پاورپوینت کامل دعوتی برای جنگ ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دعوتی برای جنگ ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دعوتی برای جنگ ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دعوتی برای جنگ ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

۱. چرا کوفیانی که با آن همه شور و شوق از امام علیه السلام دعوت کرده بودند، امام علیه السلام را یاری نکرده، بلکه علیه او جنگیدند؟

علل نامه نگاری کوفیان و دعوت گسترده آنها از امام حسین علیه السلام چه بود؟

در آغاز باید به این نکته توجه داشت که نامه نگاری کوفیان در ایام اقامت امام علیه السلام در مکّه، در دهم ماه رمضان سال ۶۰ ق. آغاز شد۱ و به قدری تعدادنامه ها زیاد بود که به حق می توان از آن به نهضت نامه نگاری یاد کرد. ظرف چند روز، این حرکت به مرحله ای رسید که در روز به طور متوسّط شش صد نامه بهامام علیه السلام رسید؛ به گونه ای که تعداد نامه ها به دوازده هزار نامه رسید.۲

با مطالعه و بررسی اجمالی اسامی و امضاهایی که در ذیل برخی از نامه های به جا مانده به دست رسیده و با توجه به قرائن می توان به این نتیجه رسید که نامهنگاران از یک طیف خاص نبوده، طیف های مختلف با گرایش های بسیار متفاوت را در بر می گرفته است. در میان آنها نام شیعیان خاصّی، همچون سلیمان بنصرد خزاعی، مسبّب بن نجبه خزاری، رفاعه بن شداد و حبیب بن مظاهر وجود دارند؛۳ چنان که در نقطه مقابل، افرادی از حزب اموی ساکن در کوفه، همانند شبثبن ربعی (که بعدها مسجدی به شکرانه کشته شدن امام حسین علیه السلام بنا کرد،۴ حجار بن ابجر (که در روز عاشورا در حالی که از سرداران سپاه عمر بن سعدبود، نامه خود به امام علیه السلام را انکار کرد۵)، یزید بن حارث بن یزید (که او نیز نامه خود به امام علیه السلام را در روز عاشورا انکار کرد۶)، عزره بن قیس (فرماندهسپاه اسب سوار در لشکر عمر بن سعد۷) و عمرو بن حجاج زبیدی (مأمور شریعه فرات همراه با پانصد سوار به منظور جلوگیری از دست رسی امام علیه السلام بهآب)۸ نیز در فهرست آنها دیده می شوند که اتفاقاً شورانگیزترین نامه ها را هم اینان نگاشتند و به امام علیه السلام گزارش لشکری آماده را دادند.۹

به نظر می رسد اکثریت نامه نگارانی که در تاریخ نامی از آنها برده نشده است، مردمی بودند که اغلب به دنبال منافع مادی خود بوده، به هر طرفی که منافعشانایجاب می کرد، می رفتند.

اینان گرچه در بحران ها، توان رهبری بحران را ندارند؛ امّا موجی عظیمند که موج سوار ماهر می تواند با تدبیرهای خود به خوبی از آنها بهره گرفته، با سواریگرفتن از آنها، به مقصد خود برسد.

به احتمال فراوان اکثر هجده هزار نفر بیعت کننده با مسلم را نیز اینان تشکیل می دادند و آنان به مجرّدی که با سیاست های به کار گرفته شده از سوی ابن زیاد،دنیا و منافع خود را در خطر دیدند، خود را از سپاه مسلم کنار کشیده، سرانجام او را تنها و غریب در کوچه های کوفه رها کردند و طبیعی است که هم اینان را در کربلادر مقابل سپاه اندک امام علیه السلام مشاهده کنیم؛ زیرا وعده و وعیدهای ابن زیاد در راستای منافع دنیوی آنها بوده، آگاهی آنها از سپاه اندک امامحسین علیه السلام که درصد احتمال پیروزی ابن زیاد را بسیار بالا برده بود، انگیزه لازم را در آنها ایجاد می کرد. آنها باوجود این که در دل محبّتی نیز نسبت بهامام علیه السلام به عنوان نواده پیامبر(ص) و فرزند علی علیه السلام داشتند، به دلیل این احتمال و دنیاطلبی، با ابن زیاد همراه شدند و همین ها هستند که در سخنمجمع بن عبداللّه عائذی خطاب امام علیه السلام چنین معرفی شده اند:

«… و اما سائر الناس بعد فان افئدتهم تهوی الیک و سیوفهم غداً مشهوره علیک…؛۱۰ توده مردم دل هایشان به سوی تو متمایل است و اما فردا شمشیرهایشانعلیه تو سر از نیام بر خواهد آورد.»

عده ای از همین ها در کربلا در گوشه ای ایستاده، نظاره گر قتل امام حسین علیه السلام بودند؛ اشک می ریختند؛ دعا می کردند و می گفتند: «خدایاحسین علیه السلام را یاری کن».۱۱

پس از این مقدمه به این نتیجه می رسیم که با توجه به طیف گسترده نامه نگاران، نمی توان در انگیزه نامه نگاری آنها به یک انگیزه خاص توجه کرد؛ بلکه باتوجه به گروه های مختلف، باید علل متفاوتی را از قرار زیر برشمرد:

۱. شیعیان خالصی همانند حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه از آن جا که حکومت را حق خاندان اهل بیت دانسته، حکومت سراسر ظلم و جور امویان راغیرمشروع تلقی می کردند، به انگیزه باز پس گیری حکومت و باز گرداندن آن به محل مشروع خود، به این نامه نگاری اقدام کردند که البته این گروه بسیار دراقلیّت بودند.

۲. عده فراوانی از مردم کوفه به ویژه افراد میان سال و کهن سال آنها که حکومت عدل علوی در کوفه را به یاد داشتند و از سوی دیگر ظلم و جور امویان را نیز دراین دوران بیست ساله تا زیر پوست خود حس کرده بودند، در صدد رهایی از این ظلم، رو به فرزند علی علیه السلام آورده تا شاید وی، آنها را از یوغ حکومت بنیامیه رهایی بخشد.

۳. عده ای نیز برای احیای مرکزیت کوفه که همیشه بر سر آن با شامیان در رقابت بودند و در این دوران بیست ساله آن را از دست داده بود، به دنبال رهبری کارآمدبودند که بتواند این مهم را به انجام برساند و در این زمان مناسب ترین فرد دارای نفوذ و شخصیت را که از سویی قدرت رهبری جامعه کوفیان را داشته، از سویدیگر حکومت امویان را مشروع نداند، حسین علیه السلام دانسته، از او برای آمدن به کوفه دعوت کردند.

۴. بزرگان قبایل، همانند ربعی، حجار بن ابجر و… که اغلب به فکر حفظ قدرت و ریاست خود بوده، از سوی دیگر میانه ای با خاندان علوی نداشتند، چون اقبالگسترده مردم را به امام علیه السلام دیدند، چنین تصوّر کردند که در آینده ای نه چندان نزدیک، حکومت امام علیه السلام در کوفه به ثمر خواهد نشست و برای آن کهاز قافله عقب نمانده، در دوران حکومت امام علیه السلام همچنان از نفوذ و ریاست خود برخوردار باشند، به سیل خروشان نامه نگاران پیوستند.

۵. گروه دیگر توده مردمی بودند که همواره به رنگ محیط در می آیند، اینان با مشاهده شور و هیجان گسترده متنفذان، انگیزه لازم را برای نامه نگاری پیدا کرده،هر چه بیشتر، تنور این جریان را مشتعل ساختند.

پی نوشت:

۱. وقعه الطف، ص ۹۲.

۲. مجلسی، بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۳۴۴.

۳. وقعه الطف، ص ۹۰ و ۹۱.

۴. تاریخ الطبری، ج ۶، ص ۲۲.

۵. همان، ج ۵، ص ۴۲۵.

۶. همان.

۷. همان، ص ۴۱۲.

۸. وقعه الطف، ص ۹۳ ـ ۹۵.

۹. همان، ص ۹۵.

۱۰. تاریخ طبری، ج ۴، ص ۳۰۶.

۱۱. عبدالرزاق مقرّم، مقتل الحسین علیه السلام، ص ۱۸۹.

۲. عبیداللّه بن زیاد از چه ابزارهایی برای سرکوب قیام کوفه بهره برد؟

با ورود ابن زیاد به کوفه، اشراف قبایل و نیز طرفداران اموی که از ضعف حکومت نعمان بن بشیر ناراحت بودند، نفسی به راحتی کشیده، به سرعت دور او را گرفتندو او را در جریان همه مسائل کوفه گذاشتند.

عبیداللّه در همان آغاز ورود خود، از محبوبیت امام علیه السلام نزد کوفیان و گستردگی قیام به خوبی مطلع شد؛ زیرا او با عمامه ای سیاه و صورتی پوشیده وارد شده،مردم منتظر امام علیه السلام به خیال آن که او امام حسین علیه السلام است، استقبال بسیار گسترده و پر شوری از او به عمل آورده بودند.۱

از این رو به خوبی عمق خطر را احساس کرده، با تکیه بر تجربیات سیاسی ـ اداری خود در بصره و نیز با کمک طرف داران خود، سیاست های عاجلانه و موءثری رابرای سرکوب نهضت در پیش گرفت که می توان آنها را در بخش های روانی، اجتماعی و اقتصادی بررسی کرد:

الف. سیاست های روانی

ابن زیاد این سیاست را که عمدتاً حول محور تهدید و تشویق می چرخید، از همان آغاز ورود خود به کوفه در پیش گرفت.

او در اولین سخنرانی خود در مسجد جامع کوفه، خود را برای فرمان برداران، همانند پدری مهربان معرفی کرد و نسبت به نافرمانان، شمشیر و تازیانه اش را به رخکشید.۲

به رخ کشیدن سپاه شام و خبر از حرکت این سپاه از شام به کوفه برای سرکوبی عاصیان نیز یکی دیگر از حربه هایی بود که از سوی او به کار گرفته شد و درخاموش کردن شورش کوفیان ـ به ویژه پس از آن که به همراه مسلم قصر دارالاماره را محاصره کرده بودند ـ بسیار موءثر افتاد؛۳ زیرا کوفیان پس از صلح امامحسن علیه السلام که آخرین رویارویی آنها با سپاه شام بود، ابهّت فراوانی از آن سپاه متحد در