پاورپوینت کامل اجازه دهید الگویم را خودم انتخاب کنم! ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اجازه دهید الگویم را خودم انتخاب کنم! ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اجازه دهید الگویم را خودم انتخاب کنم! ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اجازه دهید الگویم را خودم انتخاب کنم! ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

آیا عرفانی که در تلویزیون تبلیغ می شود، همان عرفان امام راحل (ره) است؟

فضای ویژه جبهه، معنویت، شهادت طلبی و مرگ آگاهی در جبهه، فرهنگ متعالی خاصی را رقم
زد که می بایستی این فرهنگ بعد از جنگ نیز در شریان های جامعه اسلامی جاری و ساری
می شد که نشد یا نخواستند بشود و دغدغه حضرت روح الله از این مسئله، این گونه در
سخنان وی نمود داشته است: «باید همان محافل انس و نورانیت و برادری و وحدتی که در
میدان های نبرد و در جبهه بوده است و همان ارتباط معنوی که میان شما و روحانیون
عزیز برقرار بوده، به مجامع داخلی و به همه محیط های سیاسی و اجتماعی و نظامی
کشانده شود؛ تا انقلاب اسلامی ما از خطر آفت ها و تفرقه ها و بی تفاوتی ها محافظت
گردد و مبادا که این سرمایه های عظیمی که محصول سال ها تجربه و تلاش در عسرت ها و
فراز و نشیب ها بوده است، در مسیر زندگی روزمره، به فراموشی سپرده شود».۱

متأسفانه با همه هشدار های مقام معظم رهبری و حضور وی بر سر مزار آنان – از «شلمچه»
گرفته تا «کهف الشهدا»- به نظر می رسد که ما از سیر و سلوک شهیدان فاصله می گیریم و
آنان تبدیل شده اند به خیابان و مدرسه و ساختمان؛ اتوبان شهید همت، مدرسه شهید
فهمیده و شهرک شهید زین الدین؛ نه این که آنها تبدیل شده باشند؛ بلکه ما بیش از
این، از آنها درکی نداریم. خود جنگ هم موضوعی شده است برای انشای مدارس یا مناسبتی
که نشریات و تلویزیون به آن بپردازند؛ با همان تعابیر تکراری و نخ نما و شبیه به هم
و همه از روی دست هم. حرف هایمان درباره جنگ، دارد تکراری می شود؛ آن هم جنگی که
تکراری نبود. به راستی «آنان که بعد ها از روی کارهای ما (نوشته ها، فیلم ها،
عکس ها و…) می خواهند در مورد جنگ قضاوت کنند، چه تصویری از جهاد فی سبیل الله هشت
ساله خواهند داشت و چه حقیقتی را درک خواهند کرد؟!

خواستم همین جا سخنانم را به پایان ببرم؛ اما دیدم چند سطر بیشتر ننوشتم؛ پس به
ادامه داستان توجه کنید:

همه جورش را دیده بودیم؛ اما این جوریش را نه! شنیده بودیم که در تبلیغات تلویزیون،
صحبت از پلاسما و این جور چیزهاست. شنیده بودیم که می گویند: «سینما را به خانه خود
بیاورید»؛ اما راستش را بخواهید، نشنیده بودیم و دیدیم که می توان مسجد را هم به
خانه آورد.

بچه تر که بودیم، همه عشقمان این بود که بعد از افطار، یک سره برویم مسجد و نماز و
قرآن و پای منبر؛ اما الان که بزرگ و بزرگ تر شدیم، شدیم مثل شوزب و «معصومیت از
دست رفته» و دیگر هیچ زحمتی به خودمان نمی دهیم که یک تُک پا تا سر کوچه برویم و
احیاناً نمازی و پای منبری. البته تقصیر چندانی هم نداریم؛ چون بعد از اذان، فلان
سریال ماه رمضانی شبکه اول و بدون فاصله بعدش از شبکه دوم، سریالی دیگر و بعد از
پایان آن، یکی دیگر از شبکه سوم پخش می شود و این داستان، تا ساعت ده و نیم شب،
ادامه دارد. بعد خودتان بهتر از من می دانید که پای تلویزیون نشستن، مثل تخمه خوردن
می ماند؛ اولی رو که خوردی، تا اون دونه آخرش باید پایش بایستی.

یکی از کارگردانان مطرح سینما، در جایی برای توجیه فیلم های ضد جنگ خودش می گوید:
«به نظر می آید که گفتن از این سینما (سینمای جنگ)، یعنی رجعت به گذشته؛ رجعت به یک
سرای دیگر و الان دیگر لازم جامعه نیست و شاید حرفی برای گفتن نداشته باشد.
نمی دانم اصلاً چی را باید بحث بکنم» که یکی از دوستان می گوید: «این آقا بیایند
برایشان سوژه بدهیم؛ آن قدر از زندگی شهدا داریم که قابلیت صدا و تص