پاورپوینت کامل مدیری یا مقدم؟!مؤلفه های طنز در سینما و تلویزیون ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدیری یا مقدم؟!مؤلفه های طنز در سینما و تلویزیون ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدیری یا مقدم؟!مؤلفه های طنز در سینما و تلویزیون ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدیری یا مقدم؟!مؤلفه های طنز در سینما و تلویزیون ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

هر سال با نزدیک شدن به عید، در کنار تمام درگیری ها و مشغله های پایان سال، گوش به
زنگ خبرهای سریال طنز تلویزیونی هستیم؛ درست مثل ماه مبارک رمضان که در کنار تمام
زیبایی هایش، یک چشممان هم به سریال های تلویزیونی اش است؛ اما امسال یک فرق اساسی
با دیگر سال ها داشت و آن این که نیازی به گوش به زنگ بودن نبود و از چند ماه قبل،
دو گروه سازنده «پیامک از دیار باقی» و «مرد هزار چهره»، آن قدر سر و صدا کرده
بودند و آن قدر خبرساز بودند که تمام رسانه های مکتوب، لحظه به لحظه، پی گیر اخبار
این گروه ها بودند و جالب تر این که آن ها هم هر لحظه خبرهای جدید و تا حدی عجیب
داشتند که بیشتر آن ها مربوط به تیم بازیگرانشان بود.

به بهانه بررسی کوتاه این دو سریال، گوشه چشمی هم داریم به بعضی از مؤلفه های طنز
در سینما و تلویزیون.

ایام نوروز و تعطیلی چندین روزه آن، فرصت مناسبی برای تلویزیون است؛ تا ارتباطش را
با مخاطبان گسترش دهد و به همین دلیل است که بیشترین سرمایه گذاری را در این ایام،
بر روی سریال ها و فیلم های سینمایی انجام می دهد. امسال هم تلویزیون برای ساخت
مجموعه های نوروزی خودش، علاوه بر سرمایه گذاری ویژه، سراغ دو کارگردان مطرح رفته
بود؛ «مهران مدیری» و «سیروس مقدم» که هر دو در سابقه کاری شان، مجموعه های
پرمخاطبی داشتند و همین باعث شده بود تا با شوق و اشتیاق بیشتری، به تماشای
سریال های آنان بنشینیم. بنابراین، شاید خود کارگردان ها، موضوع بهتری برای آغاز
بحث باشند.

۱. کارگردان؛ کارگردان های بزرگی در تاریخ سینما بودند که در گونه های مختلف
سینمایی، فعالیت می کردند؛ اما یا هیچ گاه به طنز نزدیک نشدند و یا با احتیاط زیاد
و رعایت تمام جوانب، این کار را کرده اند؛ مثلاً کوبریک در «دکتر استرنج لاو» و یا
اسکورسیزی در «سلطان کمدی»؛ اما چرا این گونه است؟ بهتر است نظر یکی از
کارگردان های داخلی شکست خورده در این عرصه را بشنویم. وی می گوید: «طنز، والاترین
نحوه سخن گفتن است و تمام فلاسفه دوست داشتند با چنین زبانی سخن بگویند». این جمله
«احمدرضا معتمدی» است؛ با تلاشی تقریباً بیهوده در فیلم «قاعده بازی». آیا می توان
گفت که معتمدی، کارگردان خوبی نیست؟ آیا کسی در توانایی او شک دارد؟

درست است که «سیروس مقدم» کارگردان شناخته شده ای است و به تازگی و با سرعتی باور
نکردنی، فیلم و سریال می سازد؛ اما کدام تجربه او باعث شد تا یک سریال نوروزی را به
او بسپارند؟ او اصولاً کارگردان طنز نیست و قواعد این گونه را نمی داند. در ادامه،
دلایل این ادعا را مطرح خواهم کرد. «مهران مدیری»، کارگردان هرگونه ای نباشد،
کارگردان طنز است و اصلاً شاید علت موفقیتش هم همین وحدت رویه اش باشد. او آن قدر
در این گونه جا افتاده است که دیگر برای خودش صاحب سبک شده است؛ بطوری که حتی اگر
خودش هم بازیگر کاری نباشد، امضایش پای کارهایش است.

۲. تصویر؛ اولین مؤلفه ای که در کار تلویزیونی و سینمایی درک می شود، تصویر است.
تصویر، بی واسطه ترین عنصر سینمایی است و طبیعی است که هر گونه (ژانر) برای القای
احساسات گوناگون، اول به این مورد بپردازد؛ به عنوان مثال، فضای تاریک و تیره در
فیلم های دلهره آور یا رنگ آمیزی گرم برای فیلم های دارای خشونت و … و اشکال اول
«پیامک …» در همین جاست؛ در تصویر. رنگ آمیزی و زوایای فیلم برداری سریال، هیچ
تناسبی با مضمون طنز آن ندارد و استفاده از کنتراست بالای تیره و روشن و استفاده از
زوایای عجیب دوربین، هیچ تاثیری در پیشبرد اهداف سریال ندارد. چنین تصاویری، فقط در
برخی از فیلم های طنز و برای پرداخت فضای فانتزی، سودمند است؛ مثل فیلم «وقایع
ناگوار …» با بازی «جیم کری»؛ اما در این سریال که در فضایی واقعی پیش می رود،
چنین تصاویری، عملاً خودکشی سریال است. در مجموعه های طنز، تماشاگر عادت ندارد تا
دنبال چیزی درون تصاویر بگردد یا مضامین خاصی را از درون آن درک کند و در چنین
شرایطی، نورپردازی، باید کاملاً ساده (و نه سهل انگارانه) صورت پذیرد.
ترکیب بندی های پیچیده و چند لایه در کار طنز، تنها تمرکز تماشاگر را بر هم می زند
و او را از توجه به بازیگر و داستان – که از مؤلفه های اصلی طنز تصویری هستند – باز
می دارد. زوایای دوربین هم همین طور است؛ زوایای بسیار سرپایین یا سربالا که هرکدام
در بردارنده مفاهیم خاص خود هستند، فقط باید در موارد خاص به کار روند؛ نه این که
فضای کلی مجموعه طنز را تشکیل دهند. همچنین استفاده از لنزهای خاص که سبب اعوجاج و
به هم ریختگی تصویر می شود هم در کار طنز جایگاه اندکی دارند؛ چیزی که در این سریال
به وضوح قابل مشاهده بود؛ نکته دیگر، دوری و نزدیکی دوربین به شخصیت هاست. طنز یا
در ارتباط افراد با افراد یا اشیا پدید می آید و یا در