پاورپوینت کامل استاد سید محمد محیط طباطبائی، دانشوری خود ساخته۱ ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل استاد سید محمد محیط طباطبائی، دانشوری خود ساخته۱ ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل استاد سید محمد محیط طباطبائی، دانشوری خود ساخته۱ ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل استاد سید محمد محیط طباطبائی، دانشوری خود ساخته۱ ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

کودکی و تحصیلات

محیط طباطبایی در خرداد ماه سال ۱۲۸۱ ش. در روستای گزلای پایین، واقع در پنجاه کیلومتری زواره و جنوب اردستان ـ که
ییلاق خانوادگی سید ابراهیم فناء توحیدی (پدرش) بود ـ دیده به جهان گشود. او تحصیلات مقدماتی را نزد مکتب داران
معروف زواره، همچون ملاعلی حاج حسن و ملا محمدرضا آموزگار و نزد پدر فاضلش که دانش آموخته حوزه اصفهان و از
شاگردان آخوند ملا محمد کاشی و میرزاجهان گیرخان قشقایی بود، سپری کرد۲؛ سپس بنا به علاقه مادرش، به تحصیل طب
روی آورد و مقدمات این دانش را تا حدودی از روی کتاب های موجود فراگرفت۳.

در سال های پس از جنگ جهانی اوّل در مدرسه لطفعلی خان تُرشیزی زواره، معالم و کتاب های طهارت و شرح لمعه را نزد
حاج سید مرتضی عالم مرتضوی آموخت. در سال ۱۳۳۸ ق. برای تحصیل طب به اصفهان رفت و در مدرسه کاسه گران این
شهر اقامت نمود؛ امّا پس از چهارماه به زواره بازگشت. در سال ۱۳۰۰ ش. بار دیگر به اصفهان عزیمت کرد و طی شش ماه در
مدرسه مذکور سکونت اختیار نمود و به تحصیل زبان فرانسه و فراگیری دروس دوره اول متوسطه پرداخت و بعد به زادگاه
خویش مراجعت نمود. در سال ۱۳۰۱ ش. که مدرسه ابتدایی سادات زواره به مدیریت کاوه زاده تأسیس گردید، محیط ضمن
کمک به وی، در سامان دهی امور مدرسه و تدریس برخی دروس، نزد وی زبان انگلیسی را آموخت۴.

از آن پس، اگر چه وی در امور کشاورزی به خانواده کمک می کرد، امّا توأم با این تلاش، به مطالعات شخصی، مباحثه و
مذاکره و یاد دادن و یاد گرفتن مشغول بود و بدین ترتیب ارتباطش با درس و تحصیل محفوظ ماند و کاستی هایی را که در
متون تحصیلی اش بود، توسط پدرش برطرف می نمود۵.

عزیمت به تهران

محیط طباطبایی از دوران نوجوانی به روزنامه نگاری علاقه داشت و از طریق یکی از بستگان خویش که در تشکیلات سردار
صولت بختیاری در آبادی مزدآباد واقع در شرق زواره، منشی بود، به روزنامه هایی که وی پس از مطالعه به منشی خویش
می داد، دست می یافت و با مطالعه آنها، اندک اندک به نقش روزنامه در تحول افکار عمومی پی برد و در ضمن به سبک نگارش
مطبوعات آشنا گردید. سرانجام در اواخر فروردین سال ۱۳۰۲ ش. به سلیقه خودش برای پی گیری کار مطبوعاتی و بنا به
توصیه پدر برای ادامه تحصیلات به تهران رفت. ورود او به مرکز حکومت، مصادف با بدرفتاری رضاخان ـ وزیر جنگ وقت ـ
با مطبوعات و نشریات بود و این وضع، او را از روزنامه نگاری منصرف ساخت. چون مقداری زبان فرانسه می دانست، در
صدد تحصیل در مقطع متوسطه برآمد و پس از یک سال دانش آموزی در دبیرستان قاجار، وارد دارالفنون گشت و دوره شش
ساله ادبی این مرکز مهم آموزشی را در مدت سه سال طی کرد. مدتی نیز در مدرسه عالی حقوق تحصیل کرد؛ ولی از ادامه آن
منصرف گردید۶. در این ایّام فرصتی به دست آورد تا زبان فرانسه را به طور کامل فراگیرد و از این رهگذر با آثار ادبی دنیای
جدید و نویسندگان و شاعران اروپا آشنا شود.

در وزارت معارف وفرهنگ

در سال ۱۳۰۵ ش. محیط به استخدام وزارت معارف درآمد و برای امر تعلیم و تربیت، عازم خوزستان گشت. در سال ۱۳۰۹
ش. به تهران انتقال یافت و در دبیرستان های شرف، دارالفنون، ایرانشهر، مدرسه نظام و دانشسرای مقدماتی به تدریس
تاریخ، جغرافیا و ادبیات روی آورد. از سال ۱۳۰۷ تا ۱۳۲۸ ش. ده بار برای اصلاح و تغییر برنامه های درسی از طرف وزارت
فرهنگ دعوت گردید۷.

هنگامی که طرح اصلاح تألیف و نشر کتاب های درسی و جلوگیری از نابسامانی در این زمینه به اجرا درآمد، وی به عضویت
کمیسیون انتخاب کتاب های درسی ادبیات فارسی برگزیده شد و این دعوت را با شجاعت خاص پذیرفت؛ زیرا داوری درباره
تألیفات استادانی چون فروزانفر، همایی، رضازاده شفق، احمد متین دفتری، علی اکبر سیاسی و…و ایستادن در برابر
اعتراض ها و جنجال ها دل شیر می خواست و بدین صورت کتاب های درس انسجامی خاص پیدا کرد و روند واحدی را به
دست آورد۸.

حضور موءثر در محافل علمی و فرهنگی

محیط طباطبایی در اغلب همایش های ادبی ـ فرهنگی همچون همایش فردوسی، شیخ طوسی، خواجه نصیرالدین طوسی،
ناصرخسرو، دقیقی، خواجه رشیدالدین فضل اللّه همدانی، ابن سینا، مولوی، فارابی، بیهقی، خوارزمی، حافظ، سعدی و…با
علاقه فراوان شرکت نمود و مقالات و نوشته هایی به این مجامع ارائه داد و یا آن که به ایراد خطابه پرداخت و غالباً به مناسبت
مقام علمی و اشتهار اجتماعی، عضو کمیته مشورتی این همایش ها بود. در همایش بین المللی خاورشناسان ـ در پاریس ـ وی
عضو هیئت اعزامی ایران بود. یکی دیگر از محافلی که محیط در آن عضویت داشت، انجمن ایرانی فلسفه و علوم انسانی
وابسته به کمیسیون ملی یونسکو در ایران بود که وی در طی دوازده سال، به طور منظم در آن حضور می یافت. در سال
۱۳۶۹ ش. محیط طباطبایی به عضویت فرهنگستان زبان و ادب فارسی درآمد که در این مرکز، نظرات خود را در خصوص
حفظ هویت زبان و ادبیات فارسی و نیز مسائل لغوی و واژه شناسی ابراز می داشت.۹

محیط طباطبایی بین سال های ۱۳۴۸ تا ۱۳۷۱ ش. مشغول ارزیابی و بررسی کتاب های خطی کتابخانه مجلس شورای اسلامی
بود.

بیان حقایق و انتقادهای سازنده

محیط طباطبایی علاوه بر آن که خود مدیریت چندین نشریه از جمله مجله محیط و آموزش و پرورش را عهده دار بود، در
چندین دهه تلاش مطبوعاتی، با بیش از پنجاه مجله و روزنامه همکاری کرد. مقالات مفید، پیشنهادهای ابتکاری و نقدهای
منصفانه اش در جراید، شهرت علمی و فرهنگی وی را ارتقا داد. او روزنامه نگاری توانمند بود. او از افرادی بود که با احساس
مسئولیت و علاقه به کار، همراه با خلاقیت و استعداد ذاتی به این موضوع، هویت و اصالت بخشید. محققان معاصر اذعان
نموده اند که محیط در روزنامه نگاری هم کمتر از تحقیقات علمی استعداد و قریحه نشان نداد. علاقه به مسائل اجتماعی ـ
فرهنگی که در عصر او مطرح بود و در مقابل آنها نمی توانست آرام و خاموش بماند، او را به عرصه مطبوعات کشانید، امّا در
این زمینه هم کارش مهم، اساسی، مفید، تأثیرگذار و سازنده بود. او روزنامه نگاری بود که قلمش به هزل، هجو و فحش ـ که
معمول عصر بود ـ آلوده نشد؛ بلکه تلاش او به بحث و فحص در ریشه دردها و گرفتاری های جامعه و گره گشایی از مشکلات
معطوف گشت. جرأت و جسارت همراه با دقت و انصاف و پرهیز از تملق و چاپلوسی، ویژگی برجسته محیط بود. وی در هر
مجالی حقایق را بی پروا و بدون ملاحظه اما غالباً با رعایت انصاف و عفت کلام بر روی کاغذ می آورد۱۱.

محیط طباطبایی در مقالات و یادداشت های خود، ضمن نقد و بررسی آثار ادبی، رجالی و تاریخی، از نقد روند
تصمیم گیری های فرهنگی ـ اجتماعی کارگزاران وقت ابایی نداشت.

محیط در چندین شماره از روزنامه «ایران»، ضمن بررسی سیر و سابقه اعزام دانشجو به خارج از کشور، به این نتیجه رسید
که بازده چنین حرکتی مثبت نخواهد بود و عوارض غیر قابل اغماضی به دنبال خواهد داشت. او با دلایل کافی و مدارک معتبر
ثابت کرد دولت بر فارغ التحصیلان و بازگشت آنها هیچ گونه نظارتی ندارد و معلوم نیست این دانشجویانی که از خارج
آورده اند، چه معلوماتی اندوخته اند و نتیجه چیست و سرانجام پیشنهاد کرد مدارسی در ایران ایجاد شود. در واقع محیط
اولین و تنها فردی بود که موضوع تأسیس دانشگاه را تحت عنوان دارالعلم در ایران مطرح کرد و مقاله های او زمینه وجود
آمدن مدرسه عالی و دانشگاه تهران را فراهم آورد. سرانجام دانشگاه تأسیس شد و برخی دوستان محیط که در دبیرستان ها
تدریس می کردند، به دانشگاه دعوت شدند؛ ولی او به دانشگاه دعوت نشد، چون استقلال فکری داشت و نمی خواست وابسته
به تشکیلات سیاسی رژیم پهلوی یا احزاب باشد.

محیط بر نوشته های برخی که ادعای فضل و دانش می نمودند، با دلیل و سند انتقاد می کرد و هر بار که تیغ انتقادش تندتر
می گردید، آنان بیش از گذشته از وی فاصله می گرفتند.

وی درمقاله های انتقادی خود عیب ها، کاستی ها و بایسته های مراکز علمی و آموزشی را بازگو می نمود و شرایط واقعی یک
دانشگاه علمی ـ پژوهشی را بیان می کرد که استاد محقق، باید چه توانایی ها و صلاحیت هایی را دارا باشد. برخی تنگ نظران
تُنک مایه که قلم لجاج بر احتجاج می کشیدند و آتش رشک و شعله های کینه و نقاق بر می افروختند، می گفتند: چون محیط به
دانشگاه راه نیافته، این گونه می نویسد؛ امّا حقیقت غیر از این بود و هنگامی که پروفسور عنایت اللّه رضا، محیط طباطبایی را
برای تدریس تاریخ به دانشگاه تهران دعوت کرد، باز هم انتقادات وی به دانشگاه ادامه یافت. در سال ۱۳۵۵ ش. که درجه
دکترای افتخاری در دانشگاه ملی (شهیدبهشتی کنونی) به او اعطا گردید، باز هم گفتارها و نوشته های اصلاحی و انتقادی وی