پاورپوینت کامل نقش اروپا و آمریکا در حیات سیاسی اسراییل ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش اروپا و آمریکا در حیات سیاسی اسراییل ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش اروپا و آمریکا در حیات سیاسی اسراییل ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش اروپا و آمریکا در حیات سیاسی اسراییل ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

صهیونیسم، مولود دوران تحول و انتقال سرمایه داری غرب به مرحله امپریالیسم به شمار می رود. در این دوره، همه
قدرت های بزرگ، برای تأمین منافع استعماری، فعالانه در پی یافتن جای پایی محکم، در خاورمیانه شدند. برای دست یابی به
این هدف، نخستین بار ناپلئون بناپارت (امپراتور فرانسه)، به جلب همکاری یهودیان علیه امپراتوری عثمانی دست زد که البته
در این کار، توفیق به دست نیاورد؛ سپس بیسمارک (صدراعظم سابق آلمان)، برای پاسداری از خط راه آهنی که قرار بود از
برن – شهری در آلمان – به بغداد کشیده شود، به جذب یهودیان پرداخت۱؛ اما سرانجام، این انگلیس بود که به آرزوی
دیرینه اش، یعنی خلق اندیشه صهیونیسم و ترغیب یهودیان اروپای شرقی و غربی و روسیه، برای مهاجرت به فلسطین و
تشکیل یک دولت یهودی که حافظ منافع آن کشور باشد، دست یافت.۲

یهودیان تنها نامزد تشکیل دولتی حافظ منافع غرب در منطقه حساس و استراتژیک خاورمیانه بودند؛ زیرا به عقیده لرد ارل
شافتسبری هفتم، – که از رجال سیاسی بریتانیا و یک صهیونیست مسیحی بود – اسکان یهودیان در فلسطین، نه تنها برای
انگلستان که برای سراسر دنیای متمدن (غرب) سودمند خواهد بود. هرتصل نیز بر آن بود که یهودیان می توانند حلال مشکل
غرب در خاورمیانه باشند. نتیجه این که نیازهای فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و نظامی غرب، به ویژه انگلیس و آمریکا،
موجب پدید آمدن جریان فکری صهیونیسم، اسکان یهودیان در فلسطین و تشکیل و تداوم اسراییل گردید؛ جریانی که با
سیاسی کردن یهودیت، در پی تحقق و حفظ منافع استعماری در خاورمیانه برآمد.۳

نقش اروپا

اندیشه صهیونیسم در بستر عواملی چون بزرگ نمایی یهودآزاری، حمایت قدرت های اروپایی، پشتیبانی سرمایه داری
یهودی، حمایت ادبیات صهیونیستی و تأثیر شخصیت های صهیونیسم، اندیشه های مارکسیستی، ایده برگزیدگی یهودی و
عده های مذهبی و نیز برخی حوادث تاریخی، در کنفرانس بال سوئیس و در سال ۱۸۹۸م. به رهبری هرتصل، زاده شد و پس
از آن، تلاش وسیعی از سوی صهیونیست ها، برای برپایی یک دولت یهودی در ارض موعود، انجام شد که سرانجام آن،
تأسیس دولت اشغال گر قدس، در سرزمین فلسطین بود. آن چه به تأسیس رژیم صهیونیستی انجامید، تنها اندیشه
صهیونیسم نبود؛ بلکه عوامل دیگری در اروپا به تحقق این امر کمک کردند که عبارتند از:

۱. جنگ و فرصت؛ جنگ جهانی اول یا جنگ بزرگ، فرصتی طلایی برای جنبش صهیونیسم بود؛ زیرا امپراتوری عثمانی، یعنی
مهم ترین مانع تأسیس دولت یهودی، فروپاشید و در مقابل، انگلیس پر حرارت تر از گذشته، به حمایت از خواسته های نهضت
صهیونیسم پرداخت. در سال ۱۹۱۴م. انگلیسی ها مذاکراتی را با حسین، شریف مکه برای بسیج اعراب علیه ترکان عثمانی
آغاز کردند. این مذاکرات، با آغاز جنگ جهانی اول، با شدتی بیشتر پی گیری شد. یک ماه پس از آغاز جنگ و اندکی پس از آغاز
مذاکرات میان انگلستان و اعراب، وایزمن با بالفور و تنی چند از چهره های دولتی انگلیس، ملاقات کرد و حمایت آنان و دولت
انگلیس را از اهداف صهیونیستی به دست آورد.۴

در ماه مه ۱۹۱۶م. دولت های انگلیس و فرانسه، با انعقاد پیمان سری «سایکس پیکو»، نقشه تقسیم بلاد عربی و منطقه آسیایی
دولت عثمانی را ترسیم کردند. در این نقشه، فلسطین تحت سرپرستی یک گروه بین المللی قرار می گرفت. با این حال، یک ماه
بعد، شورش اعراب با فرماندهی فیصل فرزند شریف حسین، با تیراندازی، محاصره، اشغال پادگان های نظامی و تصرف
شهرهای مکه، طائف و جده، وارد مرحله جدید و حساسی شد.۵

در نوامبر ۱۹۱۷م. اعلامیه شصت و هفت کلمه ای بالفور، مبنی بر تصمیم دولت انگلیس برای ایجاد یک دولت یهودی در
فلسطین صادر گردید. مذاکرات صهیونیست ها و انگلیسی ها که منجر به صدور اعلامیه مذکور شد، به دور از چشم متحدان
انگلیس (فرانسه و اعراب) صورت می گرفت؛ در حالی که در همان زمان، فرانسه با ادامه همکاری و اعراب با اشغال مناطقی
چون عقبه، وفاداری خود را برای تداوم اتحاد با انگلیس و پیروزی متفقین، به نمایش گذاشته بودند.۶

انگلیس با وجود وعده های گذشته، دو ماه پیش از پایان جنگ ۱۹۱۸م. به یک گروه صهیونیستی به ریاست وایزمن، اجازه
بازدید از فلسطین را داد و بی درنگ، پس از آن، اداره فلسطین را به یک حکومت نظامی تحت ریاست ژنرال اللنبی سپرد. با این
حال، در ماه نوامبر، با ارسال تلگرامی به شریف حسین و صدور بیانیه مشترکی با فرانسه، همچنان به اعطای استقلال به
اعراب تأکید ورزید.۷

حاصل حمایت های بی دریغ انگلیس از صهیونیست ها، افزایش شمار یهودیان مهاجر به فلسطین بود که از ۵% در ۱۸۹۷م. به
۱۰% در ۱۹۱۸ م. یعنی به رقم ۵۶۰۰۰ نفر رسید. از دیدگاه صهیونیسم، افزایش جمعیت یهودیان در فلسطین، برای تشکیل
دولت یهودی، امری اجتناب ناپذیر بود.۸

۲. قرارداد سه جانبه؛ در آوریل ۱۹۱۴م. نخستین دور ملاقات و مکاتبات میان انگلیسی ها و عرب های مخالف عثمانی صورت
گرفت که نتیجه آن، آغاز مکاتبات هشت گانه شریف حسین و مک ماهان بود؛ اما انگلیس بدون توجه به تعهدی که درباره کمک
به تشکیل حکومت مستقل عربی داده بود، مذاکرات محرمانه ای را نخست با فرانسه و سپس با روسیه و فرانسه آغاز کرد که
سرانجام منجر به دست یابی انگلیس و فرانسه به یک فرمول موقت و سپس تصویب فرمول دائم (پیمان سایکس پیکو)، میان
سه کشور روسیه، انگلیس و فرانسه، درباره تقسیم سرزمین های عربی امپراتوری عثمانی گردید.۹

بر اساس موافقت نامه سایکس پیکو، جهان عرب به چند بخش تقسیم و هر بخش به کشوری بزرگ واگذار شد.

این تقسیم بندی به شرح زیر بود:

۱. اردن، جنوب عراق و سوریه تا مرزهای ایران و خلیج فارس و نیز بندرهای عگا و حیفا به انگلیس واگذار شد.

۲. قسمت اعظم سوریه، نوار شمالی عراق و بخش هایی از آناتولی جنوبی، در اختیار دولت فرانسه قرار گرفتند.

۳. آناتولی شرقی و بخش وسیعی از شمال کردستان، به روسیه سپرده شدند.

۴. تمام سرزمین فلسطین به جز بندرهای عکا و حیفا، منطقه ای بین المللی شمرده شدند.۱۰

۳. خیانت بالفور؛ صدور اعلامیه بالفور، که در تولد دولت یهودی – صهیونیستی اسراییل، سهمی بسیار داشت، ناشی از
اشتراک منافع صهیونیست ها و انگلیسی ها بود؛ زیرا از یک سو انگلیس برای حفظ منافع خویش در کانال سوئز و مصر و به
پاس قدردانی از کمک های مادی و معنوی یهودیان جهان به انگلیس و اهداف جنگی آن کشور در جنگ جهانی اول و در پاسخ
به تلاش های یهودیان آمریکا برای پیوستن آن کشور به انگلیس در جنگ بزرگ و به منظور کسب حمایت یهودیان روسیه
برای جلوگیری از تسلیم شدن آن کشور به متحدین و نیز برای خنثی کردن توطئه آلمان در جذب و جلب پشتیبانی
صهیونیسم و سرانجام برای قدردانی از خدمات وایزمن در پیشبرد اهداف جنگی دولت های متفق، به حمایتی جدی از هدف ها
و خواسته های صهیونیستی پرداخت.۱۱

از سوی دیگر، در جریان جنگ جهانی اول، امید صهیونیست ها به مستعمره کردن فلسطین از طریق امپراتوری عثمانی و
آلمان، از آن رو که آن دو کشور به تحقق خواسته های صهیونیسم علاقه ای نشان نمی دادند، به یأس مبدل شد.

به این مناسبت، صهیونیست ها در پی آن بودند تا به جانب قدرتی جهت گیری کنند که در صورت سقوط عثمانی، نقش عمده ای
در تصمیم گیری برای سرزمین های عرب به ویژه فلسطین داشته باشد. این قدرت، از نظر جنبش صهیونیسم، امپریالیسم
بریتانیا بود.۱۲

سرانجام، لرد آرتور جیمز بالفور، وزیر امورخارجه انگلیس در دولت دیوید لوید جورج، نامه و اعلامیه ای خطاب به بارون
ادموند جیمز روچیلد، ثروتمند یهودی و سرپرست فدراسیون صهیونیسم در انگلیس صادر کرد. در بخشی از این اعلامیه
آمده بود: «دولت اعلی حضرت، تأسیس یک موطن ملی برای مردم یهود در فلسطین را به دیده مساعد می نگرد و بهترین
تلاش های خود را برای تسهیل وصول به این هدف، به کار می برد».۱۳

اعلامیه بالفور، با وجود این که به دلایلی گوناگون، چون تناقض با تعهدات انگلیس در برابر اعراب و تعارض با قرارداد
سایکس پیکو، دارای اعتبار قانونی نبود و نیز با وجود مخالفت های عربی (چون مخالفت هفت شخصیت عرب ساکن قاهره) و
مخالفت های غربی (چون مخالفت مجلس اعیان و عوام انگلیس) در توافق نامه ژانویه ۱۹۱۹م. امیر فیصل – فرزند شریف
حسین – و دکتر وایزمن و در کنفرانس آوریل ۱۹۲۰م. سان ریمو – شورای عالی متفقین – و در قرارداد اوت ۱۹۲۰م. سورس
– منعقد شده میان ترکیه و متفقین – و سرانجام در ژوئیه ۱۹۲۲م. در مقدمه حکم قیومیت انگلیس بر فلسطین از سوی شورای
جامعه ملل، مورد تأیید و تأکید قرار گرفت و بدین سان، یکی دیگر از سنگ بناهای نخستین پیدایش اسراییل نهاده شد.۱۴

نقش آمریکا

موضوع بسیار با اهمیتی که در سال های پس از جنگ جهانی دوم در سیاست خارجی آمریکا پدیدار شد، پیدایش دولت
صهیونیستی در سرزمین فلسطین، قلب خاورمیانه و جهان اسلام بود. در نیمه دوم قرن بیستم، بخش مهمی از استراتژی
سیاست خارجی آمریکا، به تثبیت، حفظ و توسعه نفوذ این رژیم اختصاص یافت. در سال های پیدایش و اعلام استقلال
اسراییل، آمریکا اولین کشوری بود که آن را به رسمیت شناخت و در تمامی سازمان ها و مجامع بین المللی، از آن دفاع کرد.
روند تاریخی این سیاست را مرور می کنیم:

۱. نظام سرپرستی؛ گر چه نظام قیمومیت انگلیس بر فلسطین، در سال ۱۹۲۲م. به تصویب رسید و از سال ۱۹۲۲م. به مرحله
اجرا درآمد، ولی انگلیسی ها از ۱۹۱۸م. بر فلسطین سلطه داشته اند.

انگلیسی ها، با وجود جانب داری جامعه ملل از خواسته های اعراب، و نیز دگرگون شدن مبارزه ضدیهودی و ضدانگلیسی
اعراب از مخالفت های مسالمت آمیز به قیام مسلحانه و همچنین نیاز به کسب حمایت اعراب در جنگ احتمالی آینده علیه
متحدین و بی نتیجه کردن تلاش های متحدین در این باره، حاضر به پذیرفتن خواسته های فلسطینی ها نشدند.

در سومین دوره حکومت قیمومیت در فسلطین (۱۹۳۹-۱۹۴۸م) که با جنگ جهانی دوم همزمان بود، انگلستان برای حفظ
منافع خود در جنگ و جلب حمایت اعراب، به تدریج از تقویت صهیونیست ها دست کشید و سعی کرد میان دو گروه متخاصم
در فلسطین، نوعی سازش ایجاد کند. در این دوره، صهیونیست ها که بی مهری انگلستان را مشاهده می کردند، به سوی قدرت
نوظهور جهانی، یعنی ایالات متحده آمریکا روی آوردند.۱۵

آمریکاییان برای گسترش نفوذ و همچنین برای برخورداری از حمایت های مالی و سیاسی صهیونیست های آن کشور، به
پشتیبانی از خواست صهیونیست ها و تجهیز گروه های تروریستی، به منظور گسترش فعالیت های ضد فلسطینی و انگلیسی
پرداختند و شبه نظامیان یهودی، با بهره گیری از خلاء تبعید رهبران فلسطینی و حمایت آمریکا، به منافع انگلیس و اعراب،
آسیب رسانیدند.

بدین خاطر، بوین (وزیر امورخارجه انگلستان) در مجلس عوام اعلام کرد که نظام قیمومیت، قادر به حل مسئله فلسطین
نیست؛ زیرا یهودیان تقاضای پذیرش میلیون ها مهاجر را دارند و این به زیان اعراب است…؛ به این جهت، انگلستان در این
مسئله، به بن بست رسیده و دولت اعلی حضرت تصمیم گرفته است که تمام قضیه را به سازمان ملل متحد ارجاع دهد.۱۶

۲. طرح دو ایالتی؛ در ژوئیه ۱۹۴۵م. حزب کارگر که علاقه ای کمتر به ادامه سلطه امپراتوری انگلیس بر جهان نشان می داد، در
انتخابات آن کشور، به پیروزی رسید. این حزب، در نوامبر همان سال، با تشکیل یک کمیسیون آمریکایی – انگلیسی موافقت
کرد و این کمیسیون، خواستار جانشینی قیمومیت سازمان ملل متحد بر قیمومیت انگلیس شد. در ژوئیه سال بعد، انگلیس
پیشنهاد تقسیم فلسطین به دو ایالت عرب و یهود را مطرح ساخت. در ۱۹۴۷م. سازمان صهیونیسم جهانی نیز پیشنهاد