پاورپوینت کامل شیخ فضل الله نوری، رسال? میثاقیه و بازخوانی مبانی اسلامی سرمای? اجتماعی ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیخ فضل الله نوری، رسال? میثاقیه و بازخوانی مبانی اسلامی سرمای? اجتماعی ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیخ فضل الله نوری، رسال? میثاقیه و بازخوانی مبانی اسلامی سرمای? اجتماعی ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیخ فضل الله نوری، رسال? میثاقیه و بازخوانی مبانی اسلامی سرمای? اجتماعی ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

می گویند یک نظام مردمی و آزاد را نمی توان تنها بر اعتماد بنا نمود، بلکه برای استقرار آن به وجود نهادها نیز نیاز است. اما از سوی دیگر گفته می شود نهادها نیز به خودی خود قابل دوام نیستند، بلکه به عوامل انسجام بخش، همکاری داوطلبانه و تکیه گاه اعتماد به مشروعیت نیاز دارند.[۱]

تا دیروز، استعمارگران و مستکبران برای سیطره بر سرمایه و ذخایر جهان، بحث از اعتماد، اعتقاد، خوش بینی، اخلاق، مذهب و سایر منابع اعتمادآور و مشروعیت بخش در سیاست را غیرعلمی و ذهنی می دانستند و سرسپردگان داخلی آنها نیز در علم سیاست شأنی برای این مقوله ها قائل نبودند؛ اما امروز برای حفظ همان تمایلات، دیگر بحث از این مسائل در مطالعات سیاسی یک بحث انتزاعی نیست، زیرا هم به تجرب روزمر مردم نزدیک است و هم اربابان سیاست اجازه دادند که جایی برای این مباحث در مطالعات اجتماعی گشوده شود!!

بنابراین صحبت از این مباحث در دوره ای شبیه دور قاجاریه در ایران که از این دوره تحت عنوان عصر بی خبری یاد کرده اند دیگر چندان مای شگفتی نیست. در آن دوران که بسیاری از منورالفکرها با نمایش پارلمان و انتخابات و فراهم نمودن پیش نیازهای سرسپردگی به غرب، سرمست وارد کردن ایران به عصر تجدد بودند و به این امر اعتقاد فوق العاده داشتند که پس از استقرار این نهادها در ایران، ما به معنای کامل کلمه از شر سنت رها و با جهان متمدن برابر می شویم! ـ شبیه همان تصورات ساده لوحانه ای که رضاخان و منورالفکرهای حامی او داشتند که فکر می کردند با تغییر کلاه و لباس مردم، مشکل توسعه و تجدد و پیشرفت و ترقی حل خواهد شد ـ در همان دوران علمای بیدار ما صدای پای استبداد مدرن را از پس تجاوزهای دولت مطلق جدید شنیدند و هیچ گاه باور نکردند که این حکومت نمایند اکثریت مردم و پناهگاه کسانی باشد که در معرض اقدامات خودسران حاکمان قرار دارند.

شاید کسی باور نکند که زمزم اولی نهادهای مدنی در مقابل حکومت مطلق مدرن در ایران در دل نهادهای مذهبی شکل گرفت. انجمن هایی که به شکلی خلاقانه، شبکه ای از اعتماد را در دل باورهای تاریخی مردم فراهم کردند تا آسیب هایی را که حکومت یا دولت مطلق جدید می توانست بر پیکر جامعه وارد سازد، محدود کنند.

بدیهی است برای کسانی که عادت دارند به جای اندیشیدن با قلب و دل، با گوش هایشان بیندیشند، واژه های ولایت، سیاست اسلامی، اسلام سیاسی، انقلاب اسلامی، مشروط مشروعه و امثال اینها طنین آزاردهنده ای دارد. البته نه به این دلیل که مثل واژه هائی چون سیاست و شریعت، علم و دین، دین و دنیا، سنت و تجدد و… سرهم بندی شده و تمام آنها نشان دهند ذهن نحیف کسانی است که از اساس این تفکیک ها را در تخیلات خود ایجاد می کنند و بعد باورشان می آید که هرکدام از اینها در خارج، تناقض های غیرقابل حلی را به بار می آورند و به همین دلیل نزدیک به دویست سال است که از امکان رابط سیاست و شریعت یا دین و دنیا یا علم و دین یا سنت و تجدد یا دولت و ملت و امثال این دوگانه اندیشی های ذهنی سخن می گویند. آنها اگر یک بار به خود زحمت می دادند و به جای اندیشیدن با گوش، با دل و قلب خود می اندیشیدند، خیلی راحت متوجه می شدند که اگر اینها را از دین حذف کنیم، آنچه می ماند دیگر نسبتی با دین نخواهد داشت.

غرب گرایان مانند اربابان خود اصولاً از اسلام و عالمان اسلامی خرسند نیستند و از قِبل این ناخرسندی نان می خورند، اما هنوز نمی دانند که ناخرسندی شان را تنها مدیون همین اسلام و عالمان اسلامی هستند! آنها طوری از علم و دانش و تکنولوژی و سیاست و قانون و آزادی و… سخن می گویند که گویی تنها نمایند سرشتی ناب، کامل و انحصاری از این محصولات و نیز برخوردار از مرحل بالاتری از فرآیند تاریخی هستند و تمام محصولات دوران مدرن در حوز سیاست، فرهنگ، علم و دانش و… متعلق به آنهاست و ضرورتاً از ذات و جوهر آنها تراوش می کند.

بنابراین اگر بخواهیم از چیزهای جدیدی در حوز مذهب و عالمان مذهبی سخن بگوییم، چنان تحمل ناپذیر می شوند که تا مغز استخوان تحت تأثیر همان مفهومی قرار می گیرند که پیوسته ما مذهبی ها را بدان متهم می کنند؛ یعنی تعصب و فقدان مواضع انتقادی.

غرب گرایان نزدیک به دویست سال است چنین می انگارند که ما مذهبی ها فاقد فرهنگ نقد و ابزارهای آن هستیم، زیرا در ذهنیت آنها فرهنگ نقد جزو ابزارهای تفکر مدرن است و مذهب چون نسبتی با مدرنیته ندارد، لاجرم با تکنیک ها و روش هایی هم که در انحصار تفکر مدرن است ـ مثل انجمن ها، روزنامه ها، احزاب، مرامنامه، اساسنامه، نقد، رسانه و امثال اینها ـ نسبتی ندارد.

برای اینکه نشان دهیم این تفاوت ها و تعارض ها واقعیت خارجی ندارند و منحصر به ذهنیت کسانی هستند که از مذهب دل خوشی ندارند، در آستان سالگرد نهضت مشروطیت به بازخوانی یکی از سندهای جالب دور مشروطیت می پردازیم.

داستان مظلومیت طرفداران مشروط مشروعه به رهبری آیت الله شهید شیخ فضل الله نوری در عصر قاجار داستان ناشناخته ای نیست. اگر چه هنوز هم تمامی ابعاد این ماجرا و زمینه های که باعث شد تا خیل عظیمی از طرفداران مشروط مشروعه و مخالفان مشروط انگلیسی ناچار به مهاجرت به حضرت عبدالعظیم شوند، همچنان ناشناخته باقی مانده اند، اما در فرایند این تقابل، مشروطه خواهان طرفدار انگلیس آن چنان عرصه را بر شیخ فضل الله نوری و یاران و همفکران او تنگ می کنند که آنان ناچار می شوند از تهران خارج شوند و به حضرت عبدالعظیم مهاجرت کنند.

در دوران مهاجرت، اهداف و آرمان های مهاجران در قالب اطلاعیه، اعلامیه و حتی روزنامه برای مردم توجیه گردید. این امر در اغلب اوقات موجبات خشم طرفداران انگلیسی مشروطه و سفیران روس و انگلیس را فراهم ساخت. در میان اسناد به جا مانده از جریان مهاجرت، پیش نویس رساله ای وجود دارد که در نوع خود کم نظیر است. این رساله در اوج مجادلات شیخ شهید با طرفداران انگلوفیل مشروطه در طول تحصن هشتاد روز در حضرت عبدالعظیم به نگارش درآمد و به نوعی مرامنام سیاسی و فکری گروه مهاجرین به حساب می آید.

مرحوم شیخ فضل الله نوری و یاران او در این رساله که عنوان «رسال میثاق و برادری» دارد، مبانی همگرایی و مشارکت سیاسی را با توجه به فرهنگ اسلامی به خوبی تبیین و اساس تشکیل سرمای اجتماعی و سطوح آن را بیان می کنند. امروزه در غرب بحث سرمای اجتماعی عموماً در حوز اقتصاد سیاسی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد و تراکم این سرمایه را مانند سرمایه های اقتصادی و مادی، رکن اساسی سامان سیاسی در جوامع تلقی می کنند. «رسال میثافیه» به درستی اهمیت این مسئله و خصلت ها و ویژگی های این سرمایه مثل سیال بودن، وابستگی به زمینه های فکری و تاریخی و غیره را مورد توجه قرار داده است.

بازخوانی این رساله به ما کمک می کند تا سطوح مشارکت اجتماعی در جامعه اسلامی را به خوبی درک و اثرات تخریبی مصرف این سرمایه و هدر دادن آن را شناسایی کنیم.

رسال میثاقیه و مبانی همگرایی اجتماعی

«از آنجایی که خداوند جل اعلی به حکم بالغه، نضج مزاج و نظام تام، این عالم کبیر را به الفت مختلفات و اجتماع مفرقات مقرر داشته، چنانچه تا عناصر اربع با یکدیگر همنشین نشوند چیزی از مکونات صورت نگیرد و اگر آباء سبع با امهات اربع همدست نشوند البته موالید ثلاث انعقاد نپذیرد و نیز فساد در هیچ یک از مواد پیدا نشود مگر به واسط نفاق مؤتلفات و افتراق مجتمعات، لاجرم هیچ مقصدی در این عالم پیشرفت نکند مگر به اتحاد و اتفاق طالبان، پس هر قوم کوچکی استوار نشود مگر به اتفاق و هر طائف بزرگی زبون و خوار نگردد مگر به نفاق. آری به اتفاق جهان می توان گرفت.»[۲]

افراد، گروه ها و جریاناتی که همدیگر را دشمن آشتی ناپذیر می انگارند نمی توانند پای سرمای اجتماعی در جامعه خود را استوار سازند مگر اینکه برداشت های خود را نسبت به یکدیگر تغییر دهند، زیرا سرمای اجتماعی مانند سرمایه مالی و پولی خصلتی سیال و گریزنده دارد و با همان سرعتی که شکل می گیرد پراکنده و از هم گسیخته می شود. مرحوم شیخ و یاران او در مقدم این میثاق نامه به این خصلت واقفند و به درستی خوار و زبون شدن جوامع بزر