پاورپوینت کامل مراحل سلوک اخلاقی از نگاه حکمت متعالیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مراحل سلوک اخلاقی از نگاه حکمت متعالیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مراحل سلوک اخلاقی از نگاه حکمت متعالیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مراحل سلوک اخلاقی از نگاه حکمت متعالیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

تدوین: حجت الاسلام والمسلمین مصطفی پور

در تفکر اسلامی، اخلاق از آموزه های ضروری دین است، زیرا از سویی تزکی نفس از اهداف پیامبر«ص» (سوره جمعه) و از سوی دیگر، آن حضرت رسالتش را تکمیل و تتمیم مکارم اخلاقی اعلام کرده است. اما نکته مهم آن است که بدانیم چگونه باید آموزه های اخلاقی را در زندگی فردی و اجتماعی پیاده کنیم و یک انسان چگونه می تواند مراحل اخلاق را طی کند.

عالمان اخلاق با توجه به نگرش شان نسبت به پیوند انسان با فضائل و رذایل اخلاقی، راه های متفاوتی را پیشنهاد کرده اند و علم اخلاق را مبیّن آن دانسته اند.

برخی، جان انسان را میدان کارزار بین هوای نفس و عقل می دانند و معتقدند برای غلبه بر دشمن درونی، یعنی هوای نفس و از پا درآوردن آن باید با آن به جهاد پرداخت. در این دیدگاه، نفس و هواهای نفسانی، خاستگاه هم رذایل و ضد ارزش هاست. از این رو شروع کار از ریاضت است که باید با آن بتوان نفس و هوای نفس را ناتوان ساخت و سپس او را قلع و قمع کرد.

بدترین دشمن سعادت و رستگاری آدمی، نفس خودبین و هوس مدار اوست. انسان سالک برای دستیابی به مقصد، باید این مانع بزرگ راه سیر و سلوک را از میان بردارد. باید در سای تهذیب نفس، دشمن درون را رام کرد [۱]البته برای اینکه انسان در این میدان پیروز شود، در مرحله اول باید از نصرت و امداد الهی بهره مند شود، چنانکه حضرت علی«ع» پس از دستور ریاضت و جهاد با نفس فرمود: « سْهِرُوا عُیُونَکُمْ وَ أَضْمِرُوا بُطُونَکُمْ وَ اِسْتَعْمِلُوا أَقْدَامَکُمْ وَ أَنْفِقُوا أَمْوَالَکُمْ وَ خُذُوا مِنْ أَجْسَادِکُمْ فَجُودُوا بِهَا عَلَی أَنْفُسِکُمْ وَ لَا تَبْخَلُوا بِهَا عَنْهَا فَقَدْ قَالَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ [۲] و در مرحله بعد هنگامی که خواهش های نفسانی، جلوی گرایش های حق را می گیرد باید انسان با آن مبارزه کند.[۳]

البته جهاد با نفس عنوانی است که از سخنان نبی اکرم«ص» گرفته شده است، آنگاه که سپاهیان اسلام از جنگ برمی گشتند، آن حضرت به آنان فرمود: آفرین بر قومی که از جهاد اصغر فراغت یافته اند، اما باید خود را برای جهاد اکبر آماده کنند و این جهاد اکبر همانا جهاد با نفس است: « رْحَبا بقَومٍ قَضَوُا الجِهادَ الأصْغَرَ و بَقِیَ علَیهِمُ الجِهادُ الأکْبَرُ. قیلَ یا رسولَ اللّه! و ما الجِهادُ الأکْبَرُ؟ قالَ: جِهادُ النَّفْس..[۴]

برخی علم اخلاق را همچون علم پزشکی می دانند و انسان را به بیمار و سالم تقسیم می کند و می گویند علم اخلاق دو رسالت را به عهده دارد. یکی رسالت راهنمایی انسان برای پیشگیری از آلوده شدن به رذایل و دیگر، درمان انسان پس از آلوده شدن به رذایل.

بر همین اساس برخی اندیشمندان نام کتاب اخلاق را «الطب الروحانی» نام گذاری کرده اند تا با نوشتن آن انسان را به اصلاح نفس و درمان بیماری روحی راهنمایی کنند؛ همان گونه که پزشک انسان را راهنمایی می کند تا به طبابت بپردازد.[۵]

آشنایی با رذایل اخلاقی برای طبیب روح، درست مانند آشنایی با سموم برای طبیب جسم لازم و سودمند است تا خود به آنها مبتلا نشود و به دیگران نیز هشدار دهد تا به آن دچار نشوند و اگر دچار شدند، راه درمان را به آنان نشان دهد و آنان را درمان کند.[۶]

برخی انسان را در این جهان همانند مسافری می دانند که با قدم نهادن در عالم هستی سفرش آغاز می شود و باید در این سفر موانع سیر و سفر را بشناسد، زاد و توش راه را فراهم کند و با آمادگی کامل در مسیر سلوک قرار گیرد و مراحل این سفر را یکی پس از دیگری طی کند تا در پایان به لقاء الهی و دیدار مقام خدا نائل شود؛ چنانچه قرآن کریم خطاب به انسان فرمود: «یَا ایّها الانسانُ اِنّک کَادِحُ الی رَبِّکَ کَدحاً فَمُلاقیه»؛[۷] ای انسان تو با رنج و تلاش وصف ناپذیری به سوی پروردگارت روانه ای و سرانجام به لقاء اوخواهی رسید.

برخی گرچه به روش سلوکی جهاد نفس و طبابت روح اشاره می کنند، اما بر مبنای حکمت متعالیه، اخلاق علمی و سیر و سلوک عملی را به گونه ای تبیین می کنند که هم بیان های عارفان را در قالب فن عرفان می آورند، هم از آیات و روایات دور نمی مانند و هم از براهین عقلی محجور نمی مانند.

آنان راه خواجه نصیرالدین طوسی در کتاب «اوصاف الاشراف» را معیار قرار می دهند و در برابر راه محدثان و متکلمان و حکیمان و عارفان با روش حکمت متعالیه سفرنام سلوکی را تنظیم می کنند[۸] و می فرمایند سیر و سلوک عبد به سوی خدا، سیری عمودی است نه افقی. منظور از عمودی در اینجا، عمودی در هندس الهی است، نه در هندس طبیعی، یعنی به مکانت برتر راه یافتن، نه به مکان بدتر رفتن. از این رو زاد و توشه ای طلب می کند تا وی را به رسیدن به مکانت برتر کمک کند.

قرآن کریم از این سیر و سلوک به عنوان یک سفر صعودی و عمودی یاد می کند، گاه می فرماید: « یرْفَعِ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَالَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَات»؛[۹] کسی که سیر صعودی می کند مرتفع می شود؛ یعنی مؤمنان و عالمان رفعت پیدا می کند و در سوره فاطر از آن به صعود یاد می کند و می فرماید: «إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُه»؛[۱۰] اعتقاد پاک به سوی او صعود می کند و عمل صالح آن را بالا می برد. از این رو تعبیر رفع و صعود استفاده می شود که سیر و سلوک عمودی و مکانت طلبی است نه افقی و مکان خواهی، زیرا سیر به طرف مکان گرچه مکان برتر باشد، افقی است و نه عمودی.

حال با توجه به اینکه آدمی مسافری است که به سوی خدا و مکانت برتر در حال سیر است، این سیر چگونه است؟ چه مراحلی دارد؟ مرحله آغازین این سیر از کجاست و نهایت آن کدام است؟ در این مقاله با توجه به حکمت متعالیه به مراحل اخلاقی اشاره می شود که عبارتند از:

ـ معرفت نقطه آغاز سلوک الهی

اگر کسی بخواهد در مسیر سلوک الهی قرار گیرد باید به معرفت و شناخت دست یابد و با معرفت به عقیده صائب برسد، زیرا آنچه که به سوی خدا صعود می کند کلمه طیب است و کلمه طیب همانا معرفت و عقیده صائب و حق است و چون عقیده و کلمه طیب صائب با روح عارف معتقد عجین گردد، بازگشت صعود عرفان و عقیده به صعود عارف معتقد خواهد بود. در حقیقت کلمه طیب، معرفت خدا و معاد و راه رسیدن به مقصد است و آدمی با تحصیل آن، اولین قدم را در این مسیر برمی دارد.

ـ ایمان

ایمان منزل دوم سیر به سوی خداست. ایمان آن است که انسان خود را در مهد امن قرار دهد. انسان زمانی به جای امن پناه می برد که احساس خطر کند و چون با معرفت می داند کار به دست خدای رب العالمین است و به خود اطمینان ندارد، در موقع خطر به او پناهنده می شود تا به او توفیق دهد که در مسیر مستقیم حرکت کند. به عبارت دیگر اگر کسی بداند ناقص و نیازمند است و رفع نیاز او نه مقدور خود اوست و نه مقدور دیگران و نیز اگر بداند جهان هستی مبدأیی دارد که نیاز نیازمندان را می داند و می تواند آنها را برطرف کند، به سیر و سلوک می افتد و به جای امن پناهنده می شود.

همه مشکلات انسان از این نقطه سرچشمه می گیرد که یا خود را نمی شناسد و یا به ناتوانی خود آگاه نیست، یا می فهمد عاجز است و می پندارد خودش یا دیگران یا روابط و ضوابط اجتماعی می توانند نیازهای او را برطرف کنند، از این رو خود را به مهد ایمان نمی سپارد. ایمان آن است که انسان در قلعه امن قرار گیرد، از این رو حضرت امام رضا «ع» فرمود: «کلمه لاَ اِله اِلاَّ اللّهُ حِصْنِیِ فَمَنْ قَالَ لااِلهَ اِلاَّ اللّهُ دَخَلَ فِی حِصْنِی وَمَنْ دَخَلَ فِی حِصْنِی اَمِنَ مِنْ عَذَابِی[۱۱] توحید دژ محکم من است. هر کس به این دژ درآید، از عذاب الهی ایمن است.»

البته در جهان تکوین همه موجودات موحدند و هیچ موجودی کافر نیست. در نظام تشریع و قانون مندی انسان ها دو دسته اند. بعضی مؤمند و برخی کافر. انسان های مؤمن کسانی هستند که بعد از درک عجز خود و دیگران به ت