پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر ;توحید در عبادت(یکتاپرستی) ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر ;توحید در عبادت(یکتاپرستی) ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر ;توحید در عبادت(یکتاپرستی) ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر ;توحید در عبادت(یکتاپرستی) ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

در مباحث پیش، بعضی از انواع توحید را نام بردیم و درباره هر یک توضیحات مختصری
دادیم. در این شماره به توحید در عبادت که مهم ترین بُعد از ابعاد توحیدی است، می
پردازیم. اما قبل از بیان آن، باید دانسته شود که عبادت چیست و ملاک در عبودیت چه
چیزی است؟

معنا و ملاک در عبودیت

معنای عبادت آن چنان که بایسته است شکافته نشده است، بلکه بیشتر افراد به همان
مفهوم لغوی اکتفا کرده اند. در صورتی که هر واژه ای همان گونه که دارای مفهوم حقیقی
و موضوع له واقعی است، می تواند یک سلسله مصادیق مجازی هم داشته باشد. به همین دلیل
بعضی از متخصصان لغت سعی دارند یک کلمه را در مفهومی عام به کار ببرند تا تمام
مصادیق حقیقی و مجازی آن را در بر بگیرد. شاید بدین اعتبار، لغت شناس قرن پنجم
هجری، راغب در المفردات می نویسد: (اَلعُبودیّهُ، اِظهار التذلّل والعِبادهُ،
اَبلغُ مِنها لاَنّها غایه التذلّل; عبودیت، اظهار ذلت، و عبادت منتهای خضوع و
ابراز بندگی می باشد و چنین خضوعی جز در برابر کسی که نهایت تفضل و احسان را کرده
نشاید.)

بی شک همه می دانیم که اظهار ذلت و خضوع و اطاعت، معنای حقیقی عبادت ـ که معادل
پرستش در فارسی است ـ نمی باشد. شواهد و قراین ذیل نشان می دهد هر خضوع و تذللی
عبادت نیست.

الف) خضوع و نهایت تذلل فرزندان در برابر والدین و شاگرد در برابر استاد، مطلوب است
ولی عبادت شمرده نمی شود. گرچه ممکن است مجازاً اطلاق شود; چنان چه در حدیث آمده:
(من اَصغی اِلی ناطق فَقَد عَبَدَه;۱ هرکس به سخنان گوینده گوش فرا دهد، تحقیقاً او
را عبادت کرده است). در صورتی که گوش دادن به سخنرانی گویندگان در عرف عرب و عجم،
پرستش ناطق نیست و از سنخ بت پرستی نمی باشد.

ب) سجده کرده، نهایت خضوع و تذلل است، لیکن عبادتِ اصطلاحی نیست، به دلیل این که
سجده ملائکه بر آدم، عبادت آدم نبود. قرآن کریم می فرماید: (ورفع اَبَویه عَلَی
العَرش وَخَرّوا لَه سُجّداً;۲ حضرت یوسف، پدر و مادرش را بالای تخت برد و آنان
(همراه برادرانش) بر وی سجده کردند); یعنی منتهای خضوع و احترام را به عمل آوردند.

بدون تردید سجده در قالبِ عبادت نبود، چرا که حضرت یوسف و حضرت یعقوب هرگز به شرک
تن در نداده و راضی نمی شدند.

برخی از محققان فرهیخته، عبادت را معنا کرده اند که گفتار آنان را می آوریم.

۱. امام خمینی(ره): ستایش کسی را که خدا نام دارد، در عربی، عبادت و در فارسی،
پرستش می گویند; خواه خدای بزرگ باشد و یا خدای کوچک.

۲. مرحوم شیخ جواد بلاغی می نویسد: عبادت عبارت است از عملی که حاکی از خضوع انسان
در برابر کسی باشد که او را (اِله) اتخاذ کرده تا از این ره گذر حق برتری او را به
دلیل داشتن مقام الوهیت ادا کند.۳

۳. مرحوم کاشف الغطاء می نویسد: (مطلق خضوع و خشوع و اطاعت، عبادت محسوب نمی شود;
چنان چه اصحاب لغت گفته اند، زیرا در این صورت تمام بردگان و خدمت گزاران حکومت ها
بلکه پیامبرانی که در برابر والدین خضوع کرده اند، باید کافر باشند.)۴

۴. مرحوم آیهاللّه خوئی می فرماید: (العباده انما یتحقق بالخضوع لشیء علی انه ربُّ
یُعبد;۵ عبادت در صورتی تحقق پیدا می کند که انسان در برابر چیزی به عنوان ربّ و
پروردگاری که قابل پرستش می داند، خضوع کند).

بنابراین، پرستش عبارت است از خضوع عملی و قولی در برابر چیزی به ملاک الوهیت و یا
به دلیل اعتقاد به ربوبیت. لا اله الا الله یعنی هیچ خدایی جز الله نیست. اگر با
شنیدن این شعار، بت پرستان علیه پیامبران بسیج می شدند، بدین علت بود که با این
شعار، از خدایان آنان نفی الوهیت و ربوبیت شده بود و در مقام نفیِ مجردِ خضوع و
احترام نبود.

یکتاپرستی

یکتاپرستی از مهم ترین ارکان رسالت پیامبران در تمام عصرها و نسل ها بوده است، بلکه
اصل مشترک تمام ادیان الهی معرفی شده است. با این که مسلمانان به فرقه های مختلف
کلامی و مذهبی انشعاب پیدا کرده اند، ولی موضوع توحید در عبادت را اصلی مسلّم و
روشن می دانند و در آن هیچ گونه اختلافی ندارند. اگر معتزله در توحید افعالی با
سایر فرقه ها اختلاف نظر دارند و یا گروه اشاعره در توحید صفات و عدل الهی با
معتزله و شیعه مخالف می باشند، لیکن در یکتاپرستی، وحدت نظر دارند، چرا که
یکتاپرستی در سرلوحه برنامه های تمام پیامبران قرار داشته است. قرآن این حقیقت را
در جای جای قرآن برای تک تک رسولان ذکر کرده است: (ولقد بعثنا فی کل امّهٍ رَسولاً
اَنِ اعْبدوالله وَاجْتَنبوا الطاغوت;۶ در میان هر قوم و ملتی رسولی را مبعوث کردیم
تا مردم خدا را بپرستند و از طاغوت دوری کنند.)

تقدّم و تأخّر توحید و شرک

بعضی از جامعه شناسان ادیان، این بحث را مطرح کرده اند که آیا ابتدا مذهب شرک در
میان جوامع دینی بوده و سپس توحید پدید آمده یا عکس آن صادق است؟

در این باره دو نظریه وجود دارد: یکی این که ابتدا مذهب شرک پدید آمد و به تدریج
مذهب توحید پیدا شد. در واقع توحید، تکامل یافته پدیده شرک است. شاهد این مدعا کثرت
خدایانی است که باستان شناسان از ویرانه های ماقبل تاریخ به دست آورده اند.

در مقابل این دسته، جمع کثیری نیز بر این باورند که نخست، توحید ظهور کرده و مذهب
شرک، انحرافی است که از مذاهب توحیدی پدید آمده است.

از عصر آدم و حوّا تا ظهور خاتم انبی، در هر مقطعی که پیامبری آمده، مردم را به
سوی توحید دعوت کرده است، ولی با گذشت زمان، امت ها منحرف شده به بت پرستی روی
آورده اند، چرا که عقل و فطرت و وجدان انسان طالب یکتاپرستی است و هرچه بر علم و
عقل بشر افزوده می شود به توحید نزدیک تر می شوند. تثلیث در عین وحدت، به واقع نوعی
بازگشت اربابان کلیسا به سوی توحید در عبادت است، زیرا تثلیث یک نوع شرک محسوب می
شود و با فطرت و برهان سازگار نیست. وجدان بیدار و عقل تکامل یافته نیز آن را نفی
می کند و همین دلیل عقب نشینی و توحید روحانیون مسیحی می باشد. شاهد دیگر این که در
تمام ادوار بت پرستی، حتی منکران خدا هم در بن بست ها و مواقع اضطرار، خدایان خود
را رها کرده به خدای خالق جهان متوسل شده و می شوند.

علل پیدایش بت پرستی

خداجویی و خداخواهی یک امر فطری است، اما باید دید چه عواملی باعث پیدایش مذاهب بت
پرستی شده است؟

یافتن عوامل اصلی و ریشه های بت پرستی در بین اقوام و ملل، کاری بس دشوار و پیچیده
است، چرا که با نبود وسایل ارتباط جمعی نمی توان آن را مولود فرهنگ ها به حساب
آورد، زیرا تنوع بت ها و تفاوت های طبیعی و جغرافیایی و وجود فرهنگ های گوناگون،
نشان دهنده ریشه های مختلف بت پرستی است. از این رو جامعه شناسان نظریات گوناگونی
در این زمینه اظهار کرده اند، لیکن هیچ کدام دلیل روشن و قاطعی برای ثبات مدعای خود
نیاورده اند، ما در این جا فقط به نقل نظرات حدسی و قراین تخمینی بسنده می کنیم.

۱. شاید بتوان اظهار کرد که نخستین گرایش به شرک و چند خدایی، در عصر جاهلیت بوده
است، زیرا مردم آن زمان تصور می کردند که هر نوع از موجودات طبیعی تحت تدبیر خدایی
خاص قرار دارد; به این معنا که موجودات و حوادث نیکو و مفید را مستند به خدای خیرات
می دانستند و زشتی ها و حوادث زیان آور را به خدای بدی ها و شرور نسبت می دادند و
بدین ترتیب قائل به دو مبدأ بودند: یکی (اهریمن) که او را از ترس می پرستیدند و
دیگری (یزدان) که برای جلب منافع و رحمت، او را پرستش می کردند.

۲. مظاهر طبیعت: بعضی دیگر از انسان ها چون می دیدند که نور و حرارت خورشید و
روشنایی ماه و ستارگان در پدیده های زمینی و حیات انسانی اثر محسوسی می گذارد،
بنابراین با خود اندیشیدند که این مظاهر، نوعی ربوبیت و پرورش دهندگی به موجودات
زمینی دارند.

۳. سنخیت عابد و معبود: بعضی دیگر نیز به دلیل حس محسوس پرستی و میل به داشتن معبود
محسوس و قابل لمس، برای خدایان مفروض خود، مجسمه ها و نشانه های سمبولیک ساختند.
ولی به تدریج خود بت ها در میان مردم عامی و کوته فکر جنبه اصالت در عبادت پیدا
کردند و هر ملت و قبیله ای ـ به فراخور فکر و فرهنگی که داشتند ـ مراسمی برای
احترام و پرستش بت ها و هیاکل وضع کردند تا مگر فطرت خداپرستی آنان ارضا شود. از
این رو بت ها را به جای معبود حقیقی گماشتند. ضمن این که به تمایلات حیوانی و هوس
های درونی نیز رنگ تقدس بخشیدند. اکنون نیز برگزاری این نوع جشن ها توأم با رقص و
پای کوبی و میگساری با عنوان (مراسم مذهبی) در میان بت پرستان رایج است.

افزون بر تمام این عوامل، اصولاً جباران و قدرت مندان به خاطر روحیه سلطه گری و
برتری جویی، از افکار و عقاید توده های عوام سوءاستفاده کرده و فرهنگ شرک آمیز را
در میان آنان ترویج و تلقین می کردند تا خود را بر کرسی ربوبیت و الوهیت بنشانند.
طبیعی است بشری که بت سنگی را قابل پرستش می داند، برای پرستیدن انسان های قدرت مند
آماده تر خواهد بود.

بت پرستی در نگاه علامه طباطبائی

مرحوم علامه طباطبائی در المیزان درباره علل پیدایی بت پرستی مطالبی دارد که به
صورت فشرده قسمت هایی از آن را می آوریم.

انسان به حکم عقل و فطرت در زندگی اجتماعی، مطابق قانون علیت و معلولیت و سایر
قوانین کلی که از مجموع جهان گرفته، حرکت می کند و به همین دلیل برای جهان هستی
مبدیی حکیم، زنده و خلاق معتقد است. در پی این ادراک، دریافته که خالق حکیم از
آفرینش انسان و جهان هدفی را دنبال می کند. بنابراین طبیعتاً در برابر این قدرت
حکیم باید به خضوع و پرستش بپردازد. ساده اندیشانی که اعتقاد به خدای حکیم و زنده
نداشتند و ندارند، جهان را بی هدف و پوچ می پندارند و بر این باورند که این روزگار
است که ما را می میراند و زنده می کند. بی گمان صاحبان این پندار جز رسیدن به آرمان
های حیوانی، هدفی نخواهند داشت. در واقع اینان دهر و طبیعت را محور همه تحولات می
پندارند، به همین دلیل هوای نفس را معبود خویش قرار می دهند. قرآن می فرماید:
(اَفَرَءیْتَ مَن اتَّخَذَ اِلهه هَواه;۷ آیا ندیدی کسی را که اله خود را هوای نفسش
قرار داده است.)۸

کسانی که به خلاق حکیم و زنده عقیده مندند، به علت ساده اندیشی، محسوس پرستی و
علاقه به زرق و برق دنیا برای آرمان های خیالی و معنوی خود، هرچند مصداق در جهان
ماده نداشت، چهره به تصویر کشیده و آن چه در ظرف اندیشه و تعقل داشتند، شکل محسوسی
به آن دادند و سعی کردند حتی برای خدای جهان نخست شکل خیالی و صورت حسی بدهند سپس
او را پرستش کنند.

همواره غالب خداپرستان، جدای از عالم ماده، یک صورت مبهم و خیالی به ذات اقدس متعال
می دهند به گونه ای که هرگاه توجه به خدای متعال پیدا می کنند آن صورت مبهم و غیر
مادی به حوزه ذهن منتقل می شود، ولی موحدان در سایه تعلیمات دینی نفی و اثبات
منطقی، معرفت خالصی به دست می آورند; مانند این که خدا شبیه و نظیر و مثل و مانند
ندارد، قدرتش از سنخ قدرت مخلوق نیست، علمش مانند علم عالمان نمی باشد، بلکه علمش
عین ذات است. با وجود این، به ندرت اتفاق می افتد که موحدان در مقام توجه به ذات
الهی، صورتی را ترسیم نکرده باشند. قرآن از قول شیطان نقل می کند: (فبعزتک
لاُغوِینَّهم اجمعین* الا عبادک منهم المخلصین;۹ به عزت تو سوگند که همگان را گم
راه کنم، مگر آن ها که از بندگان مخلص تو باشند.)

آری، انسان همواره در پرتگاه تجسم امور معنوی است، میل دارد معقولات را در قالب
محسوسات بریزد و صورت جسمانی بدهد.

حالت تجسم گرایی و محسوس پرستی، اختصاص به عصر جاهلیت ندارد، هم اکنون مجسمه سازی،
یادگار دوران وثنیت و بت پرستی است. گرچه امروز به شکل یادواره و یادبود و تعظیم
بزرگان درآمده است، لیکن در گذشته رؤسای قبایل که پرستش می شدند، وقتی می مردند
مجسمه و تصاویر آنان را می پرستیدند.

فرعون شخصاً بتی را می پرستید و خود نیز معبود قومش بود; قرآن کریم می فرماید:
(وقال الملأ من قوم فرعون اتذر موسی وقومه لیفسدوا فی الارض و یَذرَک وآلهتک;۱۰
درباریان و سردمداران قوم فرعون گفتند: آیا موسی و قومش را به حال خود واگذار می
کنی تا در زمین فساد کرده و شخص تو و معبودهایت را رها کنند؟)

ییکی از قراین روشن بر نهادی بودن توحید در عبادت این است که بشر مجسمه ها و تمثال
هایی را برای پرستش می سازد، ولی هرگز برای خدا تمثال و تصویری نساخته است. اینان
برای هر نوعی از انواع موجودات جهانِ طبیعت، رب النوعی باور داشتند، ولی برای رب
الارباب تصویری در نظر نمی گرفتند.

بشر، ماه و خورشید، رعد و برق و زلزله و طوفان را از بیم و طمع پرستیده است، لیکن
در بن بست ها و خطرات به خدای غیبی پناه می آورده. بسیاری از آنان همواره بت ها را
شفیع قرار می دادند و از آنان درخواست حاجت می کردند. اگر درخت کهن و زیبایی را
مشاهده می کردند، دست توسل به سوی او دراز می کردند و سنگ زیبا و کوه سبز و خرم را
می پرستیدند. همه این ها از باب اشتباه در مصداق و فقدان فرهنگ دینی و عقلانی بودن
است; مانند گرسنه ای که برای سیر شدن از خوردن خاک نیز دریغ ندارد.

توحید در عبادت و آزادی

انبیا نیامده اند تا روح پرستش را در افراد بشر ایجاد کنند، بلکه مبعوث شده اند تا
این میل باطنی را به سوی معبود راستین هدایت کرده و بشر را از اسارت و بردگی نجات
دهند. به همین دلیل توحید در عبادت، تأمین کننده آزادی های فردی و اجتماعی است.
تکرار (ایاک نعبد وایاک نستعین) در نماز در تثبیت همین معنا است. تنها تو را می
پرستیم و فقط از تو کمک می خواهیم با این شعار، نمازگزار هر نوع پرستش را محکوم می
کند.

بت پرستی، کانون تمام خرافات و بدبختی های بشر دیروز و امروز است. هر نوع توسل و
تشبّث به غیر خدا و اعتقاد به تأثیر استقلالی آن، یک نوع عمل نادرست و اعتقاد
مشرکانه است. حتی خضوع و کرنش در برابر غیر خدا به طمع جلب منافع مادی نیز شرک خفی
محسوب می شود. از این رو پیامبران خدا موحدان را به اخلاص دعوت کرده و سخت بر آن
پای فشرده اند و مبارزه آنان بیشتر با فرهنگ شک و مشرکان بوده است، چرا که مشرکان
به الوهیت، ربوبیت، رازقیت و حاکمیت موجوداتی جز خدای متعال عقیده داشتند. بسیاری
از آنان به یگانگی الهی در ذات و آفرینندگی معتقد بوده اند، ولی در مرتب