پاورپوینت کامل راه سوم ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راه سوم ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راه سوم ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راه سوم ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

آیا ولایت و حکومت پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله بر خواست و رأی مردم مبتنی بود و اصولاً مردم و آرای آنان، چه جایگاهی در دولت پیامبر داشتند؟

علیرضا محمدی

یکی از شبهاتی که برخی از نویسندگان معاصر، پیرامون منشأ مشروعیت حکومت اسلامی مطرح می کنند، این است که
«ولایت و حکومت پیامبر اکرم برخواست و اراده مردم مبتنی بوده است؛ نه بر اراده و تفویض الهی و به بیان دیگر، مشروعیت
ولایت و حکومت پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله، برخاسته از پذیرش، قبول و انتخاب مردم بوده است و نه انتصاب و تفویض خداوند».۱
مهم ترین دلیل این ادعا، این است که در چند واقعه تاریخی، برخی از مسلمانان با پیامبر اکرم بیعت کرده، بدان وسیله، مردم به
پیامبر، ولایت و حق حکومت داده اند.

ارزیابی و نقد این شبهه، نیازمند شناخت و بررسی سه موضوع مهم، یعنی «منشأ مشروعیت حکومت پیامبر»، «محتوا و
ماهیت بیعت های پیامبر» و «جایگاه خواست مردم در حکومت اسلامی» می باشد که تبیین آنها به شرح زیر است.

منشأ مشروعیت حکومت پیامبر

از دیدگاه اسلام، منبع ذاتی مشروعیت و حقانیت، اعتبار خداوند متعال است و هیچ شخصی، حق حاکمیت بر دیگری ندارد؛
مگر این که از جانب حق تعالی به این منصب نایل آید. بررسی آیات متعدد قرآن، بیان گر این است که قرآن کریم، وضع قانون
و حکمرانی را از اوصاف اختصاصی خداوند متعال می داند. در آیاتی از قرآن، چنین آمده است:

۱. «حکم، جز به دست خدا نیست که حق را بیان می کند و او بهترین داوران است».۲

۲. «در این [سرای] نخستین و در آخرت، ستایش از آن اوست و حکم و فرمان، از آن اوست و به سوی او، باز گردانیده
می شود».۳

۳. «حکم، جز برای خدا نیست؛ دستور داده که جز او را نپرستید. این است دین درست؛ ولی بیشتر مردم نمی دانند».۴

۴. «و غیر از او، والی و حمایت گری برای آنان نخواهد بود».۵

خداوند در این آیات، حق حکمرانی را به خود اختصاص داده، آن را از غیر خود نفی کرده است؛ حکمی که لازمه اش قرار گرفتن
قانون گذاری و حکومت داری در قلمرو دین و شریعت الهی است و هر قانون و نظام حکومتی بیگانه با خدا را فاقد مشروعیت
می داند.

در آیات دیگری نیز علاوه بر الزام به حکمرانی بر اساس دین الهی، از متخلفان، با عناوین «کافر»، «ظالم» و «فاسق»، یاد شده
است که برخی عبارتند از:

۱. «و کسانی که به موجب آن چه خدا نازل کرده، داوری نکرده اند، آنان خود کافرانند».۶

۲. «و کسانی که به آن چه خدا نازل کرده، حکم نکنند، آنان خود ستم گرانند».۷

۳. «و کسانی که به آن چه خدا نازل کرده، حکم نکنند، خود فاسقانند».۸

بنابراین، دو رکن مهم و اساسی حکومت، یعنی «قانون» و «حاکم»، از اموری هستند که قرآن، تعیین هر دو را از شئون خداوند
دانسته است. بر این اساس، منشأ مشروعیت حکومت را تنها اعتبار خداوند متعال می داند. حال پرسش مهم در اندیشه
سیاسی، این است که آیا خداوند سبحان، این حق را به دیگران واگذار کرده است یا خیر؟ بر اساس دلایل عقلی و نقلی متعدد،۹
خداوند، این اجازه و حق را به پیامبر اسلام داده است و ضمن واگذاری مسئولیت ها و شئون اجتماعی و سیاسی متعدد به او،
چنین دستور داده است: «و میان آنان به موجب آن چه خدا نازل کرده، داوری کن»۱۰ و «پس میان مردم، به حق داوری کن و
هرگز از هوای نفس، پیروی نکن».۱۱

آیات یاد شده و آیات متعدد دیگر، به طور صریح، خطاب به پیامبر، آن حضرت را مسئول و ناظر مستقیم حکومت معرفی
می کنند و به دنبال آن، مبنای رفتاری و قانونی حکومت را مشخص می سازند؛ مبنایی که اطاعت از حکومت و دستورات
پیامبر را بر مردم واجب می داند: «خدا را فرمان برید و پیامبر و صاحبان امر را اطاعت کنید».۱۲ بنابراین، از نظر قرآن، منشأ
مشروعیت حکومت پیامبر، نصب و تفویض الهی است؛ نه بیعت و انتخاب مردم.

ماهیت بیعت های پیامبر

بیعت هایی که در زمان پیامبر اکرم انجام شده، زمینه ها و علت های مختلفی داشته که برخی عبارتند از:

۱. بیعت «عقبه اول»، در موسم حج، بین پیامبر و دوازده نفر از انصار به وقوع پیوست. «عباده بن صامت»، از بیعت یاد شده،
چنین گزارش می کند: «ما با پیامبر اکرم پیش از آن که بر ما جنگ و نبرد واجب شود، بیعت عقبه را به جای آوردیم. مفاد آن
بیعت، این بود که به خدا شرک نورزیم؛ دزدی و زنا نکنیم؛ فرزندان خود را نکشیم؛ بهتان و افترا نبندیم؛ خدا و پیامبر را در
امور معروف، نافرمانی نکنیم و…». چنان که ملاحظه می شود، بیعت در این جا، به معنای ایمان به اسلام و اطاعت از احکام
اسلامی است.

۲. بیعت «عقبه دوم»، بین پیامبر و ۷۳ مرد و دو زن به وقوع پیوست. در جریان این بیعت، پیامبر فرمود: «از شما بیعت می گیرم
بر این که از هر چه اهل و عیال خویش را محافظت می کنید، از من نیز صیانت و محافظت کنید». در این جا، بیعت، نوعی اخذ
تعهّد و پیمان دفاعی است.

۳. بیعت «رضوان»، سومین بیعت پیامبر است که در سال هفتم هجری با جمع کثیری از مردم، در حدیبیه، بسته شد و بیعت بر
جهاد و نبرد و نیز تجدید بیعت دوم بود. ابن عمر می گوید: «ما با پیامبر بر اطاعت و پیروی، بیعت کردیم و پیامبر به دنبال آن
فرمود: آن قدر که توانایی دارید».

۴. بیعت دیگری که قرآن به آن تصریح کرده، موارد مذکور در آن را نیز ذکر کرده است، «بیعه النساء» است. این بیعت، در
هنگام فتح مکه (سال هشتم هجرت) صورت پذیرفته است. پس از فتح مکه، مردم آمدند تا با پیامبر اکرم، بیعت کرده، اعلام
وفاداری نمایند و پس از مردان، نوبت به زنان رسید که آیه ۱۳ سوره ممتحنه نازل گردید. اموری که در این بیعت آمده است،
با آن چه در بیعت عقبه اول ذکر شد، مشابهت دارد.

از امور فوق و بیعت های انفرادی دیگری که افراد تازه مسلمان، با پیامبر گرامی اسلام می بستند، نتایج زیر به دست می آید:

۱. مفهوم بیعت، لزوما با انتخابات سیاسی امروز، یکسان نیست و در موارد متعددی که بحث از نمایندگی و سیاست نیست
نیز بیعت به کار می رود. بیعت، تعهدی است که به وسیله آن، با پیشنهاد مقام والایی و در مسئله معینی، از بیعت کنندگان،
پیمان و وفاداری اخذ می شود.

۲. برای این که بیعت، بر نظریه «وکالت از سوی شهروندان» و مقولاتی نظیر مردم سالاری و قرارداد اجتماعی، قابل انطباق
باشد، به ناچار باید یک طرف این پیمان، عموم شهروندان و یا اکثریت آنان و طرف دیگرش، زمامدار جامعه باشد؛ ولی چنین
پیمان مشروعیت دهنده ای، در حکومت نبوی، تحقق نداشته است؛ زیرا حتی اگر بیعت رضوان و دیگر بیعت های انفرادی را هم
مربوط به حکومت و زمامداری بدانیم، فقط بیعت گروهی از شهروندان جزیره العرب، یعنی مسلمانان، اثبات می شود و
شهروندان دیگر، مانند اهل کتاب و مشرکان که اکثریت جامعه را تشکیل می دادند، در این بیعت، حضور نداشتند؛ پس چگونه
رسول خدا صلی اللّه علیه وآله اهل کتاب را به قبول اسلام یا پرداخت جزیه، ملزم می کرد؟

۳. گرچه بیعت، عقد است و دارای دو طرف است و همچنان که مردم پیمان می بندند که بر شریعت استوار ب