پاورپوینت کامل خدا به کدام دل نزدیک تر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خدا به کدام دل نزدیک تر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خدا به کدام دل نزدیک تر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خدا به کدام دل نزدیک تر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۲

بیا به زمزمه یاد یار، دردل شب ها

درون تیره خود را چو روز، روشن کن

بیا سحرگاهان

خزان خسته دلی را

به عطر «یاد» و شمیم «دعا» چو گلشن کن

تو را که مانده چنین بی پناه و دل گیری

به جز خدای جهان، هیچ تکیه گاهی نیست

به پیش پای تو،

ای اشتیاق سبزوجوان،

به جز نیایش و راز و نیاز، راهی نیست.۱

چگونه انسان، این «بی نهایت کوچک» می تواند با آفریدگار هستی، آن «بی نهایت
بزرگ» رابطه برقرار کند و این پیوند، او را از خاک تا افلاک ببرد؟

چگونه این «هیچ» به آن «همه» متصل می شود؟

آیا جز «دعا و نیایش»، راهی برای این پیوند هست؟

دعا چیست؟ شرایط آن کدام است؟ استجابت دعا یعنی چه؟ پیدا کردن «حال» در دعا چگونه
به دست می آید؟ به چه زبانی باید دعا کرد؟ نیایش چه تأثیر روحی و معنوی بر زندگی
ما دارد؟ و… سؤالاتی از این دست بسیار است.

می دانیم که دعا، تنها خواندن جملاتی و باز خوانی متنی، بی حضور دل و بی کشش روح
نیست. یعنی خواندن الفاظ نیست، بلکه خواستن از عمق جان است. اگر دعا از جان سوخته و
عطشناک برآید، «اجابت» خدا، آب گوارایی بر عطش سوزان دل سوختگان است.

باید اجازه داد تا پای اشک، از جاده دل عبور کند. باید گذاشت وقتی آسمان دل می
گیرد، باران اشک جاری شود.

باید گذاشت وقتی حالت اضطرار و نیاز و طلب و درماندگی دست می دهد، عنان سخن به دست
دل داد، تا صمیمانه با خدا حرف بزند و مثل یک کودک، زار بزند، اشک بریزد، با اصرار
بخواهد و یقین داشته باشد که این پای بر زمین کوبیدن و اشک و التماس داشتن، موجب بر
آمدن حاجت می شود و گریه، سلاح نیایش گر است و امید، سرمایه اوست… «ارحم من رأس
ماله الرّجاء و سلاحُه البکاء…»۲ باید کاری کرد تا چشمه «ربّنا» از دل بجوشد و بر
کویر سینه های سوزان جاری شود و دشت عطش را سیراب کند.

چگونه می توان «حس دعا» پیدا کرد؟

اگر «احساس نیاز» از سویی و «قدرت رفع نیاز» ازسوی دیگر باشد، اگر «ابراز حاجت» از
طرف بنده و «درخواست دعا» از سوی خدا باشد، آنچه این دو سو را به هم وصل می کند
«نیایش» است. هر چه انسان فقر و نیاز خویش را بیشتر بشناسد، و هر چه به قدرت و رحمت
الهی آگاه تر باشد، حسّ دعا بهتر به دست می آید.

یک ذرّه ز فقر خویش، ابراز کنیم

چندان که خدا غنی است، ما محتاجیم

احساس بی نیازی، طغیان و روی گردانی می آورد. قرآن کریم می فرماید: انسان همین
که خود را غنی و بی نیاز حس کند، سر به طغیان و گردن کشی می گذارد «انّ الانسانَ
لیطغی، ان راه استغنی».۳ و هر چه فقر و نیاز خود را بیشتر حس کند و سررشته کارها را
به دست معبود ببیند، کشش به سوی خدا بیشتر خواهد بود. باز قرآن کریم می فرماید: ای
مردم! شما همه نیازمند خداوندید و او بی نیاز و ستوده است: «یا ایها الناس انتم
الفقراء الی اللَّه و اللَّه هو الغنی الحمید».۴

تنها نیازمندی و وابستگی انسان به خدا کافی نیست، درک این که بنده، نیازمند و
وابسته است، برانگیزاننده آن «حس دعا» است.

باید حجاب بین بنده و خالق کنار برود، امّا چگونه؟

غرور، خودخواهی، تکبّر، بی اعتنایی، طلب کاری، قساوت دل، یأس و نومیدی همه به
نوعی «حجاب» به شمار می رود. بر عکس، حالاتی همچون شکسته دلی، تضرّع، زاری،
اصرار، گریه، خشوع، امید، اضطرار، التجا، پناه آوردن، یقین به اجابت، خسته نشدن از
طلب، رقّت قلب و… پرده ها و حجاب ها را کنار می زند. سفارش حضرت رسالت چنین
است: آن گاه که رقّت دل حاصل شد، دعا را غنیمت شمارید، که رحمت خداست: «اغتنموا
الدعاء عند الرقه، فانها رحمه».۵

خدا به کدام دل نزدیک تر است؟

نجوای کدام نیایش گر از بام خانه تا ملکوت خدا بالا می رود؟

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس

بازار خود فروشی از آن سوی دیگر است

این حدیث قدسی که: «انا عند المنکسره قلوبهم» (من نزد شکسته دلانم)، اشاره به این
حقیقت است که:

افتادگی آموز اگر طالب فیضی

هرگز نخورد آب، زمینی که بلند است

به روایت فرزانگان از سیره خاتم پیامبران، آن حضرت هرگاه که دعا و نیایش می کرد،
مانند بینوایی که دست نیاز و طلب گشوده و غذا می خواهد، دست خود را به آستان خدا
بلند می کرد.۶ و همین حالت نیاز و درماندگی است که رحمت را نازل می کند و نگاه
عنایت خدا را به سوی نیایش گر بر می گرداند و «رفعت»، در همین «فروتنی» است و
«عزّت» در سایه همین «تواضع»!

«الهی! ماندگان را چراغ راهی، راندگان را ملجأ و پناهی. اگر راه دهی و راه به
بارگاه دهی، از دیدگان، اشک شوق ریزد و شوقت شور دعا برانگیزد. دست نیازمان به
آستانت فراز آید، و دل رمیده به سویت باز آید. الهی، چنان کن که بسته گردیم و خسته
نگردیم، خسته گردیم و از تو بر نگردیم…».۷

دعا، اقبال بنده به درگاه خداوند است و اجابت، اقبال خداوند به بنده است. اگر مفهوم
دعا و اجابت در دل جای گیرد، حالت دعا و نیایش پدید می آید. چه سعادتی بالاتر از
این که یک «بنده» مو