پاورپوینت کامل رسانه باید باشد، اما با رنگ و بوی معنوی ; گفت وگو با علیرضا برازش، مشاور مذهبی سریال های خط قرمز، مسافری از هند و کمکم کن ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رسانه باید باشد، اما با رنگ و بوی معنوی ; گفت وگو با علیرضا برازش، مشاور مذهبی سریال های خط قرمز، مسافری از هند و کمکم کن ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رسانه باید باشد، اما با رنگ و بوی معنوی ; گفت وگو با علیرضا برازش، مشاور مذهبی سریال های خط قرمز، مسافری از هند و کمکم کن ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رسانه باید باشد، اما با رنگ و بوی معنوی ; گفت وگو با علیرضا برازش، مشاور مذهبی سریال های خط قرمز، مسافری از هند و کمکم کن ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

از طرد تمام ابزارها و مظاهر فرهنگ غرب تا زمان به استخدام گرفتن آنها در یک جامعه اسلامی، فرازها و نشیب های زیادی طی شده است.
بزرگواری چون امام خمینی رحمه الله علیه، احتیاط علمای شیعه در به خدمت گرفتن ابزاری چون بلندگو را ناشی از پیچیده بودن دسایس استعماری
کشورهای مغرب زمین، در راه هدم ارزش های اسلامی و شرقی می داند. به خاطر دارم که یکی از اساتید دانشکده صدا و سیما که برخاسته از
خانواده ای مذهبی بود، می گفت: آمدن من به رادیو و تلویزیون در گذشته، با مخالفت جدی خانواده ام همراه بود؛ به نحوی که اجازه نمی دادند حتی
با حقوقی که از رادیو و تلویزیون می گرفتم، برای خانه و یا خودم لباس یا خوراکی بخرم و تنها با هزار زحمت، اجازه هزینه کردن حقوقم را در راه
خرید وسایلی مانند میز و صندلی که کاری با نماز و روزه من و خانواده ام نداشت، می دادند.

از همه اینها که بگذریم، امروزه دیگر بعید است که کسی منکر وجود راه های سالم در به خدمت گرفتن ابزاری چون رسانه، در راه اهداف والای
اسلامی و انسانی باشد. در سال های اخیر، بحث های زیادی در خصوص ارتباط دین و رسانه، در محافل مختلف مطرح شده است. آن چه در پی
می آید، حاصل گفت وگویی دوستانه با آقای علیرضا برازش در این زمینه است.

اگر با یک موتور جست وجوی قوی به دنبال اسم علیرضا برازش در اینترنت بگردی، به آدرس های مختلفی منتهی خواهی شد. از تألیف چندین
کتاب حدیثی و معجم الفاظ برای اهل علم و حدیث گرفته تا مشاوره مذهبی برای سریال هایی که برخی حال و هوایی جوان پسند، عاشقانه و
امروزی دارند. در نگاه اول، شاید این کارها خیلی به هم ربطی نداشته باشند و شاید هم گمان کنی که فقط این یک تشابه اسمی ساده باشد؛ اما نه،
علیرضا برازشِ مسافری از هند، همان علیرضا برازشِ معجم الفاظ احادیث بحارالانوار است. برازش، همه این کارها را دانه های یک تسبیح
می داند؛ آن هم تسبیح «ابلاغ پیام دین به بهترین شکل ممکن». با هم این مصاحبه را می خوانیم.

پرسمان: ما خدمت شما رسیده ایم تا از فعالیت های شما در امور مشاوره مذهبی در فیلم ها و سریال ها آگاه شویم. در مشاوره مذهبی فیلم ها و
سریال ها، دو جنبه وجود دارد؛ یکی مسئله دینداری و معنویت و دیگری هنر و زیبایی؛ ارتباط این دو، یعنی ارتباط دین و زیبایی و معنویت و
هنرمندی را شما چگونه تبیین می کنید؟

برازش: ضمن تشکر از تشریف فرمایی شما، یکی از توصیف های خوب برای هنر، این است که هر چیزی را زیبا و متعادل
ارائه دهیم. هر حقیقتی را اگر در قالب زیبایی ارائه بدهیم، برای نفوذ در دل و جان مردم، تأثیر سریع تر و بهتری دارد. مطمئناً
انبیا و اولیا آمدند تا مردم را به فطرتشان برگردانند و راه را به آنها نشان دهند. به نظر می آید که اگر راه بازگشت به سوی
پروردگار، هنرمندانه نشان داده شود، مردم با سهولت بیشتری جذب آن می شوند. برای همین، خداوند سعی کرده تا بیاناتش
را در یک قالب هنرمندانه ارائه کند. اولیای الهی هم وقتی می دیدند که کسی با بیان هنری (که آن زمان بیشتر شعر مظهر آن
بود) همین بیانات دینی و معرفتی را به مردم القا می کند، دهان او را پر از اشرفی می کردند؛ هر چند ممکن بود شخص دیگری
سواد بیشتری داشته، برجسته تر هم بوده و به عمق دین هم بیشتر آگاهی داشته است؛ ولی احساس می شد که او با جلوه
بیشتری توانسته است این پیام را منتقل کند و تأثیرش در این که انسان های بیشتری را جذب کند، بالاتر است. برای همین، در
قاموس پروردگار، ملاک این است که یک پیامبر یا یک امام، بتواند چند نفر را به دین خدا جذب کند. اگر کسی بتواند از ابزار
هنر استفاده کند، سرعت کار خودش را در ابلاغ پیام سرعت می بخشد.

پرسمان: فرمودید که ائمه، دهان شاعری را که یک شعر در رثاء یا مدح ایشان یا در تبیین معارف دینی می گفت، پر از اشرفی می کردند و یا
تکریمش می کردند؛ می خواهیم سیره ائمه را در این که برای خود پیام چقدر ارزش قائل می شدند و چقدر برای گوینده پیام ارزش قائل بودند،
بدانیم و اگر گوینده پیام، خودش ویژگی های چیزی را که بیان می کرد، نداشت، آیا باز ائمه علیه السلام تأثیری برای این پیام قائل بودند؟

برازش: در حدیث آمده است که «رُبّ حامل فقه الی من هو افقه منه». مفهوم این حدیث این است که چه بسیار کسی که حامل
پیام دین است و خودش عمق دین را نفهمیده است. (فقه در این جا به معنی پیام دین است). خودش هم خیلی متوجه نمی شود،
ولی باید آن را با سلامت و صحت انجام بدهد و به نسل بعد، به گروه بعد و به شهر بعد برساند که چه بسا در آن شهر، افرادی
پیدا بشوند که افقه باشند؛ مثلاً در طول تاریخ معارف اسلامی، ممکن است کسی به عمق نگری ملاصدرا نرسیده باشد؛ گر چه
او مستقیماً امام علیه السلام را درک نکرده بود؛ ولی چه بسا مطالبی در احادیث کتاب توحید صدوق و در کتاب اصول کافی یا
احادیث پراکنده دیگر را عده ای نقل کردند و خیلی عمق آن را هم متوجه نشدند؛ ولی به ملاصدرا که رسیده، او چیزی را از آنها
درک کرده که این چهارده نسل یا این چهارده طبقه، درک و کشف نکرده بودند. اگر در طبقه و درجه اول می گفتند ما چیزی را
منتقل می کنیم که خودمان می فهمیم، این بلا می شد و کار به جایی می رسید که پیام، کوچک و کوچک تر می شد و چیزی به
نسل بعدی نمی رسید. از این جهت، اجازه دادند که شما چیزی را که می شنوی منتقل کنی. اگر تو می دانی که این از امام یا
صحابه امام نقل شده، آن را سالم و صحیح، به نسل بعد، به شاگرد خودت و فرزند خودت منتقل کن. کسانی بودند که این
احادیث را حفظ می کردند. اکثر قریب به اتفاق حکومت ها در دست مخالفان ائمه علیهم السلام بوده است و خیلی ها به خاطر این که
اینها از بین نرود، آنها را منتقل می کردند؛ در حالی که حتی درجات نازل علمی آنها را هم نمی فهمیدند و فقط می دانستند که
این گوهری است که باید بماند و جامعه ها باید بر مبنای این ساخته شود. لذا آنها را منتقل می کردند؛ ولی کسی که می خواهد
صحبت بکند، ابتدا خودش محتاج هدایت است. قرآن هم می فرماید: «اَفَمن یهدی الی الحق احقّ ان یتّبع أمّن ان لایهدی الا ان
یُهدی؛۱ آیا کسی که هدایت به سوی حق می کند، برای پیروی شایسته تر است یا آن کس که خود هدایت نمی شود؛ مگر هدایتش
کنند»؟

شاعر هم می گوید:

ذات نایافته از هستی بخش

کی تواند که شود هستی بخش

به این ترتیب، کسی که خودش از هستی برداشتی نکرده، نمی تواند به اصطلاح آن را به دیگری هدیه کند. کسی که معارفی را
درک نکرده، نمی تواند پیام آور معرفت باشد. اگر به عنوان حامل بخواهیم نگاه کنیم، اجازه داده شده است؛ ولی اگر به عنوان
مبلّغ باشد، به نظر می رسد که تأثیری نخواهد داشت. ممکن است شاعر ریاکاری باشد و شعری زیبا در مذمت ریا سروده
باشد و وقتی هم برای مردم زمان خودش می خوانده، چون چهره درونی اش را می شناختند، از این آدم نمی پذیرفتند؛ ولی ما
الان بهره خودمان را از آن شعر می بریم. این همه اشعاری که از شعرا رسیده، همه خودشان در تمام لحظات زندگی شان در
اوج سیر نمی کردند؛ بلکه قطع و وصل داشتند و ما حالا شعرهای وصل آنها را می خوانیم و چه بسا فرودهای زیادی هم
داشته اند. الآن یک نفر که شعر حافظ، سعدی، مولانا و دیگران را می خواند، از آنها بهره می گیرد.

پرسمان: با توضیحی که شما دادید، بین حامل پیام و مبلغ پیام، تفاوت قائل شدید؛ می خواهیم بدانیم که نظر شما در مورد رسانه ها در یک
حکومت اسلامی چیست؛ آنها را حامل پیام می دانید یا مبلغ پیام؟

برازش: یک موقع پدر خانواده، می خواهد به فرزندانش بگوید که غیبت نکنید؛ ولی خودش اهل غیبت است و این، نه تنها تأثیر
نمی کند، بلکه صریح قرآن می گوید: «کبر مقتاً عند الله ان تقولوا ما لا تعلمون». و این تأثیر نمی گذارد؛ چون او به عمل پدر نگاه
می کند و چه بسا چیز بدی هم یاد می گیرد و می فهمد که می شود آدم حرف و عملش دو گونه باشد؛ چون فرزندان می خواهند
مثل پدرها شوند؛ ولی گاهی شاعری شعری در مذمت ریا سروده است و با من هم تقاطع زمانی و مکانی ندارد و فرودی هم در
زندگی شخصی خودش داشته است و الان که افرادی با این شعرها ارتباط برقرار می کنند، دلیلی ندارد که تأثیر نپذیرند. پدر
در آن لحظه ای که مبلّغ چهره به چهره است، حکمی دارد؛ ولی موقعی که حامل یک علم است، دیگر به او پاداش تبلیغ نمی دهند
و پاداش حمل علم را به او می دهند. در هدایت، شما باید خودت مهدی باشی و به هدایت رسیده باشی تا هدایت کنی. در این جا
از شما می خواهند که عامل باشی وگرنه گناه هم کرده ای. یک هنرپیشه که نقشی را بازی می کند و یا کسی که فیلم نامه فیلمی
را بر مبنای یک سری داشته ها و خوانده ها می نویسد، چون مردم، چهره به چهره با او تماس ندارند، استفاده خودشان را
می برند. او در این جا، حامل پیامی است که مثلاً راستی خوب و دروغ و غیبت بد است. حالا ذره بین که در داخل خانواده او
بگذاری، می بینی که نقش دیگری دارد. این که خودش هم مقدس باشد، نور علی نور است؛ ولی بالاخره تا نام حمزه را ببری، در
ذهن مردم شکل و شمایل آنتونی کویین ترسیم می شود و از آن آنتونی کویین فیلم «محمد رسول الله»، مردم حمزه بدی در
ذهن خودشان ترسیم نمی کنند؛ بلکه یک حمزه شجاع و مدافع پیامبر را تصور می کنند. او حمل پیام را خوب انجام داده است.
آیا آنتونی کویین معتقد بود؟ خیر، ولی این جا هنرش را خوب می دانست و به عنوان پیام رسان، این حمل پیام را خوب انجام
داده است.

پرسمان: حالا به نظر شما رسانه ما باید مبلغ باشد یا حامل پیام؟

برازش: رسانه باید مبلّغ باشد؛ چون با عموم تماس دارد. گاهی یک نشریه تخصصی است و یک مطلب را از این نسل به نسل و
گروه دیگری منتقل می کند و چه بسا حروف چین آن هم خیلی علم و آگاهی نداشته باشد؛ ولی این جا جوانی مخاطب است و
این جوان نمی خواهد اطلاعات عمومی اش زیاد شود؛ بلکه می خواهد تأثیر بپذیرد و می بینیم که تأثیر هم می پذیرد. همین که در
یک سریال مردم به پدر و مادر پیر خود احترام می گذارند یا بی احترامی می کنند، تأثیر خواهد گذاشت. این جا حامل پیام مهم
نیست و پیام بر دل ها اثر می گذارد و این خود تبلیغ است.

پرسمان: شما چقدر رسانه را بستر مناسبی برای این گفتن کارهای خوب می دانید و کارکرد دینی رسانه را تا چه حد می دانید؟

برازش: گاهی من نزد صاحب نفسی می روم و جلویش زانو می زنم و او هم مطالب علمی را به من منتقل می کند که آگاهی من
از دین بالا می رود و هم با اخلاق و رفتار خودش عملاً مرا هدایت می کند که این ایده آل است. رمز این که خداوند در قرآن، هم
آیات محکم گذاشته و هم متشابه، این است که مردم ناچار شوند به ائمه علیهم السلام که راسخ در علم هستند، مراجعه کنند و تأویل
متشابهات را از آنان بیاموزند. ملت باید همیشه محتاج امام (و امروز هم محتاج امام زمان) باشند و این احتیاج را باید درک
کرد. در درجه نازل تر، مردم نباید خود را از عالم صاحب نفس و عالم عامل بی نیاز بدانند. این سیر و سلوکی که هست، اگر با
استاد صاحب نفسی باشد و شخصی در مقابل او زانو بزند و او دست آدم را بگیرد، بسیار مؤثرتر و مفیدتر است. در جامعه
متکثر امروز، شما نمی توانید این رسانه را بردارید یا کاربرد تبلیغی را از آن بگیرید؛ تا مردم به دنبال استاد و راهنما بروند
چون این عملاً امکان ندارد و از این جهت، در بین بد و بدتر، این رسانه می تواند کاربرد تبلیغی خوبی داشته باشد.

پرسمان: در بین بد و بدتر؟

برازش: نه.

پرسمان: در بین خوب و خوب تر؟

برازش: نه، این قدر هم خوبش نکنید.

پرسمان: دفع افسد به فاسد؟

برازش: من این جور قائل نیستم؛ من اعتقاد دارم که در جامعه ای که امروز برای ما فراهم شده، اینترنت، شبک