پاورپوینت کامل راهی برای آشتی با خدا ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راهی برای آشتی با خدا ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راهی برای آشتی با خدا ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راهی برای آشتی با خدا ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل راهی برای آشتی با خدا ۳۱ اسلاید در PowerPoint1120

برای انس و آشتی با خدا، چه باید کرد و چگونه می توانیم در ماه مبارک رمضان، حس دعا و راز و نیاز با خدا پیدا کنیم؟

راه انس با چیزی، برقراری ارتباط زیاد با آن است و این مطلب، از نقطه نظر روان شناختی، امری مسلّم و غیر قابل انکار است. در این باره، پرسش های زیر، قابل طرح می باشند:

چگونه انسان، این بی نهایت کوچک، می تواند با آفریدگار هستی، آن بی نهایت بزرگ، رابطه برقرار کند و این پیوند، او را از خاک تا افلاک بالا برد؟ چگونه این هیچ، به آن همه، متصل می شود؟ آیا جز دعا و نیایش، راهی برای این پیوند هست؟ دعا چیست و چه شرایطی دارد؟ استجابت دعا، یعنی چه؟ پیدا کردن حال در دعا، چگونه به دست می آید؟ به چه زبانی باید دعا کرد؟ نیایش، چه تأثیر روحی و معنوی در زندگی ما دارد؟

می دانیم که دعا، تنها خواندن جملات و الفاظی چند، بی حضور دل و بی کشش روح نیست؛ بلکه خواستن از ژرفای جان است. اگر دعا از جان سوخته و عطش ناک برآید، اجابت الهی، آب گوارایی بر عطش سوزان، دل سوختگان خواهد بود.

باید اجازه داد تا پای اشک، از جاده دل عبور کند. باید گذاشت که وقتی آسمان دل می گیرد، باران اشک، جاری شود. باید گذاشت که در حالت اضطرار و طلب و درماندگی، عنان سخن، به دست دل داده شود؛ تا صمیمانه با خدا حرف بزند و مثل یک کودک، زار بزند؛ اشک بریزد و با اصرار بخواهد و یقین داشته باشد که این پای بر زمین کوبیدن و اشک ریختن و التماس کردن، موجب بر آمدن حاجت می شود. گریه، سلاح نیایش گر و امید، سرمایه اوست؛ «ارحم من رأس ماله الرّجاء و سلاحُه البکاء».۱ باید کاری کرد که چشمه «ربّنا»، از دل بجوشد و بر کویر سینه های سوزان، جاری شود و دشت عطش ناک جان را سیراب کند.

حس دعا

اگر «احساس نیاز» و «ابراز حاجت»، از طرف بنده و «قدرت رفع آن» و «اجابت دعا» از سوی خدا باشد، آن چه این دو سو را به هم وصل می کند، «نیایش» است. هر چه انسان فقر و نیاز خویش را بیشتر بشناسد و به قدرت و رحمت الهی آگاه تر باشد، حسّ دعا، بهتر به دست می آید.

احساس بی نیازی، طغیان و روی گردانی می آورد. قرآن کریم می فرماید: همین که انسان خود را غنی و بی نیاز حس کند، سر به طغیان و گردن کشی می گذارد؛ «کَلاَّ إِنَّ الانسانَ لَیَطغی ، أَنْ رَآهُ اسْتَغْنی». ۲ هر چه انسان، فقر و نیاز خود را بیشتر حس کند و سررشته کارها را به دست معبود ببیند، کشش او به سوی خدا بیشتر خواهد شد. قرآن می فرماید: ای مردم! شما همه نیازمند خداوند هستید و او، بی نیاز و ستوده است؛ «یا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَی اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ».۳

نیازمندی و وابستگی انسان، به خدا کافی نیست؛ بلکه درک این دو، برانگیزاننده آن «حس دعا» می باشد. باید حجاب بین بنده و خالق کنار برود. غرور، خودخواهی، تکبر، بی اعتنایی، طلب کاری، قساوت دل، یأس و نومیدی و…، همه به نوعی «حجاب» به شمار می روند و بر عکس، حالاتی همچون شکسته دلی، تضرع، گریه، خشوع، امید، اضطرار، التجا، پناه آوردن، یقین به اجابت، خسته نشدن از طلب، رقّت قلب و… پرده ها و حجاب ها را کنار می زند. سفارش پیامبر صلی الله علیه وآله چنین است: «آن گاه که رقّت دل حاصل شد، دعا را غنیمت شمارید که رحمت خداوند است».۴

خدا به کدام دل نزدیک تر است و نجوای کدام نیایش گر، از بام خانه تا ملکوت خدا بالا می رود؟

در کوی ما، شکسته دلی می خرند و بس

بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است

حدیث قدسی «من نزد شکسته دلانم»۵، اشاره به این حقیقت دارد.

حضرت رسول صلی الله علیه وآله هرگاه دعا و نیایش می کرد، مانند شخص محتاجی – که دست نیاز و طلب گشوده و غذا می خواهد- دست خود را به آستان خداوند بلند می کرد. ۶ این حالت نیاز و درماندگی است که رحمت را نازل می کند و نگاه عنایت خدا را به سوی نیایش گر، بر می گرداند و بزرگی، در همین فروتنی و عزت، در سایه همین تواضع است.

دعا اقبال بنده به درگاه الهی و اجابت، اقبال خداوند به بنده است. اگر مفهوم آن دو در دل جای گیرد، حالت دعا و نیایش پدید می آید و چه سعادتی بالاتر از این که یک بنده، مورد عنایت مولا قرار گیرد و صدایش را بشنود و خوشش آید و جواب بدهد و گاهی جواب دادن را طولانی کند تا بیشتر صدای نجوا و نیایش بنده را بشنود.

بنابراین از تأخیر استجابت، نباید چندان نگران و ناامید شد. گاهی مولا صلاح بنده را بهتر می داند و گاهی هم تأخیر از جهت دیگر است؛ چنان که در حدیثی آمده است: «گاهی خداوند، اجابت دعای مؤمن را به تأخیر می اندازد؛ چون مشتاق دعای اوست و می فرماید: صدایی است که دوست دارم آن را بشنوم».۷

شاید هم، دعا از صمیم دل و از روی خلوص نیّت نبوده و شرایط استجابت در آن فراهم نیست. مگر دعا از دل غافل و آیا زبان یاوه گو و نیّت آلوده و نیایش گر ریاکار، این اندازه اثر دارد که به آسمان رود و به آستان خدا رسد؟