پاورپوینت کامل تو بودی چی کار می کردی؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تو بودی چی کار می کردی؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تو بودی چی کار می کردی؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تو بودی چی کار می کردی؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۷

خودت را تصور کن، عصبانی هستی، دوست داری داد بزنی. یا این که مستقیم یقه طرف را بگیری و هر چه حق از آن خودت
میدانی از او بگیری. یا نه! خوشحالی، وای! دوست داری همه شادی ات را بدانند، با تو شریک باشند و بخندند …غمگینی، مثل
خیلی از بچه های غروب دلت گرفته. دوست داری کسانی را پیدا کنی که مثل تو دلشان گرفته باشد. آرزو می کنی کسی از راه
برسد و با تو همدردی کند. شاید خسته شده باشی از نصیحت. یا هیچ کدام از اینها! دوست داری نظر بقیه را درمورد آن چه که
می اندیشی بدانی. ممکن است قصد خاصی هم نداشته باشی. مثل ماهی با جهت رودخانه تا دریا می روی!

تو با این همه دوست داشتنی که داری چه می کنی؟ داد می زنی؟ گریه می کنی؟ می خندی؟

خیلی ها می نویسند. توی یک ورق، یک دفتر. یا حرفه ای ها در روزنامه ها و مجلات و کتاب شاید! نمونه اش هم دادهای
بی سامان که تو از گشودن مجلات دانشجویی می شنوی که گاه توقیف می شوند و گاهی به خاطر یک سویه بودن، بی مخاطب
می مانند.

همه این شرایط را تصور کردی؟

یکی بود یکی نبود!

سه سال پیش؛ یک دانشجو، مقاله اش را برای هیچ روزنامه ای نفرستاد. در هیچ دفتر خاطراتی ننوشت و به مجلات دانشجویی
نسپرد. سلمان جریری، مقاله تخصصی ITرا در محیط وبلاگ نوشت و گذاشت تا سرتاسر دنیا هر که می خواهد تا در این
زمینه بداند؛ استفاده کند .

البته مشکلی در میان بود. خیلی ها دوست داشتند بنویسند، اما محیط وبلاگ نویسی و سرویس دهندگان وبلاگ ها فارسی
نبودند. یک دانشجو آموزش ساخت وبلاگ فارسی را منتشر کرد و بعد از آن اولین قدم ها برداشته شد.

خوب دقت کردی؟ اولین قدم از آنِ دانشجویان است. رونق دهندگان این محیط هم، دانشجویان هستند. این موضوع کاملاً
طبیعی است و قابل پیش بینی. سه سال پیش، دسترسی به محیط مجازی، این قدر همه گیر نبود و افراد خاصی از آن استفاده
می کردند که آموزش ابتدایی استفاده از این محیط را داشتند. این امکانِ استفاده، برای قشرهای دیگر جامعه میسر نبود.

بچه هایی که وبلاگ نویسی را از بلاگر شروع کردند، غالباً دانشجو بودند. و جالب این که می توانستی ربطی بین رشته
تحصیلی شان و کامپیوتر پیدا کنی. این امر شیوع حتمی نداشت. اما اغلب چنین بود.

سال ۸۱ سرویس دهنده ای شروع به کار کرد که تماماً فارسی بود: پرشین بلاگ. و عضویت در آن تقریباً به هیچ اطلاعات و
آموزش تخصصی نیاز نداشت. بچه های بلاگر اولین وبلاگ های «پرشین بلاگ» را به نام خودشان ثبت کردند.

زینب؛ از اولین کسانی است که در پرشین بلاگ عضو شد، نام خودش و خانه اش را از بلاگر به پرشین بلاگ انتقال داد. زینب
می گوید: «وقتی دیدم پرشین بلاگ محیط فارسی ایجاد کرده، با اسم خودم ثبت نام کردم و با این که هنوز در بلاگر می نوشتم،
اما پرشین بلاگ را هم داشتم. چون پرشین در کل، ده عضو هم نداشت. ولی در نهایت وبلاگ اصلی ام، پرشین بلاگ است».

ولی خیلی ها هم اسباب کشی نکردند و تا «دات ـ کام» شدن، همان بلاگر را حفظ کردند. مثل زهرا ـ اچ بی.

فاصله ای از این آغاز نگذشت که جمعیت پرشین بلاگ از صد عضو و دویست عضو و …گذشت. همه با شور و شوق
می نوشتند و می خواندند و نظر می دادند. به سرعت، انحصار دانشجو بودنِ نویسندگان وبلاگ شکسته شد و گروه های
مختلف صاحب وبلاگ بودند. روزنامه نگاران، معلمان، دانش آموزان، هنرمندان، اساتید و … حتی دامنه این گستره به
خردسالی فاطمه هفت ساله هم رسید که با پدر و مادرش وبلاگ می نوشت و یک زمان عنوان کوچک ترین وبلاگ نویس را
داشت . تعجب نکن از این همه استقبال!

می دونی چرا؟

وبلاگ و اینترنت، یک دنیای مجازیند. در این دنیا هرکس قادر است از خودش موجودی بسازد که نیست … که دوست دارد
باشد. و مخاطب، همه آن چه را پیش روی خود می بیند، باور می کند. این باور شدن، به خیلی ها احساس قدرت می دهد. ولی در
دراز مدت عامل دفع است. لیلا می گوید: «از دروغ خیلی آزرده می شم. بعضی ها دروغ می گویند یا در ذهن دیگران از خودشان
حقیقت می سازند. بعضی ها هم شاید قصد دروغ گفتن نداشته باشند، ولی همه حقیقت را نمی گویند. شاید این خصوصیت
دنیای مجازی باشد».

وقتی به طور مستمر خواننده وبلاگی هستی، بعد از مدتی علاقمند می شوی از نویسنده بیشتر بدانی. اولین راه و راحت ترین
راه دسترسی، ایمیل و چت است. باز هم فضا، مجازی است. خیلی ها که تعریفی از مجاز برای خود ندارند، این روابط را کاملاً
صادقانه پنداشته و گاه دچار اشتباهاتی می شوند که جبرانش سخت است. مثل دادن اطلاعاتِ شخصی و خانوادگی. راه
دیگری هم هست؟

این هم راه دیگه: قرارهای وبلاگی!

از اجتماع بچه ها، قرارهای زیادی گذشته که هشتاد درصد شرکت کنندگان این قرارها، دانشجویان بوده اند و هستند. این
قرارها بیشتر از این جهت جالبند که تو می توانی نویسنده وبلاگ مورد علاقه ات را ببینی. برای این که هدفمندتر عمل شود، این
قرارها یا تفریحی اند یا برای موضوع خاص. یادم هست ۱۶ اسفند ۸۱ قرار وبلاگیِ ۱۶ اسفند به همتِ احسان کیانفر و ایمان
برای کمک به کودکان بی سرپرست در فرهنگ سرای دانشجو برگزار شد. استقبال خوبی هم شد و کمک ها به همان منظور
صرف شد. یا گروه های زیارتی به جمکران و مشهد. برنامه های کوه نوردی و گردشی. مدتی هم از تأسیس اولین کافی شاپ
مخصوص وبلاگی ها می گذرد: کافی بلاگ!

می بینی که قضیه تا چه حد جدی است؟

همه رفتند اما تو نرو!

این را من از تعداد زیادی از وبلاگ نویس ها شنیده ام که هیچ وقت نویسنده وبلاگی را که دوستش دارید نبینید و حتی خودتان
را معرفی نکنید. بعد از این قرارها، علاقه بچه ها به نوشتن کم رنگ می شود. شاید به خاطر این که دیگر هیچ نیازی به
شناساندن خود ندارند و حتی ممکن است بعد از دیدن همدیگر به تمام آن چه خوانده اند و باور کرده اند شک کنند. چرا که
نویسنده را از همه آن چه در ذهن ساخته اند دور می بینند و یا ممکن است صراحت لهجه نویسنده از بین برود یا بعد از آن
حس کنی باید کمی موءدب تر بنویسید و پروای کلامت را بیشتر کنی، که آن با منظور اولیه وبلاگ نویسی کمی در تناقض است.
وحید هم برای همین کمتر می نویسد. معتقد است که حالا که وبلاگش شناخته شده، نمی تواند راحت حرف هایش را بزند.

تو چرا؟

اما همه اینها بر می گردد به هدف!

خیلی ها که از اولین های وبلاگ