پاورپوینت کامل دل بیمار، صاحبش را همیشه به دردسر می اندازد ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دل بیمار، صاحبش را همیشه به دردسر می اندازد ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دل بیمار، صاحبش را همیشه به دردسر می اندازد ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دل بیمار، صاحبش را همیشه به دردسر می اندازد ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

وقتی نقش دل در تأمین خوشبختی یا گرفتار شدن به تباهی حیاتی و حساس است نسبت به سلامت یا بیماری آن نمی توان
بی تفاوت بود.

آن گونه که در مسائل بهداشتی و طب بدن، این حساسیت وجود دارد و بجا هم هست، در مسائل روحی و معنوی هم موضوع
«قلب»، از همان حساسیت، بلکه بالاتر برخوردار است.

دل، هم می تواند کانون «نور خدا» باشد، هم «پایگاه شیطان»؛ هم روشن باشد، هم تاریک.

نتیجه هم روشن است: اگر آن شد، راهی به سوی سعادت و خوشبختی پیش پای انسان می گشاید و اگر این بود، سرنوشت
دوزخ را برای آدمی رقم می زند.

بیماری های دل

پاورپوینت کامل دل بیمار، صاحبش را همیشه به دردسر می اندازد ۲۸ اسلاید در PowerPoint؛ رابطه اش را با دیگران مختل می سازد؛ نگاهش را به اشخاص حادثه ها و
پدیده ها، نگاه غیرسالم می کند و تلاش های او را در مسیر بیراهه قرار می دهد. به برخی از این بیماری ها اشاره می شود، تا
زمینه درمان آنها پدید آید:

۱. «نفاق»؛ این که ظاهر و باطن انسان دوگونه باشد و حرف و عمل با هم نخواند و «بود» و «نمود» تناقض داشته باشد، ریشه
در بیماری دل دارد. قرآن کریم از منافقان و دوچهرگان که خود را باایمان و مسلمان جلوه می دهند، اما در دل، کافر و
بی اعتقادند. به عنوان کسانی یاد می کند که «فی قلوبهم مرض»۱ و این بیماردلی، پیوسته در حال افزایش، ریشه دواندن و
گسترده شدن است.

۲. «گناه»؛ سواری دادن به شیطان و پیروی از «هوای نفس» و خروج از دایره بندگی خدا و ورود به منطقه ورود ممنوع گناه،
نوعی بیماری دل است. گناه هم بیماری است و هم زمینه تباهی قلب را فراهم می کند. چه زیباست سخن حضرت علی علیه السلام که
فرمود:

«لا وجع اوجع للقلوب من الذنوب؛۲ برای دل ها، هیچ دردی دردناک تر از گناه آن نیست».

در کلام دیگری آن حضرت، معصیت را عامل زیر و رو شدن اساس وضعیت دل می شمارد و می فرماید:

«ما من شی ء افسد للقلب من خطیئه، انّ القلب لیواقع الخطیئه، فما تزال به حتی تغلب علیه فیصیّر اعلاه اسفله؛۳ هیچ چیز مانند
گناه، تباه کننده دل نیست. دل سراغ گناه می رود و دچار معصیت می شود؛ همواره دست به گریبان با آن است، تا آن که گناه بر
او چیره شود و دل را زیر و رو می سازد».

گناه، همچون دودی است که از چراغی بلند می شود. به تدریج، هوا را آلوده و شیشه آن چراغ را سیاه می کند؛ تا آن جا که
سراسر دل را می گیرد. چنین دلی، نه نور ایمان را به خود راه می دهد، نه موعظه و پند در آن اثر می کند و نه پذیرای حق و
حکمت می شود و از سنگ هم سخت تر می شود.

۳. «کوری»؛ گر چه کوری و بینایی مخصوص چشم است، اما از چشم دل هم پیشتر بحث کردیم. اگر چشم درون کور شود،
روشن ترین حقیقت ها و بدیهی ترین حکمت ها را هم نمی بیند. از پیامدهای پیروی از «نفس اماره» و اطاعت شیطان، از دست
دادن «بصیرت» است. در حدیث حضرت باقر علیه السلام آمده است: «وقتی کسی در مسیر نافرمانی خدا قرار می گیرد و اصرار بر
گناه می کند، آن روشنایی دل از وی گرفته می شود و سیاهی گناه، سراسر دل را فرا می گیرد و در نتیجه، چنین بنده ای هرگز
روی خیر و سعادت را نمی بیند»۴ و این، یعنی سقوط کامل پایگاه دل در برابر تهاجم لشگر شیطان!

آن چه در آیات و روایات، به عنوان «طبع قلب» مطرح شده – یعنی لاک و مهر خوردن دل – بیان دیگری از همین کوردلی است.
وقتی جعبه ای، دری، خانه ای یا شیشه ای مهر بخورد و پلمپ شود، نه چیزی وارد آن می شود و نه چیزی از آن خارج می گردد
و از مدار بهره وری و استفاده خارج می شود.

دل های دربسته و سربسته، نه معرفت می یابند، نه هدایت می شوند، نه پند می پذیرند، نه حقیقت ها را می بینند، نه بشارت و
انذار در آنها اثر می گذارد، نه وقایع و حوادث مایه عبرت آنها می گردد و نه با منطق و برهان، رام و آرام می شوند. البته خود
این سربسته شدن دل و «طبع قلب»، که در قرآن هم مکرر آمده است۵، نتیجه برخی اعمال دیگر همچون لجاجت، دنیاخواهی،
طمع، حرام خواری، رشوه، کفر و هواپرستی است.

امام حسین علیه السلام در روز عاشورا وقتی گمراهی و فریب خوردگی سپاه کوفه را دید و از تصمیم جدی آنان برای جنگ با فرزند
پیامبر و ریختن خون وی آگاه شد، بارها به موعظه و نصیحت آنان پرداخت و برایشان آیه و حدیث خواند و هشدار و بیم داد و
از عذاب الهی ترساند؛ اما آنان حتی حاضر نبودند به سخنان حضرت گوش فرا دهند و همهمه راه می انداختند تا صدای امام به
گوش سربازان عمر سعد نرسد. حضرت فرمود: «فقد مُلئت بطونکم من الحرام و طُبع علی قلوبکم؛۶ شکم هایتان پر از حرام
شده است و بر دل های شما مهر خورده است».