پاورپوینت کامل چند پاسخ درباره چگونگی علم امام ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چند پاسخ درباره چگونگی علم امام ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چند پاسخ درباره چگونگی علم امام ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چند پاسخ درباره چگونگی علم امام ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۴

در قرآن بیان شده است که با دست خود، خودتان را به کشتن ندهید؛ چرا امام علی ـ علیه السلام ـ یا امام حسین ـ علیه السلام ـ با علم به این که
می دانستند چنین حوادثی باعث مرگشان می شود، باز هم از رفتن به صحنه خودداری نکردند یا حداقل شاید می توانستند راه حل دیگری را پیش
بگیرند تا چنین حوادثی برایشان به وجود نیاید؟

چند پاسخ در این زمینه وجود دارد:

پاسخ اول

هر چند ائمه ـ علیهم السلام ـ از علم غیب برخوردارند و به وقایع گذشته و حوادث حال و آینده آگاهی دارند، اما تکلیف آنان مانند
سایر افراد بشر، بر اساس علم عادی است و علم غیب برای آنان تکلیفی به دنبال نمی آورد. به همین دلیل، علم غیب ائمه ـ
علیهم السلام ـ از نحوه شهادت خود، برای آنان تکلیف آور نیست. امام براساس علم عادی خود، میوه ای را پیش روی خود
می بیند که مانعی از خوردن آن نیست و بر همین اساس، تناول آن میوه جایز است؛ اگر چه براساس علم غیب، از مسموم بودن
آن آگاهی دارد. برای علی ـ علیه السلام ـ براساس علم عادی بشری، شب نوزدهم رمضان سال چهلم هجری، مانند سایر
شبهاست؛ به همین جهت، به سمت مسجد حرکت می کند و علم غیبی که به اذن خداوند در مورد شهادت خود دارد، برای ایشان
تکلیفی ایجاد نمی کند.

برخی از کسانی که این پاسخ را ذکر کرده اند، در تأیید این مطلب که ائمه ـ علیهم السلام ـ براساس علم عادی خود مکلف هستند،
دو دلیل ذکر می کنند:

۱. عمل براساس علم غیب با حکمت بعثت انبیا و نصب ائمه منافات دارد؛ زیرا در این صورت، جنبه اسوه و الگو بودن خود را از
دست خواهند داد و سایر افراد بشر، از وظایف فردی و اصلاحات اجتماعی وبه بهانه برخوردار بودن ائمه از علم غیب و عمل
بر اساس علم خدادادی، از وظیفه خود سر بازخواهند زد.

۲. عمل براساس علم غیر عادی، موجب اختلال در نظام عالم هستی است؛ زیرا مشیت و اراده خداوند به جریان امور، براساس
نظام اسباب و مسببات طبیعی و علم عادی نوع بشر تعلق گرفته است. به همین جهت پیامبر و ائمه ـ علیهم السلام ـ برای شفای
بیماری خود و اطرافیان خویش، از علم غیب استفاده نمی کردند. شاید یکی از حکمت های ممنوع بودن تمسک به نجوم، تسخیر
جن و غیره، برای غیب گویی و کشف غیرعادی حوادث آینده نیز همین اختلال در نظام عالم هستی باشد.۱

پاسخ دوم

هر چند بر طبق روایات فراوان، ائمه ـ علیهم السلام ـ نسبت به همه آن چه که در گذشته واقع شد و در آینده، حادث خواهد شد و
در زمان حاضر در حال رخ دادن است، علم و آگاهی دارند،۲ اما از روایات متعدد دیگری که در زمینه علم غیب امام ـ علیه السلام ـ
آمده است، استفاده می شود که این علم به صورت بالفعل نیست؛ بلکه شأنی است؛ یعنی هرگاه اراده کنند و بخواهند که چیزی
را بدانند، خداوند سبحان آنان را عالم و آگاه خواهد کرد؛ «اذا اراد الامام ان یعلم شیئا اعلمه الله ذالک؛ هر گاه امام اراده کند که
چیزی را بداند، خداوند او را آگاه خواهد کرد».۳

حاصل سخن این که علم غیب امام ـ علیه السلام ـ شأنی است؛ نه فعلی و براساس همین نکته، ممکن است نسبت به نحوه شهادت
خود علم نداشته اند؛ چون اراده نکرده اند که بدانند.۴

پاسخ سوم

اساسا پیامبر اکرم و ائمه ـ علیهم السلام ـ تکالیف و وظایفی مخصوص به خود دارند و به همین جهت، آنان در عین این که
می دانستند در فلان جنگ دشمن غلبه خواهد کرد، وظیفه داشته اند اقدام کنند و یا با این که می دانستند کاری که انجام می دهند،
منجر به شهادتشان خواهد شد(مثل خوردن میوه مسموم یا رفتن علی ـ علیه السلام ـ به مسجد کوفه در شب نوزدهم رمضان)،
با این حال، وظیفه داشته اند که این کارها را انجام دهند و این اعمال، هر چند برای ما به هلاکت انداختن نفس و حرام است، اما
برای آنان، وظیفه ای مخصوص، مثل نماز شب است که برای رسول اکرم ـصلی الله علیه وآله ـ واجب بوده است؛ اما برای سایر
مسلمان ها، مستحب است.۵

پاسخ چهارم

جواب اساسی در این زمینه، همین پاسخ است و پاسخ های قبلی در صورتی که با این بیان تفسیر شوند، توجیه صحیحی پیدا
می کنند. نکته اصلی در این پاسخ، شناخت چگونگی علم غیب امام ـ علیه السلام ـ است که متوقف بر ذکر چند مقدمه است.

الف) قضا و قدر الهی: قدر به معنای حد و اندازه است و مقصود از قدر الهی، این است که خداوند برای هر پدیده و مخلوقی
خصوصیات وجودی خاصی قرار داده است و تحت تأثیر علت خاصی آن را موجود می گرداند. یعنی پدید آمدن یک شی ء از
علت خاص و نیز داشتن اوصاف و ویژگی های وجودی خاص، قدر آن شی ء و حد و اندازه وجودی آن شی ء است که خداوند
برای آن قرار داده است. به تعبیر دیگر، تقدیر الهی، همان نظام علت و معلولی حاکم بر جهان هستی است که هر پدیده ای
معلول علت خاصی است و قهرا اوصاف و خصوصیات وجودی اش نیز متناسب و برآمده از همان علت است.

قضا به معنای قطعی کردن، فیصله دادن و به انجام رساندن کار است و مقصود از قضای الهی، این است که خداوند به هر
پدیده ای پس از تحقق علت تامه اش، ضرورت وجود را اعطا کرده است. تحقق حتمی معلول به دنبال تحقق علت تامه، قضای
الهی است. قضا و قدر الهی در حقیقت از شئون خلق و ایجاد خداوند است و می توان آن را به صفت خالقیت برگرداند.

ب) علم الهی: علم الهی، به قضا و قدر پدیده های عالم هستی تعلق می گیرد. خداوند از ازل عالم است به این که چه پدیده ای با چه
اوصاف و ویژگی هایی، تحت تأثیر علت تامّه اش موجود است. باید توجه داشت که علم خداوند به پدیده های هستی، علم با
واسطه یعنی علم به صورت آنها نیست؛ بلکه خود پدیده ها با تمام وجودشان نزد او حاضرند. بنابراین علم خداوند، به حقایق
عالم هستی تعلق می گیرد؛ همان گونه که در متن واقع موجودند. علم خداوند، علم حضوری به واقع عینی است. از سوی دیگر
چون در مرتبه وجودی خداوند زمان و مکان معنی ندارد، علم او به پدیده های عالم هستی، در بستر زمان نیست؛ بلکه گذشته و
حال و آینده به صورت یکسان نزد او حاضر است؛ اما برای ما موجودات زمانی و محصور به زمان که تحقق عینی حوادث و
پدیده ها را از دریچه زمان می نگریم، در گذشته نبوده و در آینده موجود خواهد شد. بنابراین علم خداوند به مخلوقات خویش
بدین معناست که حقایق و حوادث هستی، همراه با بستر زمانی شان (گذشته، حال و آینده) به صورت یک جا در نزد او
حاضرند. به همین جهت این علم خداوند، تأثیری در حوادث عالم ندارد و نمی تواند موجب تغییر آنها باشد. علم خداوند، علم به
متن واقع و حضور عین واقع، در نزد خداست؛ یعنی علم خداوند به مخلوقات و پدیده های هستی، به همان صورت که در متن
واقع موجودند تعلق می گیرد. علم خداوند به افعال اختیاری انسان نیز بر همین منوال است. افعال اختی