پاورپوینت کامل چند می گیری فیلم تماشا کنی؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چند می گیری فیلم تماشا کنی؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چند می گیری فیلم تماشا کنی؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چند می گیری فیلم تماشا کنی؟ ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۸

سینما و تلویزیون در سال های پس از انقلاب، در موقعیت دوگانه ای قرار گرفتند؛ یعنی هم با فروپاشی و بازیابی هویت و هم
با انتظارهای فوق العاده ای، در میان لایه های گوناگون جامعه، روبه رو شدند.

در واقع، انقلاب سبب شد تا سینما و تلویزیون، در همه جنبه های تماتیک، شماتیک و حتی نیروی انسانی و فنی، در جریان یک
دگردیسی قرار گیرند و طبیعی بود که بسیاری از سینماگران و سیماگران قدیمی، دوره ای را در فترت و سکوت، به سر برند.
این وضعیت، فرصتی را در اختیار افراد تازه ای قراد داد تا برای پاسخ دادن به انتظارهای انقلابی، پا به میدان بگذارند.
تئوری های جدید، سیاست های جدید و شعارهای تازه، راه را به سینمای انقلاب نشان داد. مطالعه تاریخی دگرگونی ها و
بررسی سیاست ها و نگرش های مدیران دوره های گوناگون سیما و سینما، در این سه دهه، نشان دهنده منحنی رشد و حرکت
پیشرو سینمای ملی و رسانه ملی، نسبت به سال های پیش از انقلاب است. رشد تولیدات سینمایی و شبکه های تلویزیونی،
دست یابی به جایگاه معتبر در سینمای جهان، رشد آموزش دانشگاهی و کشف استعدادهای جوان و مانند آن، از نشانه های
مهم این تحول هستند. رفته رفته آدم های قدیمی نیز به صحنه بازگشتند و با بازیابی و همسویی با نسل جدید، همکاری
کردند؛ ولی مشکل سینما و تلویزیون در تعریف دوباره خود و رویارویی با جامعه، همچنان پابرجا ماند.

البته در بدنه سینما، مشکلات جدیدی پدید آمد که با وجود همه موفقیت ها و تحسین ها، نمی توان مدعی شد که سینمایی ملی،
با هویت تعریف شده داریم؛ زیرا نشانه های ضعف بر بدنه نحیف این سینما، به اندازه نشانه های موفقیت، هویداست. از
ضعف های بنیادین تئوریک جریان نقد، مشکلات فیلم نامه نویسی و قطع ارتباط با ادبیات کهن و مدرن گرفته تا کاستی های
فنی، کمبود سرمایه، مشکلات صنفی، ضعف تولید، نبود تهیه کنندگان حرفه ای در سینما، کمبود یا نبود سالن های سینما،
حذف سهم سینما در سبد هزینه های خانواده، کپی های بی حساب و غیرقانونی و نگرانی های درونی اهالی سینما از محدودیت
سوژه و موضوع و رشد جریان سطحی و ساده نگری یا ابتذال.

حل این مسائل، نه به سادگی انجام می شود و نه می توان یک تنه درباره برخی یا حتی یکی از آنها، به داوری و ارائه راه حل
پرداخت؛ ولی عجیب تر این است که معمولاً به حل این مشکلات، توجه زیادی هم نمی شود. در حقیقت، این یکی از موقعیت های
دوگانه ای است که سینما و سیما، از آغاز با آن روبه رو بوده اند.

در میان سیاست مداران، احزاب، روحانیان و حوزه های علمیه، دانشگاهیان، روشن فکران، نوسیندگان، ادیبان و بالاخره توده
مردم، انتظارهای فوق العاده و متعارضی از سینما پدید آمده است. مصداق های این انتظارها را می توان در واکنش به فیلم ها و
سریال هایی دید که با وجود همه مشکلات، تولید شده اند؛ حتی می توان در مواردی، واکنش های این قشرها را مشابه
رفتارهای پیش از انقلاب، ارزیابی کرد. احزاب و جریان های سیاسی، از سینما، برای تبلیغ شعارهای خود دعوت می کنند و در
عوض، وجود انتقادهای ساده سیاسی و حتی سینمای اجتماعی را نیز در مواردی با سیاست های خود در تعارض می بینند.
استادان و صاحب نظران علوم انسانی و دانشگاهی نیز برخی برنامه های سینما و فیلم های سینمایی را بدآموز، غیرعلمی و
دارای تأثیر بد، ارزیابی می کنند. کمتر روان شناس، جامعه شناس و اقتصاددانی است که منتقد جدی سیما نباشد. در میان
روحانیان و عالمان حوزه نیز سینما و سیما، در مواردی خلاف شرع و اخلاق تلقی می شوند و درباره محتوای فیلم ها،
موسیقی، بازیگران و حتی زمان پخش برنامه های سیما، انتقادهایی وجود دارد. از سوی دیگر، روشن فکران و نویسندگان، به
نوعی با سینما و تلویزیون قهر کرده اند و برنامه ها و فیلم های آن را تصنعی، عامه پسند و مبتذل می دانند و به ارتباط و اقتباس
سینما از آثارشان، روی خوشی نشان نمی دهند.

مهم تر از همه، توده مردم هستند که با سالن های سینما، بیگانه اند و به ندرت حاضرند برای تماشای فیلمی در صف بایستند و
زحمت حضور دو ساعت تماشای فیلم را بر خود هموار کنند. درباره تلویزیون نیز مردم نظرهای گوناگونی دارند که به طور
کلی، نشان دهنده نارضایتی و بی رغبتی به برخی برنامه هاست.

نارضایتی و بی میلی خود اهالی سینما و تلویزیون از فیلم ها و برنامه ها نیز حکایت جالب توجه دیگری است؛ مثلاً جشنواره
بین