پاورپوینت کامل شالوده شکنی یک تاریخ اسطوره ای;آیا یهودیان یک قوم و ملتند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شالوده شکنی یک تاریخ اسطوره ای;آیا یهودیان یک قوم و ملتند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شالوده شکنی یک تاریخ اسطوره ای;آیا یهودیان یک قوم و ملتند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شالوده شکنی یک تاریخ اسطوره ای;آیا یهودیان یک قوم و ملتند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۷

آیا یهودیان یک قومند؟ یک تاریخ نگار اسراییلی به این پرسش کهن، پاسخی نوین می دهد و آن این که بر خلاف عقیده رایج یهودیان، نه در نتیجه بیرون رانده شدن عبرانیان از فلسطین، بلکه به سبب به آیین یهود گرویدن مردمان در آفریقای شمالی، جنوب اروپا و خاورمیانه، در جا های گوناگون پراکنده شده اند. این نظر، یکی از بنیادهای اندیشه صهیونیست را که مدعی است یهودیان بازماندگان پادشاهی داوودند و نه وارثان جنگ جویان بربر یا سواران قوم خزر، به لرزه می افکند.

تک تک اسراییلی ها به این امر اطمینان مطلق دارند که قوم یهود از هنگامی که تورات در صحرای سینا بر آن قوم نازل شد، وجود داشته، ایشان خود نوادگان مستقیم و انحصاری آن قوم هستند. همگان خود را متقاعد نموده اند که این قوم پس از خروج از مصر، در «سرزمین موعود»، مستقر شد و در آن، قلمرو شکوهمند داوود و سلیمان را پی افکند؛ سپس میان دو سرزمین یهودیه و اسراییل، تقسیم گردید و به همین روش، هیچ کس از این امر بی خبر نیست که قوم یهود دوبار ناگزیر به ترک سرزمین خود شده اند؛ بار نخست پس از ویرانی نخستین نیایشگاه (معبد) در سده ششم پیش از میلاد و بار دوم پس از ویرانی دومین نیایشگاه در سال هفتاد پس از میلاد.

از آن پس، دوران سرگردانی آنان آغاز شد که تقریباً دو هزار سال به درازا کشید. راه قوم یهود، از پس سفرهایی دشوار، به یمن، مراکش، اسپانیا، آلمان، لهستان و اعماق روسیه انجامید؛ اما این قوم توانست همواره وابستگی خونی میان گروه های از هم دور افتاده خود را حفظ کند؛ تا یگانگی اش تباه نشود. در پایان سده نوزدهم، شرایط مناسب برای بازگشت این قوم به میهن باستانی اش فراهم شد. اگر نسل کشی نازی ها روی نداده بود، میلیون ها یهودی به صورت طبیعی دوباره در ارتص ایسرائل (سرزمین اسراییل) جای گرفته بودند؛ زیرا بیست سده بود که آنان این خیال را در سر می پروراندند. فلسطین، سرزمینی دست نخورده بود و در انتظار آن که همان قومی که در آغاز از او برخاسته بود، بیاید و دوباره به بارش بنشاند؛ زیرا این سرزمین، از آنِ آن قوم بود و نه از آنِ این اقلیت بی بهره از تاریخ که به تصادف از این جا سر در آورده بودند. بنابراین، جنگ هایی که قوم سرگردان برای باز پس گرفتن سرزمین خود کرد، به حق بود و مخالفت سرسختانه مردم محلی، نامشروع.

این تفسیر تاریخ یهود، از کجا سرچشمه می گیرد؟ این تفسیر، کار افراد با استعدادی است که از نیمه دوم سده نوزدهم به بازسازی گذشته پرداخته اند و نیروی تخیل زاینده شان بر مبنای قطعه های پراکنده یادگارهای دینی – چه یهودی و چه مسیحی – زنجیره پیوسته ای از نیاکان قوم یهود ساخته است. در آثار فراوانی که درباره تاریخ دین یهود نگاشته شده اند، رهیافت های فراوان و گوناگونی یافت می شود؛ اما بحث ها و اختلاف آرای درونی این تاریخ نگاری، هیچ گاه اصل دریافت های ساخته و پرداخته در پایان سده نوزدهم و آغاز سده بیستم را به چالش نکشیده اند.

هنگامی که چیزهایی که ممکن بود خلاف این تصویر باشند، کشف می شدند، این کشفیات تقریباً هیچ انعکاسی نمی یافتند. مراجع ویژه تولید دانش درباره گذشته یهودیان، به بروز این حالت نیمه فلج، یاری بسیار کرده اند. این مراجع، دپارتمان هایی از دانشگاه هستند که انحصاراً به «تاریخ یهودیت» اختصاص دارند و از دپارتمان تاریخ – که در اسراییل، تاریخ عمومی خوانده می شود – کاملاً مجزا هستند و حتی این بحث حقوقی که «چه کسی یهودی محسوب می شود»، ذهن این تاریخ نگاران را به خود مشغول نساخته است. از نظر آنان، همه اسلاف آن قومی که دو هزار سال پیش ناگزیر به ترک سرزمین خود شدند، یهودی محسوب می شوند.

این پژوهش گران «مجوزدار»، در بحثی که در پایان سال ۱۹۸۰م. در میان «تاریخ نگاران نوین» در گرفت نیز شرکت نکردند. بیشتر بازی گران این مباحثه عمومی که شمارششان نیز محدود بود، از رشته های دانشگاهی دیگر یا از خارج از دانشگاه برخاسته بودند. جامعه شناسان، خاورشناسان، زبان شناسان، جغرافی دانان، متخصصان علوم سیاسی، پژوهش گران ادبی و باستان شناسان، به بیان اندیشه های نوینی درباره گذشته یهودیان و صهیونیسم پرداختند که در میان آنان، چند نفری هم از فارغ التحصیلان دانشگاه های خارج از کشور بودند. در این میان از «دپارتمان های تاریخ یهودیت»، هیچ صدایی برنخاست؛به جز گفته هایی محافظه کارانه، پیچیده در زبانی ثقیل و توجیه گر اندیشه های پیش پا افتاده و نخ نما.

خلاصه این که پس از شصت سال، تاریخ ملی، هنوز خام مانده است و به احتمال زیاد، به این زودی ها هم تحولی در آن ایجاد نخواهد شد. با وجود این، رویدادهایی که در نتیجه پژوهش ها حقیقتشان آشکار شده، پرسش هایی را در ذهن هر تاریخ نگار باوجدانی برمی انگیزد که در نگاه اول، تعجب آور به نظر می رسند؛ اما جنبه ای بنیادین دارند. آیا می توان کتاب مقدس را کتابی تاریخی دانست؟ نخستین تاریخ نگاران یهودی مدرن، مانند ایزاک مارکوس یوست یا لئوپولد تسونتس در نیمه نخست سده نوزدهم، چنین برداشتی نداشتند. از دیدگاه آنان، عهد عتیق، کتاب اصیل دین شناسی، برای گروه های مذهبی یهودی، پس از ویرانی نخستین نیایشگاه بود. در نیمه دوم سده نوزدهم، تاریخ نگارانی با دریافتی «ملی» از کتاب مقدس پیدا شدند که در این میان باید از هاینریش گرایتس نام برد. این تاریخ نگاران، داستان های موجود در تورات را به روایت های یک گذشته اصیل ملی بدل کردند. از آن هنگام تا کنون، تاریخ نگاران صهیونیست از تکرار «حقایق مندرج در کتاب مقدس» باز نایستاده اند و این حقایق، هر روز در نظام آموزش و پرورش کشوری به شاگردان تعلیم داده می شوند؛ اما دهه ۱۹۸۰م. زمین لرزید و این افسانه های بنیادین را تکان داد؛ اکتشافات باستان شناسی نوین، امکان یک کوچ بزرگ در سده سیزدهم پیش از میلاد را نفی کرد و به همین روی، موسی نمی توانسته عبرانیان را از مصر خارج و به سوی «سرزمین موعود»، هدایت نماید. دلیل محکم این امر، آن است که در آن دوران، این سرزمین در اختیار مصریان بود و از شورش بردگان در سرزمین فراعنه و تسخیر سریع کشور کنعان به دست عنصری بیگانه، اثری یافت نشده است.

آیا تبعید سال هفتاد میلادی، حقیقتاً روی داده است؟ مایه شگفتی است که درباره این «رویداد بنیادین» تاریخ یهودیان که مبنای «پراکندگی قوم یهود» محسوب می شود، کمترین کار تحقیقی انجام نشده است. دلیل این امر، بسیار پیش پا افتاده است؛ رومیان هرگز