پاورپوینت کامل دو عملکرد متفاوت؟! ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دو عملکرد متفاوت؟! ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دو عملکرد متفاوت؟! ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دو عملکرد متفاوت؟! ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

راستش را بخواهید شبهه ای که اخیرا برای من پیش آمده، این است که بعضی ها مطرح می کنند چرا با این که امام حسن (ع) و
امام حسین (ع) هر دو امام و معصوم می باشند ولی یکی راه صلح با معاویه را انتخاب و دیگری راه مبارزه و جهاد با یزید برمی
گزیند؟ شما چگونه این تفاوت عملکرد را توجیه می کنید؟ اعظم مرتضوی/پرستاری

شیعه از دیرباز با مساله چگونگی توجیه تفاوت عملکرد امامان معصوم حسین بن علی (ع) و حسن بن علی (ع) روبه رو بوده است .
در این موقعیت، اهل سنت و مستشرقان که به مبانی کلامی تشیع مانند عصمت و نور واحد بودن همه ائمه (ع) پایبند نیستند به
راحتی دیدگاه خود را بیان کرده، گاه بر عملکرد یک یا هر دو امام (ع) خرده می گیرند و با فرو افکندن شیعیان ساده دل در دام
شبهات، زمینه انحراف آن ها را فراهم می آورند .

این مقاله می کوشد، با مروری اجمالی بر دیدگاه های گونه گون در این گستره، جوانب مختلف بحث را روشن تر سازد و سبب تفاوت
عملکرد معصومان (ع) را دریابد .

دیدگاه های مختلف در گستره عملکرد امام حسن (ع) و امام حسین (ع)

در این عرصه، سه دیدگاه عمده وجود دارد که ضرورت توجه به آن ها انکارناپذیر می نماید:

دیدگاه عصمت مدار

این دیدگاه محور بحث را عصمت هر دو امام (ع) قرار می دهد و می گوید: در علم کلام شیعه با دلیل های قطعی نقلی و عقلی
عصمت امام (ع) از گناه، فراموشی و خطا ثابت شده است . افزون بر این روایات نشان می دهد ائمه همگی نور واحدند (۱) ذات و
جوهره عملکردشان تفاوت ندارد; هر چند در ظاهر متفاوت و حتی متناقض می نماید . بنابراین، شیعه باید به دیدگاه های کلامی و
روایی اش پایبند باشد و اگر در مواردی نتوانست عملکرد امامی (ع) را توجیه و یا درستی اش را، در مقایسه باعملکرد امام دیگر،
اثبات کند علم آن را به خداوند واگذارد و از ورود در این ورطه های هولناک و کلام سوز بپرهیزد .

این دیدگاه مساله را از موضع برتر و به گونه تعبدی حل می کند; ولی اشکالش این است که:

الف . پرسش ها و دغدغه های ذهنی شیعه را از میان نمی برد; پرسش هایی که اگر جواب صحیح برای آن یافت نشود، ممکن است در
سراسر وجود فرد ریشه دواند و سرانجام او را به انکار مبانی کلامی وادارد .

ب . شیعه را در مقابل اشکالات مخالفانی که به این مبانی کلامی اعتقاد ندارند، خلع سلاح می کند و احیانا سبب پیشروی مخالفان
و دست اندازی به سایر معتقدات شیعی می شود .

۲ . دیدگاه سطحی نگر

این دیدگاه که معمولا از سوی غیر شیعیان و شیعیان ناآشنا به مبانی اعتقادی شیعه ابراز می شود، چنین است: آنچه ما در ظاهر
می بینیم، تفا وت عملکرد دو امام (ع) است . یکی صلح را بر می گزیند و دیگری راه جنگ پیش می گیرد . بنابراین یا باید روش هر
دو را نادرست بدانیم و یا دست کم در درستی عملکرد یکی از آن دو تردید کنیم . در این موقعیت، آسان ترین راه توجیه تفاوت
عملکرد امامان توجه به تفاوت شخصیت آنان است . امام حسن (ع) ذاتا عنصری صلح جو، آرام و احیانا عافیت طلب به شمار می آمد .
برخلاف امام حسین (ع) که در نظر این گروه ذاتا فردی حماسی، غیور و احیانا جنگ طلب است .

ناگفته پیدا است چنین دیدگاهی، با این تحلیل سطحی، نمی تواند از سوی افراد منصف و آگاه به تاریخ – حتی اگر به مبانی کلامی
شیعه معتقد نباشند – پذیرفته شود .

۳ . دیدگاه تحلیل مدار

این دیدگاه جواب شبهه را در تحلیل دقیق حوادث تاریخی جست و جو می کند; تحلیلی که بر شناخت عمیق بستر وقایع مبتنی
است . طرفداران این دیدگاه، هر چند شیعه باشند، خود را در مبانی کلامی شیعی محصور نمی دانند; در جهت در فهم
رست حوادث و درک عمیق چرایی تفاوت عملکردها می کوشند و تنها وقتی تحلیل تاریخی نتواند به پرسش هاشان پاسخ دهد
متعبدانه به مبانی کلامی روی می آورند .

تحلیل مداران راه های مختلفی برای اثبات نظر خود پیموده اند; راه هایی که می توان همه آن ها را در مقایسه اجمالی زمان امام
حسن (ع) و امام حسین (ع) جای داد .

الف) شرایط و بستر زمانی امام حسن (ع)

تاریخ نشان می دهد که امام حسن (ع) در دوره حکومت کوتاه خود (حدود شش ماه) بامشکلات فراوان روبه رو بود و گزینه ای جز
صلح در برابرش وجود نداشت . بخشی از مشکلات امام حسن (ع) عبارت است از:

۱- سپاه امام (ع)

مهم ترین مشکل امام (ع) از ناهماهنگی و بی انگیزگی و احیانا روحیه تمرد سپاهش بود; در سپاه او عناصر مختلفی چون غنیمت
طلبان، شکاکان، خوارج، و تعداد کمی از شیعیان خالص به چشم می خورد . (۲)

این سپاه همان مردمانی بودند که امام علی (ع) در روزها و ماه های پایانی عمر خویش گاه برفراز منبر آن ها را «یا اشباه الرجال و
لارجال » (۳) (ای مردنمایان نامرد) می خواند و گاه از خداوند می خواست به جای آن ها افرادی نیکوتر به وی عنایت فرماید و به جای
او، زمامداری بر آن ها مسلط سازد . (۴)

بررسی روان شناسی اجتماعی کوفه و شام در این دوره نیز نشان می دهد که حکومت کردن بر کوفیان رهبرگریز از حکمرانی بر
شامیان متمدن بسیار دشوارتر بود; زیرا شامیان قبل از پذیرش اسلام مردمی متمدن به شمار می آمدند و زندگی در سایه حکومت
مقتدر روم را تجربه کرده بودند . از سوی دیگر، رومیان به ساکنان شام ستم بسیار روا داشته، به بهانه های گوناگون آن ها را تحت
فشارهای مختلف فرهنگی، دینی و اقتصادی قرار می دادند و مالیات های متنوع بر آن ها تحمیل می کردند .

ورود اسلام در این منطقه با نام افرادی از بنی امیه چون یزیدبن ابوسفیان و برادرش معاویه همراه بود . سپاه اسلام فشارهای
رومیان از مردم شام برداشت . کار به جایی رسید که آن ها بنی امیه را فرشته نجات خود می دانستند و ضمن شناخت بسیار
سطحی از اسلام، برای هر گونه فداکاری زیر پرچم آن ها آماده بودند . همین عامل توانست بنی امیه را در دو شاخه سفیانی و
مروانی تا حدود یک قرن بر سراسر مملکت اسلامی مسلط سازد .

گروهی معتقدند، حتی اگر امام علی (ع) به شهادت نمی رسید، نمی توانست در برابر این سپاه کاری انجام دهد . در حالی که
موقعیت امام حسن (ع) بسیار دشوارتر از پدرش بود . در دیدگاه مردم آن زمان، امام حسن (ع) از ویژگی های پدرش (نخستین
مسلمان، فداکارترین یار پیامبر اکرم (ص) و شایسته ترین فرد برای فرمانروایی) بی بهره بود . از سوی دیگر، جوان تر بودن آن
حضرت (ع) از معاویه، بهانه ای شده بود تا معاویه خود را دارای خبرگی و تجربه و امام (ع) را در امور کشورداری خام و بی تجربه
معرفی کند . (۵)

با این همه، امام در جهت احقاق حق خود، سپاهی آراست و به مقابله با معاویه روی آورد . سپاه وی حدود یک پنجم سپاه شصت
هزار نفری معاویه بود (۶) و از نظر روحیه وضعیتی نامساعد داشت .

خیانت فرماندهان، بی انگیزگی سربازان و هماهنگی آن ها سپاه را چنان سست و ناکارآمد ساخته بود که نیروهایش آماده بودند
برای نجات خویش و عدم رویارویی با لشگر شام امام (ع) را دستگیر کنند و به معاویه تحویل دهند . (۷)

۲- معاویه

معاویه شخصیتی کم نظیر است و در تاریخ اسلام کم تر می توان برایش همانندی یافت; به گونه ای که اعراب وی را یکی از چهار
نابغه عرب معرفی می کنند .

او فرزند ابوسفیان است که در کنار پدرش تا واپسین لحظات در مقابل اسلام مقاومت کرد و حتی وقتی پدرش به ظاهر اسلام آورد،
به سرزنش وی پرداخت . به زودی هوش سیاسی اش به یاری وی شتافت و دریافت تنها از راه اسلام آوردن می تواند پیشرفت کند .
پس از رحلت پیامبر اکرم (ص)، حکومت جدید برای استفاده از توانایی های خاندان بنی امیه و مصون ماندن از توطئه های آن ها،
یزید و معاویه فرزندان ابوسفیان را در راس سپاهی به شام فرستاد . در سال هیجدهم هجری، معاویه پس از مرگ برادرش یزید
حاکم دمشق شد و با روحیه جاه طلبی اش به سرعت به سمت تسلط بر جهان اسلام به حرکت در آمد .

کشته شدن عثمان فرصتی طلایی بود تا معاویه بلندترین گام ها را به سوی اهدافش بردارد . بنابراین، با بهانه قرادادن وجود قاتلان
عثمان در سپاه امام علی (ع) و ادعای خونخواهی عثمان، مشروعیت حکومت حضرت را با پرسش روبه رو ساخت; به عنوان امیر
شام سپاهی در مقابل امام (ع) آراست و تا واپسین لحظات عمر امام (ع) مهم ترین مشکل و دغدغه وی به شمار می آمد .

خبر شهادت امام علی (ع)، بهترین خبری بود که معاویه می توانست در همه عمرش شنیده باشد . با این رویداد مهم ترین مشکل
وی در راه رسیدن به خلافت مسلمانان از میان رفت .

معاویه که در این زمان، علاوه بر هوش فراوان از تجربه بیست ساله امارت بر شام و تجربه پنج ساله مقابله با بزرگ ترین شخصیت
زمان خود بهره می برد، به سرعت سپاهی شصت هزار نفری گردآورد و در برابر امام حسن (ع) قرار داد .

البته او این سپاه را برای اعمال فشار بیش تر امام (ع) و کشاندن کوفیان به صلح سامان داده بود . از این رو، از همان آغاز ندای
صلح طلبی سر داد . (۸) معاویه در پی پیروزی بود; ولی بیش تر به پیروزی صلح آمیز می اندیشید; زیرا نبرد با امام حسن (ع) که سبط
اکبر پیامبر اکرم (ص) به شمار می آمد و پیروزی قهرآمیز بر وی حکومت را با بحران مشروعیت و معاویه را با نفرت مسلمانان
روبه رو می ساخت; به ویژه اگر امام (ع) در این جنگ به شهادت می رسید . (۹) بنابراین، تنها راه نجات معاویه پیروزی صلح آمیز بود .
او برای رسیدن به این صلح انواع راه ها و نیرنگ ها را آزمود . تطمیع و خریدن فرماندهان سپاه امام (ع) و شایعه پراکنی در لشگر
کوفه و تضعیف روحیه آن ها تنها بخشی از برنامه های معاویه در این مقطع زمانی به شمار می آید . نقشه های حساب شده وی کار را
به جایی رساند که بسیاری از نیروهای امام علی (ع) به معاویه نامه نوشتند و برای به شهادت رساندن یا دستگیر کردن حضرت
داوطلب شدند . معاویه، به منظور تضعیف روحیه امام (ع) و سپاه کوفه، این نامه ها را نزد حضرت فرستاد . (۱۰) در پی این دسیسه ها،
معاویه برگه ای سفید امضا کرد و به عنوان صلحنامه نزد امام (ع) فرستاد تا امام (ع) خود هر شرطی صلاح می داند، در آن بگنجاند
. (۱۱)

در این موقعیت، حضرت بین دو گزینه جنگ و صلح قرار گرفت . اگر گزینه جنگ را انتخاب می کرد، احتمال پیروزی بر معاویه با
این سپاه اندک، ناهماهنگ و بی روحیه و خائن در حد صفر بود و به اسارت یا شهادت امام (ع) می انجامید . در صورت اسارت،
معاویه بر امام (ع) منت می نهاد و او را در نظر مردم رهین منت خود می ساخت . بی تردید این امر به خواری امام (ع) می انجامید;
به ویژه اگر امام (ع) به وسیله سپاه خود اسیر می گشت و به معاویه تحویل داده می شد .

چنانچه امام (ع) به شهادت می رسید، معاویه به قلع و قمع شیعیان می پرداخت . هسته های اولیه شیعه را در سراسر جهان اسلام
نابود می ساخت .

در این موقعیت، انتخاب صلح عاقلانه ترین کار به شمار می آمد . از سوی دیگر، عدم انتخاب صلح چهره ای جنگ طلب و خشن از
امام (ع) ارائه می داد; چهره ای که شکست وی هیچ دستاورد مثبتی به ارمغان نمی آورد و مردم ریخته شدن خونش را نتیجه
طبیعی خشونتش می دانستند .

اهمیت این انتخاب را هنگامی بیش تر در می یابیم که توجه کنیم امام (ع) می توانست باگنجاندن شرایط اساسی ای چون لزوم
حفظ جان خویش و شیعیان و موروثی نشدن حکومت در خاندان بنی امیه (۱۲) برگ برنده سیاس