پاورپوینت کامل ? ‎تکیه گاه اصلی امید ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ? ‎تکیه گاه اصلی امید ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ? ‎تکیه گاه اصلی امید ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ? ‎تکیه گاه اصلی امید ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

سخن از سرمایه بزرگ روانی به نام امید است و اینکه انسان دارای روحیه مثبت اندیشی است و این مثبت اندیشی وخوش بینی گاهی واقعی است و گاهی غیرواقع گرایانه و رجا و امید از اقسام واقع گرایانه است.

امید متعلقاتی دارد که گاه دنیوی و مادی است و گاه متعلق امید امور معنوی هستند که در صدر آنها امید به خداست.

۱ـ امید به خدا

تمام انسان ها اعم از مؤمن، کافر و منافق با سنین مختلف و جنسیت های متفاوت در زندگی روزانه جهت حفظ بقا دست به فعالیت هایی می زنند تا به نتیجه مورد نظر برسند و از مجموعه آن فعالیت ها، حیات و زندگی خود را نظام بخشند. در این مسیر انسان های عاقل روابط عِلّی و معلولی بین اشیاء و فعالیت ها با نتیجه آنها را می شناسند و سعی دارند با فکر و درایت از راه علت ها و استفاده ابزارهای مناسب به خواسته های خود دست پیدا کنند.

برای رسیدن به آبادانی و توسعه باید به تلاش روزانه پرداخت و با اصلاح علمی، آب و خاک کشاورزی را توسعه داد تا رزق توسعه یابد چرا که خداوند رحمت را به حکمت دهد نه به رقت: «هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرضَ ذَلُولًا فَامشُواْ فی مَنَاکِبهِا وَ کلُواْ مِن رِّزقِهِ وَ إِلَیهِ النُّشُور؛ او کسی است که زمین را برای شما رام کرد، بر شانه های آن راه بروید و از روزی های خداوند بخورید و بازگشت و اجتماع همه به سوی اوست!»

رجا و امید به آینده علاوه بر آماده سازی مقدمات، نیاز به بینشی والا نسبت به علت حقیقی دارد، هر چند بحث امید در زندگی روزمره، شامل امید به انسان ها، شرایط زمان، وضعیت اجتماعی و سیاسی می شود، ولی دل بستن به این موارد بدون عنایت به علت حقیقی یعنی خداوند، به بیراهه رفتن است، زیرا آینده مبهم است. چه کسی جز خداوند از آینده اطلاع کامل دارد؟ چه کسی باقی است و آیا کسی جز خداوند قادر و توانا می تواند ما را در شناخت و ساخت آینده کمک کند؟

لذا امید و رجای حقیقی به اوست و بقیه امیدها اگر در سایه امید به او باشند امید حقیقی هستند، والا خوش بینی غیرواقعی و همان تمنا و آرزوست، به ویژه که «زندگی و حیات» در نظر مؤمن، فقط مدت عمر در دنیا نیست، بلکه زندگی، جاده ای است که امتداد آن تا بهشت یا جهنم ادامه می یابد، پس امید و انتظار به آیند خوش و یا بدبینی و یأس از آینده تاریک، شامل اتفاقات و شرایط سال های آینده عمرِِ محدود دنیایی نمی شود، بلکه بحث امید و امیدواری و ایجاد و توسعه آن در مقابل یأس و ناامیدی و درمان آن در جهت تجهیز روانی انسان هایی است که به بلندای ابدیتی تا قیامت می اندیشند.

بدیهی است انسان های ضعیف با طبیعت متلاطم، علت حقیقی نیستند و انسان نمی تواند به آنها تکیه کند، بلکه برای آینده خوش به ویژه در برزخ و قیامت باید امید به رحمت و لقای پروردگاری داشت که همه چیز از اوست و قادر و تواناست.

خوشایندترین چیزی که انسان مؤمن انتظار آن را می برد، رسیدن به رضای پروردگار و لقای اوست و چون به رحمت و مغفرت خداوند ایمان دارد، در هر شرایطی این امید و انتظار را در دل خود می پرورد و برای تحقق آن تلاش می کند و حتی اگر گناهکار و از عذاب پروردگار خائف باشد، باز هم امیدوار است که مشمول مغفرت خداوند واقع شود و توفیق جبران کاستی ها را پیدا کند.

انسان مؤمن به بشارت خداوند دل خوش می دارد که فرمود: «وَسئَلُوا اللَّهَ مِن فَضلِهِ إِنَّ اللَّهَ کانَ بِکُلِّ شَی ءٍ عَلیما؛ و از فضل (و رحمت و برکت) خدا، برای رفع تنگناها طلب کنید و خداوند به هر چیزی داناست».

ابوذر غفاری از نبی اکرم«ص» نقل می کند: «روزی مردی گفت به خدا قسم، خدا فلانی را نمی بخشد، خداوند فرمود: چه کسی قسم خورد که من فلانی را نمی بخشم؟ حتماً او را آمرزیدم و عمل آن قسم خورده را حبط کردم به خاطر آن کلمه بی جایی که گفت.»

پیامبر اسلام«ص» به مردی وارد شد که در حال انتقال به عالم بعد بود. فرمود: «تو را چگونه ببینم؟» عرضه داشت: «در ترس از گناهانم و امید به رحمت پروردگارم.» حضرت فرمود: «در این هنگامه این دو در دل مؤمن قرار نمی گیرد، مگر اینکه خداوند به سبب این دو واقعیت با بنده اش عمل می کند. به آنچه امید دارد می رسد واز آنچه می ترسد به او ایمنی می دهد.» در روایت دیگر امیرالمومنین«ع» به مردی که زیادی گناهانش او را به ناامیدی کشیده بود فرمود: «ناامیدی تو از رحمت الهی از گناهانت بزرگ تر است.»

امید به خدا در قرآن

عمده آیات قرآنی در موضوع «امید به خدا» حول چند محور مطرح شده اند. رجا و امید به: الله، لقاء الله، رحمه الله، عفو الهی.

در مقابل، کافران به خاطر عدم رجا یأس به: لقاء الله، نشور، ایام الله، حساب مورد نکوهش قرار گرفته اند. حرکت تکاملی انسان باید به خداوند، سرای آخرت، لقای خدا و رحمت الهی منتهی شود. انسان تا به امور یاد شده امید نداشته باشد، حرکت تکاملی او تحقق نخواهد یافت.

الف) امید به «الله»

در برخی از آیات قران و روایات متعلق امید و آرزو، خود خداست.

«لَّقَد کاَنَ لَکُم فی رَسُولِ اللَّهِ أُسوَهٌ حَسَنَهٌ لِّمَن کاَنَ یَرجُواْ اللَّهَ وَ الْیَومَ الاَخِرَ وَ ذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا؛ مسلّماً برای شما در زندگی رسول خدا سرمشق نیکویی بود، برای آنها که امید به خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد می کنند».

یا در آیه دیگر می فرماید: «لَقَد کاَنَ لَکمُ فِیهِم أُسوَهٌ حَسَنَهٌ لِّمَن کاَنَ یَرجُواْ اللَّهَ وَ الْیَومَ الاَخِرَ وَ مَن یَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنی الحْمِید؛ (آری) برای شما در زندگی آنها اسوه حسنه (و سرمشق نیکویی) بود، برای کسانی که امید به خدا و روز قیامت دارند و هر کس سرپیچی کند به خویشتن ضرر زده است، زیرا خداوند بی نیاز و شایسته ستایش است».

در برخی از روایات و ادعیه، امید به خدا تأکید و امید به غیر او مذمت شده است. امام علی«ع» در کلامی به نوف بکالی فرمود: اللّه العَلِیُّ العَظیمُ؛ تَصِلُ أمَلَکَ بِحُسنِ تَفَضُّلِهِ، وتُقبِلُ عَلَیهِ بِهَمِّکَ، وأعرِض عَنِ النّازِلَهِ فی قَلبِکَ، فَإِن أجَّلَکَ بِها فَأَنَا الضّامِنُ مِن مَورِدِها، وَانقَطِع إلَی اللّه سُبحانَهُ فَإِنَّهُ یَقولُ: «وعِزَّتی وجَلالی، لاَقَطِّعَنَّ أمَلَ کُلِّ مَن یُؤَمِّلُ غَیریِ بِالیَأسِ، ولَأَکسُوَنَّهُ ثَوبَ المَذَلَّهِ فِی النّاسِ، ولاَُبعِدَنَّهُ مِن قُربی، ولاَُقَطِّعَنَّهُ عَن وَصلی، ولاَخمِلَنَّ ذِکرَهُ حینَ یَرعی غَیری. أیُؤَمِّلُ ـ وَیلَهُ ـ لِشَدائِدِهِ غَیری وکَشفُ الشَّدائِدِ بِیَدی؟! ویَرجو سِوایَ وأنَا الحَیُّ الباقی؟! ویَطرُقُ أبوابَ عِبادی وهِیَ مُغلَقَهٌ ویَترُکُ بابی وهُوَ مَفتوحٌ؟! فَمَن ذَاالَّذی رَجانی لِکَثیرِ جُرمِهِ فَخَیَّبتُ رجاهُ؟!»

«خداوندِ والا و بزرگ؛ آرزویت را به حُسنِ تفضّل او پیوند بزن و با تمام خواست به او روی بیاور، و اگر هر آنچه [جز خدا] در دلت وارد می شود درمان کنی، من ضامنِ جایگزین آنم با تمام وجود، به خداوند پاک روی کن؛ زیرا او می فرماید: به عزّت و جلالم سوگند، امید هر کس را که به غیر از من امید بندد، به یأس مبدّل می سازم و جامه خواری در میان مردم بر او می پوشانم و او را از قُرب خویش دور می سازم و پیوندم را با او می بُرم و او را گمنام می سازم زیرا به غیر من توجّه می کند. وای بر او! آیا در گرفتاری هایش به جز من آرزومند می شود با آنکه رفعِ سختی ها و گرفتاری ها در دست من است؟ و به کسی جز من امید می بندد، در حالی که زنده پاینده منم؟ و درهای بسته بندگانم را می کوبد و در خانه مرا که باز است، رها می کند؟ کیست که با همه گناهانش به من امید بندد و من نومیدش کنم؟»

در روایات و ادعیه از خداوند به عنوان متعلق آرزو با عبارات زیر یاد شده است:

«مُنتهَی الَامَل» در برخی ادعیه از خداوند به عنوان نهایت آمال امیدها یاد شده است.

* حضرت فاطمه زهرا«س» می فرمود: «یا أکرَمَ الأَکرَمینَ ومُنتَهی اُمنِیَّهِ السّائِلینَ؛ ای کریم ترینِ کریمان و منتهای آرزوی درخواست کنندگان».

امام حسین«ع» در دعای عرفه فرمود: «یا غایَهَ رَغبَهِ الرّاغِبینَ، ومُنتَهی أمَلِ الرّاجینَ؛ ای غایت آرزوی آرزومندان و ای منتهای امیدِ امیدواران».

امام زین العابدین«ع»: «یا مُنتَهی أمَلِ الآمِلینَ، و یا غایَهَ سُؤلِ السّائِلینَ؛ ای منتهای آرزوی آرزومندان، ای نهایتِ خواهش خواهندگان».

*غایَهُ المُنی- فَوقَ المُنی- خَیرُ مَأمولٍ

بزرگان دین در مناجات خود با خدا او را به عنوان (امید غایی) و (بالاتر از آرزوها) و (بهترین آرزو) نام برده اند.

ب) امید به لقاءالله

در تعدادی از آیات، متعلق «رجا» لقاء الله است که این آیات به دو دسته تقسیم می شوند. یک دسته در باره کسانی است که رجا به لقاء خدا دارند مثل آیه: «مَن کاَنَ یَرجُواْ لِقَاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لاَتٍ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیم؛ کسی که امید به لقاء اللَّه (و رستاخیز) دارد (باید در اطاعت فرمان او بکوشد!) زیرا سرآمدی را که خدا تعیین کرده فرا می رسد و او شنوا و داناست».

در آیات قرآن بر این نکته تأکید شده است که خدای سبحان همان گونه که مبدأ جهان آفرینش است، انتها و مرجع آن نیز هست. در آیاتی مانند « إِنَّ إِلی رَبِّکَ ال