پاورپوینت کامل آیت الله نائینی(ره) و نهضت مشروطه ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیت الله نائینی(ره) و نهضت مشروطه ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیت الله نائینی(ره) و نهضت مشروطه ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیت الله نائینی(ره) و نهضت مشروطه ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

آغازین سخن

انقلاب مشروطه یکی از مهم ترین رویدادهای تاریخ معاصر ایران است که وقوع آن، حیات سیاسی و اجتماعی جدیدی را برای کشور به ارمغان آورد. واکاوی های تاریخ پژوهانه موید این حقیقت است که نقش اساسی در پیدایش این نهضت آزادی خواهانه و عدالت جویانه به عهده علمای مبارز دین بوده است و آنان با نفوذ روحانی و معنوی خویش توانستند خیزشی را علیه حکام خودکامه قاجار به وجود آورند که باعث تحول در اندیشه سیاسی شیعه گردید.

بزرگ ترین و مهم ترین چهره های روحانی این نهضت آیات عظام شیخ فضل الله نوری، آخوند محمدکاظم خراسانی، حاج شیخ عبدالله مازندرانی، سیدمحمد طباطبایی، سیدعبدالله بهبانی و میرزا محمدحسین نائینی هستند که هرکدام به شکل خاصی و با شیوه های گوناگون همچون حضور در صحنه، نوشتن کتاب و رساله با حکومت استبدادی به مخالفت پرداختند و خواهان حکومت مشروطه مبتنی بر آموزه های وحیانی و روایی بودند و نقش به سزایی در پیروزی و تداوم این جنبش عظیم ایفا کردند. در این نوشتار با استناد به منابع تاریخی، به نقش علامه بزرگ حاج میرزا محمدحسین نائینی در این انقلاب مردمی می پردازیم.

از جلگه ولادت تا قله فقاهت

فقیه مبارز آیت الله حاج میرزا محمدحسین نائینی غروی از مجتهدان مشهور شیعه در دوره قاجار، در سال هـ.ق ( ش) در شهر نائین (از شهرستان های استان اصفهان) دیده به جهان گشود. پدرش حاج میرزا عبدالرحیم و جدّش شیخ محمدسعید هر دو «شیخ الاسلام» نائین بودند و از سوی حاکم وقت به این منصب نایل شدند.[۱]

این عالم جلیل القدر، دروس مقدماتی را در زادگاه خویش فراگرفت و در سن سالگی برای ادامه تحصیل عازم اصفهان شد و از محضر علمای طراز اول این شهر همچون حاج محمدابراهیم کلباسی، میرزا محمدحسن هزارجریبی، شیخ محمدتقی اصفهانی و جهانگیرخان قشقایی، دانش و معرفت را کسب کرد و علوم مختلف فقه، اصول، کلام و حکمت را فراگرفت.[۲]

در سال هـ ق از اصفهان راهی نجف اشرف شد و پس از زیارت بارگاه حضرت علی«ع» به شهر سامرا رفت و از مکتب آیت الله میرزای شیرازی کسب فیض کرد و از مقرّبان این استاد گردید. آیت الله نائینی پس از وفات میرزای شیرازی ( هـ ق) تحقیقات و پژوهش های خود را زیرنظر سید اسماعیل صدر در سامرا دنبال کرد و در سال هـ ق همراه ایشان به کربلا آمد و تا سال هـ ق در آنجا ماند، سپس به نجف اشرف برگشت و در درس آخوند ملامحمدکاظم خراسانی حاضر شد و دیری نپایید که از خواص آن عالم بزرگ گردید و سال ها در کنار این مجتهد فرهیخته به فعالیت های علمی و سیاسی مشغول بود.[۳]

به گفته برخی از مورخان، ایشان پس از درگذشت آیات عظام آخوند خراسانی، میرزا محمدتقی شیرازی و سید محمدکاظم یزدی صاحب «عروه الوثقی» از مشهورترین مراجع تقلید و مبرزترین فقهای زمان خود گردید و به عنوان بزرگ ترین مجتهد وقت، مقام ریاست عامه را احراز کرد.

پس از به قدرت رسیدن ملک فیصل در عراق توسط انگلیسی ها و اعلان انتخابات عمومی برای ایجاد مجلس مؤسسان، آیت الله نائینی همگام با علمای دیگر با آن مخالفت و شرکت در انتخابات را تحریم کرد. فیصل و حامیان خارجی او که برگزاری انتخابات را در چنین وضعی ناممکن می دیدند، به زور متوسل شدند و دو تن از علمای بزرگ یعنی شیخ محمد خالصی زاده و سید محمد صدر را از عراق به ایران تبعید کردند. آیت الله نایینی و سیدابوالحسن اصفهانی به همراه تعدادی از علما به عنوان اعتراض به تبعید آنان به سوی ایران حرکت کردند و مورد استقبال علمای ایران و مردم قرار گرفتند.

آیت الله سید عبدالکریم حائری یزدی بنیان گذار حوزه علمیه قم از علمای نجف، استقبال گرمی به عمل آورد، درس خود را تعطیل کرد و از شاگردانش خواست که در درس حاج میرزا محمدحسین نائینی شرکت کنند. اقامت علما در ایران نزدیک به یک سال به طول انجامید، آنگاه هیئتی از عراق به قم آمد و خواستار بازگشت علما شد.[۴]

پس از بازگشت علما به عراق، حاج میرزا محمدحسین نائینی بیشترین وقت خود را صرف تدریس و رسیدگی به مراجعات مردم در منصب مرجعیت کرد و سرانجام پس از هشتاد سال عمر با برکت در جمادی الاولی سال هـ ق دار فانی را وداع نمود و در صحن مطهر حضرت علی«ع» به خاک سپرده شد.[۵]

خیزش ریشه دار

ظهور نهضت مشروطه از دوره های مهم در تحول اندیشه سیاسی شیعه قلمداد می شود. شکل گیری این نهضت از یک سو در پاسخ به بحران های داخلی ایران و از سوی دیگر نتیجه گفتمان رو به رشدی بود که از جهان غرب وارد ایران شد و به دنبال خود، مخاطبان زیادی را حتی در میان علمای مذهبی پیدا کرد. این انقلاب در واقع کوششی بود برای برقراری یک نظام سیاسی مبتنی بر قانون که هم قدرت بی حد و حصر شاه را در ایران محدود می کرد و هم برای اولین بار به اهالی این مرز و بوم به عنوان شهروند، شخصیت حقوقی می بخشید. با تلاش و پیگیری بعضی از علمای بیدار، سلطنت استبدادی قاجار در تاریخ جمادی الثانی سال هـ ق ( مرداد هـ ش) با امضای مظفرالدین شاه به نظام مشروطه تبدیل شد و با برگزاری انتخابات و تعیین نمایندگان در شعبان همان سال مجلس شورا افتتاح گردید و قانون اساسی که در اصل و متمم تدوین شده بود، در شعبان سال هـ ق به امضای محمدعلی شاه رسید.[۶]

بعد از صدور فرمان مشروطیت و تأسیس مجلس شورا، بحث های حقوقی، فکری و سیاسی مشروطه، علمای بزرگ را به تأمل و تفحص واداشت و اجتهادهای گوناگونی به منصه ظهور رسیدند.[۷] محمدعلی شاه که در آغاز وانمود می کرد با مشروطه موافق است، پس از ترور ساختگی و نافرجام خود، با پشتیبانی و تشویق روسیه بهانه ای برای سرکوب مشروطه خواهان به دست آورد و با به توپ بستن مجلس و دستگیری شماری از آزادی خواهان و تبعید علما، تمام تلاش خود را در مبارزه با نهضت مشروطه به کار گرفت و در نتیجه با حمایت بیگانگان و غفلت بسیاری از مشروطه خواهان بار دیگر استبداد بر کشور حاکم شد. از آن پس درگیری داخلی افزایش یافت. محمدعلی شاه در مقابل مشروطه قرار گرفت و به بهانه حفظ دین بسیاری را به قتل رساند و مجلس تا سه ماه به دستور شاه تعطیل شد.[۸]

علمای دین در این خیزش نقش بنیادین و زیربنایی داشتند و توانستند با آگاهی و بیداری، نهضت را رهبری کنند. علمایی که در این جنبش حضور فعالانه داشتند به سه دسته تقسیم می شوند:

ـ دسته اول علمای مشروطه خواه که در واقع رهبری نهضت را به عهده داشتند و در رأس آنان شهید آیت الله شیخ فضل الله نوری قرار داشت. او در مراحل اولیه نهضت، در برقراری قانون و ضرورت تشکیل عدالتخانه با مشروطه همراه بود، ولی پس از ورود افراد ناصالح به نهضت و با توجه به افراط گری برخی مطبوعات و همچنین اشتباهات مکرر مشروطه خواهان غربگرا، خواهان انجام اصلاحات اسلامی برای جلوگیری از غربی شدن مشروطه شد و اعتقاد داشت که چون مشروطه و آزادی در ایران سابقه نداشته و آمادگی تفسیر و برداشت های غیردینی در مورد آن وجود دارد، لذا باید واژه «مشروعه» به لفظ «مشروطه» افزوده شود.[۹]

ـ دسته دوم علمایی چون آیات عظام سید محمدکاظم یزدی، سید اسماعیل صدر و شیخ الشریعه اصفهانی بودند که به ادامه مسیر درست مشروطه با تردید می نگریستند و آینده این انقلاب را تاریک و مبهم می دیدند. این مجتهدین ملاحظه کردند که با نفوذ جریان های فرصت طلب غربگرا و وابسته به دولت های استعماری، خیزش مشروطه مسیر انحرافی را می پیماید.[۱۰]

تمام نگرانی این دسته از علما آن بود که مبادا اندیشه های غیراسلامی و الحادی بر تار و پود مشروطه سیطره یابد؛ از این رو بسیاری از آنان در تهران و شهرستان ها در باره این موضوع دلهره داشتند. سرانجام هم آنچه که این بیداردلان پیش بینی کرده بودند، رخ داد و لیبرال ها و ملی گرایان وابسته به غرب، روحانیت را کنار زدند. وقتی روشنفکران متمم قانون اساسی را نوشتند، برخی از علما متوجه این ویروس خطرناک شدند. به همین دلیل شیخ فضل الله نوری کوشید تا نظارت مجتهدین را در آن بگنجاند.[۱۱]

ـ دسته سوم، علمای مشروطه خواه بودند. این گروه در بین مردم بیشترین نفوذ را داشتند و همواره از مشروطیت پشتیبانی می کردند و به سرنوشت آن در راه تحقق اهداف دینی خوش بین و امیدوار بودند. آنان از استبداد و حاکمیت سلاطین بی کفایت قاجار متنفر و خواهان اصلاحات سیاسی در جامعه بودند، اما این اصلاحات را به سبک غربی نمی خواستند. علمای بزرگی که در این دسته قرار می گیرند، عبارتند از: آیت الله آخوند محمدکاظم خراسانی، شیخ عبدالله مازندرانی، میرزاحسین تهرانی و همچنین آیت الله میرزا محمدحسین نائینی مشهور به «علامه نائینی» که در آن زمان با نوشتن کتاب مشهور «تنبیه الامه و تنزیه المله» تلاش کرد تا مفاهیم مشروطیت و آزادی را به نحو مؤثری با مبانی دینی بررسی کند؛ به همین دلیل از ایشان به عنوان نظریه پرداز نجف در مشروطه نام برده می شود.[۱۲]

دفاع از مشروطه

آیت ال