پاورپوینت کامل «گریه»، هنجار یا ناهنجار؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «گریه»، هنجار یا ناهنجار؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «گریه»، هنجار یا ناهنجار؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل «گریه»، هنجار یا ناهنجار؟ ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

آیا ترغیب به گریه برای امام حسینعلیه السلام، ترغیب به غمگینی – که حالتی منفی و ناهنجار می باشد – نیست؟ چرا اسلام با ترغیب به گریه برای
امام حسینعلیه السلام، ما را به حزن و اندوه ترغیب می کند؟ ترغیب به حالات ناهنجار و منفی از جانب یک دین مدعی کمال، چه توجیهی دارد؟

در فرهنگ اسلامی و روایات معصومانعلیه السلام، ترغیب فراوانی به گریه شده و برای آن ثواب ها و پاداش های زیادی گفته شده
است.۱ در این رابطه دو انگاره مهم زیر قابل توجه و دقت است:

۱. هر گریه ای، نشان از غم و اندوه ندارد. گریه اقسام متعدد دارد که باید بر اساس نوع آن قضاوت شود.

۲. هر گریه غمگسارانه ای، منفی و ناهنجار نیست.

نخست با تکیه بر محور دوم و این که گریه بر امام حسینعلیه السلام یک نوع ماتم سرایی و شکلی از حزن و غمگینی است، به پاسخ
سوءال می پردازیم.

گریه کردن غیر از غمِ۲ ناهنجار و غمگین بودنِ۳ بیمارگونه است که شما ازآن به حالتی منفی تعبیر می کنید. تعریف و حدود
معنای ماتم و حالات غمگین همراه با آن، در زبان علمی چندان مشخص و صریح بیان نشده است و ماتم، غم، داغدیدگی و
عزاداری، هریک به جای دیگری به کار می روند و فاقد حوزه کاربردی متمایز هستند. با این توصیف، می توان هریک از حالات
مذکور را این گونه تعریف کرد:

«ماتم»، نشان بالینی است که پاسخ های فیزیولوژیک، روان شناختی، رفتاری و … در برابر داغدیدگی را مشخص می کند
وممکن است تظاهرات حاد و مزمن پیدا کند.

«داغدیدگی»، به معنای فقدان ناشی از مرگ اطرافیان یا موضوع (خاصی) است که نسبت به آن دل بستگی های عاطفی وجود
دارد.

«عزاداری» نیز جلوه اجتماعی رفتار و اعمال پس از داغدیدگی است و این معنا، با مفهوم روان کاوانه عزاداری – که به عنوان
روندی درون درمانی است – تفاوت دارد.

«غم» حالت ووضعیت عاطفی است که در نتیجه از دست دادن یک شی ء مهم پیدا می شود.

«غمگینی» می تواند واکنشی نسبت به یک رویداد رنج آور باشد و معادل افسردگی نیست؛ اما بی تردید، افسردگی شامل حالت
غمگینی می شود که بر زندگی روزمره، فعالیت، ارزش یابی خود، قضاوت، کنش های ابتدایی (مانند خواب، اشتها و…) اثر
می گذارد.

حال باید بررسی کرد که آیا هر نوع غم و ماتمی – به تعبیر شما – منفی و به بیان دیگر ناهنجار و مرض تلقی می گردد؟ و نیز
غمگین بودن برای امام حسینعلیه السلام از کدام نوع است؟

از دیدگاه علمی – به ویژه بر اساس رویکرد روان شناختی – هر نوع غمگینی و غمگین بودنی، مرض، بیماری و ناهنجاری تلقی
نمی شود. غمگینی هنگامی مرض محسوب می شود که از لحاظ شدت و طول مدت، با در نظر گرفتن اهمیت این رویداد (رنج
آور)، جنبه افراطی پیدا کند؛ به خصوص وقتی که بدون علت ظاهری آشکار شود. ماتم و غمگینی ناهنجار، هنگامی ایجاد
می شود که شدت ماتم به اندازه ای باشد که فرد را تحت فشار قرار دهد؛ به طوری که به رفتارهای غیر تطابقی پناه برد و یا آن
که مدت طولانی، اسیر ماتم باشد؛ بدون آن که با گذشت زمان فراگشت ماتم پایان پذیرد.

به بیانی دیگر و در قالب نشانگان معتبر و قابل اعتماد، اگر غمگین بودن و عزاداری با علائم زیر همراه باشد، باید آن را یک غم
بیمارگونه و مرض تلقی کرد:

۱. افول سلامتی.

۲. کناره گیری اجتماعی.

۳. احساس بی ارزشی.

۴. احساس گناه.

۵. ایده خودکشی.

۶. بیش فعالی بدون هدف.

۷. طولانی بودن نشانگان غم.

۸. بروز و ظهور نشانگان به طور ناگهانی.

حال می توان قضاوت کرد که آیا غمگین بودن شیعیان در عزای سرور شهیدان، با این علائم جسمی و روحی فوق همراه است
یا نه؟ تجربه شخصی شما چیست؟ آیا عزاداری برای امام حسینعلیه السلام با از دست دادن سلامتی و افت سطح سلامت،
انزواطلبی، گوشه گیری، احساس بی ارزشی و عدم کفایت، افکار خود کشی و احساس گناه همراه است؟ شما با چه احساسی
به عزاداری می پردازید و به هنگام عزاداری برای سالار آزادگان، چه احساسی دارید؟

از دیدگاه علمی، سوگواری برای سیدالشهداعلیه السلام، کاملاً از شرایط یک عزاداری و غمگینی طبیعی برخوردار است و بر
رفتارهای اجتماعی مبتنی بر شناخت، انجام می گردد.

از این رو، بدون تکیه و اصرار بر قالب رفتاری خاص و بر اساس فرهنگ دینی و اجتماعی مردم، برگزار می شود و بر شناخت
و آگاهی استوار است و صرفاً یک رفتار نمادین و عزاداری بی روح و خشک نمی باشد. عزاداری مسلمانان بر اساس شناختی
که عزاداران از حسین بن علیعلیه السلام و اهداف عالی آن حضرت و حرکت منتهی به شهادت ایشان دارند، انجام می پذیرد. از این
رو، در حین مرثیه سرایی، سوگواری روشن گرانه دارند؛ نه شیون بی هدف؛ بلکه آنان با عزاداری به تمام زندگی خود هدف
می بخشند و حیات خود را حسینی می سازند و کسب نشاط می کنند و به سمت زندگی با عزّت و فرار از مرگ ذلّت آفرین و
احساس ارزشمندی گام برمی دارند.

بنابراین، اشک ریختن و عزاداری برای امام حسینعلیه السلام، غمگینی و ماتم ناهنجار و بیمارگونه نیست؛ بلکه عین هنجارهای
دینی و اجتماعی و مساوی با سلامت روح و روان است. اگر اشکی که ما برای امام حسینعلیه السلام می ریزیم، در مسیر هماهنگی
روح ما باشد، پرواز کوچکی است که روح ما با روح حسینعلیه السلام انجام می دهد.

از منظر علمی و دیدگاه روان شناسی، شاید بتوان گفت که اگر این نوع واکنش های عاطفی از یک مسلمان بروز نکند، نشان
بیماری و مرض باشد؛ همان گونه که فقدان علائم غمگینی وعدم ظهور رفتارهای عزاداری و ماتم سرایی، نشان بیماری تلقی
شده است. شاید برخورداری از این روحیه، قابل ستایش باشد که افرادی به رغم داغدیدگی و رابطه نزدیک با شی ء و فرد از
دست رفته، هیچ یک از علائم ماتم و غمگینی را نشان نمی دهند و در نگاه سطحی ممکن است روحیه این افراد قابل تحسین به
نظر آید؛ اما در حقیقت، در ژرفای این برخورد سطحی، دچار استفاده بیش از حد از مکانیزم های دفاعی و انکار غم شده است.

این مکانیزم، شاید در کوتاه مدت به وی کمک کند؛ اما همین انکار و مقاومت، اگر بیش از دو هفته به طول انجامد، نقشی مخرّب
خواهد داشت و نه تنها فقدان رفتارهای عزادارانه، بلکه تأخیر در ظهور آنها، خود علامت بیماری است.

همان گونه که وجود هشت علامت یاد شده، به هنگام بروز ماتم و عزا، موجب می گردد تا آن عزا و ماتم را ناهنجار و نوعی
بیماری تلقی کنیم، افرادی که فقدان نشانگان عزا یا منع از بروز نشانگان و یا تأخیر در بروز نشانگان عزاداری را نشان دهند
نیز بیمار شمرده می شوند. پس از دیدگاه روان شناختی، هر که نشانگان عزا و ماتم را بروز ندهد، باید بیمار شمرده شود.

شاید بگویید که لازمه این سخن آن است که هر شخصی که در عزای حضرت امام حسینعلیه السلام سوگواری نکند، بیمار است و
باید چنین فردی را بیمار نامید؟ نه، هرگز چنین نمی گوییم که هر شخصی که علائم سوگواری را در حق امام حسینعلیه السلام
بروز نمی دهد و برای آن حضرت گریه و زاری نمی کند و ماتم سرای ایشان نیست، از نظر روان شناسی علمی بیمار شمرده
شود؛ بلکه شاید او به سیدالشهداعلیه السلام دل بستگی ندارد تا از فقدان و شهادت آن حضرت و مصائب وارده بر خاندان عصمت و
اهل بیت احساس رنج نماید و چون او از آن حضرت جداست، نمی تواند احساس رنج و غم نماید. همان گونه که در تعریف غم و
ماتم گذشت، باید بین آن شخص و یا شی ء از دست رفته و شخص مورد نظر، یک دل بستگی و تعلّق خاطر باشد تا موجب بروز
حالت غم و اندوه گردد و چنین شخصی اصلاً به امام حسینعلیه السلام دل بستگی ندارد و نداشته است تا از شهادت آن حضرت و
محرومیت