پاورپوینت کامل گفت وگویی با شاعر شوریده، مرحوم محمدرضا آقاسی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفت وگویی با شاعر شوریده، مرحوم محمدرضا آقاسی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفت وگویی با شاعر شوریده، مرحوم محمدرضا آقاسی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفت وگویی با شاعر شوریده، مرحوم محمدرضا آقاسی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۶

درگذشت محمدرضا آقاسی، شاعر شوریده و حماسه سرای اهل بیت علیهم السلام، موجب اندوه علاقه مندان هنر و ادبیات مذهبی شد.

محمدرضا آقاسی در گفت وگوی مشروحی در خرداد ماه سال گذشته، زندگی گذشته و سوابق فعالیت های خود را تشریح کرده بود که بخش هایی
از آن از مقابل چشمان شما می گذرد.

ضمن معرفی خودتان لطفاً مختصری از زندگی تان را بیان بفرمایید.

من، محمدرضا آقاسی، فرزند ششم؛ پسر چهارم که در ۲۴ فروردین ۱۳۳۸ش. در یک خانواده مذهبی در تهران به دنیا آمدم.
پدرم در بازار تهران، مغازه کبابی داشت. آخرین مدرک تحصیلی من، سوم راهنمایی است. دو سال هم در هنرستان تجسمی
پسران درس خواندم؛ اما از بس با ناظم و استادان آن جا اختلاف نظر داشتم، در سن ۱۶ و ۱۷ سالگی موجب این شد که دو
سال مرا مردود و سپس اخراج کنند.

شما سرودن شعر را از چند سالگی آغاز کردید و چگونه متوجه چنین استعدادی در خود شدید؟

دو برادر بزرگ تر من به نام های «محمد حسن» و «محمد مهدی»، در مسائل شعر، قبل از من کار می کردند و خواه ناخواه، این
مطلب در منزل ما بود. شاهنامه خوانی یا حافظخوانی و یا تذکره الاولیاخوانی برادرم محمدحسن و نیز چون مادرم هم مداح
اهل بیت بود و عمدتا دیوان جوهری را یا بعضی از اشعار صغیر اصفهانی و امثال اینها را در منزل می خواند تا حفظ شود تا
در مجالسی که می رود، بتواند به راحتی و با تسلط اداره کند، به همین دلیل، صدای شعر همیشه در گوش ما زمزمه می شد و
آشنایی من با حافظ شاید از سال ۵۰ به بعد، یعنی در سن ۱۲و ۱۳ سالگی بود؛ اما تقریباً سال ۵۱ و ۵۲ اولین کلمه ها را من به
هم می بافتم تا به مرور زمان، کم کم شروع کردیم با همان سن کم و با همان دیدگاه های آن زمان قبل از انقلاب خودمان،
کلمه هایی را سر هم می کردیم. همچنین من قبل از انقلاب اسلامی (سال های ۵۵ و ۵۶) به بعضی از انجمن های ادبی آن زمان
می رفتم و هم اشعار شعرا را می شنیدم و هم نوشته های خودمان را که فکر می کردیم شعر هست، می خواندیم و به
نوعی خودمان را محک می زدیم و بعضی وقت ها شعرها نقد می شد و یواش یواش رسیدیم تا آن جا که بعد از انقلاب از
محضر بعضی از دوستان و استادان خوب، همچون استاد مهرداد اوستا و استاد یوسف میرشکاک، درس ها گرفتیم تا به این
جا رسیدیم.

اولین شعری را که سرودید، به خاطر دارید؟

اولین شعر یا اولین بافته؟ این با هم فرق می کنه؛ آن چیزی که مورد نظر هست، اگر شعر باشه، من هنوز خودم این چیزهایی که
مردم میگن شعر هست، شعر نمی دانم. اگر مسئله اولین کلام بافته شده باشه، فرق می کنه؛ ولی خب در آن اوایل، کارهایی که
بوده، در حد شعر نبوده و نیست و من الان شعرهایی که در جاهای مختلف می خوانم، عمدتاً از سال ۱۳۶۸ به بعد سروده شده؛
یعنی آن سابقه ۱۶ و ۱۷ سال قبلش را من به عنوان شعر قبول ندارم.

برای بیان یک شعر، چه حالاتی باید رخ دهد تا آن اشعار بر ذهن جاری شود؟

اصولاً هنر، آینه روح انسان است و در حالت عادی، چیزی به وقوع نخواهد پیوست؛ مگر این که شادی یا غمی مضاعف از
حالت اولیه انسان، برای انسان پیش بیاد. اگر شما یک حوض را در نظر بگیرید، این در حالت عادی، هیچ موجی نداره؛ ولی اگر
یک ریگ داخل این حوض بیندازید، یک موج در داخل حوض ایجاد می شه و این ریگ، هر چه درشت تر باشه و به سنگی بزرگ
برسه، یقینا امواجی که در این حوض به وجود می آد، خیلی بزرگ تر و قوی تر خواهد بود و این سنگ هرچه سنگین تر و با
شدت بیشتری با این حوض برخورد کنه، چه بسا که آب هایی را از این حوض بیرون بریزه؛ لذا به نظر من، هنر کلا همچنین
حالتی می تونه باشه که از انسان بیرون بریزه. این طور نیست که در حالت عادی، انسان قلم به دست بگیره و هرچی که بناست
به عنوان هنر و شعر یا خوشنویسی و یا… ایجاد کنه؛ بلکه باید در یک حالت به خصوصی قرار بگیری تا این حالت رخ دهد؛ باید
یک ضربه ای صورت بگیره؛ مثل کوه؛ کوه، خود به خود صدا نمی کنه؛ اگر صدایی در کوه پخش بشه، انعکاس آن را می شنوی
و هر چی این قوی تر باشه، آن انعکاس قوی تره و هر چه دل انسان با اون موضوعی که می خواد مطرح کنه، صمیمی تر باشه،
یقینا کارش خیلی شیرین تر و قشنگ تر خواهد بود؛ چه در شادی چه درغم؛ چه در حماسه چه در درام و چه چیزهای مختلف.

شما با مثنوی بلند «شیعه»، در جامعه ما شناخته شدید؛ یعنی هر جا که نام حاج محمدرضا آقاسی می آد، شعر شیعه در ذهن تداعی می شه؛ خیلی
علاقه مندیم قدری درباره آن شعر بفرمایید و این که چه حالاتی رخ داد که چنین مثنوی ای را بسرایید و کلاً مثنوی شیعه، چند بیت است؟

البته شعر و عشق یکیه؛ این که چگونه شد که عاشق معشوق شدی را نتوانی بگی، چه شد که مجنون، شیفته لیلی شد را نتوان
کلماتی یافت تا عنوان کرد؛ فقط می تونم بگم عنایت اهل بیت علیهم السلام است. من خودم هم الان حقیقتا تاکنون ابیات این مثنوی را
نشمردم؛ ابیاتش چقدر است؟ ۵۰۰ بیت؟۶۰۰ بیت؟ ۷۰۰ بیت؟ دقیقا نمی دانم. از سال ۱۳۶۸ تاکنون هنوز پرانتزش را نبستم؛
چون که پرانتزش را من باز نکردم که حالا بخوام پرانتز این طرف رو ببندم. خود اهل بیت عنایت کردن و تا آخر عمر هم ادامه
خواهد داشت.

در وادی شاعری، برخی ابیات بر دل سراینده شعر می شینه؛ شما از بین اشعارتان، آن شعری که به خیلی به دلتان نشسته، کدام بیت و شعر
بوده؟

هنر، فرزند روح انسانه و یک هنرمند، همه بچه هایش را دوست داره؛ باز بستگی داره کدوم فرزند شما بیشتر به شما محبت
کرده باشه؛ یقیناً گرایش ها به آن مطلب بیشتر خواهد شد و خوب یقینا هر جایی که ذکر علی علیه السلام و آل علی علیهم السلام، ذکر آقا
حضرت ولی عصر(عج)، ذکر حضرت زهرا سلام الله علیها ذکر آقا امام حسین علیه السلام باشه، یقیناً دل بیشتر آرامش می گیرد و بیشتر
به اون سمت گرایش پیدا می کنه؛ اما واقعاً مشکله که در بین مثلا یکی دو هزار بیت، من یک بیت را بخوام بگم این از همه بهتره؛
مثلاً شما یک وقت به گل فروشی می رید، سه رقم گل داره، یک رقمش را راحت تر می تونی انتخاب کنی؛ اما یک موقع به
گل فروشی میری، پنج هزار نوع گل داره، انتخاب یک گل، از این پنج هزار مدل گل، خیلی مشکله؛ من همه گل ها رو دوست دارم.

اگه یکی بخواد مثل شما یا سایر شعرا، شعر بگه، باید چه چیزی رو در خودش تقویت کنه؛ اصلاً باید چکار کنه؟ آیا کسی که اصلا ذوق شعرگویی
ندارد، می تواند روزی شعر بگوید؟ فرقی نمی کنه چه جور شعری؛ حالا یا متن های خیلی زیبا یا شعر نو یا…؟

قریحه شعر و هنر، مثل غرایز دیگر در انسان هست؛ مثل خشم، غضب، محبت، گریه، خنده…؛ بستگی دارد که چه غریزه ای در
انسان تحریک بشه و به ثمر بشیند؛ ولی یه وقت انسانی هست که با یک لطیفه، خنده اش شروع می شه؛ اما انسانی هست که ده
تا لطیفه، لبخندش را تحریک نمی کنه و در مسائل غضب و محبت و… هم این طور است. شعر هم چیزی جدای از غرایز انسانی
نیست؛ در همه هست؛ فقط بستگی به این دارد کی برانگیخته شود.

اگر قرار باشه، روزی دیگه شعر نگویید، چه خواهید کرد؟

اگر قرار باشه شعر نگم، یقینا سینه خاک خواهم خوابید.

برخی افراد با توجه به ظاهرتان، از شما به عنوان صوفی (درویش) یاد می کنند؛ نظرتان در این زمینه چیه؟

در میان لجه خون ماهی ام

یا علی درویش روح اللهی ام

چرا شما در عرصه شعر و شاعری، وارد سیاست هم شده اید و اشعار سیاسی هم سروده اید؟

اشعار سیاسی، منظور چیه؟ اگر این هست که به سمت حزب ها و گروه های سیاسی متمایل باشم، نه؛ چون من سعی ام در این
است که فقط و فقط در خط رهبری باشم و هر چیزی که بخواد به نظام ضربه بزند، در حد توان خودم، دفاع کنم و از نظام با
اسلحه خودم که شعر هست، دفاع کنم. این نیست که حالا بیام سمت این جبهه یا آن جبهه یا از این حزب یا آن حزب برای یک
کدام از این احزاب – چه چپ و چه راست، چه این ور چه اون ور – بخوام سینه بزنم و بخوام حزب های دیگر را بکوبم. شعر من
سیاسی هست؛ اما حزبی نیست.

شما اصلاً خط و خطوط و جناح بندی های سیاسی را قبول دارید؟

خب این جوابش خیلی مفصل خواهد بود و با یکی، دو دقیقه، نمی توان جواب داد. به این سبک و سیاقی که توی این مملکت
هست، نه؛ چون وقتی که حزبی برنامه اش مدون نیست، اصلاً حزب نیست. حزبی که برای مسائل سیاسی مملکت نتواند خط و
مشی مدون و اساسنامه داشته باشد، حزب نیست.

شما فکر نمی کنید برخی اشعار شما به ذائقه گروه های سیاسی خوش نیاد و این عاملی بشود برای منزوی و محدود کردن شما؟

کار ما در این عالم چیست؟ آیا در صدر اسلام، همه گروه ها و همه اقشار از آقا رسول الله صلی الله علیه وآله خوششان می آمد؟ از آقا
امیرالموءمنین علیه السلام خوششان می آمد؟ در همین زمان خودمان، آیا همه اق