پاورپوینت کامل (بخش پایانی) ; رفتار سیاسی امیر مؤمنان (ع) و پاسخی به پنج تردید ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل (بخش پایانی) ; رفتار سیاسی امیر مؤمنان (ع) و پاسخی به پنج تردید ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل (بخش پایانی) ; رفتار سیاسی امیر مؤمنان (ع) و پاسخی به پنج تردید ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل (بخش پایانی) ; رفتار سیاسی امیر مؤمنان (ع) و پاسخی به پنج تردید ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

آنچه گذشت:

«حضرت علی (ع) خود بهتر از هر کس این راه درمان را می دانست و به آن تصریح می کرد; اما اجرای آن را با اصول و ارزش های
الاهی خویش ناسازگار می شمرد و این نوع اصلاح را موجب فساد خود و دینش می دانست; زیرا این کار فساد حاکم اسلامی و
نزدیک ترین فرد به رسول خدا (ص) به شمار می آمد و جز نابودی اصول و ارزش های دینی نتیجه ای نداشت .» از این رو رفتار
سیاسی آن حضرت (ع) را می توان نقطه پایانی بر معادله ای به شمار آورد که تا قبل از وی شیوه های کارآمد در امر خلافت خوانده
می شد . رویکرد حضرت (ع) به رفتار سیاسی منحصر به فرد که با عرف سیاسی و معادلات رایج ناهمخوان بوده و هست; هنوز هم
بسیاری را در «تردید» نگه داشته است . بخش پایانی این مقاله «پاسخ به تردیدها» یی است که همچنان برخی اذهان را به خود
مشغول کرده است .

با توجه به مقدمات و مبانی گفته شده، پاسخ پرسش ها و اشکالات آغازین دشوار نمی نماید .

یک / چرا حضرت علی (ع) در آغاز حکومت خود سیاستی خشن در پیش گرفت؟

۱ . پیش از حکومت حضرت علی (ع)، به ویژه در اواخر دوره عثمان، حکومت به تدریج از اسلام فاصله گرفته و ارزش های اسلامی به
ضد ارزش تبدیل شده بود . مطرودان پیامبر اکرم (ص) به پست های حساس بازگشتند و فضیلت مندان کنار گذاشته شدند . بیت
المال گنجینه شخصی به شمار آمد و صدها هزار دینار به طور نامشروع در اختیار نااهلان قرار گرفت . حاکمان ارزش های اسلامی
را زیر پا می نهادند و به مردم ستم روا می داشتند . در این موقعیت، مردم در سراسر مملکت اسلامی ناخشنود شدند و با هدف
حق جویی و اجرای احکام اسلامی به مرکز خلافت (مدینه) سرازیر گشتند . شور و شوق انقلابی و ارزش خواهی آغازین حاکم بر
انقلابیون آن ها را واداشت بانزدیک ترین فرد به پیامبراکرم (ص) که می دانستند مجری سنت و پاسدار ارزش های او است، بیعت
کنند تا احکام اسلامی را اجرا کند، شایستگان را به منصب گمارد; نالایقان را به زیرکشد و بیت المال را از خانه های شخصی به خانه
دولت بازگرداند . بنابراین، مردم چون در پی خشونت با ناشایستگان و ستمگران بودند، به حضرت روی آوردند .

۲ . حضرت علی (ع) فردی ارزش گرا و سنت طلب به شمار می آمد . او، در دوره ۲۵ ساله دوری از حکومت، بارها حاکمان را به عمل
به کتاب و سنت فرا خوانده و اشتباهاتشان را متذکر شده بود; به ویژه در دوره پایانی حکومت عثمان بارها او را از انحراف برحذر
داشت .

در این موقعیت، حتی اگر جو انقلابی و ارزش خوا هی آن زمان را نیز در نظر نگیریم، ویژگی شخصیتی حضرت سبب می شد از
همان آغاز، برنامه حکومتش را اعلام کند و بدون تعارف در اجرای آن بکوشد .

۳ . این سیاست را «سیاستی خشن » خواندن درست نمی نماید; زیرا برای مردم عادی که از مواهب نامشروع حکومت های پیشین
بی بهره مانده، تحت ستم حاکمان نالایق عثمانی به سر می بردند، عین رحمت و برکت بود و تنها برای رفاه طلبان و ناشایستگان و
فاسقان حاکم، خشن به شمار می آمد .

دو / چرا حضرت علی (ع) با در پیش گرفتن سیاست تقسیم مساوی بیت المال سبب بی مهری خواص به حکومت خود شد؟

۱- سیاست تقسیم مساوی بیت المال و در نظر نگرفتن فضایل شخصی و شرافت های قبیله ای، سیاستی کاملا اسلامی و مطابق با
کتاب و سنت نبوی بود . حضرت با توجه به اصولگرایی، جز اجرای این سیاست چاره ای نداشت .

۲- اصولا حضرت علی (ع) در حکومت خود به خواص خوش بین نبود و می فرمود: «خواص و اشراف همواره بار سنگینی بر
حکومت تحمیل می کنند، در روزگار سختی کم تر به یاری حکومت می آیند، در اجرای عدالت از همه ناراضی ترند، در
خواسته هاشان از دیگران پای فشارتر و در عطا و بخشش ها کم سپاس ترند، به هنگام ندادن خواسته هایشان عذرناپذیرتر و در برابر
مشکلات کم استوارترند .» در نظر آن بزرگوار، عامه مردم ستون های استوار دین، بر پا دارنده اجتماعات پرشور مسلمانان و
نیروهای ذخیره دفاعی به شمار می آمدند .

بی تردید، با این دیدگاه، امکان ترجیح خواص وجود نداشت .

۳- اگر حضرت علی (ع) خواص را بر عوام ترجیح می داد، ضمن عقب نشینی از ارزش ها و اصول اسلامی خود، به همگان اعلام
می کرد پیرو سیاست عثمانی است . این چیزی بود که نه حضرت می پسندید و نه مردمان انقلابی آن زمان .

۴- چنان که در کلام حضرت علی (ع) اشاره شد، خواص کسانی نبودند که به یک بخشش نامساوی در بیت المال اکتفا کنند .
زیاده طلبی های آن ها حد و حصر نداشت . با اجرای سیاست عدم مساوات، حتی در آغاز حکومت، خواست هاشان فزون تر می شد و
فشارشان به حضرت (ع) افزایش می یافت . امام (ع) با اجرای سیاست مساوات، در همان آغاز تکلیف خود را با آن ها روشن کرد .

۵- ترجیح خواص بر عوام، انبوه مردمی را که بارقه امید در دلشان درخشیده بود، از حضرت (ع) و حتی اسلام و پیامبر (ص)
نومید می کرد و دیگر نجات خود را در پیروی از آموزه های اسلامی نمی دیدند .

۶- ترجیح خواص بر عوام، آن ها را قدرتمند کرده، امکان مشارکت آنان در توطئه های براندازی را فزونی می بخشید . این پدیده،
در کنار از دست دادن حمایت پا برهنگان که رهاورد قطعی سیاست عدم مساوات بود، نوعی خود کشی سیاسی به شمار می آمد .

سه / چرا حضرت علی (ع) در آغاز حکومت خود طلحه و زبیر را به کار نگمارد؟

طلحه و زبیر از اصحاب بزرگ پیامبر اکرم (ص) شمرده می شدند و در راه برپایی اسلام بسیار کوشیده بودند; اما پس از رحلت
پیامبر اکرم (ص)، به ویژه در اواخر دوره عثمانی، به دنیا روی آورده و زندگی اشرافی و جاه طلبانه برگزیده بودند . بنابراین، نحوه
زندگی و مشی آن ها در دوره پیشین به همگان نشان می داد نیروهای ارزشی نیستند و برای احراز پست در حکومت علوی
شایستگی ندارند . آن ها، در صورت رسیدن به پست های اجتماعی و سیاسی، سیاست های خود را اجرا می کردند و مردم را به علی
(ع) و حکومتش بدبین می ساختند .

۲- این دو، با توجه به سابقه شان در اسلام، هرگز خود را از اصحابی چون ابوبکر، عمر و عثمان که به خلافت رسیدند، کم تر
نمی پنداشتند و در انتظار مرگ عثمان و خلافت خود به سر می بردند; به ویژه آن که عمر آن ها را در شورای گزینش خلیفه در کنار
کسانی چون عثمان و علی (ع) قرار داده بود . بنابراین، آن ها تنها در پی حکومت کوفه و بصره نبودند و چنان که حضرت علی (ع)
اشاره می کند، هوای پادشاهی بر امت اسلامی را در سر می پروراندند . (۱)

۳- کوفه و بصره که آن ها خواستار فرمانروایی بر آن بودند تنها دو شهر معمولی شمرده نمی شدند . از نظر اداری و سیاسی، تمام
ایران آن زمان تحت نظر این دو شهر و حاکمان آن ها اداره می شد . در آن زمان، شهر مدینه (مرکز خلافت)، امکانات نظامی و
اقتصادی نداشت; ولی کوفه و بصره و توابع آن ها از بیش ترین امکانات مملکت اسلامی بهره می بردند . بنابراین، حاکمان این دو
شهر، به ویژه با توجه به همبستگی آن ها و به تعارض کشیده شدن سیاست هایشان با سیاست مرکز خلافت، به راحتی می توانستند
به مدینه حمله کرده، خلیفه را سرنگون سازند و خود به حکومت دست یابند . این نکته به هیچ وجه نمی توانست از چشم تیز بین
خلیفه ای چون حضرت علی (ع) دور ماند .

۴- به راستی اگر حضرت علی (ع) حکومت این دو شهر را به آن دو واگذار می کرد، چگونه می توانست ادعای اصلاح طلبی کند؟

۵- حوادث بعدی نشان داد، این دو به هیچ وجه دغدغه اسلام و کتاب و سنت نبوی نداشتند; زیرا برای سیراب کردن حس
جاه طلبی و قدرت خواهی خود حاضر شدند به باند اموی که بیش ترین بهره ها را از حکومت عثمانی برده بود، دست دوستی و
اتحاد دهند و بااستفاده ابزاری از همسر پیامبر اکرم (ص)، بصریان را به خود جلب کرده، سبب ریختن خون صدها مسلمان شوند . (۲)

۶- سخنان حضرت علی (ع) نشان می دهد آن ها افزون بر حکومت کوفه و بصره، دو خواست دیگر نیز داشتند: اول آن که امام (ع)
در امور حکومتی با آن ها مشورت کند; و دوم آن که سیاست تقسیم مساوی بیت المال را واگذارد . حضرت علی (ع) در جواب
خواست اول فرمود: من طبق کتاب و سنت پیامبر اکرم (ص) عمل می کنم و تا کنون حکم مجهولی ندیدم که به مشورت شما و
دیگر مسلمانان نیازمند باشم . اگر چنین مشکلی پیش آید، از مشورت با شما و دیگران چشم پوشی نخواهم کرد . آن بزرگوار
درخواست دوم آن ها را چنین پاسخ گفت: تقسیم مساوی بیت المال ساخته من نیست . این سنت پیامبر اکرم (ص) بود . من از آن
پیروی می کنم و در این باره، هیچ کس حق ندارد مرا سرزنش کند . (۳)

بدیهی است، این خواست ها به معنای مشارکت در حکومت و چشم پوشی حضرت (ع) از اصول و ارزش ها است; و امام (ع)
نمی توانست آن را تحمل کند .

چهار / چرا حضرت علی (ع) در آغاز حکومت خود با معاویه کنار نیامد، تا در فرصت مناسب و با قدرت بر کنارش سازد؟

۱- معاویه شخصیتی است که همراه پدرش، ابوسفیان، بیش ترین ایستادگی را در مقابل اسل