پاورپوینت کامل ابتذالی فراتر از فردین!پرسمانی در باب ماهیت سینمای دینی ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابتذالی فراتر از فردین!پرسمانی در باب ماهیت سینمای دینی ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابتذالی فراتر از فردین!پرسمانی در باب ماهیت سینمای دینی ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابتذالی فراتر از فردین!پرسمانی در باب ماهیت سینمای دینی ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

در ادبیات گفتاری و نوشتاری سینمایی امروز ایران، اصطلاحاتی مثل سینمای دینی و
سینمای معناگرا رواج یافته و بسیار مورد توجه آن بخش از جامعه هنری کشور که دغدغه
دین و مذهب دارند، قرار گرفته اند و با برگزاری جشنواره ها، همایش ها و
هم اندیشی های مختلف، سیاست های حمایتی و هدایتی لازم، برای ترویج آن، صورت
می گیرد. نگاهی به آثار سینمایی موسوم به معناگرا و دینی ، نشان می دهد که این
اصطلاحات، به جای آن که نشئت گرفته از نگاهی عمیق به دین و خواستگاه واقعی آن باشد،
برخاسته از دیدگاهی ظاهربینانه و سطحی نگر به مقوله دین و هنر و رابطه این دو با هم
است. هنر، بیان احساس است و احساس، قابل اعتنا و اگرچه بی ارتباط با خرد و اندیشه
نیست؛ اما زبان بیانی متفاوتی از اندیشه و عقل دارد. زبان علم و عقل، زبانی خطی است
که پیچیدگی، ابهام، ایهام و مجاز و استعاره در آن جایی ندارد و هر واژه ای می بایست
تنها به یک مفهوم مشخص اشاره داشته باشد. این دلالت مستقیم، در زبان اندیشه،
پذیرفتنی و حتی از آن فراتر، مورد ستایش است. زبان هنر، اما این گونه نیست. قفس،
پرنده، پرواز و آزادی، ذهن را نه فقط به مدلول ابتدایی لفظ که به ورای آن سوق
می دهد و با عقل علمی، بیگانه است. تأثیر بیان هنری، غیرمستقیم است و اغلب
ناخودآگاه. شاید از همین روست که نقد هنری، وقتی مبدل می شود به ابزاری برای
خودآگاه نمودن وجوهی از اثر که آگاهانه بر وجه ناخودآگاه تأثیرشان تأکید شده، دیگر
نمی توان آنها را مکمل اثر هنری، برای ارتباط با مخاطب دانست و تنها می توانند برای
اقناع آنان که ارزش آثار هنری را تنها در تطابقش با عقل محض جست وجو می کنند، مفید
واقع شوند و از همین جا، فقدان ارزش هنری فیلم هایی که آشکارا به دنبال بیان تبلیغ
اندیشه ای مشخص هستند و تفاوتی با خطابه و کتاب و مقاله ندارند، مشخص می شود. این
فیلم ها اگر بدتر از ساخته های مبتذل هندی و فیلم های عامه پسند سال های قبل از
پیروزی انقلاب اسلامی ایران نباشند، بی شک بهتر از آنها نیستند. سخن مرتضی آوینی
البته رساتر است که می گوید: «ابتذال، فقط آن نیست که فروزان برقصد یا فردین در حال
کوبیدن آبگوشت، آواز بخواند! مصداق ابتذال، اتفاقاً بیشتر این است که شما یک سوژه
اخلاقی را چنان بسازید که تماشاگر از هرچه اخلاق است، بیزار شود».۱ وی در جای دیگری
با اشاره به اصالت قالب در هنر می نویسد: «جوهر سینما، مستقل و مجرد از پیام و
تفکر، وجود دارد و معتبر است و تا کسی این حقیقت را به معاینه و تجربه درنیابد،
نخواهد توانست که سینما را همچون «وسیله» ای در خدمت بیان معتقدات خویش درآورد».۲

پرداختن کامل به این بخش از بحث، مجال مفصلی می طلبد و صاحب نظران هم پیشتر، جامع
تر به آن پرداخته اند. آن چه بیشتر مورد نظر نگارنده در این جاست، رابطه دین و
سینماست و این که اگر فرضاً توانستیم سینما را به وسیله بیان معتقدات خود تبدیل
کنیم، صفت دینی و معناگرا، چه زمانی می تواند به آن اطلاق شود. آیا سینمای دینی،
سینمایی است که در یک فیلم با مدت زمان یک ساعت و نیم -کمتر یا بیشتر- حقانیت دین
را به مخاطبش ثابت کند؟ آیا اثبات وجود خدا و پیامبران و ادیان آسمانی، قله موفقیت
سینما در دینی بودن است و آیا توجیه اصل دین، می تواند فارغ از توجیه تعلیمات و
معارف آن محقق شود؟ چه طور می شود که فیلمی همچون «من ترانه پانزده سال دارم» که
پاک دامنی و معصومیت را که از اصولی ترین تعلیمات انبیاست، به زیبایی هرچه تمام تر،
به تصویر می کشد، اجتماعی است؛ ولی فیلمی مثل «یک تکه نان» که در تصویر درست نظام
رفتاری متناسب با خواستگاه دین، ناتوان است، معناگرا و دینی است؟ آیا به این دلیل
است که در «من ترانه پانزده سال دارم»، برهان اثبات وجود خدا و عالم ماوراء الطبیعه
اقامه نشده است یا چون شخصیت ترانه، آگاهی درستی از اصطلاحات فقهی و ظاهری دین
ندارد و تنها با اتکا به غریزه، در دادگاه می تواند از خود دفاع می کند؟ آیا اگر
شخصیت خانم کشمیری که به گمان ترانه، قرآن و شرعیات می داند پاک و معصوم تصویر
می شد در آن صورت می شد فیلم را شایسته اتصاف به صفت معناگرایی دانست؟ به نظر
می رسد که فقدان شناخت درست از دین و دینداری و تفاوت قائل نشدن میان تظاهر و عمل
دینی واقعی، منشأ اصلی ا