پاورپوینت کامل سینمای استراتژیک ;راهکاری مؤثر برای مقابله با تهاجم فرهنگی ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سینمای استراتژیک ;راهکاری مؤثر برای مقابله با تهاجم فرهنگی ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سینمای استراتژیک ;راهکاری مؤثر برای مقابله با تهاجم فرهنگی ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سینمای استراتژیک ;راهکاری مؤثر برای مقابله با تهاجم فرهنگی ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

با شروع انقلاب صنعتی در اروپا که از نیمه قرن ۱۷ میلادی آغاز شد، تغییرات شگرفی در گستره اقتصادی و در پی آن در عرصه سیاسی اروپا به وجود آمد. پیشرفت علم، صنعتی شدن کارخانجات، اختراع ماشین بخار، بهره برداری از ذغال سنگ به عنوان منبع جدید انرژی و … عواملی برای افزایش تولید و گسترش کمی و کیفی کالاهای تولیدی شدند. این امر سرمایه داران و دولت مردان را با دو سؤال اساسی روبه رو کرد:

۱. چگونگی تأمین مواد خام.

۲. چگونگی بازاریابی جهت فروش انبوه کالاهای تولیدی.

با توجه به کمبود منابع و جمعیت پایین قاره اروپا که ظرفیت تأمین مواد خام و بازار فروش کافی را نداشت، دولت مردان غربی پاسخ دو سوال فوق را در تجاوز و دست اندازی بر منابع سایر ملل غیراروپایی و چپاول ثروت ملی آنها یافتند.

هلند، پرتغال، فرانسه، اسپانیا و انگلستان، ناوگان دریایی و نیروی نظامی شان را روانه چهار گوشه جهان کردند و در ابتدا به وحشیانه ترین شکل، قاره آمریکا، آفریقا، شبه قاره هند، استرالیا و بعدها ایران قاجاری و دیگر کشورهای مسلمان را آماج تاخت و تاز، قتل و عام و نسل کشی قرار دادند و از این طریق، قدرت خود را در کشورهای دیگر استوار کردند.

در آن عصر بود که واژه منحوس استعمارگری به لغت نامه سیاسی جهان اضافه شد. در رأس استعمارگران آن عصر، امپراتوری بریتانیا قرار داشت. متجاوزان انگلیسی، گروه گروه شمال آمریکا، استرالیا، بخش هایی از آفریقا، هند، قسمت هایی از جنوب چین، جنوب شرقی آسیا و سپس خاورمیانه و مصر را بلعیدند و بر آن بودند تا تمام دنیا را به انبار خود تبدیل کنند.

هنوز یک قرن از استعمارگری انگلیس نگذشته بود که رفته رفته هسته های مقاومت بر ضد بیگانه در کشورهای مستعمره، به ویژه هند و جهان اسلام شکل گرفت. این مقاومت ها بیگانگان را به این نتیجه رساند که تنها با نیروی نظامی و توپ و تفنگ، ادامه تسخیر مستعمرات میسر نیست. از این رو، در آغاز قرن نوزدهم فوران و تراکمی از اندیشمندان و فلاسفه غربی، پا به عرصه وجود گذاشتند و پی در پی دیدگاه های فلسفی خود را روانه آشفته بازار جهان آن روز کردند. اکثر قریب به اتفاق فیلسوفان غربی علاوه بر دغدغه های فرهنگی – اجتماعی درون جامعه اروپا، نگاهی هم به مستعمرات داشتند و در بسیاری موارد، تجاوزگری را توجیه فلسفی می کردند.

پیتر اول و دوم از نخست وزیران اوایل قرن نوزدهم انگلیس می گفتند: شما ملت انگلیس، همه چیز را فراموش کنید؛ جز منافع ملی خود را. گروویچ می گفت: باید حریصانه به تصرف و تسخیر طبیعت و دیگر کشورها بپردازیم. او همانند سلفش ماکیاولی، اخلاق را از سیاست جدا می پنداشت. ولتر رقابت تا بن دندان مسلح را تجویز می کرد. کانت، ایمان را از عقل جدا کرد و نتیجه اش در اروپا این بود که کفر چنان باب روز شد که کشیشان را نیز دل باخته خود کرد. کانت همچنین گفت: تنازع، لازمه بقاست؛ پس باید از این روحیه تنازع و بقا و رقابت و خودخواهی و میل تملک به قدرت، سپاس گزار بود. هگل با استفاده از داروینیسم، مدعی شد که به غیر از اروپاییان، بقیه بشریت، در طراز پایین تر تکاملی قرار دارند و بنا بر این قاعده، می توان بر آنها تاخت و نابودشان کرد. وی که کار جمع بندی نظرات فلاسفه قبل از خود را نیز به عهده داشت، در جایی دیگر چنین عنوان کرد: تاریخ جهان، صحنه سعادت و خوشبختی نیست. خوشبختی، صفحات بی روح زمانه اند؛ تا در جایی دیگر بدبختی نباشد، خوشبختی در اروپا معنی نخواهد داشت و آن قدر گستاخ شد که شرارت بر ملت های ضعیف تر را مجاز شمرد.

همزمان با هگل، شوپنهاور هم به میدان آمد و افزود: زندگی یکسره شر است. شرارت و مبارزه و تنازع از لوازم حیاتند. اگر شرارت و تنازع از بین بروند، ملالت و کسالت به بار می آید؛ پس زندگی همچون پاندولی میان رنج و کسالت در حرکت است و بدون دوزخ، بهشت، چیزی جز کسالت نخواهد بود و سرانجام، نیچه، فیلسوف آلمانی هم به اروپاییان لقب درندگان موبور را تفویض کرد.

مجموعه این اهداف کثیف درست در زمانی که استعمارگران غربی توانایی خود برای حفظ مستعمرات – به ویژه آسیا – را از راه نظامی از دست می دادند، به کار آمد و از دل آن، واژه دیگری به نام تهاجم فرهنگی متولد شد و به این ترتیب، غربی ها شروع به سوء استفاده از وسایل نرم افزاری کردند و در این راه، هنر و ادبیات را به کار کشیدند؛ تا ذهن توده ها را در مشرق زمین و سایر مستعمرات، تخدیر و جهان بینی خودشان را القا کنند. این، سرآغاز پیدایش ادبیات استراتژیک بود. در قرون هیجده و نوزده، ادبیات استراتژیک، تسلط انگلیس بر مستعمرات را توجیه می کرد و خوراک می داد و داستان هایی همچون گالیور، آلیس، رابینسون کروزو و … در همین زمینه نوشته شدند و این پدیده، تبدیل به یکی از دکترین های اساسی شد برای نفوذ و استحاله فرهنگی. رمان ها و داس