پاورپوینت کامل دلم می خواد مثل خودت حرف بزنم ; در حاشیه «پژمردگی در فصل رویش» ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دلم می خواد مثل خودت حرف بزنم ; در حاشیه «پژمردگی در فصل رویش» ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دلم می خواد مثل خودت حرف بزنم ; در حاشیه «پژمردگی در فصل رویش» ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دلم می خواد مثل خودت حرف بزنم ; در حاشیه «پژمردگی در فصل رویش» ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

ahmadi@porseman.net

حتماً مطلب «پژمردگی در فصل رویش» و نامه یکی از دانشجویان عزیز را در پرسمان شماره ۲۴، (صفحه آیینه)، خوانده اید،
در پی درج این مطلب، تعداد زیادی از عزیزان با دفتر مجله تماس گرفتند و نامه های زیادی به دستمان رسید که از درج آن نامه
و ارائه پاسخ و راه حل به آن دوست گرامی، اظهار تشکر و قدردانی کردند. علاوه بر آن، برخی از آنها نکات، توصیه ها و
راهکارهایی را به نویسنده نامه پیشنهاد داده اند و از ما نیز درخواست کرده اند که نامه شان را در مجله چاپ کنیم یا برای
شخص مورد نظر ارسال کنیم. به هر حال، از این همه لطف و اظهار نظر و همدردی و دل سوزی با دوست خود و نسبت به
صفحه آیینه بسیار متشکریم.

خانم ز.ک. روان شناسی شهید بهشتی نوشته بود:

«بابا دست مریزاد!، اصلاً فکرش را نمی کردم که مجله پرسمان این قدر طرفدار داشته باشد که خیلی از نامه هایی را که حتی جرأت درد دل کردن
برای بعضی ها رو نداریم، بتونیم این قدر صاف و ساده باهات حرف بزنیم و ازت راهکار بخواهیم. وقتی درد دل بعضی از بچه ها رو توی
مجله تون دیدم، بهتون آفرین گفتم؛ چرا که خوب تونستید با بچه ها ارتباط بر قرار کنید که حرفاشون، حرف هایی که جرأت گفتنش به پدر و مادر و
نزدیکانشون رو ندارند به تو بگند».

نویسنده در ادامه از ما خواسته است که هر چه از دستمان بر می آید، برایش انجام دهیم؛ حتی اگر قرار باشد تمام مشترکان
خود را بسیج کنیم و سپس خودش نیز طی یک نامه مفصل ۸ صفحه ای و با تمام وجود و از سر خیر خواهی و دل سوزی آن
چه را گمان می کرد که برای نجات این فرد، مؤثر است بیان کرده و چنین نوشته است:

«دلم می خواد مثل خودت حرف بزنم؛ همون جوری که تو درد دل کردی، باهات درد و دل کنم؛ همون طوری که من حرفاتو خوندم، تو هم بخونی؛ هر
چند به مزاقت خوش نیاد؛ باکی نیست. پس بسم ا…گوش کن!

گفته بودی مؤثرترین و سریع ترین راه حل، پیش به سوی مرگه! مؤثرترین راه برای چی؟ برای افتادن در یک گرداب دیگه؛ توی یک جهنم دیگه؟
گفتی که دوستان و خانواده ام و اطرافیان نباید اجازه می دادند توی این گرداب می افتادم؛ خوب بیا، حالا اجازه نمی دیم تا پیش به سوی چیزی
بشتابی که تنها راه حل نیست. نکنه توی اون دنیا هم می خوای بگی دوستانم نباید می گذاشتند تا من این تصمیم را بگیرم. خیلی راحت داری
خودتو تبرئه می کنی؛ نه تو نمی دونی توکل چیه؛اگه می دونستی، اون قدر راحت اونو به کار نمی بردی. باور کن زشتی حرفات از گناهی که کردی،
خیلی بزرگ تره؛ آخه می گند ناامیدی از رحمت خدا، بزرگ ترین و بهتره بگم از گناهان کبیره است. می گی خیلی موفقی؛ تو زمینه درسی شاگرد
اولی؛ ببینم فقط بلدی از اون همه استعداد خدایی، فقط یه استفاده را ببری؛ چیه حالتو گرفتم؟ نه بابا دلم می خواد باهات حرف بزنم؛ همون طوری
که تو رُک و راست حرفاتو زدی. خوب، نه بهتره بگم خب منم می خوام حرف بزنم.

گفتی پایان خطی، نه بابا تازه اول خطی. می دونی چرا؟ همین که به گناهت – که ما آدم هایی که خیلی ادعا داریم، ولی تو عمل صفر – اعتراف کردی،
نشان دهنده، یه معجزه اس. این که می خوای پاک باشی، اونم پاک پاک، نشان می دهد که تو در آغاز این خطی و اگر نخواهی و استفاده نکنی، بازم
به آخر خط می رسی.

زمانی که از خودت بدت می یاد، فقط اینو به خاطر بیار که یکی هست که تو رو خیلی دوست داره؛ خیلی بیشتر از آن چه فکرش رو هم بکنی. شعار
نمی دم؛ دروغم نمی گم؛ باور کن. آخه خودش گفته: «صد بار اگر توبه شکستی بازآ». خیلی خوب، فهمیدی که فقط خداست که شایسته درد و دل
کردن و حرف زدنه؛ پس به این درد و دلات ادامه بده که باور کن بهترین پاسخ دهنده است، آزمایش کردم.

گفته بودی که صبر می کنم تا خودش یه روزی کمکم بکنه؛ مگه قراره که خدا همیشه روزهای خوب رو براتون بیاره؛ چرا خودمون به خودمون
کمک نکنیم؟ اینم یادت باشه که هیچ کاری نیست که عملی نباشه. نمی دونم، ولی فکر می کنم بیشتر از این که خود تو مقصر بدونی، دوستان و
اطرافیانت را مقصر می دونی؛ چرا در انتخاب دوستانت تجدید نظر نمی کنی؟ چرا فکر می کنی همه آدما و همه جوون ها مثل دوستای تو هستن؟
چرا فکر می کنی همه مقصرند؛ جز خودت؟ تویه دوستی داری که هیچ کس نداره؛ دوستی که خودت می گی خیلی جاها از تو دستگیری و کمکت
کرده و…خیلی با حالی! همه کمکاشو و همه لطفاشو با پا پیش کشیدی و با دست پس زدی. تو لطفشو گرفتی و در جواب مهربانی و کمکی که به تو
کرده، گفتی می خوام؛ ولی نمی تونم. می خواهم پاک باشم؛ ولی نمیشه؛ آخه به آخر خط رسیدم. به بن بست رسیدی؟ بالای اون بن بست رو نگاه
کن! به اون خیلی که می گی به انتهاش رسیدی، یه نگاه بنداز! در آخرین بن بست، یک دیواره، یه دیوار محکم و سفت جلوی پات می بینی که
می تونی ازش بالا بری. بالای اون بن بست، یه آسمون صافه؛ خیلی هم پاکه. برای رسیدن به اون آسمون، باید از اون دیوار بالا بری دوست عزیزم.
باور کن که اون همه لطفی که می گی تو زندگی خدا نصیبت کرده، یک نردبونه. یه نردبان خیلی محکم برای رسیدن به اون آسمان پاک پاک.

مدت هاست که خدای مهربون اون نردبون رو برات پایین فرستاد. چرا اونو نمی گیری و ازش بالا نمی ری؟ همین که می گی گناهت آن قدر بزرگه که
دوست نداری هیچ کس مرتکب اون بشه، این یه معجزه است. این یکی از پله های همون نردبونه؛ تو می گی مزه همه الطاف خدا رو چشیدی؛ پس
این همه نا امیدی! فکر می کنم کمی غلو کردی. ببخشید شوخی کردم.

نگو که لیاقت توبه رو ندارم. توبه که لیاقت نمی خواد. ما آدما لیاقت همه چیز رو داریم؛ ولی شایستگی استفاده از اونو از خودمون سلب کردیم.
خدا لیاقت همه چیز رو به ما داده؛ ولی ما….

یادت باشه که اون بالاها یکی هست که منتظره، خیلی هم منتظره، عاشقته و با همه وجودش دوستت داره. تو را نه به خاطر کارهایی که کردی و
می کنی، فقط به خاطر خودت دوستت داره.

منتظره تا به اون همه لطفی که می گی در حقت کرده، جواب بدی. اگه جواب ندی، خیلی خود خواهی! خودت رو نه به خاطر خودش که به خاطر
خودت دوست داری».

نویسنده در پایان نیز به پنج راهکار عملی اشاره کرده، در آخرین راهکار عملی پیشنهادی اش می گوید:

«فکر می کنم در خوابگاه هستی؛ اگر این طوره، در انتخاب هم اتاقی خیلی دقت کن. هم اتاقی، همیشه مورد اعتماد نیست. اگر خوابگاهی