پاورپوینت کامل او مثل دیگران نبود ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل او مثل دیگران نبود ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل او مثل دیگران نبود ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل او مثل دیگران نبود ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

خصوصیت تاریخی امام خمینی که او و انقلاب او را از تمام جنبش های سیاسی معاصر، متمایز می کند، چیست؟ گفت وگوی
او با فطرت انسان، در هم شکستن معادله جاری در جهان و حرکتی اعجازآمیز در جهت عکس شیب فرهنگ جهانی، اتکا به
خدا و اعتماد به مردم و گره زدن زمین به آسمان، گرانیگاهی خارج از عالم معیارهای غربی بود که امام، اهرم خود را بر آن
نهاد و مسیر تاریخ را تغییر داد.

امام خمینی، در عالم سیاست و حکومت، بی گمان یک رهبر انقلابی و مرد سیاسی درجه اول محسوب می شود که انقلابی
نیرومند در کشوری بزرگ را به پیروزی رساند. وی توانست یک نظام حکومتی تأسیس کند که در طول دو دهه پرحادثه و
پرمخاطره، پایداری و دوام داشته است. بر این اساس، اگر امام خمینی را با دیگر رهبران و مردان سیاسی و انقلابی جهان
مقایسه کنیم، کاری ناشایست نکرده ایم.

در هر مقایسه ای، وجوه اشتراک و وجوه امتیاز، هر دو در کار است که اولی موجب شباهت و دومی منشأ تفاوت می شود؛ اما
حقیقت این است که در مقایسه امام با سایر رهبران سیاسی و انقلابی جهان، تفاوت ها بسی بیشتر و مهم تر از شباهت هاست.
اگر از دوران جوانی و تحصیل امام آغاز کنیم، تصدیق می کنیم که فضای نشو و نمای روحی و فکری او با فضای رشد و
تربیت سایر رهبران سیاسی، شباهتی نداشته است. او با آنکه ده ها سال از عمر خود را به تحصیل علم و تحقیق و تألیف
گذرانده، اما نه تنها در «دانشگاه»، به معنای خاص این کلمه، درس نخوانده، بلکه به دبستان و دبیرستان نیز نرفته و در نظام
تعلیم و تربیت مخصوصی رشد یافته بود؛ نظامی که از سوی دولت و حکومت، به رسمیت شناخته نمی شد. رشته تحصیلی او
نیز علوم سیاسی، علوم اجتماعی، تاریخ، حقوق و روزنامه نگاری نبود. وی با آن که از آغاز جوانی اهل تفکر و عمل سیاسی
بوده اما فعالیت و مبارزه سیاسی را در مقیاس اجتماعی، یعنی به صورت یک «نهضت»، بر خلاف سایر رهبران سیاسی و
انقلابی جهان، نه در سال های جوانی، بلکه در حدود شصت سالگی، یعنی در سال خوردگی آغاز کرد.

فعالیت و مبارزه سیاسی امام، با پیشینه عضویت و فعالیت در هیچ حزب سیاسی نبود و خودش نیز مبارزه سیاسی را در
قالب یک حزب سیاسی، سازماندهی نکرد و در انقلاب خود، به شیوه معمول انقلابیون دنیا – نظیر تشکیل سازمان زیرزمینی،
و انتخاب مشی چریکی، مبارزه مسلحانه و ترور دشمنان – متوسل نشد. وی هیچ قشر و طبقه خاصی از قبیل طبقه کارگر یا
دهقان یا بورژوا و یا زنان و جوانان را نیز مخاطب ویژه خود قرار نداد و انقلاب را بر پایه نیروی گروه معینی بنا نکرد و حتی
در طول نهضت وانقلاب خود، واژگان و ادبیات مرسوم در متون و محاورات سیاسی متعارف را به کار نگرفت.

او هم در برپایی نهضت و بسیج مردم برای انقلاب، روشی یگانه و منحصر به فرد داشت و هم در ایجاد حکومت، صاحب
نظریه ای بدیع و بی سابقه بود. در بسیج توده های مردم برای پیروزی در انقلاب، روی سخن او با فطرت انسان ها بود و همگان
را از آن جهت که انسان و دارای فطرتی خداجو، حقیقت طلب، عدالت خواه و اخلاقی هستند، به مبارزه با شیطان صفتان،
دروغ گویان، ستم گران و فاسدان دعوت می کرد. مردم نیز سخن او را فهمیده، به دعوت او، پاسخ می دادند. او به جای آن که در
مبارزه با دشمن به قشر خاصی تکیه کند، اقیانوس انسان ها را به تلاطم درمی آورد.

در مرحله تأسیس حکومت نیز فلسفه سیاسی وی شباهتی به فلسفه های مرسوم و متداول نداشت. او در پی ایجاد حکومت
دینی و باز گرداندن دین به صحنه سیاست و حکومت بود و حال آن که چندین قرن بود که به شدت در جهان تبلیغ می شد که
دوران حکومت دینی به پایان رسیده و حکومت دینی، یک اندیشه قرون وسطایی است؛ اما پاورپوینت کامل او مثل دیگران نبود ۴۷ اسلاید در PowerPoint. او خواهان
«جمهوری اسلامی» بود؛ نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد.

امام در جهان بینی و اندیشه و در روش و عمل، استقلال داشت و در قالب های موجود نمی گنجید. مهندس بازرگان در
مصاحبه ای با حامد الگار که در آذر ماه سال ۵۸ صورت گرفته، در مقام انتقاد از امام می گوید:

«خمینی یک آدمی است که اصلاً زیر بار سیستم مدیریت، به آن معنا که ما می فهمیم، نمی رود؛ حال ما متهم [هستیم] به این که
غربزده هستیم؛ سیستم حزبی، متدیک، کارتزین، لوژیک… مثلاً دکتر یزدی یک ناراحتی داشت و می گفت ما هر چی گردنش
می گذاریم که آقا بالاخره شما در مقام یک رهبر کل، نمی دانم یک رئیس جمهور، از رئیس جمهور بالاتر هستید، دفتری داشته
باش؛ سخن گویی داشته باش که اقلاً مردم تکلیفشان را بدانند… ایشان قبول نمی کرد…حالا هم باز همین طور است».۱

این روش متفاوت و این تفرد را نباید به معنی استبداد رأی دانست؛ مخالفت او با آرای غربیان و روش های غربی متعارف در
سیاست و انقلاب نیز نباید به معنی سرکشی و ستیزه جویی بی دلیل یا نوعی آنارشیسم تلقی شود. خوب است در این باب هم
نظر بازرگان را در همان مصاحبه انتقادی بشنویم:

«البته آقای خمینی کم صحبت و خیلی خشک است. شاید با ملاها بحث کند؛ اما اهل این که بنشینیم استدلال و تجزیه و تحلیل
سیاسی بکنیم، نیست. حرفی می زند؛ نظرش را می گوید؛ قاطع هم هست؛ زود تصمیم می گیرد. ضمناً این حسن را دارد که
لجاجت هم ندارد؛ اگر تصمیمی که گرفته، متقاعدش کنند که درست نبوده، ابا ندارد، می پذیرد و می گوید که من اشتباه کرده ام.
ایمان و تقوا و توکلش هم خیلی زیاد هست؛ یعنی آن چه را واقعاً فکر می کند که حکم اسلام، حکم خدا و قانون اسلام است، در
آن، هیچ ملاحظه ای ندارد که ممکن است اشخاص بدشان بیاید یا حتی به لحاظ تبلیغ اسلام هم بد باشد و مثلاً طرف نظر
مخالفی اتخاذ کند یا حتی به ضرر مصالح باشد؛ نه، عقیده اش این است که حق این است و حق هم پیروز است؛ حال دیگران هر
چه می خواهند، بگویند».۲

استقلال امام و امتیاز و تفاوتی که در اندیشه و عمل نسبت به دیگر رهبران انقلابی و رجال سیاسی داشت، در واقع، برخاسته
از شناخت او نسبت به اسلام و ایمان وی به حقانیت و کارایی این مکتب بود. او در اسلام ذوب شده بود و در نتیجه، همان
استقلال و تشخص و تفردی که در اسلام به عنوان یک دین و مکتب، وجود دارد، در وجود او نیز متجلی شده بود. آن چه برای
او اصل بود، مخالفت با دیگران نبود؛ بلکه وفاداری به اسلام و موافقت و متابعت از اصول، ارزش ها و آرمان های اسلام برای
او اصل بود و اگر در این وفاداری و متابعت، بعضی آرای او با آرای دیگران موافق می افتاد باکی نداشت؛ چنانکه اگر مخالف
هم می افتاد، هیچ گونه وحشتی از این حیث به دل راه نمی داد.

باور عمیق، آگاهانه و خردمندانه او به اسلام، سبب شده بود تا بر خلاف بسیاری مصلحان و رهبران سیاسی کشورهای تحت
ستم، مقلد اندیشه ها و روش های سیاسی غربیان نباشد. او به خویشتن اعتماد داشت؛ زیرا به خدای خویش اعتماد داشت.
«اعتماد به نفس» او، ناشی از اعتماد او به پروردگارش و خودباوری او، ثمره خداباوری وی بود. او خود می گوید:

«ای مسلمانان جهان که به حقیقت اسلام ایمان دارید! به پا خیزید و در زیر پرچم توحید و در سایه تعلیمات اسلام مجتمع
شوید و دست خیانت ابرقدرت ها را از ممالک خود و خزائن سرشار آن کوتاه کنید و مجد اسلام را اعاده کنید و دست از
اختلافات و هواهای نفسانی بردارید که شما دارای همه چیز هستید؛ بر فرهنگ اسلام تکیه زنید و با غرب و غرب زدگی،
مبارزه نمایید و روی پای خودتان بایستید و بر روشنفکران غرب زده و شرق زده بتازید و هویت خویش را دریابید که
روشنفکران اجیرشده، بلایی ب