پاورپوینت کامل او گم شده من بود ; بررسی شخصیت اخلاقی و عرفانی امام خمینی در گفت وگو با آیه الله حاج شیخ نصرالله شاه آبادی… ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل او گم شده من بود ; بررسی شخصیت اخلاقی و عرفانی امام خمینی در گفت وگو با آیه الله حاج شیخ نصرالله شاه آبادی… ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل او گم شده من بود ; بررسی شخصیت اخلاقی و عرفانی امام خمینی در گفت وگو با آیه الله حاج شیخ نصرالله شاه آبادی… ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل او گم شده من بود ; بررسی شخصیت اخلاقی و عرفانی امام خمینی در گفت وگو با آیه الله حاج شیخ نصرالله شاه آبادی… ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

هر وقت لب به سخن می گشود، روح همه را با عطر عرفان و اخلاق، صفا می بخشید. فرقی نمی کرد؛ هر مخاطبی می خواهد باشد. کوچک یا بزرگ؛
زن یا مرد؛ جوان یا پیر… گشتی در «صحیفه امام» بزنید. اغلب سخنان امام مبتنی بر این اصل عرفانی و اخلاقی بود. بی شک، رمز رهبری بی مانند
امام نیز این بود.

امام «حیات روحانی» خویش را مرهون استاد بزرگوار خویش، آیه الله شاه آبادی می دانست و درباره وی فرمود: «من در طول عمرم، روحی به
لطافت و ظرافت آیه الله شاه آبادی ندیدم. اگر آی ه الله شاه آبادی هفتاد سال هم عمر می کرد، من در درس شرکت می کردم». اکنون ارتباط و معاشرت
امام با این استاد بزرگوارش را از زبان آیه الله شاه آبادی، فرزند و شاگرد این عارف نامی مطالعه می کنیم.

با تشکر از این که وقت خود را در اختیار ما قرار دادید، به عنوان اوّلین سؤال، حضرت امام چگونه به حضور آیه الله شاه آبادی راه یافت (استادی
که همواره با جمله «روح فداه» از وی یاد می کرد)؟

باید از روز اولی که امام رحمه الله علیه با مرحوم آیه الله شاه آبادی ملاقات کرد، شروع کنیم که به چه کیفیتی ملاقات صورت گرفت و
چرا این ملاقات لازم بود. خود حضرت امام رحمه الله علیه فرمود: من در همان اوان جوانی گم شده ای داشتم که این، تعبیر خود او بود.
بنده عموزاده ای در قم داشتم؛ به نام مرحوم محمد صادق شاه آبادی که هم دوره امام بود. امام فرمود: محمد صادق
می دانست که من گم شده دارم و دنبال آن می گردم. روزی در مدرسه فیضیه، مرا صدا زد و فرمود: گم شده تو در آن حجره
نشسته است. گفتم: کی؟ گفت: آیه الله شاه آبادی. در را که باز کردم، دیدم مرحوم آیه الله شاه آبادی و حائری یزدی در آن
حجره مشغول مباحثه هستند. من صبر کردم تا صحبتشان تمام شد.

از حجره که بیرون آمدند، سلام کردم و دنبال آنها راه افتادم. آرام آرام آمدیم تا زیر گذرخان؛ آن جا کسبه می آمدند و
سؤالاتی از او می کردند و وی جواب می داد. من عرض کردم: آقا اینها کسبه هستند؛ این جواب هایی که شما می دهید، با این
الفاظ و اصطلاحات، اینها متوجه نمی شوند. وی فرمود: بگذارید کفریات به گوش اینها هم بخورد. رفتیم تا جایی که از وی
تقاضای درس فلسفه کردم و وی زیر بار نرفت تا تقریباً زیر گذر جدا رسیدیم و آن جا قبول کرد که برای من فلسفه بگوید. بعد
به ایشان عرض کردم: من فلسفه نمی خواهم؛ عرفان می خواهم که قبول نکرد تا آمدیم نزدیک منزل و آن جا به من تعارف کرد
و ناهار را با او صرف کردم و بالاخره از وی قول گرفتم که درس بدهد و شروع کردم. از آغاز درس، افراد زیادی در کلاس
شرکت کردند؛ ولی تنها کسی که هیچ وقت غیبت نداشت، من بودم. آهسته آهسته از این درس به درس دیگر تا ناخودآگاه
احساس کردم که مجذوب او شده ام و نمی توانم از او جدا شوم؛ از این جهت، در درس های فقه، فلسفه و حتی درس اخلاق
هفتگی که برای اهل کسبه و بازار تدریس می کرد، شرکت می کردم.

حضرت امام رحمه الله علیه فرمود: اگر آیه الله شاه آبادی ۷۰ سال هم تدریس می کرد، من در محضر ایشان حاضر می شدم؛ چون هر روز حرف تازه ای
داشت. انقلاب حضرت امام رحمه الله علیه هم انقلابی بود که به اذعان همه حرف جدید و تازه ای برای بشریت داشت؛ اما وقتی به سیر و سلوک حضرت
امام رحمه الله علیه رجوع می کنیم، می بینیم که او چیز تازه ای نیاورد؛ بلکه همان حرف، سیره و سلوک معصومان علیهم السلام را آورد؛ تنها با یک تفاوت؛
تفاوتی که خالی بود از پیرایه های انفعال و ارتجاع؛ می خواهیم با این سؤال شروع کنیم که آیا اسلام نابی که حضرت امام رحمه الله علیه به ما معرفی
کرد، در حقیقت همان اسلام نابی بود که حضرت آیه الله شاه آبادی به آن رسیده بود؟

تعبیر امام، این بود که من احساس کردم مجذوب شده ام؛ یعنی آن گم شده، نه تنها پیدا شده، بلکه نمی توانم رها شوم و این
سخن او که اگر آیه الله شاه آبادی ۷۰ سال عمر می کرد، من در درس وی شرکت می کردم، بر همین اساس بود. امام رحمه الله علیه
تعبیرات مختلفی دارد و از جمله این که وی هر کتابی که درس می داد، از خود نویسنده کتاب واردتر، بهتر و بالاتر می فهمید؛
البته علم یک مطلب است و علم تنها، انسان را به جایی نمی رساند. خیلی از علما، منحرف از جاده حق هستند؛ یعنی بلا تشبیه
بگویم افضل و اعلم از همه شیطان است. شیطان خیلی بزرگوار است و آگاهی دارد؛ اما آگاهی او به دردش نخورد. آن چیزی
که موجب می شود این علم و آگاهی مفید برای انسان باشد، این است که با عرفان عملی توأم باشد و اگر چنین شد، اثر گذار
می شود. من خودم در حد سن خودم که پدر را درک کردم، کمتر مطلبی را از ایشان شنیدم که به عنوان ابلاغ باشد؛ بلکه اکثر
مطالبی که از وی می شنیدم، بعد از عمل کردن و تجربه کردن و استفاده کردن آن را در معرض می گذاشت و این گونه نبود که
بگوید بیایید چنین کاری بکنیم تا چه طور شود؛ بلکه این کار را انجام می داد و نتیجه می گرفت و آن وقت می فرمود: این کار را
انجام دهید.

وی کتاب کوچکی به نام شذرات المعارف تالیف کرده (در حدود ۷۰ تا ۸۰ سال پیش)؛ این کتاب را در سنین جوانی تألیف کرده
است و با مطالعه این کتاب، عمق فکری او را می توان دید و مشخص می شود که نویسنده کتاب، عزت و پیشرفت اسلام و
سیاست و اقتصاد اسلام را در نظر گرفته و کتابی علمی برای عموم مردم نوشته است.

وی می گوید:… مردم خوشحالند که خداوند اروپایی ها را نوکر ما قرار داده که آنها زحمت بکشند و ما بهره برداری کنیم.وی
می فرماید: پنبه یک من چند قران را بفروشی و پارچه متری صد تومان بخری؛ حالا معلوم می شود چه کسی خر است. این فکر
عوام است که تو خیال می کنی که اگر تو دست از تلاش برداری، من تلاش می کنم و نان می آورم تا تو بخوری. تمام هستی تو
را می گیرند تا به تو نان بدهند…». حضرت امام رحمه الله علیه در وصیت نامه اش فرمود: کاری کنیم که به خارج نیاز نداشته باشیم.
اگر ملت شکمشان سیر باشد، فعالیت می کنند و فکرش خوب کار خواهد کرد؛ اما اگر نباشد، به جز این که برای نان دستم دراز
شود، دیگر کاره ای نیستم و این متاسفانه در مغز ما نرفت و دولت ها هم که آمدند همه برای همین کار آمدند که نکند این
مطالب در مغز ما جانشین شود و وابستگی به غرب را ایجاد کردند. امام رحمه الله علیه همه اش روی این برنامه بود و چیز تازه ای
نمی خواست بیاورد. آن چه را که از دست رفته بود، می خواست بیاورد و نه امر تازه و دین تازه ای؛

مثل ظهور حضرت حجت (عج) که معرفت است؛ نه، که دین تازه ای می آورد؛ نه، دین از بس کهنه می شود و پرده ها و پیرایه ها
روی آن را می گیرد، چیز دیگری می شود و امام زمان (عج) وقتی که ظهور می فرماید، همان دینی را که رسول خدا صلی الله علیه وآله از
طرف پروردگار آورده، به ما ارائه می دهد و از این جهت، برای ما جدید است!

موضع گیری های حضرت امام رحمه الله علیه درست همان موضع گیری های آیه الله شاه آبادی رحمه الله علیه بود؛ این شباهت ها خیلی به هم نزدیک است؛ مثلاً
آیه الله شاه آبادی رحمه الله علیه در حرم حضرت عبد العظیم علیه السلام اعلام خطر کرد و گفت: ای علمای نجف! ای علمای قم! ای علمای مشهد! من اعلام خطر
می کنم؛ این کسی که اسمش رضاخان است، فردا به شما ضربه خواهد زد و درست چند سال بعد، در سال ۴۲ حضرت امام رحمه الله علیه فرمود: ای علمای
نجف! ای علمای قم! من به شما اعلام خطر می کنم که این، محمد رضا پهلوی، پسر آن پدر است؛ این دو قضیه به قدری مشابه بودند که گویی
حضرت آیه الله شاه آبادی تا آخر خط را برای امام رحمه الله علیه ترسیم کرده بود.

وقتی دقت کنید، می بینید آن چه که باعث سرشکستگی مسلمانان بود و باعث شد تا امام قیام کند و آن چه که باعث سربلندی
مسلمانان بود و برنامه هایی که وی ارائه و پیشنهاد می داد، درست همان روحیه ای بود که مرحوم والد داشت. اصلاً اعتصاب
و تحصّنشان در حرم حضرت عبدالعظیم علیه السلام همین طوری نبود و برای خاطر اعتراض به حرکات رضاخان بود که موجب
ذلت مسلمین می شد؛ البته مردم زمانی متوجه شدند که کار از کار گذشته بود و دیگر نمی توانستند کاری کنند. از اول
می توانستند؛ ولی با رعب و تطمیع از آن جلوگیری کردند. وی درباره تحصن می فرماید: ما حدود ۳۰۰ نفر با هم بودیم و بنا
بود تحصن کنیم که به سه نفر رسیدیم. آن سه نفر هم یک بزرگواری سه ماه، بزرگوار دیگر شش ماه و مرحوم پدرم یازده
ماه در تحصن بودند تا سرانجام علما، مرحوم شهید مدرس رحمه الله علیه را جلو انداختند و وی را از ت