پاورپوینت کامل جامعه پیشاهنگ ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه پیشاهنگ ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه پیشاهنگ ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه پیشاهنگ ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

چرا روز ۲۷ آذر، سال روز شهادت دکتر مفتح، به نام «روز وحدت حوزه و دانشگاه» نام گذاری شده و اصولاً وحدت حوزه و دانشگاه، چگونه ممکن
است و تا کنون چه قدم هایی در این راه برداشته شده است؟

وحدت حوزه و دانشگاه

وحدت حوزه و دانشگاه، یکی از ثمره های عظیم و پربرکت انقلاب اسلامی است و بدون شک، تداوم انقلاب و بنیان گذاری تمدّن
نوین اسلامی و رشد و توسعه فراگیر آن، جز در پرتو وحدت و پیوند گسست ناپذیر این دو نهاد مقدس، امکان پذیر نیست. آن
چه در این روند، بایسته و اجتناب ناپذیر است، در درجه اول، شناخت ماهیت این دو پایگاه عظیم و توان ها و کاستی های هر یک
و داشتن الگویی مناسب برای پیوند آن دو است.

وجه مشترک حوزه و دانشگاه، این است که هر دو نهادهایی علمی و پرورش دهنده شخصیت های علمی و فکری هستند. با این
حال، هر یک خاستگاهی ویژه، ساختار و روشی مخصوص، تاریخچه و کارنامه ای جداگانه دارند. خاستگاه اساسی
حوزه های علمیه، شور و اشتیاق زایدالوصف دینی، علاقه به ژرف کاوی در معارف سعادت بخش و هدایت آفرین الهی،
کنجکاوی در دستورهای جامع و زندگی ساز اسلام، شناخت جهان براساس رهنمودهای الهی و آموختن هنجارهای دینی در
ابعاد مختلف حیات فردی و اجتماعی انسان است. این انگیزه، باعث پیدایش حوزه های علمیه بزرگی در طول تاریخ و پرورش
چهره های علمی درخشانی شده است. اینان علاوه بر علوم دینی، در دیگر رشته ها مانند فلسفه، ریاضیات، هیئت، طب و… نیز
سرآمد روزگار خویش بوده و افزون بر خدمات علمی، فعالیت های اجتماعی و سیاسی بسیار ارزنده ای نیز انجام داده اند.
چهره هایی چون ابوعلی سینا، شیخ طوسی، شیخ بهایی، ملاصدرا، امام خمینی، علامه طباطبایی، شهید مطهری، آیه اللّه
حسن زاده، آیه الله جوادی و آیه الله مصباح یزدی گروهی از آنها هستند.

در دستور رضاخان، برای تأسیس دانشگاه تهران – که اولین دانشگاه ایرانی به سبک جدید در ایران است – درباره خاستگاه
دانش های جدید در ایران، دو نکته بیان شده است:

۱. آشنایی با علم و تکنولوژی غرب.

۲. تربیت کادر نظام.

در این دستور، توجه به غنای داخلی و رشد و توسعه علمی، با تکیه بر امکانات بالقوه و فرهنگ داخلی، فراموش گردیده، این
گونه استنباط می شود که دانشگاه برای رشد علمی، همواره باید مصرف کننده تولیدات غرب باشد. در تربیت کادر نظام نیز با
توجه به وابستگی نظام به سلطه های غربی، شیوه ای را می طلبید که در آن، افرادی وابسته و مقلّد غرب پرورش یابند.

ثمرات این حرکت به گونه ای شد که ناگهان فریاد «شریعتی»ها بلند شد و پرده از خیانت های پرورش یافتگان نظام تربیتی
غربی برداشته شد! کسانی چون دکتر شریعتی، بانگ برآوردند که پای هر قرارداد استعماری، امضای یکی از تربیت یافتگان
دانشگاه ها دیده می شود؛ در حالی که هیچ روحانی حوزه رفته ای، در این امور مشارکت ندارد. البته این به معنای آن نیست که
همه دانشگاهیان، این گونه تربیت می شدند؛ بلکه مقصود آن است که یکی از اهداف بنیان گذاران دانشگاهِ جدید، این بوده است؛
اما دانشگاهیان به دو دسته «انسان های شریف و مستقل» و «انسان هایی با گرایش های غربی» تقسیم می شوند که بدون شک،
نقش فعال و گسترده گروه اول، به ویژه پس از انقلاب اسلامی، بسیار مهم و چشم گیر است.

در این بین، یک واقعیت نیز قابل انکار نیست و آن این که حوزه های علمیه با وجود آن که در طول تاریخ فعالیت خود، علاوه بر
آثار فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و تربیت شخصیت های بزرگ، به دلیل فشارهای سیاسی و اجتماعی و نیز برخی نگرش ها و
بینش های درونی خود، در یکی دو قرن اخیر، دچار تنگناهای شدید و ضعف هایی شدند و به دلیل فشارهای مختلف – به
خصوص در عهد رضاخان – بسیاری از رشته های علمی را کنار گذاشتند و به حداقل اکتفا کردند. علاوه بر این شرایط، موج
غرب گرایی و خودباختگی در برابر آن و نیز شعار غربی «جدایی دین از سیاست» نیز بیش از پیش، حوزه ها را دچار اختلاف و
محدودیت کرد. اکنون نیز این باور در برخی از اذهان وجود دارد که بایستی دین و رجال دین، از سیاست جدا باشند و این، از
ارمغان های تفکر غربی است!

معنای صحیح وحدت حوزه و دانشگاه

پیشنهاد مرتبط شدن حوزه ها با علوم دانشگاهی، نکته ای قابل توجه است؛ ولی نبایستی از وحدت، برداشتی فیزیکی داشت.
اگر امام راحل و دیگر شخصیت های بارز فرهنگی، برای دفاع از کیان فرهنگ اسلام و استقلال فکری، شعار وحدت حوزه و
دانشگاه را سر داده اند، بدان معنا نیست که این دو باید از نظر فیزیکی و اداری، در یک چهارچو