پاورپوینت کامل یکی بیاید مرا تحویل بگیرد ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یکی بیاید مرا تحویل بگیرد ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یکی بیاید مرا تحویل بگیرد ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یکی بیاید مرا تحویل بگیرد ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

دیگر تمام شد. این طناب می تواند به همه بی توجهی ها، حق ناشناسی ها و ناسپاسی
های شما مردم پایان دهد. این طناب، با روبان قرمز روی آن می تواند متنبه تان کند،
به خودتان بیاورید و حقتان را کف دستتان بگذارد. شما، نه حالا، هفتاد سال دیگر هم
هنر نمی فهمید، ذوق و احساس پیدا نمی کنید، حتی به اولین پله های عشق و شعر و
شعور نمی رسید. من چه کار ماند که نکردم برای طرح و شناسایی خودم؟

درست مثل پیغمبری که رسالتش تبلیغ باشد ـ البته برای خودش ـ شب و روز زحمت کشیدم،
خون دل خوردم و از قریحه و استعدادم مایه گذاشتم. اما چه شد؟ کدامتان فهمیدید که با
چه گوهر بی نظیری زندگی می کنید؟ کدامتان دریافتید که چه معدن بی همانندی را
کنار خود دارید؟

من درست مثل محموله ای ارزشمند بودم ـ و هستم ـ که بدون قید نام و نشان گیرنده
برای این دنیا پست شده باشد. وقتی نام و نشان گیرنده بر روی محموله ای قید نمی شود، یعنی همه باید تحویل بگیرند، اما کدامتان آن طور که شایسته چنین محموله ای
است با آن برخورد کردید؟ چقدر گفتم قدر مرا بدانید؟ با چه زبان هایی گفتم بیایید
مرا تحویل بگیرید؟ گرفتید؟ نگرفتید. حالا بچشید درد هجران مرا و بکشید غم فقدان
مرا. (عجب نثر مسجعی! کاش آن را یک جایی استفاده کرده بودم.)

آن از پدرم که همیشه کار آزاد را بهتر از شعر آزاد تلقی می کرد و این هم از زنم که
همواره نان را بر شعرهای نغز و آبدار ترجیح می دهد. همین دیروز وقتی که به او
گفتم: «یک شعر تازه گفته ام»، جواب داد: «گوشت تازه اگر بتوانی پیدا کنی خیلی بهتر
است».

باید قبول کرد که هیچ کس برای آدم، مادر نمی شود. تا وقتی که او زنده بود. هیچ وقت حس تنهایی و غربت، با این شدت به سراغم نمی آمد. او اگر چه سواد نداشت، اما
مرا و شعرهای مرا درک می کرد. نشد که من شعری برایش بخوانم و او از ذوق و استعداد
و قریحه مادرزادی ام تعریف نکند.

چه می شد اگر شما مردم هم یک هزارم مادر من شعور و احساس می داشتید؟!

من شما را نمی بخشم؛ من از شما نمی گذرم؛ همین شما بودید که می گفتید: «مادرت هم
چون سواد ندارد شعرهای تو را می پسندد».

این اقدام تاریخی من صرفاً به منظور تنبیه مردمی صورت می گیرد که نتوانستند یک
استعداد هنری، یک چهره درخشان عالم فرهنگ و ادب را درک کنند و قدر بدانند.

می خواستم این حرف های وصیت مانند را بر روی کاغذ بیاورم اما برای این که مثل
نوشته های دیگرم به بلای بی اعتنایی مبتلا نشود، بر روی نوار ضبطشان می کنم تا
شاید به عنوان آخرین حرف های یک شاعر، مورد توجه مردم قرار بگیرد.

آهای مردم! من هر کاری که لازم بود برای جلب توجه و اعتنای شما کردم، اما شما به
هیچ صراطی مستقیم نشدید.

پای شعرهایم را با لطایف الحیلی به مطبوعات باز کردم اما یک نفر نیامد به من بگوید
که احسنت! احسنت و آفرین پیشکش! یک نفر نیامد به من بگوید که فلان فلان شده این چه
شعری است که تو چاپ کرده ای؟! تا من بهفم که لااقل یک نفر شعرم را خوانده، همین
قدر دلم خوش شود به این که شعرم خوانده شده؛ ولی نیامد، هیچ کس در تاکسی و اتوبوس
کنارم ننشست که از شعرم حرفی بزند.

تریبون شب های شعر به سادگی نصیب کسی نمی شد. از همه چیز خودم مایه گذاشتم تا چند
دقیقه از تریبون شب های متعدد شعر را به خودم اختصاص دهم. به من به قدر یک شعر
فرصت دادند اما من، چشم غره های برگزار کنندگان را به جان خریدم و پنج شعر پشت
سرهم خواندم ولی صدای یک احسنت، یک آفرین، یک به به، یک چه چه خشک و خالی هم از
جمعیت برنخاست. بعد از اتمام برنامه، یک ساعت تمام در اطراف سالن قدم زدم اما یک
نفر نیامد بگوید: «دست ذوق شما درد نکند، قریحه تان خسته نباشد».

یا لااقل یک مشت فحش آبدار نثارم کند.

حالا از من که گذشت، من گردنم در دست این طناب و پایم لب گور است. من چهار پایه را
که بیندازم، رفته ام. برای خودتان می گویم: شما ملت با این وضع به هیچ جا نمی رسید!

ملتی که