پاورپوینت کامل اصطلاح شناسی تقلید ۱۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصطلاح شناسی تقلید ۱۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصطلاح شناسی تقلید ۱۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصطلاح شناسی تقلید ۱۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

اجتهاد

«اجتهاد» در لغت از واژه جهد، به معنای تلاش و کوشش تا سرحد توانایی است؛ به گونه ای که با تحمل رنج و سختی همراه
باشد و در اصطلاح فقه، عبارت است از: «تلاش و کوشش فراوان در راه به دست آوردن احکام شرعی، از طریق کتاب، سنت،
اجماع و عقل». مجتهد نیز کسی است که بتواند احکام را از روی دلیل به دست آورد و طبق رأی و نظر خویش عمل کند.
تشخیص این ملکه در مجتهد، بر عهده کارشناس مربوط است.

تقلید

«تقلید» از واژه قلاده (گردن بند)، به معنای پیروی و دنباله روی بدون دلیل است و در اصطلاح فقهی، عبارت است از: «عمل
کردن به آن چه مجتهد در مسائل شرعی فتوا می دهد». اگر چه این واژه به معنای پیروی بدون چون و چرا، خوشایند نیست،
اما در آموزه های فرهنگ اسلامی، مقلد کسی است که از حاصل تلاش علمی مجتهد استفاده می کند و مسئولیت درستی و
نادرستی استنباط احکام را بر عهده مجتهد می گذارد و شاید کاربرد واژه «تقلید»، به این منظور باشد.

احتیاط

«احتیاط» عنوانی است برگرفته از متون روایی. این واژه هم در مورد عمل مقلِد به کار می رود و هم به فتوای مجتهد گفته
می شود. هر مکلفی یا باید خود مجتهد باشد یا مقلد مجتهد و یا احتیاط کند (اگر علم و تسلط کافی بر آرای مجتهدان داشته
باشد). کاربرد این واژه در حق مجتهد، در سه مورد زیر است:

۱. احتیاط واجب.

۲. احتیاط مستحب.

۳. فتوای به احتیاط.

اگر مرجع تقلید به عللی در مسئله ای فتوا نداشت و احتیاط واجب کرده بود، مقلد نمی تواند آن را ترک کند؛ بلکه می تواند به
احتیاط واجب عمل کند و یا در مسئله، به مرجع تقلید دیگری ـ با رعایت «الاعلم فالاعلم» ـ رجوع کند. این احتیاط، با عباراتی از
قبیل «احوط آن است»، «اشکال دارد»، «محل اشکال است»، «محل تأمل است» و… بیان می شود؛ ولی اگر نخست فتوای خود را
بیان نمود و آن گاه در مسئله احتیاط کرد، آن را احتیاط مستحب می نامند. در این احتیاط، ترک عمل برای مقلّد جایز است؛ اگر
چه انجام دادن آن ثواب و پاداش دارد. بنابراین، در احتیاط واجب، مقلد بین عمل به احتیاط مرجع خود یا رجوع به نظر مرجعی
دیگر، اختیار دارد؛ اما در احتیاط مستحب، مقلد، بین عمل به احتیاط مستحب و فتوای همراه آن، اختیار دارد. گاهی مجتهد در
مواردی که باید احتیاط شود، فتوا به احتیاط می دهد؛ به عنوان مثال، در باب وضو گفته می شود که باید دست ها از آرنج به
پایین شسته شود؛ ولی برای آن که یقین پیدا شود که خود آرنج نیز به طور کامل شسته شده، مجتهد از باب احتیاط می گوید
که باید کمی بالاتر از آن نیز شسته شود. مجتهد، این احتیاط را لازم می شمارد و به آن فتوا می دهد. مقلد در این احتیاط، حق
ندارد به مجتهد دیگری رجوع کند؛ بر خلاف احتیاط واجب؛ زیرا این امر، فتوای به احتیاط است؛ نه احتیاط در فتوا تا این که قابل
رجوع به دیگری باشد.

احتیاط مجتهد در مسئله ای، دلیل بر ناآگاهی و ناتوانی در استنباط او نیست؛ بلکه نشانه تقوا، ورع و عمق آگاهی اوست.
مجتهد، به