پاورپوینت کامل با فکر بلند، قدم های کوچک برداریم ; آسیب شناسی روان شناسانه زندگی دانشجویی در گفت وگو با دکتر حسین اسکندری ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل با فکر بلند، قدم های کوچک برداریم ; آسیب شناسی روان شناسانه زندگی دانشجویی در گفت وگو با دکتر حسین اسکندری ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل با فکر بلند، قدم های کوچک برداریم ; آسیب شناسی روان شناسانه زندگی دانشجویی در گفت وگو با دکتر حسین اسکندری ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل با فکر بلند، قدم های کوچک برداریم ; آسیب شناسی روان شناسانه زندگی دانشجویی در گفت وگو با دکتر حسین اسکندری ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

۱

بخش نخست

گذشتن از راهروهای تنگ و پیچ در پیچ دفتر مرکزی دانشگاه علامه در خیابان کریم خان تهران، نشانه خوبی است تا تو رابه یاد موضوع
مصاحبه با دکتر اسکندری بیندازد. فکر این موضوع که دانشجویان، مثلاً برای ملاقات با فلان استاد، باید چه مسیری را طی کنند و پیمودن مکرر
این سیر طولانی و پیچ در پیچ در راهروهای تاریک، در دراز مدت چه تأثیری بر روان داشجو می گذارد، تعجب آور است. شاید خنده دار باشد
که باوجود همه مشکلات موجود بر سر راه دانشجویان ایرانی در دانشگاه و خوابگاه، از تأثیرمنفی راهروهای تنگ و باریک ساختمان مرکزی یک
دانشگاه حرف بزنیم؛ امّا باید بپذیریم که هر کدام از این نکات کوچک ـ که شاید به فکر هیچ مسئول یا حتی دانشجویی خطور نکندـ در
دانشگاه های معتبر دنیا، کاملاً کارشناسی می شود و در نتیجه رعایت آنها فضای دانشگاه را به فضایی زیبا، شاد و پر تحرک تبدیل می کند. و
جالب تر این که دانشگاه علامه خود جزو دانشگاه های معتبر ایران است! ـ بماند که تعریف ما از معتبر چقدر متفاوت با استانداردهای جهان است ـ
این هم یک نمونه از فاصله دانشگاه های ما با دانشگاه های جهان. حالا بگذریم از این که راهروهای خوابگاه های دانشجویانمان چه بسا تنگ تر،
تاریک تر، قدیمی تر و حتی سیاه تر از آن چیزی است که من در محل کار دکتر اسکندری دیدم و حتی اتاق های دانشجویان در همین خوابگاه ها، چه
بسا پر جمعیت تر، کم نورتر، کم امکانات تر و حتی شاید کم مساحت تر از اتاق نه متری استاد اسکندری در دانشگاه علامه باشند. باز هم بگذریم از
این که دانشگاه علامه یکی از بهترین دانشگاه های ایران، چه ازلحاظ سخت افزاری و چه از لحاظ نرم افزاری به حساب می آید. به این ترتیب،
خداخودش به داد دانشجویان دانشگاه های دیگر برسد. مقدمه نه چندان خوشبینانه این مصاحبه، خود بیان گر گوشه ای از موضوع گفت وگوی ما
با دکتر اسکندری است. این که دانشجویان دانشگاه های ایران با چه اوضاع روحی و روانی روبه رو هستند و این فضا، حاصل چه فرآیندهایی
است و آیا راهی برای مناسب تر شدن این فضا وجود دارد یا خیر،سؤالاتی است که دکتر حسین اسکندری ـ ۴۳ ساله ـ باکمک گرفتن از تخصص
خودش در رشته روانشناسی به ما پاسخ گفته است. او داشتن نگاهی مثبت، تلاش برای کسب تجربه های خوشایند و گاهی رفتن به مرخصی را
برای دانشجویان توصیه می کند. این مصاحبه را باهم می خوانیم:

پرسمان: آقای دکتر! شما خودتان در دوران دانشجویی، خوابگاه را تجربه کرده اید؟

دکتراسکندری: من بچه تهران بودم و تهران هم درس خواندم؛ گرچه در خوابگاه زندگی نگرده ام، امّا تجربه زندگی خوابگاهی
داشته ام؛ چون با دانشجویان خوابگاهی رفت و آمد و دوستی داشتم و از نزدیک با زندگی آنها در خوابگاه آشنا شدم و علاوه
بر این، در حال حاضر، با دانشجویان خوابگاهی خودم ارتباط دارم. بهتر است این را هم اضافه کنم که مدتی مدیر کل فرهنگی
مشاوره دانشگاه بودم و در حل مشکلات خوابگاهی مشارکت داشتم.

پرسمان: پس با این حساب، با مشکلات دانشجویان خوابگاهی آشنایید؟

دکتر اسکندری: شاید به نوعی بله، دانشگاه علامه، هفده تا هجده خوابگاه دارد که البته در سطح شهر پراکنده هستند و جمعیت
زیادی از دانشجویان را هم در خود جای داده اند. این خوابگاه ها، هر یک علاوه بر آن که مشکلات خاص خودشان را دارند،با
مسائلی هم در گیرند که اساسا نتیجه زندگی خوابگاهی است؛ مثلاً غذا خوری، امر خیلی ساده ای است. ما معمولاً دور یک
سفره می نشینیم و غذا می خوریم؛ ولی این غذا خوردن در خانه ما و در فرهنگ خودمان طبیعی است. نوع غذایی که می خوریم،
آداب غذا خوردن، نشستن، حرف زدن و سایر کارهای ما از یک فرهنگ تا فرهنگ دیگر فرق می کند. وقتی دانشجو، پس از
قبولی در دانشگاه، از فرهنگش جدا می شود و وارد خوابگاه می شود، در واقع دارد مجموعه ای از خرده فرهنگ های متفاوت و
در عین حال بعضا متعارفی می شود. جوانان لر، کرد، ترک، بلوچ و… حالا دریک جا جمع شده اند و باید کنارهم زندگی کنند. از
یک سو، نه تنها این جوان ها از فرهنگشان جدا می شوند. بلکه آرام آرام در گرایش های مختلفی جایی می گیرند. این گرایش ها
یااجتماعی است یا فرهنگی، یا دینی، یا غیر دینی. یکی آزاد است، یکی در قید سنت ها و آداب و رسوم، یکی مذهبی است، یکی
غیر مذهبی وحتی گاهی دانشجویان از مذاهب مختلف تا ادیان مختلف کنارهم قرارمی گیرند. این تعریف مختصری از جمعی
است که در بسیاری مواقع شباهت چندانی با هم ندارند. شما مجموعه ای از فرهنگ های مختلف،آداب مختلف، زبان های
گوناگون و هزاران اختلاف دیگر پیش رو دارید.

از سوی دیگر، در این شرایط حمایت های قلبی برای جوانی که اکنون دیگر یک دانشجوست، وجود ندارد. این آدم ها از واقعیت
خود بیرون آمده اند.ما آنها را از آن کانون و واقعیتی که در آن بودند،بیرون آورده ایم و به معنای دیگر،عده ای جوان هم عرض
بدون سرپرست را در جایی گرد آورده ایم و بعد در نهایت یک مسئول خوابگاه برایشان انتخاب می کنیم. حالا فرض کنید که
آن مسئول خوابگاه، بهترین آدم هم باشد و خیلی هم خوب رفتار کند و فرض کنید مسئول خوابگاه خیلی آدم رئوفی هم باشد
و مثلاً یک روانشناس یا مددکار نیز باشد؛ ولی این خلأ در بسیاری از خوابگاه های ما به شدت حس می شود و در واقعیت چنین
فضایی یا وجود ندارد و یا به ندرت دیده می شود.

قرار شد فقط فرض کنید؛ می خواهم بهترین شرایط را برایتان توصیف کنم. حرف شما راهم قبول دارم. مثلاً برای پنجاه تا
بچه در شیرخوارگاه مادری می گذاریم. از یک سو آن مادر هر قدر هم مهربان باشد، نمی تواند برای همه آنها به معنای واقعی
مادری کندو از سوی دیگر، اگر آن مادر کمی خشن و بد اخلاق باشد و علم و تجربه کافی برای کارش نداشته باشدو
محدودیت ابراز علاقه و عاطفه هم داشته باشد، اتفاقاتی رخ می دهد که در خوابگاه های ما می افتد.

پرسمان: شرایط خوابگاهی می تواند هم مثبت باشد وهم منفی؛ یعنی می توان گفت که ما جوان را از شهر و خانواده اش دور

دکتر اسکندری: جمع شدن دانشجویان درکنار یکدیگر، فی نفسه نه خوب است نه بد. این اقدامات و عملکرد ما آدم هاست ـ چه در
مقام مسئولیت و چه در مقام دانشجویی ـ که این تجربه را به تجربه ای مثبت یا منفی تبدیل می کند. چیزهایی وجود دارد که
باید به آنها توجه کنیم. اگر آدم ها تجربه کنند و اگر فرصت تمرین پیدا کنند، می توانند این فرصت را هم به نتیجه مثبت منتهی
کنند و هم به نتیجه منفی. فرض کنید دانشجویان تنوع را ـ به ویژه در شهرهای بزرگ ـ می بینند، ولی امکان تجربه پیدا
نمی کنند؛ این محدودیت، یک تجربه کاملاً منفی است و اگر آنها یک ناهنجاری را در جامعه ببینند، این دیدن، فی نفسه بد نیست؛
باید دید آیا این فرصت را دارند که این ناهنجاری را به صورت اصلاح شده در خودشان تمرین کنند؟

چیزی که وجود دارد، این است که آدم ها فرصت این تمرین ها را پیدا نمی کنند. مشکل ما در زندگی خوابگاهی، این نیست که
عده ای جوان باید کنار هم زندگی کنند، بلکه مشکل این است که این آدم ها نه آن قدر زیاد و پیش هم می مانند که از هم یاد
بگیرند و نه آن قدر از یکدیگر دور هستند که بتوانند راجع به یکدیگر فکرکنند.

پرسمان: در واقع یک نزدیکی و مجاورت اجباری است که فرصت همه چیز را از آنها می گیرد.

دکتر اسکندری: اجازه بدهید مثالی بزنیم؛ فرض کنید که ماشین خیلی خوبی به شما بدهند. این کار خوب است یا نه؟

پرسمان: قطعا خوب است.

دکتر اسکندری: حالا فرض کنید که این ماشین خوب را به همه تهرانی ها بدهند؛ چه اتفاقی می افتد؟

پرسمان: برای هر فرد ممکن است خوب باشد؛ ولی در مجموع… .

دکتر اسکندری: چرا در مجموع خوب نیست؟

پرسمان: چون بار ترافیکی شهر را بالامی برد، آلودگی هوا بیشتر می شود و… .

دکتر اسکندری: آفرین! این یعنی اتفاقی که برای دانشجویان ما در خوابگاه ها روی می دهد. ما به همه دانشجویان موقعیت
انتخاب دادیم تا به دانشگاه بیایند.

پرسمان: ولی این موقعیت، در بسیاری مواقع، انتخابی نیست و همین موضوع می تواند یکی از اصلی ترین عوامل ایجاد

دکتر اسکندری: بله، امّا شما بهترین شرایط را فرض کنید و اصلاً بدی ها را در نظر نگیرید. من با نگاه کاملاً مثبت می خواهم به
اصل مشکل برسم. ما دو دسته مشکل داریم؛ یکی مشکل های بنیادی که ما را اذیت می کنند و یک دسته هم مشکلاتی که بر
مشکلات بنیادی ما سوار شده اند. اولین مشکل شهر تهران ترافیک است و بعد از آن، مشکل بد رانندگی کردن و مشکلات دیگر
است. ما به هر دلیلی، به آدم ها، قدرت انتخاب می دادیم تا وارد دانشگاه شوند. این دانشجو پیش از این در خانه ای زندگی
می کرد که پنج نفر در آن بودند؛ ولی الآن در اتاقی زندگی می کند که ده نفر درآن هستند؛ خوب، ما این کار را کردیم؛ ولی اولین
اتفاقی که می افتد، این است که آدم ها نمی توانند تکان بخورند و حرکت کنند. وقتی ترافیک زیاد شد، تحرک اجتماعی کم
می شود، فضای تنفس محدود می شود، اکسیژن کم می شود و مراقبت پایین می آید. این که می گویند بچه کمتر، زندگی بهتر،
یعنی وقتی تعداد بچه ها کم باشد، مراقبت و رسیدگی بیشتر است. وقتی دانشکده ای ۲۰ دانشجو می گیرد، مراقبت و رسیدگی
به آنها بیشتر است و زمانی که استاد صرف شاگردش می کند به مراتب بیشتر است. کتابخانه ای که دانشجو از آن استفاده
می کند، زمینی که در آن فوتبال بازی می کند و فضایی که در آن تنفس می کند، همه اینها بیشتر می شود.

پرسمان: دقیقا، وقتی ترافیک بالامی رود، قدرت مراقبت پایین می آید، امّا مسئله فقط این نیست. وقتی مراقبت پایین می آید فرد،

دکتر اسکندری: اینها تازه شرایط بهینه ای است که من می گویم و مسائلی است که فقط بالارفتن ترافیک ایجاد می کند. ما در
دانشگاه هایمان راه بندان درست کرده ایم. راه بندانی که استاد، دانشجویش را نمی شناسد و دانشجو هم استادش را
نمی شناسد و حالا در این راه بندان، نه مدیریت دانشگاه غلط است و نه استاد بد. تصور کنید بهترین استاد، بهترین دانشجو و
بهترین رئیس دانشگاه در این ترافیک آدم ها چگونه می توانند ایفای نقش کنند. شما وقتی در حیاطی که پنجاه نفر می توانند
بنشینند پانصد نفر جمع کردید، کم کم یک اتفاق دیگر می افتد.

آدم ها برای نفس کشیدن، احتیاج به فضا دارند. برای پیدا کردن فضای تنفس کجا می روند؟ بیرون از دانشکده و بعد شما با
یک فقدان کنترل و فقدان نظارت روبه رو می شوید. وقتی دانشجو در فضای خوابگاه و دانشگاه، مکان تحرک و تنفس نداشته
باشد، به پارک می رود و مثلاً مواد مخدر استفاده یا توزیع می کند و این فرایند را مشاهده می کند. همه آدم های پارک، در یک
تجربه مشترکند و آن این که شاهد یک اتفاق ناهنجارند و به این ترتیب شهری که می توانست ده هزار نفر دانشجو را بپذیرد،
اکنون پنجاه هزار نفر را پذیرفته است. آن وقت آدم هایی که نمی خواستند به دانشجو توجه کنند، ناخواسته با این قشر
مواجه ا