان است و قدیمی ترین ساکنین آن را دسته ای از مهاجران سامی به نام کنعانیان تشکیل می دهند که سال قبل از میلاد به این ناحیه مهاجرت کردند. هزار سال قبل از میلاد قومی که «فیلسطین» نامیده می شدند وارد منطقه مزبور گردیدند و جای کنعانی ها را گرفتند، نام کشور فلسطین از این عنوان گرفته شده است، برخی گفته اند رومیان این نام را به سرزمین یاد شده اطلاق کردند.[۲]

فلسطین فرستادگان الهی و سفیران نور را در دامان پاک خویش پرورش داده و به همین دلیل مسیری منور را تا عرش و قدس و ملکوت در خاک خود ترسیم کرده است. پایه گذار و معمار برخی از شهرهای فلسطین پیامبرانی چون داود، سلیمان، یحیی، ابراهیم و موسی«ع» هستند که در این ناحیه مروج یکتاپرستی و مبشر حق جویی وحق طلبی بوده اند. خاتم رسولان پیامبر اکرم از مکه (بلد امین) به قدس شریف سیر داده شد و معراج او به آسمان با اشاره جبرئیل امین از این بیت مبارک آغاز گردید تا پیامبران سلف به امامت ایشان نماز گزارند.

بیت المقدس که برگزیده خداوند و بقعه ای مبارک است، در این منطقه قرار دارد و خاتم پیامبران مسلمانان را توصیه کرده که برای رفتن به سوی این مسجد، مسجدالحرام و مسجدالنبی بار سفر ببندند. حضرت علی«ع» نیز آن را قصری از قصور بهشتی نامیده است.[۳]

با طلوع اسلام و بعثت نبی اکرم«ص» در سرزمین حجاز، رزمندگان مسلمان در نبرد با رومیان که فلسطین را دراختیار داشتند، این ناحیه را همراه شام به تصرف خود درآوردند. از آنجا که بیت المقدس اولین قبله گاه مسلمانان بود و سپس خانه کعبه جایگزین آن گردید، شهر بیت المقدس که از قبل برای مسیحیان و یهودیان از اعتبار و تقدس ویژه ای برخوردار بود، نزد مسلمانان نیز شرافت و قداست خاصی یافت. در این دوران پیروان آیین های سه گانه توحیدی، مسیحیان و یهودیان تحت حکومت مسلمانان، در برگزاری شعائر و آیین های مذهبی خود آزاد بودند.

رشد و توسعه روزافزون دین اسلام در این سرزمین موجب گردید تا زبان و ادبیات عربی و فرهنگ اسلامی در آن گسترش یابد و حتی مسیحیان به زبان عربی تکلم کنند. در زمان استیلای مسلمانان قبه الصخره بنا گردید و برای احداث مسجدالاقصی با تکیه بر معماری اسلامی اقداماتی صورت گرفت.

اندکی بعد از فتح مصر توسط دولت فاطمی، فلسطین تحت سیطره این دولت مقتدر شیعی قرار گرفت. از اواخر قرن پنجم هجری سلجوقیان به قلمرو فاطمیان دست اندازی کردند و در هجری بیت المقدس را به تصرف خود درآوردند. اگرچه در اواخر این قرن فاطمی ها بر سلجوقیان غلبه یافتند و قدس را بار دیگر دراختیار گرفتند، اما در این ایام مقدمات یورش های خونین صلیبی ها که با سفاکی ها و جنایات زیادی توأم بود فراهم آمد. سپاه خون آشام صلیبی در هجری به بیت المقدس رسید و بعد از چهل روز محاصره آن داخل شهر گردید و به کشتار وحشیانه مسلمانان پرداخت.[۴] گودو آدو بویون سردار نخستین جنگ صلیبی در گزارش خود به پاپ، در این باب نوشت:

«اگر می خواهید بدانید با دشمنانی که در بیت المقدس به دست ما افتادند چه برخوردی شد، همین قدر بدانید که کسان ما در آنجا در دریایی از خون مسلمانان می تاختند و خون تا زانوی مرکب آنان می رسید.»[۵]

ویل دورانت از قول کشیشی که خود شاهد هجوم صلیبیان به بیت المقدس بوده است می نویسد:

«گروهی از مسلمانان را سر بریدند، عده ای را با تبر قطعه قطعه یا مجبور کردند خود را از بالای برج ها به زیر افکنند. عده ای را شکنجه های سخت دادند و آنگاه پیکرشان را در آتش سوزاندند. در کوچه ها توده ای از سرها و پاهای کشتگان مسلمانان دیده می شد. زنان را به ضرب دشنه به قتل می رساندند، کودکان را به زور از آغوش مادران جدا و به بالای دیوارها پرتاب می کردند و با کوبیدن بدن هایشان بر ستون ها، استخوان هایشان را درهم می شکستند.[۶]

گوستاولوبون فرانسوی و مورخ اروپایی تنفر خود را از جنایات صلیبی ها این گونه بروز داده است:

«اعمال و کردار قبیح و زشت صلیبی ها آنان را در ردیف درنده ترین و بی شعورترین وحشی های روی زمین قرار داده بود و رفتارشان با هم عهدان خود، با دشمن، رعایای بی گناه، نظامیان، زنان، اطفال و سالخورده ها و جوانان یکسان بود. همه را غارت کردند و به قتل می رساندند.»[۷]

آنان به حرم و اماکن مقدس هم اهانت کردند و ذخایر هنری و فرهنگی از جمله کتابخانه ها را به آتش کشیدند و سیاه ترین صفحات تاریخ بشری را رقم زدند.[۸]

سرانجام صلاح الدین ایوبی، سلحشور مسلمان به عزم رهاسازی قدس عزیز حرکت کرد و بعد از حدود یک قرن که قدس در اشغال این مهاجمان جنایتکار بود، آن را در اواخر قرن ششم هجری ( رجب المرجب هجری) از چنگال خونخواران مذکور رها ساخت.[۹]

بیت المقدس از آتش جهان سوز بیابان گردان مغولی مصون نبود، اما سلسله ممالیک که بر سر مصر مسلط گردیده بودند در این باره رشادت های قابل تحسین از خود بروز دادند و سپاه مغول را در منطقه شام منهدم کردند. در این عصر قدس به شکوفایی فرهنگی و اجتماعی رسید.[۱۰]

سلطان سلیم عثمانی نخست سوریه را فتح کرد، سپس عازم فلسطین گردید و بعد از متفرق نمودن قوا به سال هجری/ م فلسطین را متصرف گشت. دولت عثمانی به مدت چهار قرن بر این سرزمین به عنوان بخشی از منطقه اداری سوریه بزرگ حکمرانی کرد. در این عصر فلسطین شامل استان قدس و دو استان عکا و نابلس بود.[۱۱]

نقشه ای شوم

یکی از حوادث عصر امپراتوری عثمانی، یورش ناپلئون به سرزمین فلسطین است. وی عریش، غزه و رمله را گرفت، ولی در کنار شهر یافا با مقاومت شدید سربازان احمد جزار از فرمانروایان مسلمان روبه رو گردید. ناپلئون ناگزیر از آنجا به عکا رفت و این ناحیه را به تصرف درآورد، اما با فداکاری سربازان مدافع وادار به عقب نشینی شد. ناپلئون هنگام یورش به قدس شریف به استخدام یهودیانی پرداخت که در آسیا و افریقا مستقر بودند. نقشه او این بود که دولتی از قوم یهود تحت سلطه خود در فلسطین به وجود آورد و خودش به این قلمرو نیاید. سلطان عبدالحمید تنها امپراتور عثمانی بود که به خطر صهیونیسم پی برد و موقعی که یهودیان به مهاجرت خود برای اسکان در فلسطین اصرار کردند، اخطار داد هر نقطه ای به جز فلسطین را می توانند برای محل سکونت خود برگزینند. ناگفته نماند که برخی از کارگزاران محلی عثمانی، علی رغم این دیدگاه، در باره آمدن یهودیان به ارض مقدس با بیگانگان تبانی هایی کرده بودند.[۱۲]

از رویدادهای مهمی که پای استعمار و صهیونیسم را در فلسطین باز کرد، هجوم ابراهیم پاشا حاکم مصر به این سرزمین است. او مدت ده سال با اختناق و فشار سیاسی بر فلسطین حکومت کرد و رفتارهای خشن کارگزارانش در این منطقه موجب قیام مردم در شهرهای نابلس و الخلیل گردید. سپس این حرکت به اردن و لبنان سرایت کرد. وقتی ابراهیم پاشا مشغول سرکوب این جنبش ها شد، دولت عثمانی از این فرصت بهره برد و فلسطین را بار دیگر دراختیار گرفت.[۱۳]

در آغاز قرن نوزدهم میلادی دولت های استکباری انگلیس و فرانسه که به فکر تجزیه امپراتوری عثمانی افتاده بودند بر آن شدند تا بعد از تحریک احساسات قومی و ناسیونالیستی اعراب، برای کسب استقلال از دولت عثمانی، زمینه های لازم را برای تشکیل دولتی غیرعرب و کاملاً وابسته به خود را که از نظر فرهنگ، مذهب و نژاد امکان اتحاد با اعراب را نداشته باشد در حد فاصل افریقا، آسیا و اروپا فراهم آورند. مقارن اجرای این توطئه، یهودیان نیز به فکر تشکیل سرزمینی برای خود افتادند. این قوم با چنین خواسته ای بهترین وسیله برای اجرای مطامع استعماری قدرت های اروپایی به شمار می رفت.

هرتزل بنیان گذار تشکیلات سیاسی صهیونیسم که کتاب «دولت یهود» را نوشت، سرزمین فلسطین را به عنوان مکانی برای دولت یهود تعیین کرد، از آن زمان مهاجرت یهودیان به فلسطین تحت حمایت استکبار جهانی فزونی گرفت. در ش/ م لرد بالفور، وزیر خارجه بریتانیا اعلام داشت، انگلستان از تشکیل وطن ملی یهود در فلسطین و رسیدن یهودیان به این هدف حمایت می کند.

صدور اعلامیه بالفور خشم مسلمانان ساکن فلسطین را برانگیخت. آنها برای کسب استقلال قیام های متعددی را در قدس، یافا، براق و شریق ترتیب دادند. شیخ عزالدین قسام از شخصیت هایی است که در خط مقدم این نبرد و به عنوان رهبر این خیزش ها در برابر صهیونیست ها و استعمارگران پایداری کرد. با به قدرت رسیدن نازی ها در آلمان و کشتار یهودیان در این کشور توسط آدلف هیتلر، مهاجرت این قوم به فلسطین روند سریع تری پیدا کرد، به گونه ای که در ش/ م حدود درصد ساکنین فلسطین یهودی بودند.

بعد از جنگ دوم جهانی، سران صهیونیسم که مشاهده کردند امریکا به قدرت قوی تری تبدیل شده است، خود را به آن نزدیک کردند و بریتانیا به عنوان حامی اصلی صهیونیسم جای خود را به ایالات متحده امریکا داد. در ش/ ق شورای امنیت سازمان ملل متحد تحت فشار ابرقدرت ها طرح تقسیم فلسطین به دو منطقه یهودی و عربی را تصویب کرد که اعراب با آن مخالفت کردند.

یک سال بعد صهیونیست ها موجودیت اسرائیل را اعلام کردند و به دنبال توافق تمام کشورهای بزرگ در این باره، یهودیان دست به کشتار اعراب و مسلمانان فلسطینی زدند و با آتش زدن خانه های آنان، کشتار، شکنجه و جنایات دیگر، ساکنین اصلی این سرزمین را مجبور به ترک خانه و کاشانه و آنان را آواره کردند.[۱۴]

در سال ش/ هـ ق با ملی شدن کانال سوئز توسط جمال عبدالناصر، دولت صهیونیستی حاکم بر فلسطین به کمک فرانسه و انگلستان به مصر حمله برد، اما فشار بین المللی سبب عقب نشینی این کشورها شد. در جنگ شش روزه سال م/ هـ ق، دولت اسرائیل کشورهای اسلامی مصر، سوریه، اردن را شکست داد، باریکه غزه، کرانه غربی رود اردن و بلندی های جولان را به تصرف درآورد، بیت المقدس را ضمیمه قلمرو غاصبانه خود کرد و آنجا را پایتخت دولت اسرائیل قرار داد.

در این تجاوزهای وحشیانه، صهیونیست ها در دیریاسین و کفرقاسم بیش از جاهای دیگر جنایات خود را بروز دادند و این در حالی بود که بن گوریون رسماً تشکیل دولت غاصب صهیونیستی را اعلام کرده بود. از این پس ساکنان بومی فلسطین بیش از گذشته آواره و به کشورهایی چون اردن، مصر، سوریه و لبنان پناهنده شدند، اما همین مردم آواره و بی خانمان با تشکیل گروه های نظامی و سیاسی برای بازپس گرفتن سرزمین مقدس فلسطین دست به مبارزه زدند. این مقاومت های مردمی و خودجوش همچنان ادامه دارد.[۱۵]

در م/ هجری حملات چریکی جنبش فتح به مراکز نظامی و اقتصادی رژیم غاصب قدس افزایش یافت و با شکست اعراب در نبردهای مورد اشاره، فلسطینی ها به قوای خود متکی شدند. در بزرگ ترین حمله نظامی جنبش الفتح در ذی الحجه ، مارس م که طی نبرد کرامه صورت گرفت، این تشکیلات به رویارویی تمام عیاری با صهیونیست ها پرداخت و در خلال این حملات تلفات زیادی به قوای اشغالگران وارد ساخت و تعداد قابل توجهی تجهیزات و غنایم نظامی به دست فلسطینی ها افتاد.

بعد از این عملیات، افسانه شکست ناپذیری ارتش اسرائیل از میان رفت و مردم فلسطین به جنبش چریکی فتح اقبال بسیار گسترده ای نشان دادند. به زودی مسئله فلسطین تبدیل به مهم ترین موضوع سیاسی جهان اسلام شد و حمایت از مواضع فلسطینی ها، در میان کشورهای اسلامی به یکی از معیارهای شناخت سمت گیری سیاسی آنان مبدل گردید.

در همین ایام، گروه های چریکی دیگری علاوه بر جنبش فتح در فلسطین به وجود آمدند و به تدریج کنترل سازمان آزادی بخش فلسطین (ساف) را در دست گرفتند. یک سال بعد یاسر عرفات رهبر جنبش فتح به ریاست این سازمان برگزیده شد.

لازم به ذکر است که جمال عبدالناصر در سال م/ هجری پیشنهاد تشکیل این سازمان را مطرح کرده بود و چندی بعد از آن اولین جلسه شورای ملی فلسطین با شرکت نمایندگانی از اقشار گوناگون فلسطینی در شهر بیت المقدس برپا شد و تأسیس ساف در آن به تصویب رسید.[۱۶]

در اکتبر م/ هجری جنگ رمضان رخ داد که طی آن نیروهای مصر، سوریه و ساف طی حمله گسترده ای رژیم صهیونیستی را غافلگیر کردند و پیروزی های درخشانی را به دست آوردند. این تهاجم وسیع پایه های رژیم اشغالگر قدس را لرزان و صهیونیست ها را متوحش ساخت. در اجلاس سران عرب که یک سال بعد از این نبرد تشکیل گردید، ساف به عنوان تنها نماینده قانونی مردم فلسطین به رسمیت شناخته و به عنوان ناظر در مجمع سازمان ملل متحد پذیرفته شد. این فتوحات و موفقیت ها اشغالگران قدس و استکبار جهانی را دچار هراس ساخت، به همین دلیل تلاش کردند با ایجاد تفرقه بین کشورهای مسلمان، اقتدار آنان را تضعیف کنند و از این رهگذر، رژیم اشغالگر اسرائیل و انورسادات رئیس جمهور مصر قرارداد صلح کمپ دیوید را در محلی با همین عنوان در امریکا و با میانجی گری این دولت امضا کردند.

بعد از این سازش خفت بار اگرچه صحرای سینا به مصر بازگردانده شد، ولی فلسطین، غزه، کرانه غربی رود اردن و بلندی های جولان همچنان در اشغال صهیونیست ها باقی ماند، ضمن اینکه بین کشورهای عربی حامی فلسطین شکاف به وجود آمد و اسرائیل غاصب به گسترش شهرک های یهودی نشین در کرانه باختری اقدام کرد.

دو سال بعد از سازش مزبور، ارتش اسرائیل تهاجم گسترده ای را علیه لبنان آغاز و رودخانه لیتانی را تصرف کرد. در این بمباران های هوایی و زمینی عده ای از شیعیان به شهادت رسیدند و درصد از شهرها و روستاهای جنوب لبنان ویران و فلسطینی های آواره که به عنوان پناهنده در لبنان به سر می بردند در اردوگاه های صبرا و شتیلا قتل عام شدند.[۱۷]

ارتباط شوم و شریرانه

فرقه ضاله بهائیت از نظر کارنامه و موضع گیری ها با ویژگی های رفتاری صهیونیست ها همخوانی دارد. با استیلای متجاوزان صهیونیست بر قدس شریف و تشکیل دولت اسرائیل و استقرار تشکیلات بهائیان در شهر حیفا، این فرقه در خدمت رژیم جنایتکار و غاصب قدس قرار گرفت و بهایی ها از حمایت امریکا و انگلستان برخوردار شدند.

این فرقه در زمینه اسلام زد