پاورپوینت کامل آیا عرفان کفر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا عرفان کفر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا عرفان کفر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا عرفان کفر است؟ ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

بنده دانشجوی سال چهارم رشته الهیات هستم. سال گذشته با یکی از دانشجویان رشته مهندسی هم اتاق شدم. او به من گفت که تغییر رشته بدهم. او عرفان را کفر می دانست و معتقد بود که فلسفه و عرفان کفر هستند و بسیاری از فیلسوفان و عارفان -همچون ابن سینا، ملاصدرا، علامه طباطبایی و نیز ابن عربی، حافظ، مولوی و… – را تکفیر می کرد و در این زمینه، احادیثی از اهل بیتعلیهم السلام نقل می کرد. همچنین معتقد بود که فلسفه و عرفان را خلفای عباسی وارد دین کردند؛ تا مردم به جای پرداختن به علوم اهل بیت علیهم السلام به این علوم گمراه کننده روی آورند؛ نظر شما در این باره چیست؟

عرفان

«عرفان» در لغت به معنای «شناخت و شناسایی» است و در اصطلاح، «روش و طریقه ویژه ای است که برای دست یابی و شناسایی حقایق هستی و پیوند و ارتباط انسان با حقیقت، بر شهود، اشراق و وصول و اتحاد با حقیقت، تکیه می کند و نیل به این مرتبه را از راه تهذیب نفس و قطع علایق از دنیا و امور دنیوی و توجّه تام به امور روحانی و معنوی – و در رأس همه، مبدأ و حقیقت هستی- می داند».

تکیه گاه عرفان، «علم حضوری» است. از این رو، از دانش شهودی، مدد می جوید و بر آن اعتماد و به آن استناد می کند.۱

«عرفان» بر دو گونه زیر است:

الف) عرفان عملی؛ یعنی سیر و سلوک و وصول و فنا.

ب) عرفان نظری؛ یعنی ضوابط و روش های کشف و شهود.۲

عرفان در اسلام

اصطلاح «عارف» و «عرفان» -که ناظر به رویکردی خاص و دارای مسائلی ویژه است- در قرن سوّم هجری معمول شد و در کلمات عارفان برجسته قرن سوم، مطرح شده است. احتمال دارد که ریشه این کلمه، در قرن دوم هجری پاگرفته باشد.۳

نخستین شخص از حکیمان اسلامی که عرفان را به معنای مصطلح، داخل حکمت و فلسفه کرد، شیخ الرئیس، ابوعلی سینا بود. وی دو فصل مهم از کتاب اشارات خود (نمط نهم و دهم) را به شرح مقامات عارفان و اسرار و کرامات آنان اختصاص داده است.۴

آن چه در این نوشته می آید، عرفان به معنای یک رشته و یا یک سلسله مسائلی که از دیگر علوم متمایزند نمی باشد؛ بلکه مقصود از آن، شیوه ای است که قبل از مصطلح شدن به «عرفان»، وجود داشته و آن نوری الهی است که حق با تجلّی خود، در دل دوستان خویش می افکند؛ تا بدان وسیله، حق را از باطل باز شناسند؛ بی آن که این شناسایی را از کتاب و دفتر و به تعبیری از دانش حصولی بجویند.۵

در واقع، هدف غایی عرفان حقیقی، وصول به مرتبه «توانایی نفس به معرفت شهودی حق» است و این شناخت، برآمده از «عمل» و «مجاهده و ریاضت» است؛ نه نتیجه استدلال و چون و چرا کردن. چنین عرفانی، مورد تأیید اسلام و آموزه های قرآنی و روایی است؛ زیرا اسلام، معرفت حضرت حق را اولین واجب تلقی کرده۶ آن را از با فضیلت ترین امور دانسته است.۷

از سوی دیگر، اسلام این شناخت را در حوزه معرفت حصولی و مفهومی، محصور نساخته است؛ بلکه با اصل تأیید معرفت حضوری – که در آن، میان عالم و معلوم، واسطه ای وجود ندارد، نظیر معرفت انسان به خود، افکار و اندیشه اش – آن را شناخت حقیقی خداوند متعال دانسته است و این، طریقی است که ابراهیم خلیل آن را طی کرد؛ «وَ کَذلِکَ نُرِی إِبْراهِیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ».۸

این جا «رؤیت» است؛ نه «روایت». درک ابراهیم علیه السلام، جنبه مفهومی نداشت؛ بلکه شهودی بود و این شهود، غیر از شهادتی است که آدمی در عالم ماده، نسبت به اجسام دارد. چنین معرفت و علمی، خواسته همه اولیای الهی و در رأس آنان، پیامبران و امامان معصوم بود؛ چنان که در دعاهای معروف و مشهور به این عبارت ها برمی خوریم:

«واَنِر اَبصار قلوبِنا بضیاءِ نظرِها اِلیک».۹

«و ارزقنی النَظَر الی وجهِکَ الکریم».

«لاتحرمنی النظر الی وجهک».۱۰

این نوع معرفت شهودی، بر اساس دیدگاه اسلام، امکان دارد و جمله منسوب به حضرت علیعلیه السلام بر آن دلالت می کند که فرمود: «این گونه نیستم که پروردگاری را که نمی بینیم، عبادت کنم… زنهار! چشمان او را مشاهده نمی کنند؛ اما قلب ها به حقیقت ایمان، او را شهود می کنند».۱۱

بنابراین، آیات و روایات، امکان و مطلوبیت ادراک و شهود عرفانی را اثبات می کنند و این، تأییدِ رویکرد عرفان حقیقی است.۱۲

عرفان حقیقی در اسلام، مراحلی را پشت سر گذاشته است؛ مرحله نخست آن در زمان پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم بود که با بهره گیری از برخی آموزه های اسلام – مانند ترجیح آخرت بر دنیا، بدون پشت کردن به ضرورت ها و وظایف انسان در دنیا، مبارزه با نفس و هواهای نفسانی و اخلاق و توکل- شکل گرفت.

مرحله دیگر، پس از رحلت رسول گرامی اسلامصلی الله علیه و آله؛ یعنی زمان امام علیعلیه السلام است. آن حضرت، نخستین کسی بود که در توسعه عرفان اسلامی، نقش مهمی ایفا کرد و به همین دلیل، تمامی عارفان می کوشند که سلسله خود را به وی رسانند و خود را و