پاورپوینت کامل سکوت معنا ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سکوت معنا ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سکوت معنا ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سکوت معنا ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

رمان تا چه میزان از عناصر دینی نشئت می گیرد؟

ما نمی دانیم که ادبیات از کجا آغاز شد و به کجا ختم می شود و حتی اوقاتی هم که
یقین داریم چیزی ادبیات است، به درستی نمی دانیم که تا کجا ریشه دوانیده است و از
چه چیزی تغذیه می کند.

در این میان، رمان، روایت منثور نسبتاً بلند و پیچیده ای است که به گونه ای تخیلی،
به بازآفرینی زندگی و نمایش شخصیت ها، کردارها و اندیشه های آنان، در محیطی ویژه
می پردازد. معمولاً رمان بر آن نیست که زندگی را تحلیل کند؛ بلکه در پی تصویر آن
است. آفریننده رمان، به وسیله این ترکیب خیالی، می کوشد تا روش ویژه خود را در
شناخت دنیای پیرامون خویش، به شکلی محسوس بنمایاند.

سابقه رمان، به چهارصد سال پیش و بلکه بیشتر بر می گردد و می توان آن را خلف حماسه
دانست که از انسان به عنوان قهرمان یاد می کرد و یا خلف رمانس که شخصیت هایش را
فارغ از قوانین طبیعی روایت می کند؛ اما خاستگاه رمان را می توان به روایت های
منثور بازمانده از دوران باستان، مانند دافنه و کلوئه، نوشته لانگینوس، نویسنده سده
دوم میلادی و ساتیریکون، نوشته پترونیوس، هجونویس رومی، نسبت داد.

شکل امروزین رمان، در عصر رنسانس، پا به جهان ادبیات نهاد و بعدها از رفرمیسم و
نهضت اصلاح دینی، عمیقاً تأثیر پذیرفت و طبیعی است که به پیروی از زادگاه آن،
روایت گر مسائل و مصائب جامعه اروپایی باشد و هرگونه نسبت و درگیری رمان با دین، در
تناسب با دین مسیحیت قابل تحلیل باشد.

از طرفی قواعد دینی، به ندرت به عنوان مضمون رمان قرار می گیرند. رمان نویسان
برجسته، مضامینی را در داستان می آفرینند که به طور ضمنی، واجد مفاهیم دینی اند؛
اما همین مفاهیم پوشیده، در تفکر و گاهی در عمل شخصیت داستانی بروز می یابند و نه
در اشاره و اندرز مستقیم؛ به گونه ای که انسان خطاکار با مصائب و پیچیدگی هایی در
زندگی مواجه می شود که در میان آنها، شاید برخی عناصر الهی، قابل لمس باشند.

رمان نویسان، بیشتر می کوشیدند تا ثمره دین و اخلاق را در آثار خود بازتاب دهند و
از چند اصل مشهور اخلاقی ـ دینی، تبعیت می کردند؛ «خدا را نمی توان فریفت؛ زیرا
هر کسی آن می دروَد که می کارد»؛ «خداوند می گوید: انتقام از آن من است و من مکافات
خواهم کرد»؛ «انسان، هیچ است و اگر گمان کند چیزی است، خود را فریب داده است» و
همین گزاره های مشهور، باعث خلق رمان های متعدد، در سده های گذشته و اکنون شده است.

دون کیشوت، نخستین نمونه ادبیات عامه پسندی است که مضمونی دینی دارد و در عین حال،
به عنوان اولین رمان اصیل، شناخته شده است. این اثر سروانتس، سرگذشت مرد محترمی است
که مطالعه کتاب های قدیمی درباره سلحشوری قهرمانان، عقل او را زایل کرده است. او در
اوج حماقت، لباس شوالیه ها را بر تن می کند و به سخره گرفته می شود و در بستر مرگ،
به بلاهت خود پی می برد؛ هر چند دوباره حاضر است به هر قیمتی، به یاری درماندگان
بشتابد.

همان طور که فضیلت های بزرگ در رمان های متعدد، در لفافه نمایان شده است، جلوه
گناهان بزرگ نیز در رمان ها بسیار است. غرور، ما را به یاد دامبی و پسر اثر چارلز
دیکنز می اندازد. خشم با پختگی هرچه تمام تر، در برادران کارامازوف، اثر داستایوسکی
و موبی دیک، اثر هرمان ملویل، به تصویر کشیده شده است. حسد خمیرمایه دختر عمو بت،
اثر بالزاک است. شهوت هم نمونه های فراوانی دارد که آشکار و پنهان، در رمان هایی
چون کلاریسا هارلو، اثر ساموئل ریچاردسون و فانی هیل، نوشته جان کله لند عرضه شده
است. شراب خواری که یکی از وجوه شکم بارگی است، به درخشانی در آسوموار، اثر امیل
زولا کاویده شده است. حرص و آز، مضمونی است متداول که در پسرعمو پونس، اثر بالزاک،
در قالب جنون جمع آوری اشیای عتیقه، بیان شده است. تنبلی اکثراً اوبلوموف، اثر
ایوان گنچاروف را به یاد می آورد. هفت گناه کبیره، در واقع، کلید واژگان ورود دین
به ساحت رمان است و بقیه معاصی به تبع آن، در آثاری دیگر تا بطنشان، کاویده شده
است. حماقت چیزی است که گوستاو فلوبر با ظرافت در مادام بوواری، به نمایش گذاشته
است. فخرفروشی اگرچه نه به عنوان گناهی بزرگ، اما به عنوان دل مشغولی رایج
بورژواها، به روشنی زایدالوصفی در جست وجوی زمان از دست رفته، اثر مارسل پروست،
تشریح شده است. به طور کلی، افراط بی جا در هر فضیلتی، آن را به رذیلت تبدیل خواهد
کرد.

برخی دیگر از رمان نویسان، دین اجتماعی و مظهر آن در غرب ـ کلیسا ـ را موضوع اثر
خود قرار داده اند. نقص هایی را که آنها اشاره می کنند، هرچند در بعضی ابعاد صحیح
است، اما به طور کلی، مقرون به صحت نیست. به هرحال، ریاکاری یک کشیش، به عنوان کسی
که باید نمونه فضیلت ها باشد، داستان را برای مخاطب جذاب تر می کند.

المرگنتری و بابیت، آثاری از سینکلر لِویس هستند که تمام شیادی های عوامانه یک
مقدس نما را عیان می کنند. البته می توان نقش حقیقی تری از زندگی کشیشان خوش نیت،
اما تهی از استعداد روحی مناسب دینداری را در آثار آنتونی ترولوپ، مانند سرپرست و
برج های بارچستر، مشاهده کرد.

به هرحال، مشرب فکری و هنری رمان نویس در تصویر آن چه که او از دین به نمایش
می گذارد، بسیار مؤثر است. در غرب، عموماً جریان ادبی ای که نویسنده را بارور
می کند، با هیچ مذهب رسمی ای، سر سازگاری ندارد و قصد رمان نویس، بیشتر ارائه
تصویری از انسان در جامعه و تعلیق مذبذب گونه او در فضایی بین خیر و شر است.

قصد عمده رمان نویسان، آموزش نیست؛ بلکه سرگرمی و اقناع مخاطب است؛ اما سرشت
نویسنده، همواره نجیب نیست و کمال گرایی هم هدف آنان نیست. بسیاری از آنها ـ مانند
سینکلر لِویس ـ آرمان گرایان شکست خورده ای هستند که از جامعه، خشمگین هستند؛ چون
زندگی و جامعه، با تصورهای رویایی آنها، همسان نیست. از این جهت، خرده گیری آنان از
جامعه، دین را هم در امان نمی گذارد و مضمونی تلخ و سیاه به آن می دهد. در این
میان، امثال ترولوپ که با انبوه رمان هایش مخاطبان وسیعی را جلب کرده، نگاه بسیار
معتدل تر و طبیعی تری دارند.

نمی توان توقع داشت که روان ناآرام و مشوش نویسنده ای چون داستایوسکی، همان گونه در
داستان هایش به دین بپردازد که تولستوی اخلاق گرا؛ اما در هر صورت، به دنبال زندگی
واقعی گشتن در میان این آثار هم اغلب همراه با شکست است. همان گونه که ذکر شد،
زندگی حقیقی دینی، سرشار از فضیلت است؛ اما نوع روایت داستانی از رذایل در قرون
معاصر، داستان جذاب تری را ارائه می دهد. آن چه ما از یک داستان دینی توقع داریم،
بیشتر در حکایات و مثل های قدیمی بارور می شد؛ زیرا محوریت آن قصه ها، اساساً
جامعه، طبیعت و وقایع موجود در آن بود؛ در حالی که کنش و نقطه عطف داستانی پس از
رنسانس و به خصوص در رمان های قرن های نوزده و بیست، پیرامون محور انسان و شخصیت
داستانی می چرخد و به تبع روان سیال آدمی، داستان در چم و خم وقایع خود، انسان را
در اوج و حضیض، تصویر می کند و خطی ب