پاورپوینت کامل فوت جان بهتراست از فوت وقت(۲) ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فوت جان بهتراست از فوت وقت(۲) ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فوت جان بهتراست از فوت وقت(۲) ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فوت جان بهتراست از فوت وقت(۲) ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

بحث پیشین را در باب شناخت جان آدمی پی می گیریم.

عارف رومی می گوید کمتر از جوجه اردک نباش. جوجه اردک را می بینی؟ درست است که زیر پر مرغ تربیت شد، اما همین که خود را شناخت که آبی است و خاکی نیست و دریایی است، دل را به دریا می زند، به شنا می رود و به دریا می افتد. اگرچه در دامن خاک تربیت شده، خاکی نیست.

همت بلند دار که مردان روزگار

از همت بلند به جائی رسیده اند[۱]

***

چو سرو و سنبله بالا روش باش

بنفشه وار سوی پست منگر[۲]

چرا قدر خود را نشناختی؟ چرا فکر نکردی که من کیستم؟

جان گشاید سوی بالا بال ها

تن زده اندر زمین چنگال ها[۳]

تو جوجه مرغ خانگی نیستی. اردک چیست؟ تو به تشبیه، سیمرغی؟ سیمرغ چیست؟ سیمرغ جسارت است به مقام شامخ جناب انسان. تو ای انسان هزاران سیمرغ را زیر پر داری. قدر خود بشناس.

در ماه نیسان صدف می آید روی آب. دارد باران می آید. دهان باز می کند. قطرات باران را می گیرد. می پروراند و درّ می شود. یک رحم در کوه است. سنگ را در رحم خودش طلا می کند، نقره می کند، دیگر جواهر معدنیات می کند. آن رحم کوه، سنگ را پروراند و سنگ به کمال رسید. می بینید که دارند دل کوه را می شکافند و دارند راه پیدا می کنند. می بینید سر تعظیم در مقابل کوه فرود می آورند. ناز کوه را می کشند. چیست؟ چه می خواهید؟ چرا به سراغ منِ کوه آمدید؟ برای این که تو کمال داری. برای اینکه تو ثمر خوبی را در رحم ات پرورانده ای، ما آمده ایم دست تمنا به سوی شما دراز کرده ایم. چرا؟ چون صاحب کمال هستی و مشتری داری.

درخت است برگ و شکوفه و چغاله و میوه آورده. عبور می کنند و می آیند و می روند و کسی به او توجه ندارد و به او نگاه نمی کند. یک روز می بینید به او سنگ می زنند، نردبام می گذارند و از آن بالا می روند. چه می خواهید شما از جان من؟ چرا تا به حال سراغ من نمی آمدید؟ چرا تا حالا به سوی طفل من دست دراز نمی کردید؟ آقای درخت! چون طفل تو خام بود، کال بود. خام که ارزش ندارد. خام که قدر و قیمت ندارد. پخته که شد، مشتری دارد. به کمال که رسید، مشتری دارد.

حالا که مشق کرده و خطش قوی و دلنشین شده، می بینید که تابلوهایش را چقدر می خرند. روز کجا به این خط توجه داشتند؟ اما الان می بینید که هریک خط اش را چقدر می خرند. چرا؟ چون به کمال رسیده.

تا بنده و جنابعالی به کمال نرسیده ایم، قدر و قیمت نداریم. آن رحم، تن را می پروراند. این مساجد را می بینید؟ این مجالس وعظ و خطابه را می بینید؟ این مساجد کوه ها هستند. باید در رحم این کوه ها کمال پیدا کرد. کجا می روید؟ «سُبْحَانَ الَّذِی أَسْرَی بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَی الْمَسْجِدِ الأَقْصَی الَّذِی بَارَکْنَا حَوْلَه»[۴]. مسجد جای عروج، جای ترقی، جای قدر پیدا کردن، جای ارزش پیدا کردن است. تو خود حدیث مفصل خوان از این مجمل. در مقابل مسجد دکان ها باز کردید.

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پس امروز بود فردایی

*****

ز ابر افکند قطره ای سوی یم

ز صلب آورد نطفه ای در شکم

از آن قطره لؤلؤ لالا کند

و از این صورتی سروبالا کند

دهد نطفه را صورتی چون پری

که کرده است بر آب صورتگری[۵]

«أَفَرَأَیْتُمْ مَا تُمْنُونَ، أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ، فَلَوْلَا تَذَکَّرُونَ، أَفَرَأَیْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ، أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ»[۶]. آن حبوبات، دانه ها، گندم ها، عدس ها را زیر خاک دفن می کنید، زیر خاک چوب می گذارید، زیر خاک می پوسد. چه شد که این دانه گندم جوانه زد و سرسبز شد؟ چه کسی برای شما تبلیغ می کند؟ این همه بساط های فتنه و فساد را چه کسی برای شما پهن می کند؟ از کدام دروازه وارد می شود؟ کیست؟ این بنده و جنابعالی هستیم آقا! خودمان این کار را می کنیم.

یعقوبی پیش از سنه ۳۰۰ هجری فوت کرد. او و مورخین قدما در تواریخ شان آورده اند که عمروعاص داشت جان می داد و در حال احتضار بود. رو کرد به فرزندانش و گفت کاش پدر شما پشکل شتر جمع می کرد و این پول ها را جمع نمی کرد چه حق کشی ها که نکرد تا این پول ها جمع شدند. چگونه حرف های معاویه را امضا کرد و بله بله ها گفت تا این پول ها جمع شدند. چه دل هائی را که به درد نیاورد تا این پول ها جمع شدند. مثل زالو چه خون هایی را که نمکید تا این پول ها جمع شدند. چه چاه ها که نکند تا این پول ها جمع شدند.

قرآن می فرماید کسانی که مال یتیم می خورند خیال نکنند مال یتیم می خورند، بلکه در نهادشان آتش روشن می کنند. آنهایی که حقوق الهی را ادا نمی کنند، پول شان وزر و وبال و آتش است بر ایشان. حالا بیدار شده و می گوید ای کاش عمروعاص پشکل جمع می کرد و این پول ها را جمع نمی کرد.

هم در قرآن و هم در روایات بسیار، مال تعبیر شده است به معروف. معروف یعنی خیر. مال خیر است؟ بله، مال خیر است. این مسجد را مال نساخته مگر؟ این فرش را مال نیاورده مگر؟ این مجلس را مال اداره می کند. این همه عمران و آبادی و خیرات و مبرّات را مگر مال نمی کند؟ این همه پل ها را مال نمی سازد؟ این همه باغ ها را مال نمی گیرد؟ مال که بد نمی کند. مال اگر نباشد که زندگی نمی گذرد. هر جا که زندگی می گردد، آنجا پول هست. مال نباشد که زندگی نمی تواند بگردد. انسان که نمی تواند بدون پول و بی مال زندگی کند. مال معروف است. مال بد نیست. مال گناه نکرده. مال معروف است. این مالدار است که بد می کند. این مالدار است که گناه می کند.

حالا آقای مالدار! ما به قول سعدی: «مرا به خیر تو امید نیست شرّ مرسان» آقای مالدار! این شهر شماست. چرا این ور و آن ور می روید؟ این طور مقدس نمائی ها و اظهار دلسوزی ها چرا؟ من که می دانم من و شماییم منشاء این فتنه ها را و این کارها را و این رسوایی ها را و این آتش ها. از که می نالیم؟ برای چه این حرف ها را می زنیم؟ ماشاءالله زرنگی می کنیم! این من و توییم. من که می دانم. تو هم که می دانی. من و توییم که این فتنه ها را می کنیم.