پاورپوینت کامل امامان و داشتن مرز با دشمنان ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امامان و داشتن مرز با دشمنان ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امامان و داشتن مرز با دشمنان ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امامان و داشتن مرز با دشمنان ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

فرازهای بلند زیارت جامعه کبیره که متن جامعه معرفی امامان «ع» است در این سلسله مقالات محور بحث بود. در این مقاله نیز به تفسیر چند فراز دیگر از این زیارت بلند می پردازیم.

تولی و تبری

«موال لکم و لاولیائکم مبغض لاعدائکم ومعاد لهم سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم؛ دوست شما و دوست دوستان شما هستم و به دشمنان تان کینه می ورزم و دشمن آنانم. با هر کس که با شما آشتی است در آشتی ام و با هر کس که با شما در جنگ است درستیزم.»

زائر امامان این آموزه را ابراز می دارد که نمی توان ابراز عشق به امامان بدون ابراز نفرت از دشمنان آنها باشد.

در مقاله قبل روایتی در این زمینه ذکر کردیم و اینک دو روایت دیگر در این زمینه تقدیم می داریم:

ـ «ان رجلاً قدم علی امیرالمؤمنین فقال له یا امیرالمؤمنین أنا احبک و احب فلاناً و سمی بعض اعدائه فقالاما الان فانت اعور فاما ان تعمی و اما ان تبصر؛[۱] شخصی شرفیاب امیرمؤمنان علی«ع» شد و عرض کرد من شما را دوست دارم، برخی از دشمنان شما را (که نام برد) دوست دارم. امام به او فرمود تو یک چشمی هستی. یا کور باش یا بینا.» معنای این حدیث این است یا فقط مرا دوست داشته باش یا او را. جمع بین این دو عیب است.

ـ در روایت دیگری از آن حضرت آمده است که: «لا یجتمع حبنا و حب عدونا فی جوف انسان ان الله لم یجعل لرجل من قلبین فی جوفه فیحب هذا و یبغض هذا فاما لحبنا فیخلص الحب لنا کما یخلص الذهب بالنار لا کدر فیه فمن اراد ان یعلم فلیمتحن قلبه فان شارک فی حبنا حب عدونا فلیس منا و لسنا منه؛[۲] دوستی ما با دوستی دشمنان ما در یک دل جمع نمی گردد، زیرا خداوند برای انسان دو قلب قرار نداده تا با یکی کسی را دوست و با دیگری او را دشمن بدارد. دوستان ما در دوستی ما خالصند، همان گونه که طلا درون آتش خالص می شود و هیچ تیرگی در آن وجود ندارد. هر کسی می خواهد این حقیقت را بداند، قلب خود را آزمایش کند. اگر چیزی از محبت دشمنان ما در قلبش با محبت ما آمیخته است از ما نیست. ما هم از او نیستیم.»

اصولاً شخصیت یک انسان سالم، شخصیت واحد و خط فکری او خط واحدی است و باید در تنهایی و اجتماع، در ظاهر و در باطن، در درون و برون، در فکر و عمل یکی باشد. هرگونه نفاق و دوگانگی در وجود انسان امری است تحمیلی و برخلاف اقتضای طبیعت او. انسان به حکم اینکه یک قلب بیشتر ندارد باید دارای یک کانون عاطفی و در برابر یک قانون تسلیم باشد و تنها مهر یک معشوق را در دل بگیرد.

زائر در این فرازها این را اعلام می کند که در دلم جز محبت شما اهل بیت«ع»، این گل های بی خار جهان هستی نیست. بر این اساس، عاشق اهل بیت«ع» با دشمنان آنان مرزبندی دارد. اگر این مرز نباشد، عشق راستین نیست و به تعبیر مولا علی«ع» معیوب است. این سخن را در مورد جانشینان امامان «ع» ـ چه نواب خاص و چه نواب عام ـ هم می توان گفت.

نمی شود دم از ولایت فقیه و ارادت به ولی فقیه زد و به مخالفان ولایت هم ارادت و علاقه داشت. همگان می دانند که در فتنه سال نظام ولایی، هدف بود و فتنه گران مورد محبت تمام دشمنان نظام اسلامی و ولایت فقیه قرار گرفتند. در کشور دو اردوگاه شکل گرفت: یکی اردوگاه عموم مردم که اردوگاه ولایت بود و دیگری اردوگاه استکبار که سران استکبار، صهیونیست ها، سلطنت طلب ها، منافقین، رقاص ها و رقاصه ها بودند. این اردوگاه یکپارچه از فتنه حمایت می کرد. آیا با این همه می توان ابراز ارادت به ولایت فقیه را بدون ابراز تنفر از فتنه گران صادقانه دید؟

این فراز از زیارت جامعه کبیره می آموزد که چنین ارادتی صادقانه نیست.

دوستی با دوستان ائمه«ع»

در این فراز سخنی فراتر از دوستی امام«ع» مطرح است و آن دوستی با دوستان ائمه«ع» است. معنای این سخن این است که دوستان اهل بیت«ع» باید بر این باور باشند که یک مجموعه اند و حلقه وصل این مجموعه ارتباط مکتبی است و پیوند عاطفی پیوندی ماندگار است.

حضرت علی«ع» فرمود: «من سره ان یعلم الحب لنا ام مبغض فلیمتحن قلبه فان کان یحب ولیاً لنا فلیس بمبغض لنا و ان کان یبغض ولینا فلیس لمحب لنا؛ هر کس که می خواهد دوستی یا دشمنی اش را با ما دریابد، باید دلش را بیازماید، اگر به دوست ما مهر می ورزد دشمن ما نیست و چنانچه با دوست ما دشمنی می کند، دوستدار ما نیست.»

از نگاه حضرت مولی علی«ع» انسان دارای سه دوست و سه دشمن است: «اصدقاءک ثلاثه و اعداک ثلاثه فاصدقائک صدیقک و صدیق صدیقک و عدو عدوک و اعداؤک عدوک وعدو صدیقک و صدیق عدوک؛ دوستانت سه گروه اند و دشمنانت نیز سه گروه. دوستانت دوست تو و دوست دوستت و دشمن دشمنت هستند، اما دشمنانت، دشمن تو و دشمن دوستت و دوست دشمنت هستند.» [۳]

«دحیه کلبی» برادر رضاعی پیغمبر اکرم«ص» و بسیار زیبا و صاحب جمال بود. او در جنگ احد و بعضی دیگر از جنگ های پیامبر در رکاب ایشان شرکت کرد، ولی بعد از رسول الله«ص» به شام رفت و در آنجا ساکن شد و تا زمان معاویه در آنجا بود. معاویه روی سیاست حیله کارانه اش دحیه را بسیار اکرام و احترام و محبت کرد و به همین دلیل دحیه تحت تأثیر او واقع شد. او روزی شرفیاب محضر امیرمؤمنان علی«ع» شد و در حضور حضرت پیوسته از معاویه یاد و او را مدح می کرد. امام «ع» این دو بیت شعر را برای او خواند:

صدیق عدوی داخل فی عداوتی

و انی لمن ود الصدیق ودود

فلا تقربن منی و انت صدیقه

فان الذی بین القلوب بعید

دوست دشمن من داخل دشمنان من است و من نسبت به کسی که دوستم را دوست دارد دوستی می کنم؛ بنابراین به من نزدیک نشو. اینک تو دوست آن دشمنی، زیرا دل های ما بسیار از هم دور است.

«دحیه» با شنیدن این دو شعر پرمعنا بسیار شرمنده شد.

امامان محور حق

«محقق لما حققتم مبطل لما ابطلتم»: آنچه را شما حق دانستید حق می دانم و آنچه را که شما باطل دانستید باطل می دانم.

در این فراز زائر برای چندمین بار این آموزه را اعلام می کند که محور حق اهل بیت عصمت و طهارتند. او آنچه را که آنها حق بدانند، حق می داند و آنچه را که آنها باطل بدانند، باطل می داند. دلیل این آموزه آن است که پیامبر«ص» آنها را محور حق نامیده است.

پیامبر و امامان حق

«علی مع الحق و الحق مع علی ید و رضیما دار؛ علی با حق است و حق با علی است،. هر جا که علی باشد، حق آنجاست».

«اهل بیتی یفرقون بین الحق و الباطل و هم الائمه الذین یقتدی بهم؛[۴] اهل بیتم هستند که حق را از باطل می شناسند و آنانند امامانی که باید به آنها اقتدا کرد.»

«فانهم مع الحق و الحق معهم لایزایلونه و لایزایلهم۸؛ که آنان با حق اند و حق با آنان است. نه آنان از حق فاصله می گیرند نه حق از آنان».

مولی علی«ع» و امامان حق

حضرت مولی علی«ع» نیز در مواردی از نهج البلاغه به صراحت خود و اهل بیت خویش «ع» را محور حق می نامد: «… فوا الذی لا اله الا هو انی لعلیِ جاده الحق و انهم لعلی منزله الباطل…؛[۵] قسم به خدایی که معبودی جز او نیست، من در جاده حق قرار دارم و مخالفانم در لغزشگاه باطل».

تعبیر «جاده الحق و مزله الباطل» تعبیر جالب و حساب شده ای است، زیرا حق همچون جاده مستقیم و روشنی است که انسان را به مقصد می رساند، ولی باطل جاده نیست، بلکه لغزشگ